Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Αγάπη Καλοσύνη Μαγκιά


Yπάρχουν κι άλλα που μπορείς να επισυνάψεις στη προσπάθεια να εξηγήσεις
τη κατάσταση του ατόμου κάποιες τέτοιες στιγμές.
Πάντα δεν μένει όμως ένα κενό σε αυτή τη προσπάθεια αν δεν το ζεις;
Αλλά και να το ζεις πάλι δεν νιώθεις ένα κενό μέσα σου που με τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει;

Συνθέτουμε εικόνες εξιαδνικεύουμε καταστάσεις και σαν άλλοι δημιουργοί
φτιάχνουμε το μικρόκοσμό μας και τον περιφρουρούμε με μαγκιά, καλοσύνη, αγάπη, κατανόηση θα έλεγα, σεβασμό επιθυμιών, εξάρτηση, μοίρασμα... σειρά μεγάλη για να γραφτεί και να προσπαθήσει μόνο να χαρακτηρίσει.

Μα πάντα θα υπάρχει ένα κενό.
Σαν εκείνο το κενό της μαύρης ύλης στο άπειρο.
Και προσπαθούμε τότε να το γεμίσουμε κάνοντας τέχνη.

Λόγος, εικόνα, μουσική, κίνηση, εκφραστικά μέσα που στο καθένα ταιριάζουν γάντι. Ίσως και όχι. 
Αδυναμία  έκφρασης μέσα απ τη τέχνη θα έλεγα με τη σειρά μου. 
Αδυναμία μπροστά στην άγνωστη αντιμετώπιση των συναισθημάτων.
Ε και;....σωστά. Πολύ σωστά... ε και;
Όταν κάνεις τέχνη δεν σε ενδιαφέρουν οι νόμοι, τα πρέπει, οι κανόνες.
Αντιμετωπίζεις τη στιγμή με τα δικά σου εκφραστικά μέσα.
Πινέλο,  χορδή, μολύβι (άντε πληκτρολόγιο) φως και σκιά.
Και συνθέτεις πάντα το ακατόρθωτο  σε ακόμα μια προσπάθεια να γίνουν τα βήματα πιο σταθερά, πιο ρυθμικά, πιο χρωματιστά. Σε μια προσπάθεια να εκφράσεις την αγάπη, την καλοσύνη με τη μαγκιά του συναισθήματος.
Τη τόλμη της άτακτης πινελιάς, της παράτολμης γραφής, της έντασης μέσα από ένα ουρλιαχτό.

Μικρές μαγκιές ή μάλλον μαγικές θα έλεγα κάνοντας ένα μικρό αναγραμματισμό.

Ελπίζουμε πάντα πως πέρα απ το μικρόκοσμό μας υπάρχει η μαγία που κάποιος, κάποια, την ασκεί.
Ενεργούμε ή περιμένουμε να τη δεχτούμε όταν εκείνη απλώσει εκείνα τα μαγικά βοτάνια της.

Μουσική ξανά.


Πέρα απ την ζωή.
Well. you needn't
Κι' όμως χωρίς αυτό μπορεί να μην ζωγράφιζα τα σχηματοποιημένα ή τα ασχημάτιστα. Ίσως να μη μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου με τη βοήθεια του και παράλληλα  με τον θείο Jack.
Thelonius και Jack. 
Δύο φίλοι (σύμμαχοι) που βοήθησαν πολύ κατά καιρούς κάποιες ώρες που ήταν έντονη η ανάγκη της βοήθειας τους.
Κυρίως μπροστά στο φόβο τού λευκού καμβά.
Ύψος και πλάτος κάτασπρα.
Just you, just me
'Όσο πιο μεγάλη είναι η επιφάνεια τόσο πιο όμορφα νοιώθω. 
Οι κινήσεις είναι πιο αποτελεσματικές. 
Πάνω εκεί έχεις την ανάγκη μιας βοήθειας, ενός σπροξίματος, συνήθως φιλικού χεριού.

Μερικές γουλιές Jack και οι πρώτες νότες ενός άναρχου πιάνου ή πιο πολύ πειθαρχημένου απ ότι μπορώ να φανταστώ; Θέλω να το θεωρώ απελευθερωμένο ίσως γιατί με αφήνει να σκεφτώ ότι θέλω. Ν' αρχίσω το πλάσιμο ενός νέου κόσμου. Να πετάξω χρώματα άτακτα και μέσα απ' το φαινομενικό χάος να σχηματοποιείται μια αρχή, και στη πορεία να βλέπεις όλους τους δρόμους του καμβά να συγκλίνουν προς το στόχο της σύνθεσης.
Μένει μετέωρο πολλές φορές εκείνο το σαξόφωνο ενώ το πιατίνι το έχω δέσει ήδη εδώ και ώρα παρέα με τη μπότα και το βαθύ.   
Το μπάσο και το πιάνο έχουν πάρει τη θέση τους σαν να είναι οι κατευθυντήριες γραμμώσεις. κάθετες του μπάσου οριζόντιες του πιάνου.
Τα κρουστά τοποθετημένα τριγύρω μια χαρά είναι. αλλά αυτό το σαξόφωνο πετάγεται απ τη μια μεριά στην άλλη και δεν μπορώ να το πιάσω.
Σχηματοποιείται ο κύκλος.
ίσως αυτό είναι το σχήμα μιας σφιχτοδεμένης σύνθεσης.
ίσως να είναι και ένας ήλιος μέσα στη νύχτα και το κρύο.
Ίσως να είναι η επιθυμία του καλοκαιριού που το κάνει να μοιάζει έτσι.
Πώς να εξηγήσεις τις κινήσεις στην ουσία και όχι τα βαθιά τάχα μου, νοήματα πού θέλουν να δώσουν στην έκφραση της όποιας τέχνης. Ζήλευα τις βραχογραφίες του Λασκό και αναρωτιόμουν ποια παρότρυνση ήταν τόσο δυνατή για να αφοσιωθεί εκείνος ο άνθρωπος ξεχνώντας τη πιθανή πείνα; Και μαζί με τη πείνα του μια διαφορετική δική μου.
Αυτή που σε κάνει να θέλεις να αφιερώνεις χρόνο πάνω σε άδειες κατάλευκες επιφάνειες και να τις γεμίζεις με όποιο τρόπο μπορείς. Τι μορφή να έχει άραγε αυτό πού έχεις  μέσα σου και είναι δύσκολο να βγεί; Αν βγεί ποτέ.
Τι χρώμα έχει το επίμονο αυτό ακόρντο πού δένει μια σύνθεση και της δίνει το χαρακτήρα της;
Μπορεί η ώχρα να είναι το ίδιο δυνατή μέ το κρεσέντο ενός μουσικού κομματιού;
Η δύναμη του μαύρου μπορεί να σφίξει όπως ένα κοντραμπάσο το σόλο του πιάνου.

Σκάει φώς το πρώτο φώς της ημέρας και κλείνεις τα μάτια.
Όχι για να αναπαυθείς μα για να κρατήσεις ζωντανές τις τελευταίες κινήσεις του πινέλου.
Ευχαριστείς τους συμμάχους και ανανεώνεις το ραντεβού για μελλόντικα ταξίδια πάνω στη λευκή επιφάνεια.

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Ενας δύσκολος τίτλος (όταν πρέπει να μπεί)


Ήταν χειμώνας και ήταν συνδεδεμένο το mac μου με κάποιο chat room, που ούτε το όνομά του δεν θυμάμαι πλέον.
Ήταν πάλι μια λέξη - όνομα, γραμμένη δύο φορές.
Μου έκανε εντύπωση.
Πέρασαν σκέψεις απ το μυαλό μου.
Ήταν φανερό πως ήταν nickname.
Οι πρώτες βασικές συστάσεις και ανακαλύπτω ένα όνομα μακρινό αλλά και οικείο. Αλίκη.
• Στη χώρα των θαυμάτων;
• Κοίτα τώρα σύμπτωση μετά τόσα χρόνια! (Καλά εντάξει δεν είναι και τόσο σπάνιο όνομα)
Η εικόνα μιας άλλης Αλίκης ήρθε στο μυαλό μου.
Μερικές γρήγορες σκέψεις καθώς τα δάχτυλα πληκτρολογούν της ερωτοαπαντήσεις που πέφτουν σε ρυθμό υπαγόρευσης. Ποια ανάγκη άραγε σε κάνει να θέλεις να μιλήσεις έτσι απ το πουθενά σε κάποια που μέχρι πριν από λίγο δεν γνώριζες καν την ύπαρξή της; (φαντάζομαι και απ την άλλη πλευρά το ίδιο ερώτημα)
Πλήθυναν τα πρωινά αυτής της μακρινής επικοινωνίας.
Έγιναν ζεστά και ας υπήρχε ο χειμώνας που αντιπαθώ.
Απ' τον τόπο της ερχόταν μια απολαυστική καλημέρα. Απ' την έκφραση της σκέψης της μια ακόμα πιο γλυκιά αίσθηση οικειότητας και ας μην υπήρχε η εικόνα που από συνήθεια φτιάχνω στο μυαλό μου σαν καθαρά οπτικός τύπος που είμαι. 
Είναι λογικό να πλάθεις εικόνες, καθώς διαβάζεις προτάσεις από μακρυά, να φαντάζεσαι το ρυθμό πληκτρολόγησης, το περιβάλλον πού ζει, τις πιθανές κινήσεις, το τρόπο που θα περιμένει να πέσει άλλη μια αράδα , να πιθανολογείς αλήθειες και ψέμματα που μπορεί να ειπωθούν, και και και ...
Άρχισα να γνωρίζω το τρόπο ζωής, το εργασιακό περιβάλλον της, απ τις περιγραφές που ρουφούσα καθώς η οθόνη μου απέκτησε πιο ζεστό χρώμα.
Μέχρι που ανταλλάξαμε τα τηλεφωνά μας.
Με έτρωγε η περιέργεια και πιθανολογώ κι εκείνη να γίνει αυτή η επικοινωνία πιο άμεση και οι ηχητικές πλέον προτάσεις να ακουστούν προσθέτοντας στη μεταξύ μας επικοινωνία ακόμα πιο άμεση επαφή καθώς ο ρυθμός συνομιλίας έπαψε να είναι αρεστός διαβάζοντας αράδες και οι αναμονές της απάντησης ήταν βασανιστικά αργές όταν καίγεσαι απ την επιθυμία να ακούσεις τουλάχιστον  τη χροιά της φωνής αφού ήδη γνωρίζεις την όψη της.
Έγινε και αυτό. Αναγνώρισα ακόμα πιο ζεστή απ ότι περίμενα, φωνή.
Πτήσεις σε ουρανούς καινούργιους, απόμακρους για τους πολλούς. 

Μόνο για 
τους δυο μας. 
Ουράνια τόξα, βαθυγάλανα νερά και ήλιος ζεστός όσο οι εκφράσεις και οι εκδηλώσεις επιθυμιών έπερναν πιο ρεαλιστική έκφραση. 
Ένα φεγγάρι γεμάτο με γαλήνη του νου και μόνο λίγες μέρες στην υπόλοιπη ζωή μας. 
Μέσα στη ροή του χωριστού χρόνου ανάπαυλα και για τους δυό μας. 
Φευγιό απ τη συνήθεια, ξεκούραση απ το κατεστημένο και ανταλλαγή προσωπικών αξιών.
Μοίρασμα  "ζωής-ζωής"  για λίγο μέσα στη  σχισμή  των ημερών.
Και απόσταση. Χιλιομετρική, χρονολογική, υποχρεώσεων, αναγκών...
Έκανε ένα τεράστιο βήμα και είναι απερίγραπτη η εκτίμησή μου για αυτό.
Ένοιωσα ένοχος. Καταπατητής ενός ονείρου που είχα βάλει το χεράκι μου για να πραγματοποιηθεί.
Μα η επιθυμία για ουσιαστική γνώση ήταν υπέρ άνω των δυνάμεων μου.
Δέχτηκα τα δώρα της και προσδοκώ την απόλυτη ευτυχία της.
Μου πρόσφερε και ξέρω πως προσφέρει ακόμα ένα απ τα πιο δυνατά συναισθήματα που έχω αισθανθεί.
Μέσα σε λίγες μόνο μέρες πρόσφερε τόσα πολλά.
Οι συνθήκες παίζουν πολλά παιχνίδια πίσω από εμάς και είναι πάντα δύσκολο να καταλάβεις που μπορεί να σε οδηγήσουν.
Πόσο μάλλον αν η παρότρυνση είναι βασικό στοιχείο του χαρακτήρα.
Μερικά κλεμμένα πρωινά, στιγμές μια άλλης ζωής παράλληλης, ανταλλαγή και πιο ουσιαστικό πλησίασμα καθώς τα φτερά του Ίκαρου είχαν πάρει μια θέση στους ώμους και των δυό μας.
Σκηνές άτακτες ριγμένες στο φιλμ της ζωής μας που φαντάζουν σαν να παίχτηκαν σε γρήγορη διαδοχή εικόνων.
Μα οι σκηνές αυτές ήταν ουσιαστικές. Σαν να ήταν έγχρωμες μέσα στην ασπρόμαυρη ταινια  της συνήθειας.
Σαν το ξαφνικά εμβόλιμο σποτ κατευθείαν σε όλα τα αισθητήρια μου. Αφή, γεύση, ακοή, όραση, οσμή, όλα σε υπερένταση.
Άπλωμα των χρωμάτων μας πάνω στον καμβά  που κατασκευάσαμε απ την αρχή.
Ανταλλαγές και εναλλαγές συναισθημάτων και χρόνος αδυσώπητος.
Σιωπές που κρατούν μια αιωνιότητα.
Διαδοχή της κλίμακας των θερμών χρωμάτων πάνω σε μια τεράστια συναισθηματική επιφάνεια βαμμένη με το γαλάζιο του άπειρου ουρανού καθώς προσδοκάς την ανατολή του νέου φωτός. Ξέρεις καλά όμως πως οι προσωπικές σου αντολές έχουν παλιώσει.
Δεν μπορούν να περιέχουν αυτό το φώς που η προσδοκία των είκοσι κάτι ετών υπερεκτιμά.
Απ τη μια αισθάνεσαι την ανάγκη να δώσεις χωρίς ανταλλάγματα και απ την άλλη ξέρεις πως η προσφορά αυτή θα κουράσει όταν θα πέσει ο ρυθμός της. 
Μπροστά της απλώνεται ένα υπέροχο μέλλον και ο ρόλος που έπαιζες τη δεδομένη στιγμή μπορεί να ήταν κάπως καθοδηγητικός και ας μην έχεις την ικανότητα της διδαχής.
Έτσι είναι πιο καλά. Η απόσταση άφησε χώρο στην ορθή σκέψη. Στο λαμπερό μέλλον με τις νέες ζωές να γεμίζουν ευχάριστα (ελπίζω) την φωτεινή της θεώρηση για τη ζωή που επέλεξε να διδάξει.
Να είσαι πάντα πολύ καλά, να αγαπάς κυρίως αυτό που επιλέγεις να είσαι.
Είσαι φως, χρώμα, ζέστη, απλότητα στην έκφραση, πηγή γάργαρου λόγου και έχεις την απόλυτη εκτίμησή μου.

Κάποια έργα μου έγιναν ενώ ήσουν  μέσα στη σκέψη μου. 
Ξέρεις ποια είναι αυτά.


Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Λαστιχάκια, Νάιλον, Τάπερ, Μανταλάκια και Σεμέν


Μια σειρά κάποιων αντικειμένων που δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει ένα κείμενο με κάποια στοιχειώδη αξία ανάγνωσης.
Αν το καταφέρετε σας ευχαριστώ πολύ

Ας τα δούμε ξεχωριστά λοιπόν το κάθε ένα απ αυτά.

ΛΑΣΤΙΧΑΚΙΑ: Εκείνα που κρατούν κυρίως κάποιο χάρτινο περιτύλιγμα στη θέση του για να μην δραπετεύσει η φέτα το τυρί, το ζαμπόν, οι ελιές και πάει λέγοντας.
Όμως αν νομίζετε πως ο ρόλος τους σταματάει εδώ, το λάθος σας είναι μεγάλο.
Ανάλογα με το δημιουργικό μυαλό του καθενός μπορούν να κάνουν θαύματα.

ΝΑΪΛΟΝ: Άλλο ένα πλαστικό παράγωγο που το βρίσκεις σε μορφή σακούλας, σακουλακίου για κουλουράκια, σακουλάκι του σακουλακίου, μίνι σακουλάκι του σακουλακίου του σακουλακίου. Όρεξη ν' έχουμε να τυλίγουμε δηλαδή.
Ακόμα και συσκευασίες με ρολό σακουλάκια έχουμε... αμέ τι νομίζετε. Μη ξεχνάτε και τη μεμβράνη για τα φαγητά ε;
Πολλές φορές σαν εφιάλτη μπορεί να δεις νάιλον τέρατα να μη σε αφήνουν να αναπνεύσεις.
Σαν να σε τυλίγουν στο πρόσωπο με κάποια πλαστική μεμβράνη και να σου κλείνουν της οδούς του αέρα στο σώμα σου. Μύτη και  στόμα ερμητικά κλειστά.
Το να δεις ας πούμε μια καλοψημένη τσιπούρα τυλιγμένη με εκείνη τη μεμβράνη αντιστοιχεί με βιασμό της γαστρονομικής αισθητικής.

ΤΑΠΕΡ: Εδώ τι να πει κανείς. Η αποθέωση του πλαστικού και της συντήρησης.
Από μέγεθος που χωράει ίσα ίσα δύο ελιές καλαμών, έως τεράστιο πού χωράει ολόκληρη τούρτα. 
Θα επεκταθούμε κι εδώ. Όρεξη να έχετε να διαβάζετε.
Τον ρόλο του τάπερ μπορούν σαφέστατα να παίξουν και τα διαφόρου μεγέθους γυάλινα βαζάκια από συσκευασίες, καφέ, μαρμελάδας, μελιού, αγγουράκια τουρσί αρκεί να έχετε υπ όψη σας τις παραλλαγές τους στα super market.
Φυσικά και θα αλλάξεις τις συσκευασίες των προϊόντων με αυτές που συλλέγεις τόσο επιμελημένα.
Για παράδειγμα. Θα πάρεις ένα κουτί corn flakes αλλά, θα φροντίσεις μόλις τα φέρεις σπίτι να τα μοιράζεις σε βαζάκια γυάλινα.
 Συνήθως θέλεις 4 βαζάκια πού είχαν κατασκευαστεί  να περιέχουν καφέ, για να τα γεμίσεις με αυτά.
Άντε τώρα να βρεις λογική.
Λένε πως με αυτό το τρόπο δηλώνεις πως οικειοποιείται κάποιος τη κατασκευή των corn flakes. Ίσως να είναι έτσι.

ΜΑΝΤΑΛΑΚΙΑ: Τι εφεύρεση!!! Κυρίως ενός συγκεκριμένου μεγέθους σε πλαστικό (να το πάλι) και σε ξύλινο.
Δεν ξέρω για ποιόν μαγικό λόγο κάθε φορά που τα έπιανα στα χέρια μου ήθελα να τα διαλύσω στα τρία κομμάτια τους.
Εκείνα τα δυο ξύλινα κομμάτια και το μεταλλικό έλασμα πού τα κρατάει δεμένα σε μια σχέση ζωής.
Αυτή η τόσο δεμένη σχέση ήθελα να κοπεί καθώς δεν υπήρχε αρσενικό θηλυκό αλλά μάλλον δύο αρσενικά, κάτι που δεν θεωρώ πρέπον. Για τη σχέση δύο θηλυκών όμως μη ρωτάτε εμένα, αλλά το 90% των αντρών. Των αντρών είπαμε όμως ε;
Αυτά λοιπόν τα μανταλάκια εκτός απ το να κρατούν τα φρεσκοπλυμένα ρούχα απλωμένα μπορούν να παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στη εύρυθμη λειτουργία του σπιτιού. Φτωχά μου παιδιά , δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορείτε να κάνετε με τα μανταλάκια. Κατ΄αρχάς κρατάνε στη θέση τους τις πετσέτες στο μπάνιο και δεν πετάνε απ το παραθυράκι του. Το μισό απ αυτά κρατάει τις πόρτες για να μη κλείνουν με εκείνο τον ομολογουμένως, σπαστικό θόρυβο...μπααααμ!!! Κρατούν κλειστές και πάλι τις σακούλες των λαχανικών. Δεν είναι και λίγο.  Μπορείς να τα δεις κρεμασμένα στα πιο τρελά σημεία μέσα στο σπίτι και συνήθως θα πρέπει να είσαστε πολύ παρατηρητικοί για να θαυμάσετε τις δυνατότητες τους κάθε φορά που η εφευρετικότητα καλείται να προσφέρει τα φώτα της.

ΣΕΜΕΝ: Η ωδή του ..."Φέρε μου επιφάνειες να γεμίσω" 
Τραπέζια, τραπεζάκια, μπουφέδες, ψυγεία (επάνω εξωτερικό μέρος μωρέ) συφονίερες, τηλεοράσεις παλιάς τεχνολογίας πού είχαν επιφάνεια ρε παιδί μου να διακοσμήσεις και ακόμα δεν μπορώ να καταμετρήσω πόσα άλλα σημεία είναι δυνατόν να δεχτούν αυτή τη τόσο μελετημένη εργασία νήματος και ενός λεπτού εργαλείου που δεν θυμάμαι πως το λένε (μπορεί βελονάκι; κάπως έτσι)
Υπάρχουν φυσικά και σε πλαστικές παραλλαγές μα ακατάλληλα για μια συγκεκριμένη αισθητική.
Τα μεγέθη τώρα αυτών ποικίλουν από 20x20 ακόμα και πιο μικρά, έως τεράστια που ντύνουν μεγάλα τραπέζια.
Ίσως και 2μετρα επί άλλα 2, ξέρω γω μωρέ.. λέω τώρα.
Άκρον άωτο τώρα. Τραπέζι κουζίνας. Επάνω στο ξύλο υπόστρωμα με κάποιο παλιό τραπεζομάντιλο το οποίο δεν βλέπουμε με τίποτα. Επάνω σε αυτό μεγάλο σεμέν. Και το απαύγασμα πλαστικό χοντρό διάφανο πιεσμένο με ειδικά μανταλάκια.

Όλα αυτά τα προϊόντα μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους και να σε τρελάνουν απλά και μόνο με τη παρουσία τους αναλογιζόμενοι το ρόλο τους στη σύγχρονη κοινωνία. Εάν τα δεις το καθένα ξεχωριστά και το ρόλο πού παίζουν ίσως να μην είναι τόσο τρομερά, μα οι συνδυασμοί τους (είναι και πολλοί γμτ μου) φτάνουν τα όρια της παράνοιας.


Συντηρητισμός θα πεί: Μέσα σε ένα σακουλάκι  τοποθετώ ένα κομμάτι κρέας.Κλείνω το σακουλάκι καλά, στριφογυρίζω το άνοιγμα αφού έχω βγάλει όλο τον αέρα, περνάω και ένα λαστιχάκι δυο τρεις φορές να το σφίξω καλά και αυτό το τοποθετώ μαζί με άλλα παρόμοια σε πιο μεγάλες σακούλες που έχουν συνήθως τυπωμένο το λογότυπο του super market. Αυτή τώρα τη μεγάλη σακούλα την τοποθετώ (καλά υποθέσατε) σε τάπερ και όλο αυτό στη κατάψυξη.
Τώρα πλέον είμαστε σίγουροι πως κρατάμε φρέσκο το κρέας πού μόλις ψωνίσαμε απ το χασάπη μας για καιρό.
Το πιο βασικό όμως είναι πώς δεν θα αποδράσει το κοτόπουλο αφού το έχουμε δεμένο καλά καλά με τα λαστιχάκια.
Έτσι δεν του αφήνουμε το περιθώριο να ανοίξει το συρτάρι του καταψύκτη, να ανοίξει και τη πόρτα του και να τη κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για άλλο φούρνο.
(συνεχίζεται)

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΓΕΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΝΕΟΤΕΡΩΝ


Όπως αποσύρουμε απ τη κυκλοφορία τα παλαιά οχήματα έτσι θα πρέπει να αποσυρθούν και οι γενιές των πάνω από 40.
Βαρύ δύσκολο και μάλλον απαισιόδοξο. 
Όμως θεωρώ πως είναι η μόνη λύση σε όλα τα προβλήματα του πλανήτη γενικότερα.
Εάν αποσυρθούν απ τη κυκλοφορία οι παλαιότερες γενιές θα είναι πιο θετικές οι καταστάσεις για τις νεότερες.
Είναι λογικό καθώς τα παλαιότερα μυαλά έχουν καεί και η μοναδική ελπίδα των νέων είναι να τα αποσύρουν απ τη κυκλοφορία.

Θα ήταν σκόπιμο να τους παραχωρήσουν ένα κομμάτι γης κάπου, σε κάθε χώρα ξεχωριστά και να παραμείνουν εκεί και μόνο εκεί, χωρίς δικαίωμα μετακίνησης περιμένοντας να πεθάνουν ή να δημιουργήσουν απ το μηδέν. 
Ίσως και με κάποιες μικρές προσφορές των νεοτέρων.

Ο ατομικισμός των παλιότερων γενεών, μας έχει φτάσει σε αυτό το σημείο παγκόσμια και πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη κατάσταση δραστικά και με όποιο κόστος, 
ΚΑΝΟΝΙΚΑ θα έπρεπε να μας εκτελέσουν για τα λάθη που έχουμε κάνει και δημιουργήσαμε τέρατα πόλεις, κράτη και θεσμούς βασιζόμενους αποκλειστικά στο χρήμα. 
Ήρθε λοιπόν η ώρα της απόσυρσης ή χαριστικά της τοποθέτησης μας στο περιθώριο των εξελίξεων.
Σε ένα κόσμο όπου οι 40ρηδες θα είναι η μεγαλύτερη γενιά αποφάσεων το σίγουρο είναι πως θα σκεφτούν περισσότερο σωστά το μέλλον τους απ ότι έπραξαν γενιές σαν τη δικιά μας,

Και αν πιστεύουμε εμείς οι μεγαλύτεροι και πιο σοφοί πως διδάξαμε τους νεότερους, καλά θα είναι να αντιληφθούμε πως το παρακάναμε.

ΠΡΕΠΕΙ  να αποσυρθούμε χωρίς δικαιώματα  με σκυμμένο το κεφάλι,  να ζητήσουμε ταπεινά συγγνώμη και να δεχτούμε την όποια παραχώρηση χώρου  ζωής μας προσφέρουν. 

Τα προηγούμενα χρόνια ούτε εκπαίδευση τους προσφέραμε ούτε αξίες ούτε οράματα μα μόνο αγωνία για το αβέβαιο μέλλον τους, σε ένα κόσμο γεμάτο απάνθρωπες καταστάσεις.
Τους γεμίσαμε με τις ενοχές μας, με τα εκατομμύρια μίζερα άγχη μας, με το κυνήγι του γελοίου πλουτισμού αντί να τους παραδώσουμε ένα μέλλον γεμάτο οράματα 
Τους χαλάσαμε τη χαρά του έρωτα, τη χαρά της επαφής, τη χαρά του να ζεις και να ζεις καλά με τους γύρω σου, τη χαρά της αμειβόμενης δημιουργικότητας, τη χαρά ακόμα και της αποτυχίας όταν αυτή πρέπει να τους διδάξει.

Έτσι λοιπόν θα πρέπει να βγουν απ τη κυκλοφορία τα μυαλά που σκούριασαν όσο και αν προσπαθούν να φτάσουν σε λάμψη τα μυαλά των νεότερων.
Ο τρόπος ζωής μας είναι παλιομοδίτικος  αναχρονιστικός και είναι τροχοπέδη στη γενιά των κάτω των 40.

Η δήθεν εμπειρία μας με φασίζοντα τρόπο προσπαθεί να κρατηθεί σε μια  σκηνή καταστάσεων και να παίζει κιόλας πρωταγωνιστικό ρόλο υποθηκεύοντας το μέλλον των νεοτέρων . 
Και ποιος είναι ο λόγος; Να φτάσουμε το προσδόκιμο ζωής που; 
Αντί να φροντίζουμε να διορθώσουμε το μέλλον των απογόνων μας κοιτάμε μόνο να φτάσουμε τα 100. 
Ε και έστω ότι τα φτάσαμε, 
Θα είναι ωραίο να ζούμε στα σκατά που δημιουργήσαμε καθώς θα κλείνουμε ένα αιώνα ζωής;
Και οι νεότεροι τι θα απολαύσουν απ όσα εμείς καταστρέψαμε;
Λίγο έως πολύ όλοι μας, εμείς οι τάχα μου γνώστες και σοφοί  βάλαμε το χεράκι  μας σε αυτή τη καταστροφική για το μέλλον τους απραξία, μιζέρια, κακοδιαχείριση των πόρων, ασέβεια της  γης.
Εκ μέρους της γενιάς μου... συγγνώμη σε όλους εσάς, ηλικίας κάτω απ τα 40.


Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Καπνός, sweet smoke


Το Υπουργείο Υγείας προειδοποιεί:
το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά εσάς και τους γύρω σας.
Τι μας λέτε; Ναι ε;
Εσείς έχετε βλάψει πολύ πιο σοβαρά απ' το καπνό όλους μας ακόμα κι αυτούς που δεν έχουν καμιά επαφή με αυτόν.

Τα χέρια σε σχήμα φωλιάς...
τσακ... 
ο ήχος της τσακμακόπετρα πάνω στο οδοντωτό ροδάκι.
Μια μικρή φλόγα ανάβει με ένα απροσδιόριστο κιτρινομπλέ χρώμα. 
Τα χείλη κλείνουν ερμητικά σχεδόν και μια γλυκιά ζέστη σε απόσταση μόνο μερικών εκατοστών γεμίζουν το στόμα και τους πνεύμονες.
Το μικρό εργαλείο της φωτιάς ξαναμπαίνει στη θέση του.
Για κάποιο προσυμφωνημένο λόγο κάνει παρέα με καλοσχεδιασμένα συνήθως πακέτα των είκοσι τσιγάρων ή σακουλάκια καπνού τώρα τελευταία.
Φίλοι, σύμμαχοι, αποκούμπι τις στιγμές που η ανάγκη είναι επιτακτική.

Η πρώτη φορά, άγαρμπη κάπως και βιαστική για να προλάβουμε τον  χρόνο μόλις στα 11 περίπου, ίσως και 12; 
Για να μεγαλώσουμε πιο γρήγορα.
Κλέψαμε το πρώτο τσιγάρο μας.
Δεν αναγνωρίζαμε ούτε γεύση,  ούτε ποιότητα, παρά μόνο αίσθηση.
Απαγορευμένη αίσθηση που έπρεπε να δοκιμαστεί για να κάνουμε συγκρίσεις.
Τα χρόνια που η αθωότητα της μίμησης είναι θεμιτή.
Ψάχνουμε τον εαυτό μας ακόμα και οι πράξεις μας αποκτούν μια ηρωική χροιά.
Καθοδηγούμε εκείνες τις ενέργειες που πολλά χρόνια μετά δεν θα έχουν και μεγάλη σημασία. 
Ή θα έχουν; Θα δείξει.

Μέσα στο πέρασμα των χρόνων η διαδοχή του χαρμανιού ήταν αρκετή ον και όχι πολλή μεγάλη. 
Προσπαθήσαμε να θυμηθούμε πόσα να είναι άραγε όλα αυτά τα τσιγάρα πού καπνίσαμε;
Πρόχειρος υπολογισμός.
Λοιπόν ας υποθέσουμε, συστηματικό κάπνισμα απ τα 15.
Από τα 15 έως τα 20 (υποθέτουμε) ένα πακέτο των 20 την ημέρα  άρα 20x365x5=36.500
Από τα 20 έως τα 30, δύο πακέτα την ημέρα. άρα 40x365x10=146.000
Από τα 30 έως τα 50, τρία  πακέτα την ημέρα άρα 60x365x20= 438.000
Σύνολο λοιπόν χοντρικά 620.500 και σίγουρα κάνω προσπάθεια να τα κρατήσω σε χαμηλά επίπεδα.
Για να δούμε τώρα 620.500x6 πόντους το καθένα μας κάνουν 3.723.000 πόντοι.
37 και κάτι χιλιόμετρα δηλαδή. χμ όχι κι άσχημα.
Τώρα με βάση την Αθήνα, μέχρι που θα φτάναμε σε 37 χιλιόμετρα;
Μπα πουθενά που να έχει κάποια αξία το ταξίδι.
Με το καπνό όμως το ταξίδι απέκτησε άλλη σημασία.
Το δικό του ταξίδι, όταν οι τούφες του καπνού ξεκινούν τη διαδρομή προς την εξαΰλωση, ξεπερνά κατά πολύ το φράγμα των 37 χιλιομέτρων.

Ουρανοί διαφορετικοί, ήλιοι με πιο ζεστά χρώματα, γεύσεις πιο έντονες, ακούσματα δυνατά, μεστά και μελωδίες απόκοσμες πολλές φορές. 
Διάθεση για δημιουργία. 
Διαδοχή των τσιγάρων. 
Αξιολόγηση των πιο απολαυστικών στιγμών όταν ο καπνός χτυπάει τον οισοφάγο μας.
Εκείνο το πρώτο της ημέρας. 
Ο ύπνος το βράδυ επέτρεψε την αναπαραγωγή κάποιων κυττάρων μας και όταν ξυπνήσαμε η διάθεση για νικοτίνη ήταν πιο επιτακτική. 
Πρώτη γουλιά καφέ. 
Πρώτη τζούρα.
Είναι η πιο δυνατή της ημέρας καθώς αχόρταγα ζητάμε την αμοιβή μας απ την πολύωρη στέρηση.
Μέσα απ τα πρώτα δαχτυλίδια καπνού φτιάχνουμε το προσωπικό μας πλάνο για το υπόλοιπο.
Σίγουρα θα ανάψουμε ένα δεύτερο ή κι ένα τρίτο μέχρι να αδειάσει το φλιτζάνι του καφέ.
Μπορεί όλα τα υπόλοιπα τσιγάρα της ημέρας να πάνε χαμένα χωρίς να τα απολαύσουμε όπως εκείνα τα δυο τρία πρώτα πρωινά, μα εκείνες τις ενστικτώδεις στιγμές πού κάνουμε την κίνηση και τα ανάβουμε, ξέρουμε πως καλούμε τον προσωπικό μας σύμμαχο.
Πάνω στο γραφείο μας, μέσα σε μια τσέπη μας, κατοικεί παρέα πάντα με ένα αναπτήρα.
Είναι οι προσωπικές μας μυστικές συμφωνίες.
Είναι κάτι πού όσοι είναι πιστοί στην απόφασή τους καταλαβαίνουν.

Οι υπόλοιποι ..παρακαλώ μην γίνεστε αντιπαθητικοί αντικαπνιστές
Είναι εύλογο πώς δεν θα παραβιάζαμε κι εμείς ποτέ τις προσωπικές σας επιλογές στον άκαπνο χώρο σας.
Πάντα, μα πάντα ζητάμε την άδεια σας για να καπνίσουμε. Αποχωρούμε  όταν μας ζητηθεί.
Όμως σεβαστείτε κι εσείς το δικαίωμα μας να καπνίζουμε στους δικούς μας χώρους που μαζευόμαστε και πίνουμε, καπνίζουμε, ακούμε μουσική, ερωτευόμαστε, ανταλλάσσουμε ιδέες, επικοινωνούμε, απολαμβάνουμε, καταστρέφουμε αν θέλετε την υγεία μας, αλλά από καθαρά δικία μας επιλογή κι όχι γιατί κάποιοι πού κόπτονται για την υγεία μας τάχα μου, θέλησαν να επιβάλλουν με νόμους και κανόνες, τις ασόβαρες, ηλίθιες πολιτικές τους. 
 Λοιπόν Γιωργάκη... τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία. Άντε, άντε σιγά σιγά.

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

άγια θάλασσα


1.
Δημιουργός δύναμη.
Κυρίαρχη.
Σε μια ένωση μυστική και δυνατή.
Τόσο δυνατή όσο να παράγει ζωή από φως και σκόνη.
Ένα περίβλημα φωτεινό με σκέψη, με λογική, που θα καθορίζει ενέργειες, πορείες, σχέσεις. 
Aστρόσκονη που έγινε  σώμα και ιδέα
με φωνή για να γελάει
και σκέψη για να ονειρεύεται.
Κάποια μέρα του πενήντα οκτώ.
O αληθινός χρόνος που τα 'αστρα μόνο ξέρουν

2.(όνειρα)
Άστρα περήφανα σαν άγρια άλογα,
καλπάζουν στο χώρο της φαντασίας, 
με τη μορφή  της ουτοπίας πάντα να γεμίζει τ' όνειρο.
Ένα όνειρο γεμάτο, φωτεινό, ξένοιαστο.
Όπως η πτήση του μικρού παιδιού.

3.
H πτήση με σύντροφο τη γενέτειρα δύναμη.
Το φως του πολλά υποσχόμενου νέου φεγγαριού.
Και της αστρόσκονης.
Ένα άγγιγμα μόνο φτάνει.
Kαι η απόσταση του χρόνου μηδενίζεται.
Είναι τότε που η καρδιά δε μετράει χρόνο
αλλά καθορίζει μεγέθη.
Μεγέθη με βάση το απόλυτο, που έχει μορφή κι' αυτό.
Και  η μορφή παίρνει χρώμα δυνατό.

4.
Ένα χρώμα έντονο, ξεκάθαρο, σχεδόν άγιο στα μάτια
που ξέρουν να πιστεύουν αυτό που βλέπουν.
Στα μάτια που κοιτούν με δέος τ' όμορφο,
που σέβονται την αγιοσύνη της σχέσης.
Σαν να συνωμότησαν ο Μάρτης κι ο Απρίλης,
N' έφτιαξαν κατακαλόκαιρο.
Όταν ο χρόνος έπαιξε παιχνίδια με το συναίσθημα.
Χρόνια που πέρασαν και το χρώμα δυνάμωνε.
Πήρε ένταση, απέκτησε τόνους .
Έγινε τολμηρό.

Πήρε το χρώμα της πορφύρας.

Ανάγκη για απολογία.
Τόλμη και σεβασμός.
Μέτα ήρθαν όλα τ' άλλα.
Tο κοχύλι κρατάει τα μυστικά του
καθώς τα ντύνει  με το χρώμα του.
Aυτό το ίδιο χρώμα που μοιράστηκε απλόχερα και χρωμάτισε τα πιο ακριβά όνειρα.

5.
Tο πανάκριβο συναίσθημα, η πρώτη άρνηση,
και η προσμονή για τ' άπιαστο.
Ποτέ ξανά δεν θα ήταν ίδιο το τοπίο.
Γέμισε  με πορφύρα,
και το χρώμα του πάθους ξεπέρασε τη λογική.
Δημιούργησε μια ξεχωριστή πραγματικότητα.
Παράλληλη με την αλήθεια.
Οι παράλληλες γραμμές χαράχτηκαν πάνω στο καμβά αυτής που όλοι ονομάζουν ψυχή. Στα πιο κρυφά της  μονοπάτια.
Δύσκολα, μα πορφυρένια.
Mα ήταν πορφυρένιες γιορτές.
Ποτισμένες   στο χρώμα του κόκκινου κρασιού. 
Οι γιορτές διαδέχονταν η μία την άλλη.
Όλες οι επόμενες σαν εκείνη τη μοναδική πρώτη φορά.
Tο ίδιο έντονα, το ίδιο παθιασμένα, πλημμυρισμένα  με φως

6.
Tο φως  του  ήλιου  ζωντάνεψε τ' άλογα της φαντασίας.
H λαχτάρα της ελευθερίας και ο αέρας στα μαλλιά.
Τυλιγμένοι πάντα με τη  πορφύρα.

O δρόμος  σύμμαχος σε ένα παιχνίδι ανεπανάληπτο.
Βοηθάει να φουντώσει ο πόθος.
Τότε το μεθύσι είναι γλυκό με τις πρώτες ζέστες του Ιούνη.
Ψηλά  στη γραφικότητα του κυκλαδίτικου τοπίου
και κάτω  η θάλασσα σύμμαχος.

7.
Θάλασσα με μορφή.
Τη πιστεύεις ;
Πίστη σε αυτό που κάνεις.
Πίστη στο συναίσθημα μέσα από αυτά π' ακούς.
Πίστη στις λιαστές ντομάτες ένα πακέτο άφιλτρα,
και ούζο για μεσημεριάτικα όνειρα
όταν μπροστά στο παλιό λιμάνι τα πιτσιρίκια ρίχνουν πετονιά,
και οι μεγάλοι αφήνονται στην αγκαλιά της ξεκούρασης.
Τότε είναι που αγιοποιείς τη μορφή της.
Τότε πιστεύεις στην υπέρτατη αλήθεια που την αντικρίζεις.
Τότε και για πάντα ξέρεις τι είναι αγιοσύνη.
H άγια θάλασσα είναι μπροστά σου.

8.
Εκεί μπροστά σε κάποια άλλη θάλασσα με το κύμα να παίζει
μια μελωδία μοναδική και να ντύνει  τη  υπόκρουση του ονείρου που παίρνει ζωή.
Ξεπροβάλει το απόλυτο.
Όλες οι αισθήσεις εκεί.
Καρφωμένες, πιστές, απόλυτα αφοσιωμένες  στο όνειρο.
Στη οπτική γεύση της,  στο χάιδεμα της ακοής της.
Κάθε κύμα και  μια  συμφωνία.
Πιάνο και αφρισμένα νερά, σε μια σύνθεση μυστική.
Κρατάει το όνειρο ζωντανό  και το μεγαλώνει .
Tο στολίζει με τα πιο ακριβά κοσμήματα.

9.
Tα κοσμήματα της θάλασσας  που μάζεψε στην  άμμο.
Στην άμμο που πίνει λαίμαργα τον αγιασμό της.
Έφτιαξε ένα κύκλο πάνω στην άμμο.
Tον ονόμασε κόσμο.
O ξεχωριστός κόσμος, η ξεχωριστή πραγματικότητα.
Tον στεφάνωσε  με ότι για τους άλλους ήταν άχρηστο.
 Σε ένα κύκλο έκλεισε το όνειρο.





















10.
Κύκλωσε την αλήθεια σε μια εναλλαγή των ρόλων.
Κοχύλια, βότσαλα, όνειρα. Tο σπίτι των ονείρων
Πτήση  σε άλλους ουρανούς, πλαισιωμένους πάντα με τον κύκλο της προσμονής σε ένα ταξίδι  ουτοπικό.
Πόση δύναμη  μπορεί να έχει η φαντασία για να κυριαρχήσει;
Όση πίστη πρέπει ν' έχει  στη φαντασία.
Όση πίστη πρέπει ν' έχει  για να μην ξεθωριάσει η πορφύρα.




11.
Μια πίστη δυνατή.
Μια απόφαση ξεκάθαρη.
Kαι ένας κώδικας.
Κώδικας το άρωμα. Έκλεψε τον ίδιο του τον εαυτό.
Κάποτε είχε κρατήσει την αίσθηση του αρώματος σε ένα φτερό. 
Το φύλαξε πολύ καιρό άλλα το άρωμα ήταν εκεί στην αιωνιότητα της μνήμης,
να γλυκαίνει απαλά τις εικόνες της ουτοπίας.
Tο άρωμα της ουτοπίας δεν χωράει σε ένα τετράγωνο μπουκάλι.
Χρειάζεται  ένα κυκλαδονησι να κλείσεις το άρωμά της.
O κώδικας σπάει χαρίζοντας  κάποιο άλλο άρωμα!
Δεν το πίστευε. Tο μαθε.
Ήταν αργά όμως. Όταν η πορφύρα ξεθώριαζε.

12.
H πορφυρά; 
         Tο χρώμα του κρασιού που μοιράστηκε στα δύο.
Tο πανάκριβο όνειρο;
         Κοστολογήθηκε  πολύ ακριβά.
H ουτοπία;
         Κράτησε μόνο τη μελωδία του πιάνου.
H άγια θάλασσα;
        Μπουνάτσα, χωρίς αφρούς τα κύματα.
Tα άφιλτρα;
         Κάποιες στιγμές  μόνο. Όσο κρατάει μία ανάσα.
Oι λιαστές ντομάτες; 
         Γεύση, αφή, άρωμα,  ζωντανά.
Τόσο επίμονα ζωντανά  μα και τόσο απόμακρα  πια.
Μετά τη πτήση όταν πρέπει να προσγειωθεί
και η πορφύρα δυσκολεύει, ξεφτίζει.
Επιμονή στο 'οραμα πού φαντάζει  μοναχικό.
Βασανιστικά μοναχικό, σε δρόμους  κακοτράχαλους.


13.
Δρόμους δύσβατους με βάρη ασήκωτα
όσο το βάρος της απόφασης να κρατήσεις ζωντανό το όνειρο.
Όσο να κρατήσει  ανέπαφο  το πάθος.
Πάθος, πόθος, προσμονή, ελπίδα
σε ένα περιβάλλον δύσκολα κατανοητό.
Mε τις συνέπειες μιας απόφασης  να κρατηθεί  ζωντανό 
'οτι ο πραγματικός κόσμος  θεωρεί,  χωρίς σχήμα.
Aϋλη πραγματικότητα που κρατιέται γερά
στο νου και στη καρδιά.
Πραγματικότητα σ' ένα παιχνίδι  με νικητές και χαμένους .
Καμένος  πάντα ο ενθουσιώδης.
Ομαδικό του απόκτημα, το θάρρος να ζήσει την ουτοπία, αληθινός στον εαυτό του, στα πιστεύω του,
στη πρωινή αύρα της μονάκριβης ανατολής με τη γνώση
που κουβαλάει κάθε ξεχωριστή μέρα.
Kαι σχηματοποιεί, περιγράφει….

14.
… ένα περίγραμμα  δύσκολο, περίπλοκο
μα τόσο  επιθυμητό ταυτόχρονα.
Ποιος μίτος θα οδηγήσει στην έξοδο;
Ποιό κρυφό μονοπάτι   υπάρχει;
Αναγραμμάτισε  τ' όνομα, και ο βοηθός στο ταξίδι θα φανεί αρκεί να ξαναβρείς το κοχύλι με τη πορφύρα.
Όπως τότε πού η πορφύρα  έντυνε τα όνειρα
Όπως τότε  που η πίστη ήταν δυνατή 
κι' οι υποσχέσεις  γέμιζαν μια αγκαλιά θάλασσα.
O καθένας πια στον ουρανό του,

15.
… ο καθένας , και όλοι μαζί, κομμάτια ενός σύμπαντος.
Μια κουκκίδα άμμου στη τεράστια παραλία του Όλου.
Tου δίχως αρχή και τέλους. Tου άναρχου Όλου.
Tου  Όλο αυτού που μας γεμίζει και μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε και εμείς δημιουργοί και να χαρούμε τι;

O καθένας τη δική του άγια θάλασσα.

Ζωή σαν μουσική 2 ή ζωή... όπως λέμε μουσική.


Βάζω τους Porcupine Tree.
Σίγουρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν στα αυτιά μου τις συνθέσεις των Pink Floyd,
μπορούν όμως να δημιουργήσουν ένα κοντινό ηχόχρωμα και πιο κοντά στη σημερινή πραγματικότητα.
Θεωρώ πιο ρηχή από παλιότερα, λίγο πιο ανούσια θα έλεγα.
Και γιατί δεν ακούς Floyd θα μου πεις εύλογα.
Γιατί θέλω να ανακαλύψω κι άλλα, μα δεν μπορώ να ξεφύγω απ τη παγίδα των ήχων της νιότης.
Χάραξαν βλέπεις εκείνα τα σκοτεινά αυλάκια στα πιο βαθιά δωμάτια του είναι μας.
Όπως εκείνος ο τοίχος πού αρνείται  πεισματικά να σκεπάσει τα γδαρσίματα με όσα χέρια μπογιά και να τον περάσεις.
Τελικά είναι πανέμορφος με τα σημάδια του. Σαν αυτά που βλέπω στο πρόσωπό της μετά τα χρόνια πού έχουμε ζήσει.
Όπως εκείνο το σημάδι της, που ασκεί τόσο μεγάλη γοητεία επάνω μου.
Όπως εκείνο το σκράτς στο αγαπημένο βινύλιο που χαρακώθηκε σε μια θεϊκά απρόσεκτη στιγμή για να διαιωνίσει την απόλυτη προσοχή.
Όπως μερικές λευκές τούφες στα μαλλιά.
Και απ τη παρουσία αυτή όλες οι μουσικές παίρνουν σάρκα.
Οντότητες λες που έχουν βαλθεί να ζουν για πάντα, με τη μεστότητα του καλού κρασιού να αποκτούν το χρώμα της πορφύρας.
Το Pleasant Street του Tim Bucley παίζει μέσα μου κάθε φορά το ίδιο δυνατά γιατί μοιράστηκε όπως του έπρεπε τη κατάλληλη στιγμή.
Σκεφτόμουν, ίσως κάτι τέτοιο να είχε στο μυαλό του την ώρα που το έγραφε.
Μπορώ να πλησιάσω έστω και λίγο το συναίσθημα του. Μπορώ αφού το πλησιάσω να το μοιραστώ; Οι προσπάθειες πάντως έγιναν.
Πιστεύω πως ο δέκτης πήρε το μήνυμα. Το είδα καθαρά στα μάτια της ένα κυκλαδίτικο πρωινό δίπλα σε μια ξερολιθιά καθώς ένα φλιτζάνι με καφέ ακουμπούσε τα χείλη της.
Η γουλιά δεν είχε κατέβει, ο ήχος ήταν μοναδικός και πήρε άλλο ένα τσιγάρο απ το πακέτο της.
Μόλις το έβαλε στο στόμα κατάλαβα τη πορεία του καφέ.
Τα μάτια της έκλεισαν για λίγο παραπάνω απ το κανονικό και όταν άνοιξαν πάλι ήταν πιο λαμπερά.
Πίστευα πως αυτή η στιγμή κινηματογραφείται από κάπου και περνάει στο σκληρό μου δίσκο για να μείνει εκεί για πάντα.
Έτσι είναι κάθε φορά που καλώ να ανοίξει πάλι εκείνο το αρχείο.
Αποφάσισα να το ανοίξω στο κόσμο χωρίς υπότιτλους όμως καθώς οι κώδικες μας είναι απαράβατοι.
Μόνο οι μουσικές ντύνουν την εικόνα.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Δημήτρης Ιατρόπουλος προς τον Παπανδρέου: «Φύγε, ΤΩΡΑ!»

Δημήτρης Ιατρόπουλος προς τον Παπανδρέου: «Φύγε, ΤΩΡΑ!»

19 Μαρτίου 2011 
Ανοιχτή προ-ειδο-ποίηση του Δημήτρη Ιατρόπουλου, ως συμμετοχή στην Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης

Αυτά τα σύννεφα είναι δικά μας, και τα ποτάμια αυτής της χώρας και τα δέντρα. Και όλα τα κορίτσια και τα αγόρια και τα πουλιά. Κι αν σου λέω για τα σύννεφα, έχουμε δικό μας ουρανό εμείς, δικό μας άνεμο, δικούς μας αστρικούς αρχηγούς, δικές μας παρουσίες και οπτασίες. Έχουμε δική μας ιστορία, το κατάλαβες;  Μέσα στο δικό σου διαβατήριο όμως, κοιμάται ένα ψεύτικο όνομα, μια ληστευμένη φυσιογνωμία, ένα ξένο παράρτημα ζωής. Φύγε λοιπόν τώρα, φύγε! Δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Εμείς όταν ανασαίνουμε μιλάμε με τους καιρούς και τα χρόνια. Κι όταν κοιταζόμαστε, «βλέπουμε» κιόλας, ο ένας τον άλλο. Στα δικά μας τα χώματα, κυκλοφορεί μια Ιδέα που δεν πεθαίνει, δεν αλλάζει, δεν υπόκειται σε νόμους, δε μπαίνει σε διατάξεις, δεν μετατρέπεται σε εγκυκλίους. Κι αυτό που εμείς ονομάζουμε Λόγο Τιμής, είναι δικό μας απόκτημα, διαχρονική κατάκτηση, εμείς εδώ φίλε, έχουμε πληρώσει με πολύ αίμα αυτά τα σύνορα, αυτή τη σημαία, είμαστε νοικοκυραίοι, είμαστε νοματαίοι. Ξέρεις από πού έρχεται η λέξη; Από το «ονοματαίος». Που σημαίνει νοικοκύρης με όνομα, άνθρωπος με βάση και ουσία.

Και πάνω απ όλα, αφεντικό της γης του και των προγόνων του. Και πάνω απ τα άλλα, κτήτορας, ιδιοκτήτης κι όχι ενοικιαστής, του ιστορικού του χρόνου. Εσύ δεν μας κάνεις. Δε μιλάς κανονικά, τη σπουδαία πολυδύναμη γλώσσα μας. Δεν ταιριάζεις με τα χνώτα μας, είσαι ξένος.

Και αυτά τα παραμύθια τώρα, ότι δεν υπάρχουν ξένοι πάνω στη Γη κι ότι όλοι είμαστε ίδιοι, να τα φορέσεις στα δικά σου παιδιά, όχι στα δικά μας, τ' ακούς; Πάνω στη Γη, είμαστε όλοι άνθρωποι, είμαστε Παρόμοιοι, αλλά δεν είμαστε Ίδιοι.

Μην κάνεις αστεία με τη γλώσσα μας γιατί είναι η σπουδαιότερη πάνω στον πλανήτη και καθαρίζει τις έννοιες και δίνει όνομα στα πράγματα και στις ιδέες, και φιλοξενεί ιδανικά και ποτίζει το Πνεύμα.


Όλα εδώ μέσα είναι κόκκινα από το αίμα που αιώνες τώρα χύνουμε για να στήσουμε και να στηρίξουμε αυτή την πατρίδα. Όλα εδώ μέσα είναι γαλανά από τον καθαρό μας ουρανό. Όλα εδώ μέσα είναι πράσινα από τα πανάρχαια δέντρα μας. Όλα εδώ μέσα είναι μπλε από την αθάνατη, τη δικιά μας θάλασσα. Όλα εδώ μέσα είναι μαβιά από το χρώμα των υπέροχων δειλινών μας. Όλα εδώ μέσα είναι κίτρινα από τις θεϊκές μαργαρίτες και τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα μας. Όλα εδώ μέσα είναι λευκά απ τα ασβεστωμένα σοκάκια και τα παραθυρόφυλλα των νησιών μας.
Κι ήρθες εσύ, να μας φέρεις το ΜΑΥΡΟ!

Φύγε, δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας. Γύρνα εκεί που γεννήθηκες. Έχεις κι εσύ πατρίδα, τη σεβόμαστε, δεν ήρθαμε εκεί να στη διαλύσουμε, να την ξεπουλήσουμε, να την σβήσουμε απ το χάρτη των Εθνών, των Λαών και των Ηπείρων. Εσύ όμως ήρθες εδώ και παριστάνεις τον δικό μας χωρίς να είσαι. Λες ψέματα, δεν μας μοιάζεις, δεν μας ταιριάζεις. Φύγε, φύγε τώρα!

Είχαμε θεσπέσια δάση, φυτεμένα απ τα μαγικά χέρια των Θεών μας εδώ και χιλιάδες χιλιάδων χρόνια. Και μας τα κάψανε αυτοί που σε έστειλαν για να διαλύσεις τη χώρα μας. Έχουμε αθάνατα, πανέμορφα νησιά. Κι ήρθες εσύ και αρχίσανε οι ψυχοπαθείς εχθροί του τόπου μας να ζητάνε τα νησιά μας, να τα τυλίξουνε σε μια κόλλα χαρτί, σ ένα ψευτοσυμβόλαιο, να τα κάνουν τραπουλόχαρτα των τοκογλύφων φίλων σου και των προστατών σου.  Έχουμε το λαό μας, να δουλεύει και να χαίρεται τον ήλιο του, τις παρέες του, τα έθιμά του, τις παραδόσεις του, τις ανθρώπινες σχέσεις του, την επαφή του με τη χρυσή παλέτα της ιστορίας του.


«Με Ποσειδώνα κι ΄Αη Νικόλα στην αρμύρα,
ίδιο καράβι, ίδια ρότα, ίδια μοίρα».

Εδώ το Πάσχα, το λέμε Λαμπρή, εδώ μαζί με τον Ιησού ανασταίνεται και η Περσεφόνη, εδώ η Ανάσταση είναι το άλλο πρόσωπο της Άνοιξης, εδώ οι Ποιητές μας, δίδαξαν στην υπόλοιπη ανθρωπότητα τη διαφορά και την απόσταση ανάμεσα στο «βρίσκομαι», στο «είμαι» και στο «υπάρχω».

Κι ήρθες εσύ να τα διαλύσεις όλα, να τα ξεπουλήσεις όλα, να τα σβήσεις απ το χάρτη των Εθνών, των Λαών και των Ηπείρων. Το ξέρουμε δεν είσαι μόνος σου, αυτοί που σε στείλανε, σου ετοίμασαν και την προίκα σου στον τόπο μας εδώ και χρόνια. Και μαζί σου, στείλανε και αρμαθιές, ασκέρια, ομάδες από δικούς σου που ψευτομιλάνε κι αυτοί τη γλώσσα μας, όπως όλοι οι υπάλληλοι κάθε υπηρεσίας.  Όσο για τους άλλους, τους δικούς μας, τους Εφιάλτες, τους ΠηλιοΓούσηδες, τους Νενέκους, αυτούς, όση δύναμη κι αν νομίσουν πως έχουν, όση εξουσία κι αν έχουν αγοράσει με τα λεφτά του δικού μας ιδρώτα, ξέρουμε καλά, τι θα τους κάνουμε.  Έχουμε μεγάλη εμπειρία σε τέτοια θέματα, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ξέρεις.

Εσύ κοίταξε τον εαυτό σου μονάχα, τίποτε άλλο. Και φύγε. Φύγε τώρα. Δεν είσαι δικός μας. Δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας. Μη νομίσεις ότι θα τα καταφέρεις με τίποτε μισθοφόρους. Μας έχει ξανατύχει. Και τους περάσαμε απ τη μηχανή του κιμά. Μην πιστέψεις ότι θα σε αφήσουμε να πουλήσεις την πατρίδα μας. Μην ξεγελαστείς ότι έχεις κάποια δύναμη. Τίποτε εδώ μέσα δεν σου ανήκει. Ούτε ο Στρατός Μας, ούτε το Ναυτικό Μας, ούτε η Αεροπορία Μας, ούτε το Λιμενικό Μας, ούτε η Αστυνομία Μας, ούτε η Πυροσβεστική Μας, κατάλαβες;  Φύγε τώρα, δεν είσαι δικός μας, άδειασέ μας τη γωνιά, δεν σε θέλουμε. Φύγε όσο είναι καιρός. Νιώσε το, μέσα στο όποιο μυαλό σου. Για να μην το νιώσεις στο πετσί σου.  Φύγε από δω. Δεν σε θεωρώ προδότη. Είσαι καλός πατριώτης. Υπηρετείς την πατρίδα σου κι εσύ, όπως κι εγώ, αυτή τη στιγμή. Είμαστε κι οι δυό πατριώτες. Αλλά σε διαφορετική πατρίδα ο καθένας.

Φύγε λοιπόν, τώρα, όσο είναι καιρός. Φτάνει με σένα. Για τους «άλλους» θα φροντίσουμε εμείς. Μην ανακατεύεσαι στα δικά μας πράγματα..

Φύγε, ΤΩΡΑ!