Aλλαγες...
...μέσα μας είναι αυτές που οδηγούν τα χνάρια μας.
Σε μονοπάτια με ξερολιθιές, σε αμμουδερές παραλίες, εκεί που τα νησιά φέρνουν ένα γύρω τη Δήλο.
Ακόμα και σε ανείπωτους πόθους, φανταστικά σοκάκια σε πολιτίες του νου.
Ειναι οι στιγμές που η φαντασία ορίζει τις πράξεις και η επέκταση του μυαλού οδηγεί τους χρωστήρες στα δικά τους μονοπάτια.
Δημιουργούν ξεχωριστές πραγματικότητες που καποιες φορές δραπετεύουν απ τον ονειρικό κόσμο και μοιράζονται.
Τις ώρες αυτές εάν δεν κοιμάσε λογικά θα πρέπει να πίνεις κάτι δυνατό.
Πως όχι;
Είναι στιγμές αιώνιες με συμμάχους δαχτυλίδια καπνού
και γουλίες ενός φίλου με το όνομα Jack Daniels.
Κολλητή παρέα και κάποια ακόρντα από αγριεμένες κιθάρες.
Πεταμένα χρώματα, επιμελημένη ακαταστασία, και βρώμικα ποτήρια που κανείς δεν πρέπει να ξαναπιεί απ αυτά.
Ένα ιερό στόμα τα ακούμπησε και απο τότε επρέπε να μείνουν έτσι.
Άδεια τασάκια μα με τη πατίνα της κάθε ξεχωριστής γόπας πού σβήστηκε για να αφήσει τη θέση της στην επόμενη.
Με πρόχειρους υπολογισμούς εάν μπούν τα τσιγάρα σε ευθεία γραμμή φτάνεις μεχρι το φεγγάρι.
Ανοιγμένα μυαλά σε κλειδωμένες πόρτες απ το φόβο της εισόδου του γελοίου.
Μέσα όμως μιά φυλακή μέ τον όρο του συγκαταβατικού εγκλεισμού.
Εκείνου που στην ουσία σε ελευθερώνει.
Το χρώμα θες; η εργονομία; η γνώση της απελευθέρωσης; Μήπως τα χρόνια της συνήθειας;
Μα μέσα στα αυλάκια του μυαλού κυκλοφορεί ελεύθερο το συναίσθημα.
Εύκολα το τιθασεύεις.
Εύκολα το καθοδηγείς όπου θέλεις.
Του ορίζεις παραμέτρους δράσης.
Το απελέυθερώνεις απο κανόνες και πρέπει.
Μετά του χαρίζεις ένα βλέμα, ένα χαμόγελο, λίγο κόκκινο κρασί (ή πολύ) κι ανοίγεις διάπλατα πόρτες και παράθυρα πάντα κλειδωμένα στους δήθεν.
Η φόρμα ξεκινάει να πέρνει διαστάσεις.
Κοντράρει το φώς και τη σκιά σε χρόνους αέναους.
Δημιουργικές στιγμές που η αξία τους είναι η συμμετοχή στη δράση, όποια κι αν είναι ότι κι αν τη χαρακτηρίζει.
Δεν κολάνε ετικέτες εκεί παρά μόνο πράξη πάνω στο ουτοπικό συναίσθημα.
Εικόνα, ήχος, λόγος, κίνηση σε μιά εναλλαγή ρόλων στη σκηνή του αόρατου περάσματος του χρόνου.
Δευτερόλεπτα λεπτά και ώρες ενός συμφωνημένου παιχνιδιού που είναι τόσο ρευστό σαν τα ρολόγια του Νταλί.
Μα ο άλλος ο πιό μεγάλος δάσκαλος, πίσω απ τα ράφια της βιβλιοθήκης κλείνει πονηρά το μάτι.
Θέλω πίο άγρια τη πινελία σου, προστάζει. Όπως αγριεμένο είναι το συναίσθημα σου.
Όποιος θέλει ας γίνει κοινωνός χωρίς καθοδήγηση, χωρίς κανόνες και χωρίς νόμους.
Μόνο ας ανοίξει τις κλειδωμένες αισθήσεις του.
