Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Που ζείτε;


Μα κανείς απ τους εξουσιαστές δεν έχει τα αρχίδια να πει τα πράγματα με το όνομά τους;
Κανείς;
Μόνο τις μαλακίες της ξύλινης γλώσσας τους ξέρουν να ξεστομίζουν και να μας δείχνουν το τρόπο για να γίνουμε ακόμα πιο δουλικοί, ακόμα πιο κότες, ακόμα πιο μίζεροι. Κι ο λόγος; για να έχουμε τι; SIMENS ηλεκτρικές συσκευές; Όπλα που σκουριάζουν στην απραξία γιατί δεν τολμάνε οι άλλες κότες να τα βάλουν με κανένα; Για να εκμεταλλεύονται οι Γερμανοί τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς χώρους μας. Ίσως για το μοναδικό πράγμα που ήμαστε υπερήφανοι;

(Αυτό το ντοκουμέντο το βρήκα σε αυτό το link  http://www.on-news.gr/2011/07/blog-post_8178.html
δες στη προηγούμενη ανάρτηση.)

Ιστορίες που ακούγαμε παιδιά απ τους γονείς και μεγαλύτερους μας και δεν πιστεύαμε ή δεν θέλαμε να πιστέψουμε.
Ξέραμε πάντα πως η Ελλάδα σε σχέση με τον πληθυσμό της είχε τα περισσότερα θύματα απ τη θηριωδία των γερμανών επί της κατοχής.
Το άσχημο είναι πως όλα τα σατιρίζουμε και τα γελιοποιούμε μέσα στο πέρασμα των χρόνων.
Και δεν θυμώνουμε, δεν μιλάμε, δεν κάνουμε κάτι για αυτά. Παραμένουμε αδρανείς. Κ Ο Τ Ε Σ.
Όπως όταν όλα τα λαμπερά μυαλά τα είχαν εξορίσει για να μην προσφέρουν τις αξίες τους.
Όπως τότε  που κάποιοι άλλοι την έκαναν για Κάιρο προφασιζόμενοι την αντίσταση εκ του μακρόθεν.
Άλλοι όμως έβγαζαν το φίδι απ τη τρύπα για να βρουν μετά έδαφος ελεύθερο για τις πουστιές τους. Όπως ο μέγας εθνάρχης (μη χέσω) αυτοεξόριστος στο Παρίσι.

Μα γιατί κανείς δε μιλάει;
Γιατί κανείς δεν βάζει το μυαλό σε διαδικασία σκέψης; Αυτή είναι η δουλεία του ρε σεις. Να τριγυρνάει στα μονοπάτια της μνήμης και να ανακαλεί από εκεί όλα όσα διαμορφώνουν τον χαρακτήρα, τη γλώσσα, την επικοινωνία.
Δεν μπορώ και δεν θέλω να πιστέψω πως είμαστε καταδικασμένοι μαζί με τα παιδιά μας σε αυτή τη βαλτοποιημένη κατάσταση.
Δεν μιλάμε για να μην μας χαρακτηρίσουν με τις γνωστές ταμπέλες τους. Φασίστας, Αναρχικός, Αριστερός, Άθεος, Κομμουνιστής, Αντιεξουσιαστής (πιο σίκ αυτό), Εθνικιστής, Τρομοκράτης (τώρα τελευταία), Αντικοινωνικός και άλλα πόσα μπορούν να εφευρεθούν για να κρατάνε την ορθή σκέψη υποδουλωμένη. Κανείς δεν ξεστομίζει τον μοναδικό χαρακτηρισμό. Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ με όλα τα συνεπακόλουθά του. Τιμή, Λόγος, Σκέψη, Ομιλία, Επικοινωνία, Πιστεύω, Αξία, Πρόοδος, Ανάπτυξη, λέξεις που μόνο στην εκφορά τους νιώθεις αναγεννημένος, νιώθεις να ξεκολλάς απ τη μιζέρια της καθημερινής τους πλύσης εγκεφάλου. 

Δεν είναι μόνο το κέρδος στη ζωή μας ρε σεις. Υπάρχει πάνω απ όλα ή ίδια η ζωή που μας καλεί με αυτά πού πέρασαν πριν από μας και αυτά που θα έρθουν μετά από μας όταν εμείς θα θρέφουμε ένα μάτσο σκουλήκια. Στα ίδια τετραγωνικά θα μας βάλουν όλους με καμιά περίπτωση διαφυγής.
Σαν Έλληνας θα μου άρεσε βέβαια η καθαρτήρια φωτιά, μα ακόμα κι αυτό το εκμεταλλεύονται τα κοράκια της ενδόμυχης πεποίθησης σας.

Ο τόπος αυτός παράγει κυρίως μυαλό και ιδέες. Που είναι κρυμμένες ρε σεις; Αφήστε  να κυκλοφορήσουν ελεύθερες σαν τα δελφίνια στις θάλασσές μας, σαν τους αετούς στα βουνά μας, σαν τα μελτέμια μας, σαν τα κύματα στις παραλίες μας. Γράψτε όλους όσους σας θέλουν μίζερους και δυστυχείς  εκεί πού ξέρετε καλά να γράφετε και απολαύστε το δώρο που σας έκανε η  φύση. Να ζείτε σαν άνθρωποι και όχι σαν μηχανές της κεντρικής Ευρώπης. Σεβαστείτε πάνω απ όλα τούτο το χώμα που σας φιλοξενεί  τα χρόνια της ανάπαυλας απ την αιωνιότητα.
Σεβαστείτε τη κληρονομιά όλων όσων διαμόρφωσαν αυτό που είστε. Σκεπτόμενα όντα με την ομορφότερη γλώσσα στο κόσμο, με μια απ τις πιο πλούσιες ιστορίες παγκόσμια, με μύθους (ιστορίματα που δεν έχουν γραφεί) με Αλφαβητικούς χαρακτήρες που γεννήθηκαν εδώ για να εξυπηρετούν τη μεταβίβαση της γνώσης και των συναισθημάτων. Σεβαστείτε τη τέχνη που εδώ γνώρισε το φως της δημιουργικής έκφρασης, τη ποίηση που άνθισε ακόμα και πριν απ τον Όμηρο. Τη μουσική του αέρα μέσα απ' τα ώριμα στάχυα το κατακαλόκαιρο. Σεβαστείτε εκείνα τα μακροβούτια με τα μάτια ορθάνοιχτα στην αλμύρα των θαλασσών μας.
Μετά όλα τα υπόλοιπα είναι απλά για να τα "παλεύεται".
Πρώτα απ όλα νιώστε ευτυχείς πού είστε εδώ σε τούτο το τόπο δύναμης. Δικός σας και μόνο δικός σας. Κανείς δεν μπορεί να σας τον πάρει.
Μετά βάλτε σε λειτουργία εκείνα τα κύτταρα που προσπαθούν εδώ και χρόνια να σας τα νεκρώσουν.
Είναι ζωντανά και περιμένουν εσάς τους ίδιους να τους δώσετε αξία και τη θέση που τους πρέπει στη καθημερινότητα σας.
Και να θυμάστε δεν ζείτε ούτε στη Ανατολή ούτε στη Δύση. Ούτε στο Βορρά ούτε στο Νότο. Ζείτε Μ Ε Σ Α   Σ Α Σ. Αυτό το μέσα σας μπορεί να γαμωσταυρίσει, να πει σ΄αγαπάω, να πει ζω, υπάρχω, αναπνέω, δημιουργώ, πιστεύω, ονειρεύομαι πάντα θα χρησιμοποιεί λέξεις που σας έμαθαν από παιδιά να προφέρετε και κρατάνε από πολύ παλιά. Δείξτε τον σεβασμό σας.


Δείτε καλά



Αυτό το αρχείο υπάρχει σε αυτό το link  http://www.on-news.gr/2011/07/blog-post_8178.html

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Στην Άννα


Την εποχή που το ινδικό όνειρο ήταν ζωντανό ζωγράφισες ένα παραμύθι.
Σαν αυτά που λέγαμε εκείνα τα βράδια στο Βρωμοπούσι. 

Όπως εκείνη τη φορά που είχαμε ξενυχτίσει στη παραλία.
Σαν τον πρωινό καφέ που φτιάχναμε κάτω απ΄τη κληματαριά.

Πολλά χρόνια ρε Αννούλα. Πολλά χρόνια πίσω.
Μα ήθελες να τρέχεις γαμώτο σου πολύ.
Έτρεχες όπως εκείνο το βράδυ πάλι στο Ibiza Bar που πρωτακούγαμε Talking Heads και ξαναζωγραφίζαμε, λες και μας έλειπε η μυρωδιά του λαδιού και της τέμπερας, κι ας είχαν περάσει μόνο καμιά δεκαπενταριά μέρες πού δεν πιάσαμε πινέλο.
Οι υπόλοιποι είχαν κοιμηθεί και τριγυρνούσαμε στα σοκάκια σίγουροι πως έχουμε χαθεί, αλλά επίσης σίγουροι πως το απολαμβάναμε.
Ελάχιστες δραχμές στη στέπη μου και ακόμα πιο λίγες σε εκείνο το πορτοφολάκι με τα μικρά καθρεφτάκια που είχες.
Από τσιγάρα μια χαρά. Μας έφταναν και για δυο ακόμα ποτά. Η τελευταία μας βραδιά στο νησί και δεν χωρταίναμε να ρουφάμε την ένταση εκείνων των στιγμών μας. Μιλήσαμε για τα όνειρά μας όπως ποτέ άλλοτε. Υποσχεθήκαμε να ζήσουμε όσο πιο καλά μπορούσαμε τη ζωή μας ο καθένας. Με το τρόπο που γεννούσαν τα πενάκια και τα πινέλα μας. Χαρίζαμε ζωγραφιές μας ο ένας στον άλλο σαν κάτι μονάκριβο. Ένα απλό χαρτί με γρήγορες πινελιές και τα πορτοκαλί που σου άρεσαν με τα μοβ περιγράμματα.
Ο Σίβα σε ένα δικό σου παραμύθι.
Ο Κούρος σε μια σκήνη δική μου.
Ήταν τα δύο πρώτα. Μετά όλα εκείνα τα υπόλοιπα που έντυναν όσα λέγαμε. Θέλαμε εικόνα στα λόγια μας. Θέλαμε τα όνειρα να πάρουν πιο ρεαλιστικές διαστάσεις.
Ο δικός μου τρόπος είχε σύμμαχο το καπνό σαν τα λεγόμενα του Castaneda.
Ο δικός σου 'εψαχνε συμμάχους συνεχώς και δεν απολάμβανε τελικά κανένα. 

Εκείνο το ξαφνικό σταμάτημα στην Ακαδημίας.
Η έκπληξη όταν κατάλαβες ποιός ήμουν, αγνώριστος με κοντά μαλλιά. Οι πρώτοι μου μήνες στο στρατό και μου είχες πει πως θα ήθελες να ερχόσουν εκεί που θα πήγαινα. Η Αλεξανδρούπολη. Μερικά γράμματα. Άλλες δυο τρεις φορές. Δώδεκα μήνες εκεί πάνω τελικά ήταν πολλοί για να βρεις νέους "συμμάχους".

Μερικές φορές ακόμα στο Λούκι στη Χάριτος.

Χαθήκαμε μετά.
Δεν έπρεπε να χαθείς έτσι γαμώτο σου. 
Άφησες κάποια απ' τα όνειρα αχρωμάτιστα, μόνο με μια σκιά πάνω στο "άσπρο" χαρτί.
Ένα ελαφρύ περίγραμμα της μνήμης. Καλοκαίρι και τότε.



Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

¨Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε απ το καιρό της Χούντας" Αυτό το σύνθημα είναι γραμμένο σε ένα τοίχο της Αθήνας.


Με τι μούτρα ρε σεις τολμάτε να γιορτάζετε;
Με τι μούτρα ρε κοπρίτες;

Τα πάντα για το κωλοευρό τους. Τα πάντα όμως.
Θεσμοί, όνειρα, προοπτικές, ζωή, αξιοπρέπεια, νόμοι, κυριαρχικά δικαιώματα, όλα όσα δηλαδή αποτελούν ένα κράτος, ένα έθνος ολόκληρο.
Πρέπει να είμαστε και χαρούμενοι για αυτό, πρέπει να ευχαριστούμε και για το έργο  του. 
Και να γιορτάσουμε όλοι μαζί τη δημοκρατία τους. Γιατί μόνο δικία τους είναι και κανενός άλλου.
Δημοκρατία των τραπεζών, των δικών τους εκδοτών, των δικών τους καναλιών.
Δημοκρατία των μέσων τους.

Θα ανοίξει και πάλι το προεδρικό μέγαρο για να δεχτεί τους "στυλοβάτες της δημοκρατίας μας".
Τέτοια που την κάνατε να τη χαίρεστε μόνοι σας.
Εμείς "ΟΙ ΑΠ' ΈΞΩ" θα γιορτάσουμε τη δική μας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Αυτή που ξέρει να υπολογίζει τη φωνή του καθενός.
Αυτή που ξέρει να μοιράζει.
Αυτή που υπολογίζει στο μέλλον των παιδιών της κι όχι στα μαγαζάκια που κατακλέβουν την εργασία του καθενός μας.
Υπάρχει μια Δημοκρατία που είναι ριζωμένη μέσα μας και ψάχνει τις διεξόδους της για να βγει, να καρπίσει και να δει τα κλαριά της να δροσίζουν και να προστατεύουν τους πάντες. Να προσφέρει τους καρπούς της και να θρέψει τις γενιές που θα έρθουν, με ισονομία κυρίως, με διορατικότητα, με αξιοκρατία.
Αυτή η δικιά μας, δεν έχει ανάγκη τις γιορτούλες σας και τις αλλαξοκωλιές σας. 
Δεν περιμένει κάθε 24 Ιουλίου να φωνάξει πως μεγάλωσε. 
Είναι βίωμα καθημερινό μας και τις 365 ημέρες του χρόνου.
Τη βλέπεις να αγκαλιάζει καθημερινά όλο και περισσότερους, να δυναμώνει με τους λόγους και τις σκέψεις όλων μας χωρίς τα δεκανίκια των μέσων σας και του τρόπου καταστολής σας.
Πλησιάζει η ημέρα της δικιάς μας γιορτής όμως. Αυτής πού θα καταμετρηθούν οι δυνάμεις και τα "κουκιά" θα βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.
Τότε να πάτε αλλού εκεί που έχετε κρυμμένα όλα όσα κατακλέψατε από τούτο το τόπο. Όλα όσα κατασπαταλίσατε με τις πολιτικές σας και τις μίζες σας. Όταν αποχωρίσετε πάρτε και μαζί σας όλους όσους σας έκαναν μεγάλους, όλους όσους σας κράτησαν στη πολιτική ζωή σαν "ζόμπι".

Εμείς εδώ έχουμε τα μυαλά που θα μπορέσουν να  ξαναχτίσουν το μέλλον.
Έχουμε τις πηγές που αφήνατε να τις τρώει η μιζέρια του εγώ σας.
Έχουμε τη δύναμη για ουσιαστικό  έργο.
Έχουμε τα κότσια και τη μαγκιά που εσείς δεν είχατε ποτέ.
Δεν θα μας λείψετε κύριοι. Μια χαρά θα ήταν να φεύγατε.
Όλοι σας όμως... ΟΛΟΙ ΣΑΣ.
Ναι έτσι ισοπεδωτικά όπως ισοπεδωτικά μας υπολογίσατε τόσα χρόνια τώρα.

Απ την επτάχρονη χούντα στη χούντα των 37 ετών.
Μισός αιώνας ντροπής.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

μπλα, μπλα, μπλα...


Προσπαθώ να καταλάβω ο δυστυχής από τι μουνί βγήκαν όλοι τους.
Μήπως έκαναν λάθος και βγήκαν από τη πίσω πόρτα;
Τόσα πολλά σκατά μαζεμένα σε μια χώρα, δεν μπορεί, κάτι είναι λάθος.

Οι κομμένες κεφαλές των δελτίων ειδήσεων, οι τάχα μου σοφοί οικονομολόγοι, οι πολιτικοί (χα χα χα χα χα) οι μεγαλοκαρχαρίες, τα λαμόγια παντός καιρού και είδους, οι παρατρεχάμενοι όλων των παραπάνω.
Μέσα σε δέκα εκατομμύρια κόσμο, που στο διάολο είναι μαζεμένοι όλοι τους;
Μάλλον διάσπαρτοι εδώ κι εκεί. 
Μερικοί άλλοι υποψήφιοι σωτήρες κι αυτοί καμουφλαρισμένοι με τάχα μου φρέσκιες ιδέες για να βγούμε απ τα αδιέξοδα μας. 

Είναι κι αυτό το μελτέμι βλέπεις που χτυπάει έτσι στα ξεκάρφωτα σήμερα.
Είναι που παρασύρει τη σκέψη αλλού, πέρα απ' την ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ  θα έλεγα.

Στην ουσία έχουμε χρεοκοπήσει εδώ και πολλά χρόνια. Με τσέπες γεμάτες ή άδειες δεν έχει σημασία.
Η χρεωκοπία μας είναι δεδομένη απ' τη στιγμή εκείνη, που αφήσαμε τους "υπαλλήλους μας" να νομίζουν πως είναι αφεντικά. Που αφήνουμε ακόμα και τώρα να παίζουν με τη ζωή μας, ενώ υπολογίζουν να χρηματοδοτήσουν τα κωλομάγαζά τους (κόμματα) με κάποια εκατομυριάκια παραπάνω. Γιατί;  Τι υπηρεσίες έχουν προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια; 
Ένας φούρνος ψήνει καθημερινά ψωμί και τρέφει μια γειτονιά, ένας μανάβης φέρνει καθημερινά φρέσκα φρούτα στην ίδια γειτονιά. Το ίδιο από λίγο έως πολύ κάνουν όλοι οι σωστοί επαγγελματίες της κάθε γειτονιάς.
Αυτοί οι ανεπάγγελτοι, ανίκανοι, πραγματικοί κοπρίτες τι στο διάολο προσφέρουν και χαίρουν της εκτίμησή σας;
Μα ούτε καλοί χειριστές του λόγου δεν είναι. Πώς σας έχουν ψήσει έτσι με το μπλα μπλα τους;

Το παιχνίδι καλοστημένο όπως και τα ματς της Κυριακής. 
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης 30% σε πρόσφατο γκάλοπ. Η κυβέρνηση στο 25%.
Όλα τα άλλα μαζί μας κάνουν ένα ποσοστό περίπου στο 70% και παραπάνω θα έλεγα.
Μέσα λοιπόν στις έντονες αντιδράσεις του κόσμου βρίσκουν τρόπο και εισχωρούν στο μυαλό σας με ποσοστά.
Για να σας κάνουν να νομίζετε πως είστε στη μειοψηφία και πάλι του 30% που, και καλά, δεν απαντούν είναι δυσαρεστημένοι, είναι αναποφάσιστοι, είναι εκτός παιχνιδιού δηλαδή. 
Ακόμα κι αυτό το 30% διασπασμένο όπως η αριστερά σε πολλά μικρά κομματάκια που είναι ανίσχυρα.
Στην ουσία προφυλάσσουν με κάθε δυνατό τρόπο το σύστημα που παίζει πάντα μόνο του το ίδιο παιχνίδι όλα αυτά τα χρόνια πάνω στις πλατούλες σας.
Αφήνουν να φανεί πώς ένα ποσοστό ψηφοφόρων έχει μεταφερθεί στο ΚΚΕ για να νομίζετε πάντα πως υπάρχει ρε παιδί μου και αντίδραση. Ναι καλά...
Στο γήπεδο παίζουν και νέες ομάδες. Αμέ τι νομίζατε; Δεν θα κατέβαινε η Μπακογιάννη (βλέπε Μητσοτάκη) με δικιά της ομάδα; Έχει αφήσει  και το αδερφάκι της στους άλλους για να κόβει κίνηση που λέμε, κι εσείς μαζεύεται το αίμα απ το αγκίστρι που τρέχει στα χειλάκια σας.
Τι σας κρατάει τόσο χαμηλά ρε γαμώτο;
Φόβος; Ανασφάλεια; Παραίτηση; Μοιρολατρία; Ωχαδερφισμός; 
Τι;

Παρεμπιπτόντως εάν ψάξετε καλά στο internet θα βρείτε μια ολοκαίνουργια πρόταση για ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ που είναι φυσικά υπό συζήτηση. 

Απ' όλα έχει ο μπαχτσές. 
Εκτός από αποφασιστικότητα.

Φασιστικότητα όμως... ουυυυ!!!  να φάνε κι κότες.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Ιούλιος δίπλα στη ξερολιθιά.

Πίσω πολύ. 
Πολλά χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 70.
Ξερολιθιά μεταξύ Πλατύ Γιαλού και Παράγκας.
Με τα πόδια φυσικά.
Στα δεξιά τα βράχια και η θάλασσα.
Στα αριστερά η ξερολιθιά και το μονοπάτι.
Το μελτέμι όπως αυτές τις μέρες, προχθές, εχθές, σήμερα...
Το γαλάζιο σε πλήρη κυριαρχία πάνω και κάτω
Αριστερά ξανθό στάχυ σε σημείο που τα μαλλιά της να μη ξεχωρίζουν απ αυτό.
Σαν να είχε ανθήσει ξαφνικά η ώχρα. 
Μοβ ύφασμα φαρδύ και αεράτο να πηγαίνει με τις προσταγές του νοτιά.
Διστακτικά βήματα μέσα στα στάχυα και το κλικ της μηχανής μου δεν έλεγε να σταματήσει.
Κλικ, κλικ, κλικ, κλικ, κλικ...

Ρυθμός απ τον κυματισμό του ώριμου καρπού που περιμένει το θέρισμα.
Συγχορδίες του αέρα.
Η κίνηση της χορογραφημένη  με τις παλάμες της να χαϊδεύουν τα στάχυα.
Εκείνα τα πολλά  βραχιόλια από κορδόνια και χάντρες να μπερδεύονται με τις άκρες του φυτού.

Γύρισε προς το μέρος μου.
κλικ, κλικ, κλικ, κλικ, κλικ...
Κάθε κίνηση και καρέ.
Τα Άνθη της Έλενας κόντρα στον ήλιο.
Άναρχες μακριές μπούκλες, μπροστά στο πρόσωπο της στους ρυθμούς του ανέμου κι αυτές.

Βγαλμένη μέσα απ' τα παραμύθια με τους "δράκους" να καραδοκούν. Οι δράκοι του χειμώνα σε νάρκη.
Λαμπερή όπως πάντα με το υπέροχο χαμόγελο.
Και εκείνο το σημάδι κάτω απ το χείλος της, υπέροχο επίσης.

Στιγμές μοναδικές ενός κόσμου που υπάρχει μόνο στη μνήμη πλέον.
Αλλά και στα slides εκείνης της εποχής.

Ψηφιοποίηση πλέον με διαφορετικές αξίες.
Οι συνθέσεις όμως πάντα σταθερή αξία.

Το λαμπερό ξανθό της μπούκλας που έπεφτε αυθάδικα, η ήλιος πίσω απ το μοβ σχεδόν διάφανο ύφασμα, το γαλάζιο παντού, οι ώχρες σε όλους τους τόνους, η μουσική του αέρα, ακόμα και τα αρώματα  του χώματος, της θάλασσας, του κορμιού της, σε εκείνα τα λίγα τετραγωνικά χιλιοστά του slide. Κάπου υπάρχουν ακόμα χωρίς ποτέ να έχουν ψηφιοποιηθεί. Ίσως να είναι πιο καλά έτσι.


Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Mε το φτωχό μυαλό μου...


Σκεφτόμουν, γιατί πρέπει σώνει και καλά, να αγοράζουμε εκείνα τα φτηνιάρικα προϊόντα που μας πλασάρουν στα LIDL και σε κάθε παρόμοιο μαγαζάκι;
Δηλαδή τι θα πάθουμε αν δεν γευτούμε (τα απαίσια  κατά τη γνώμη μου) εκείνα γερμανικά προϊόντα; Κάτι σοκολάτες, μπισκότα, γκοφρέτες, σαλάμια, τυριά, αλλά και χαρτικά απ όσα έχουν για πέταμα στη γερμανία, τα φέρνουν εδώ στους κουτοπόνηρους Έλληνες για να τους δελεάσουν με τη τάχα μου χαμηλή τιμή τους. Θα μου πεις τώρα εύλογα, μα τα ψώνια στο super market θα κάνουν τη διαφορά. Ναι και αυτά μαζί με πολλά άλλα. Αναλογίζομαι τις εισαγωγές που κάνουμε σαν χώρα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ όμως!!! Σκόρδα ρε γαμώτο μου απ τη Κίνα. Καλά τόσο ξαφνικά τη πέσαμε όλοι στο τζατζίκι και στη σκορδαλιά; 
Στη τελική μήπως θα έπρεπε να δούμε τι στο διάολο παράγουμε έστω και λίγα και να ζούμε αποκλειστικά από αυτά; Σκιζόμαστε να αγοράζουμε ένα κάρο μαλακίες, να καταναλώνουμε σαν να μην υπάρχει αύριο (ίσως και να μην) και απ' την άλλη τρέχουμε στα γυμναστήρια για να χάσουμε αυτά που τσάμπα πήραμε.
Αν αυτό δεν είναι παραλογισμός, τι είναι;

Μέσα στο φτωχό μου μυαλό, κυκλοφορούσε και πάλι μια ιδέα. Να υπήρχε λέει η σωστή αντιμετώπιση του κάθε παραγωγού αλλά και η σωστή διάθεση του προϊόντος στην αγορά, πέρα απ΄τις παπαριές του κάθε δημοσιογραφίσκου που μας ψήνει για τη τιμή του κουραμπιέ, της γαλοπούλας (γαλοπούλα στην Ελλάδα!!!) του espresso fredo !!!, του αρνιού που θα ακριβύνει το πάσχα, ανεβάζοντας έτσι με κάθε δυνατό τρόπο την κατανάλωση άχρηστου, κατά τη γνώμη μου πάντα, υλικού.
Η παιδεία απ' την άλλη έχει τρομερές ανάγκες και παρ όλα αυτά κάθε χρόνο και χειρότερα.
Όλο το χρήμα στον εξοπλισμό και παρ όλα αυτά δεν ανοίγει ούτε ρουθούνι. 
Διάολε πότε θα κάνουμε απόσβεση των όσων ξοδεύουμε για τα γαμημένα όπλα τους;
Αν τα μαζεύουμε για να τα συντηρούμε απλά και μόνο, πιο καλά δεν θα ήταν να τα μεταπωλήσουμε και να κάνουμε την Ελλάδα ένα κράτος χωρίς στρατό;
Καλοκαιρινές μεταμεσονύχτιες ιδέες. Κάτι απ' το όνειρο θερινής νυκτός.
Αλλά και πάλι φαντάζομαι πως αν δεν είχαμε καθόλου στρατό όλο και κάποια συνθήκη θα μας προστάτευε. Κυρίως αν είχαμε το τσαγανό να γίνουμε μια δεύτερη Ελβετία. Η διαφορά μας θα ήταν πως είμαστε σε πολύ πιο προνομιούχα θέση απ' τους ορεσίβιους τύπακους με τα τυριά και τα ρολόγια.
Κάτι που πάει να κάνει η Κύπρος δηλαδή εδω και κάμποσα χρονάκια αλλά με πιο ύπουλο τρόπο.
Εάν παίζαμε ένα Ελβετικό ρόλο λοιπόν στη σκακιέρα της παγκόσμιας οικονομίας, από εκεί που απλά ήμαστε ένα αναλώσιμο στρατιωτάκι, μπορεί να φτάναμε στο τέρμα του αντίπαλου και να μεταμορφωνόμαστε σε Βασίλισσα του παιχνιδιού.
Θα μου πεις πρέπει να' έχεις πολιτικούς με @@. Θα πρέπει να έχεις και ένα σύστημα που να εξυπηρετεί τον πολίτη της χώρας, και μια παιδεία που να δείχνει σεβασμό κυρίως στο τι έχει περάσει τούτη η γη. Να έχεις οράματα και όχι τα μυαλά στα κάγκελα της κάθε φτωχοπαράγκας. Να έχεις πραγματικούς αγωνιστές κι όχι γιαλαντζί μαγκάκια που τα σπάνε. Να έχεις πάνω απ όλα θέληση για να πραγματοποιήσεις κάτι και όχι για να καταστρέψεις. Να υπάρχει ο ανταγωνισμός και όχι η στείρα αντιπαράθεση. 

Αυτοί οι πόσες χιλιάδες Έλληνες που έχουν τα λεφτουδάκια τους στην Ελβετία (800 δις; άκουσα καλά;) εάν τα έφερναν εδώ και υπήρχε ένα Ελβετικό καθεστώς μαζί με τον συγκεκριμένο πλούτο που ήδη υπάρχει κρυμμένος σε μη εκτελεσθέντα έργα, μπορείτε να φανταστείτε για τι μιλάμε;
Τι να το κάνεις το ευρουδάκι μωρέ. Μιλάμε για Χρυσή Δραχμή. Αυτό θα έπρεπε να είναι το νόμισμα στην Ελλάδα. 
Άνετα μετά κάνεις ότι εισαγωγή θέλεις. Ακόμα και σκόρδα απ τη Κίνα που λέγαμε παραπάνω.
Έχεις τη βιομηχανία του ΗΛΙΟΥ ρε συ. Θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε σωστά τα πάντα πάνω στο τόπο μας. Τη θάλασσα, τον αέρα, τον ήλιο, το τοπίο, τα κοιτάσματα, το δυναμικό του μυαλού κυρίως που κοιμάται χρόνια τώρα. 
Και το πιο βασικό να έχεις τους γείτονες, Τούρκους, Αλβανούς, Βούλγαρους, Σκοπιανούς (ναι καλά ας θέλουν να λέγονται Μακεδόνες... χα χα χα!!) με το μέρος σου και να σε προστατεύουν από παντού καθώς θα είσαι εγγυητής ανάπτυξης για τα Βαλκάνια. Να εξάγεις σε αυτούς πλέον γνώση και οικονομική πολιτική, τέχνη, παιδεία, μυαλό, πρόσβαση στη θάλασσα του Αιγαίου σε όσους δεν έχουν... 

Γαμώ τα μυαλά που μας κουμαντάρουν τόσους αιώνες τώρα.
Ραγιάδες, μισοκακόμοιροι, ζητιάνοι, μίζεροι, τσάμπα μάγκες και λουφαδόροι.
Πατριώτες  σου λέει... χα χα χα !!!

Και ξύπνησα Δευτέρα πρωί 4 Ιουλίου (ημέρα ανεξαρτησίας για τα αμερικανάκια) ... αλήθεια κάποιος στην Αμερική διαβάζει αυτό το blog. thanks pal

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Η μεγάλη ντροπή

10 τόνοι μάρμαρο!!! Οι ανεγκέφαλοι και δηλοί ξαναχτύπησαν. Μπορώ να πιστέψω μόνο ότι βλέπω και απ αυτά που βλέπω να βγάλω τα συμπεράσματά μου.
Λοιπόν πιστεύω πως οι μεν είναι σε υπηρεσία σπάζοντας μάρμαρα ακόμα και με λοστούς που κουβαλάνε μαζί τους και οι άλλοι (τα τυπάκια με τα κράνη και τις ασπίδες) περιμένουν να τους τα πετάξουν για να "παίξουν" κι αυτοί πετροπόλεμο.
Όπως πολύ παλιά στις αλάνες της Αθήνας. Μόνο που τότε η αντιπαράθεση ήταν πολύ πιο τίμια. Ούτε ένας παραπάνω απ' τη κάθε συμμορία και όλοι με κοντά παντελόνια και ηλικία το πολύ 12 χρονών.
Το παράδοξο με την τωρινή εποχή δεν είναι η ηλικία αλλά τα εγκεφαλικά κύτταρα. Καμμένα τα βλέπω κι απ τις δυο μεριές.

Φαντάσου λέει, όλοι αυτοί σε μια βραχονησίδα κάπου στο Αιγαίο.
Τραμπούκοι, μπαχαλάκιδες, προβοκάτορες, ματατζίδες, παρακρατικοί, βαλτοί, χουλιγκάνοι, "πατριώτες τουρκόσποροι", όλοι αυτοί να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους εκεί. Τι καλά που θα ήταν!

Άφησέ τους  εκεί με τροφή μόνο για τους μισούς και νερό για το 1/4 από δαύτους. Όποιος επιβιώσει μπορεί πιθανόν να σπάει πέτρες με μια σιδερένια μπάλα στο πόδι. Κάπως έτσι πρέπει να γίνει ή τουλάχιστον έτσι το βλέπει το φτωχό μου μυαλό. 
Α!!! και οι τροφές που θα τους αφήσουν να είναι απ τα Lidle, εκείνα τα γερμανικά κατεψυγμένα σουτζουκάκια. Αυτά τους πρέπουν.
Όλοι αυτοί έχουν μια γερμανίζουσα τάση και θεωρώ πως μια χαρά τους πάει. Άντε να τους αφήσουμε κι άλλα προϊόντα απ' το συγκεκριμένο μαγαζάκι.
Εναλλακτικά μπορούμε να τους κλείσουμε σε ένα γήπεδο υπό κατάρρευση. Γνώριμο περιβάλλον για όλους τους. Να κάνουν και ωραιότατα εφέ με δακρυγόνα, φωτοβολίδες, καπνογόνα και λοιπά υγιεινά προϊόντα.
Μέσα σε αυτό το γήπεδο να βάλουμε και εκείνους τους απαίσιους πάγκους που πουλάνε λουκάνικα και σουβλάκια στη πλατεία.
Λουκάνικο και σφαλιάρα. Αλήθεια όταν είναι να γίνουν φασαρίες πώς και δεν υπάρχουν αυτοί οι τύποι να πουλήσουν τη πραμάτεια τους;
Πως το ξέρουν και έχουν λακίσει από νωρίς;
Και φαντάσου λέει μέσα σε αυτό το γήπεδο να βάλουμε και όσους πολιτικούς μας έφτασαν εδώ.
Θα μου πεις ο άλλος πέφτει μόνος του χωρίς να του κάνουν τάκλιν. Και εμένα τι με νοιάζει; Ας πρόσεχε.
Να κρεμάσουμε και πάνω απ τον αγωνιστικό χώρο 500ευρα, περίπου στα 10 μέτρα ψηλά  για να δούμε τι πυραμίδα με πτώματα θα φτιάξουν για να τα αρπάξουν. 

Η μεγάλη ντροπή


10 τόνοι μάρμαρο!!! 
Οι ανεγκέφαλοι και δηλοί ξαναχτύπησαν. 
Μπορώ να πιστέψω μόνο ότι βλέπω και απ αυτά που βλέπω να βγάλω τα συμπεράσματά μου.
Λοιπόν πιστεύω πως οι μεν είναι σε υπηρεσία σπάζοντας μάρμαρα ακόμα και με λοστούς που κουβαλάνε μαζί τους και οι άλλοι (τα τυπάκια με τα κράνη και τις ασπίδες) περιμένουν να τους τα πετάξουν για να "παίξουν" κι αυτοί πετροπόλεμο.
Όπως πολύ παλιά στις αλάνες της Αθήνας. Μόνο που τότε η αντιπαράθεση ήταν πολύ πιο τίμια. Ούτε ένας παραπάνω απ' τη κάθε συμμορία και όλοι με κοντά παντελόνια και ηλικία το πολύ 12 χρονών.
Το παράδοξο με την τωρινή εποχή δεν είναι η ηλικία αλλά τα εγκεφαλικά κύτταρα. Καμμένα τα βλέπω κι απ τις δυο μεριές.

Φαντάσου λέει, όλοι αυτοί σε μια βραχονησίδα κάπου στο Αιγαίο.
Τραμπούκοι, μπαχαλάκιδες, προβοκάτορες, ματατζίδες, παρακρατικοί, βαλτοί, χουλιγκάνοι, "πατριώτες τουρκόσποροι", όλοι αυτοί να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους εκεί. Τι καλά που θα ήταν!

Άφησέ τους  εκεί με τροφή μόνο για τους μισούς και νερό για το 1/4 από δαύτους. Όποιος επιβιώσει μπορεί πιθανόν να σπάει πέτρες με μια σιδερένια μπάλα στο πόδι. Κάπως έτσι πρέπει να γίνει ή τουλάχιστον έτσι το βλέπει το φτωχό μου μυαλό. 
Α!!! και οι τροφές που θα τους αφήσουν να είναι απ τα Lidle, εκείνα τα γερμανικά κατεψυγμένα σουτζουκάκια. Αυτά τους πρέπουν.
Όλοι αυτοί έχουν μια γερμανίζουσα τάση και θεωρώ πως μια χαρά τους πάει. Άντε να τους αφήσουμε κι άλλα προϊόντα απ' το συγκεκριμένο μαγαζάκι.
Εναλλακτικά μπορούμε να τους κλείσουμε σε ένα γήπεδο υπό κατάρρευση. Γνώριμο περιβάλλον για όλους τους. Να κάνουν και ωραιότατα εφέ με δακρυγόνα, φωτοβολίδες, καπνογόνα και λοιπά υγιεινά προϊόντα.
Μέσα σε αυτό το γήπεδο να βάλουμε και εκείνους τους απαίσιους πάγκους που πουλάνε λουκάνικα και σουβλάκια στη πλατεία.
Λουκάνικο και σφαλιάρα. Αλήθεια όταν είναι να γίνουν φασαρίες πώς και δεν υπάρχουν αυτοί οι τύποι να πουλήσουν τη πραμάτεια τους;
Πως το ξέρουν και έχουν λακίσει από νωρίς;
Και φαντάσου λέει μέσα σε αυτό το γήπεδο να βάλουμε και όσους πολιτικούς μας έφτασαν εδώ.
Θα μου πεις ο άλλος πέφτει μόνος του χωρίς να του κάνουν τάκλιν. Και εμένα τι με νοιάζει; Ας πρόσεχε.
Να κρεμάσουμε και πάνω απ τον αγωνιστικό χώρο 500ευρα, περίπου στα 10 μέτρα ψηλά  για να δούμε τι πυραμίδα με πτώματα θα φτιάξουν για να τα αρπάξουν. 

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

η Ιστορία του Γιωργάκη


Mind the GAP

Να του το κάνουμε πιο αμερικάνικο μπας και καταλάβει...

Καλό μήνα;

Για τι ακριβώς;

Από συνήθεια ή πράγματι νιώθουμε την ανάγκη να δώσουμε την ευχή.
Πως να ευχηθεί κανείς για μια πορεία ανεξέλεγκτη; Τι θα σήμαινε αυτή η ευχή στο κόσμο της πλατείας;
Αποδεκατισμένος. Απογοητευμένος, Πεισμωμένος. Πάνω απ όλα ευτυχώς ακόμα ζωντανός.

Συνήθως ο Ιούλιος είναι ζεστός μήνας. Ας είναι πολύ ζεστός φέτος. Να νιώσουμε πραγματικό καλοκαίρι.
Το σύντομο καλοκαίρι της αγανάκτησης.
Πρέπει να είναι σύντομο για να βγει κάτι απ όλο αυτό. Για να προλάβουμε να μη χάσουμε ότι έχουμε αγαπήσει.
Φυσικά δεν αγαπάμε τη ΔΕΗ. Δεν αγαπάμε τον ΟΣΕ. Δεν αγαπάμε όσους έπαιξαν και παίζουν ακόμα με τη λογική μας. Τους ξέρεις όλους.

Αλλά αγαπάμε τον αέρα μας, τα μελτέμια μας, τον ήλιο μας, τη θάλασσά μας, τα καλοκαιριάτικα όνειρά μας, τις παρέες μας, τις διαφωνίες μας, τη γλώσσα μας, την Ιστορία μας, το χώμα μας, τα βουνά μας, τα νησιά μας...

Μίσος νιώθουμε για τους τραμπούκους, για τους ανεγκέφαλους, για τους προδότες, για τους προβοκάτορες, για τους μιζαδόρους, για τους μίζερους, για τα λαμόγια, για όλους αυτούς που μας έφεραν εδώ τόσα χρόνια τώρα.

Αλλά πρώτα απ όλα θα έπρεπε να επαναστατήσουμε κατά του εαυτού μας. 
Αυτός ο εαυτός μας, που δεν μίλησε όταν έπρεπε, που άφησε τα πάντα στα χέρια των σωτήρων μας, που έδωσε υπέρμετρη αξία στο χρήμα και στην κατανάλωση, που έπεσε θύμα;  ενός τρόπου ζωής πέρα απ τις δυνάμεις του. Που ζήλεψε, τι στο διάολο παραπάνω έχει ; τον γερμανό, τον γάλλο, τον αμερικανό, τον άγγλο και θέλησε να μιμηθεί σαν κακομαθημένο μαϊμουδάκι  μια άλλη ζωή πέρα απ τη  δικιά του. Η επίδειξη ζωής των προηγούμενων χρόνων τώρα έστειλε το λογαριασμό.  Τα γκαρσόνια (πολιτικοί) για άλλη μια φορά μας πιάνουν το κώλο κι εμείς νομίζουμε πως φροντίζουν για το καλό μας. Τα αφεντικά τους τους υπαγορεύουν και τους χτυπούν τον ρυθμό της εξαθλίωσης μας. 
Το γιατί μη το ψάχνεις τούτη  τη στιγμή, μα ψάξε το  μερικά μόλις χρονάκια πίσω. Όχι πολλά.
Ψάξε τότε που η αγορά του πιο ακριβού ήταν μέσω καταξίωσης σε γνωστούς και φίλους. Ψάξε τις στιγμές που αντί να ζητάς επίμονα τομάτες μες στο καταχείμωνο μπορούσες άνετα να τρως λάχανο και όχι λαχανάκια Βρυξελλών μη χέσω.
Ψάξε εκείνες τις εποχές που τα 4X4 τζιπάκια είχαν κατακλύσει την Αθήνα λες και είχαν να ταξιδέψουν οι κυράτσες σε βουνά και λαγκάδια για να αγοράσουν τελικά ένα ζευγάρι πέδιλα κι ένα στριγκάκι, απ' το  Κολωνάκι κι ας κατοικούσαν στο Μπραχάμι.
Ψάξε λίγο την εποχή που τα σκυλάδικα γέμιζαν με ανεγκέφαλους λοβωτομιμένους του καρσιλαμά και σκορπούσαν τα εκατομμύρια μόνο για να πουλήσουν μούρη στα μαλακισμένα πιπίνια τους. Ψάξε και πάλι στα ποσοστά που έπαιρναν οι δύο κυρίαρχοι της εξουσίας στην Ελλάδα με συνολικό ποσοστό πάνω από 85%. Ψάξε την εποχή που κάψανε τη μισή Πελοπόννησο και μετά από δύο μήνες πήραν και πάλι 80% στη καμμένη γη. Ψάξε στα μυαλά που διώξαμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, γιατί απλά δεν μπορούσαμε να νιώθουμε το πόσο ηλίθιοι ήμαστε. Ψάξε αν θέλεις να δεις όλους αυτούς που έπαιζαν με την νοημοσύνη σου τόσα χρόνια τώρα προσφέροντας σου ένα κοκαλάκι απ όσα "μαζί τρώγανε" κι ένιωσες πως χωράς κι εσύ στο τραπέζι τους.
Είναι πολλά όσα πρέπει να ψάξεις κυρίως μέσα σου αν θέλεις να αλλάξεις προοπτική για τη ζωή σου.
Αν θέλεις να απολαμβάνεις το μελτέμι  και τον ουρανό. Αν θέλεις να απολαμβάνεις τα βράδια με πανσέληνο. Αν θέλεις να απολαμβάνεις ακόμα τα μακροβούτια στις δικές μας θάλασσες όσο μπορούν ακόμα να είναι δικές μας.
Και να θυμάσαι πως όταν τρως καρπούζι το μοιράζεσαι για να έχει πιο καλή γεύση. 

Ψάξε όμως λίγο ακόμα στο βλέμμα των παιδιών τώρα πια όταν σε κοιτούν σαν να σου λένε... γιατί ρε μαλάκα. 
Άντε... καλό μήνα!