Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Μνήμη = Ταρατζούμ;


Μέσα στις 365 ημέρες ενός έτους υπάρχουν εκείνες οι ξεχωριστές ημέρες υποτιθέμενης γιορτής. Όπως ας πούμε εκείνη η τραγελαφική ημέρα των ερωτευμένων του Αγίου Βαλεντίνου. Υπάρχουν και κάποιες επίσημες εθνικές εορτές οι οποίες θεσπίζονται για κάποιο συγκεκριμένο λόγο.
Το νόημα αυτών των ημερών ποιο είναι; Ταρατατζούμ,  λογύδρια, ψευτοπατριωτικές φανφάρες; τιμή στους επισήμους που έχουν καταντήσει οι πλέον ανεπίσημοι;  κανονιές στο Λυκαβηττό; σημαίες στα μπαλκόνια; 
Πρέπει δε μόνο εκείνη την ημέρα να μας πιάνει το πατριωτικό μένος και να βλέπουμε τον Πρέκα σε εκείνο το χουντικό ΟΧΙ με το οποίο τόσα χρόνια τώρα μας έχουν σπάσει τα ούμπαλα σε σημείο που ο καημένος πρωταγωνιστής να νομίζει πως πήρε στα αλήθεια μέρος στο έπος του '40. Κάπως αντίστοιχα με αυτόν δρουν και κάποιοι, Έλληνες κατά τ' άλλα, που ενώ όλη τη χρονιά με τη γελοία συμπεριφορά τους ξεφτιλίζουν ότι πιο φωτεινό και πραγματικό Ελληνικό υπάρχει.
-  Ρίγη συγκίνησης κυρίες και κύριοι τη στιγμή που τα ένδοξα κωλόπαιδα περνούν μπροστά απ' το χώρο των επισήμων αποτίοντας φόρο τιμής στην ηγεσία με απλωμένη τη παλάμη. Είναι απόλυτα λογικό κυρίες και κύριοι αυτά τα παιδιά να μουτζώνουν παραδειγματικά, να αποστρέφουν τη κεφαλή στα αριστερά, να φορούν μαύρα περιβραχιόνια, να κάνουν τη δική τους αντίσταση με το μοναδικό μέσον που μπορούν και τη λένε ΑΠΑΞΙΩΣΗ.
Όταν η επίσημη πολιτεία απαξιώνει ένα ολόκληρο λαό θεωρώντας τον ηλίθιο όλο το χρόνο, μερικοί κόπτονται για την απαξίωση (ουσιαστική) της μιας μοναδικής ημέρας. Ίσως γιατί αυτή η απαξίωση χαλάει τη σούπα της συντεχνίας όλων τους, πάνω στις πλάτες μας. Ίσως γιατί βλέπουν πως είναι μετρημένες οι γαμωμέρες τους στην εναλλαγή της ανοχής μας είναι μετρημένες.
Τυχαία τάχθηκαν όλοι τους μαζί με τα ξεφτιλισμένα ΜΜΕ κατά των εκδηλώσεων οργής; Όχι βέβαια καθόλου τυχαία μα διατεταγμένα. Διαταγή της τσέπης μπροστά στο ορατό ενδεχόμενο να χάσουν όσα κατάκλεψαν με κάθε τρόπο τόσα χρόνια τώρα. Βλέπουν την αποστροφή του κόσμου ολοένα και πιο έντονη, ολοένα και πιο κοντά τους. Είναι απόλυτα φυσικό να τρομάζουν και σαν τα δαρμένα σκυλιά να ουρλιάζουν την θλίψη τους όχι για τους χαμένους θεσμούς μα για την ορατή πλέον χαμένη εξουσία τους. Αυτή που τους εξασφάλιζε τόσα χρόνια τώρα την ματαιοδοξία τους ταυτόχρονα με αυξανόμενους τραπεζικούς λογαριασμούς. Χαλάει η πίτα των ποσοστών βλέπεις και είναι επώδυνο, Μα δεν αναλογίστηκαν ποτέ πως ο απλός κόσμος που δεν "έφαγε μαζί τους¨ απ αυτή τη πίτα δεν μπορεί να ανεχθεί παραπάνω αυτό το όργιο σε βάρος του. Κάποια στιγμή, είναι δεδομένο, το σπυρί σπάει και το πύον είναι απλά άσχημη ανάμνηση. Στη περίπτωσή μας είναι κακοφορμισμένη πληγή που θα πρέπει να καυτηριαστεί  με αντίσταση, τόλμη, ενεργητικότητα κάτι που δεν θα ήθελαν οι συντεχνίες τους να υποστούν. 
Προσπάθησαν με δηλώσεις επί δηλώσεων να διχάσουν την αποδοκιμασία του κόσμου και να την μετατρέψουν για άλλη μια φορά σε αντιδικία μεταξύ μας. Πιστεύουν ακόμα πως ο λαός είναι διχασμένος. Θα τους κάνουμε τη χάρη για άλλη μια φορά;


Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Μα τι Πρόεδρος είναι αυτός!!!


Τι μας λέτε κύριε Παπούλια! Σοβαρά, ενοχληθήκατε έ; Τώρα που ο κόσμος αποφασίζει να αντιδράσει; Ναι σήμερα είναι η ημέρα της αντίδρασης και όχι ημέρα για φανφάρες και παρελάσεις. Ακριβώς σήμερα και με κάθε τρόπο πρέπει να αντιδράσει ο κόσμος τιμώντας τους ήρωες του. Κάπως έτσι θα αντιδρούσε, να είσαι σίγουρος, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Παπαφλέσσας ακόμα, και όσοι άλλοι που αγάπησαν τον τόπο και τον λαό του. όσοι αντέδρασαν στη ξεφτίλα, στην καταπίεση, στο ξεπεσμό, στην υποτέλεια, σε ότι μας πληγώνει και μας ενοχλεί κι εμάς κύριε πρόεδρε, της ποιας δημοκρατίας δεν ξέρω όμως. Της δημοκρατίας σας που τη θυμάστε κάθε Ιούλη με εκείνες τις περίφημες δεξιώσεις στο μέγαρο σας;
Κράτος και ηγέτες σημαίνει και κάτι άλλο εκτός από ανάξια πολιτική. Σημαίνει και τσαγανό, κότσια. Σημαίνει ότι βαράω το χέρι μου στο μαχαίρι κι ας κοπώ. Και το κάνω γιατί εκπροσωπώ 10.000.000 κόσμο και όχι μερικές κωλοτράπεζες αμφιβόλου κυριότητας. Σημαίνει πως μάχομαι για ότι ορκίστηκα να υπηρετώ. Και αυτό είναι το Σύνταγμα Της Ελλάδας. Σημαίνει πως έχω τόλμη, και μπορώ να υπερασπίζομαι την εντολή του λαού όσο και αν δεν συνάδει με τις απαιτήσεις των μεγαλοκαρχαριών που είδαν μαγαζί γωνία και όλοι εσείς ξεπουλάτε
28 του Οκτώβρη και θα έπρεπε να είστε γνώστης καθώς είχατε συμμετοχή στην τότε κατάσταση. Θα έπρεπε να μάθουμε περισσότερα από εσάς και όχι να σας χαζεύουμε σε στάση προσοχής σε μια εξέδρα βάση πρωτοκόλλου. Ο ρόλος σας πρέπει να είναι ουσιαστικός και όχι τυπικά ανύπαρκτος. Αλλά όταν ο κόσμος αντιδρά με αυτόν το τρόπο θα πρέπει να αναλογιστείτε τις ευθύνες σας τις υπόλοιπες 364 ημέρες και όχι να μας κοπανάτε το ενωτικό τάχα μου μήνυμα σας περί ομοψυχίας και άλλα κουραφέξαλα. 
Οι παρελάσεις σαν μάραναν όταν δεν έχετε ακόμα και βιβλία να δώσετε στα παιδιά και παρ όλα αυτά έχετε το απύθμενο θράσος να στιγματίζετε τις αντιδράσεις του κόσμου τη μοναδική στιγμή μέσα στο χρόνο, που μπορεί κατά κάποιο τρόπο να σας πλησιάσει και να σας αναφέρει, έστω και βρίζοντας, τις αντιθέσεις του.
Μιλάτε για αντιδημοκρατικό μένος; Ποια είναι η δική σας συμπεριφορά περί πραγματικής δημοκρατίας; Πότε και με ποιο τρόπο υπερασπιστήκατε την οργή τούτου του κόσμου; Αλλά οι δημοκρατικές σας  αντιλήψεις περιορίζονται στο πώς θα ξεζουμίσετε ακόμα πιο πολύ ένα λαό που ενώ είναι στα γόνατα δεν κάνετε τίποτα παραπάνω απ τον να του πατάτε τη πλάτη. 
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλα τα κωλοκόμματα σας σχολιάζουν ακριβώς με τα ίδια λόγια τη σημερινή αντίδραση του.
Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο τρόμος της χαμένης εξουσίας και της χαμένης κουτάλας που σας έχει καταλάβει.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η πρεμούρα της επιφανειακής αντίθεσής σας μεταξύ των κομμάτων, αλλά η κάτω απ το τραπέζι συναλλαγή σας έχει πια γίνει ορατή σε ένα κόσμο που δεν θέλει φανφάρες και παρελάσεις αλλά ουσιαστικές λύσεις των πρόβλημά των που εσείς οι ίδιοι δημιουργήσατε όταν αθωώνετε τη κλεψιά, την αυθαιρεσία, τη λαμογιά, την εξαπάτηση.
Θα έπρεπε να ντρέπεστε και όχι να ξεστομίζετε όλες αυτές τις μπαρούφες για Εθνική τάχα μου μνήμη, όποτε σας συμφέρει να κάνετε την επίθεσή σας στο λαό.
Έχει γίνει πλέον ορατός ο ρόλος σας μέσα σε μια κοινωνία που σας απαξιώνει μέρα με την ημέρα ακόμα πιο πολύ.
Ναι έχει το δικαίωμα αλλά και το καθήκον τέτοιες ημέρες να αντιστέκεται τιμώντας τους πολέμους των προγόνων του που ως φαίνεται δεν έχετε και πολύ σχέση με αυτούς, 
Αυτές είναι πραγματικές μνήμες και όχι το, εν δυο, εν δυο, ένα στ΄αριστερό... 
Εσείς μόνο έχετε να σκέφτεστε τα κωλοευρό σας και τις οικονομικές λοβιτούρες σας.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Μια παράλογη (;) σκέψη


Σκεφτόμουν ομάδες ανθρώπων όπως όταν μαζευόμαστε παρέες παρέες και διασκεδάζουμε, πίνουμε, ακούμε, μουσική, τρώμε, με λίγα λόγια ζούμε σαν άνθρωποι. Αυτό θέλουμε να το μοιραζόμαστε μόνο με όσους πραγματικά θέλουμε μαζί μας πέρα από τις συμβατικές υποχρεώσεις.
Τα διάφορα συστήματα, οικονομικά, πολιτικά, θρησκευτικά στην ουσία προσπαθούν να σπάσουν αυτούς τους μεταξύ μας δεσμούς και να μας χωρίσουν έτσι σε πράσινους και μπλε, πιστούς και άπιστους, πλούσιους και φτωχούς.
Φυσικά και μέσα στη πορεία των αιώνων το έχουν καταφέρει απόλυτα και το βλέπουμε καθημερινά ακόμα και σε στενές παρέες που είναι πολλές οι φορές που χαλάνε, χάνονται μέσα στο πέρασμα απ τις διαφορετικές όχθες του καθενός στην αντιπέρα. 
Το μυαλό είναι αυτό που παίζει τότε ένα περίεργο παιχνίδι και μας εντάσσει σε διαφορετικές κατηγορίες. Αυτοί πού απέκτησαν παιδιά ας πούμε εύκολα απομακρύνονται από εκείνους που δεν έχουν καθώς διαφορετικές πλέον προτεραιότητες αλλάζουν τους γονείς. Παρόμοια με όποιος πιάσουν τη καλή και είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να δείξουν το πλουτισμό τους σε άτομα της ίδιας κατηγορίας. Αποχή και απ' όσους έμειναν στην απ έξω λοιπόν. Η πίστη μπορεί να σώζει αλλά επίσης χωρίζει. Είναι καθολικός, είναι μουσουλμάνος, είναι βουδιστής και το χειρότερο όλων είναι άθεος.
Εκείνα τα ταμπελάκια που έχουμε σταθερά σε ένα μέρος του μυαλού μας για να αντεπεξέλθουμε τη κάθε στιγμή που πρέπει να κατατάξουμε κάποιον. Το βγάζουμε τότε και πολύ εύκολα το κολλάμε σαν τη ρετσινιά που λέγαμε, για να είναι στοιχείο αποφυγής από εμάς και τους γύρω. Από εμάς που επιλέγουμε πάντα με κριτήρια συμπεριφοράς και κοινωνικής καταξίωσης. 
Είναι ένα σίγουρο  κόλπων των συστημάτων να διαχωρίζουν κατά πως συμφέρει την κάθε εποχή, μεταξύ τους ακόμα και στενούς φίλους. Πως αλλιώς θα  μπορούσαν να πουλάνε τα εμπορεύματα τους  οι στυλοβάτες των συστημάτων; Δεν βρίσκω άλλο τρόπο.
Πάρτε για παράδειγμα τις διαφημίσεις. Αυτά τα απίστευτα προγεύματα τα έχετε δει ποτέ στην Ελλάδα;. Μη μου πείτε σε διακοπές όλοι μαζί κι έτσι. Το πιο απλό, ένα πακέτο βούτυρο το αναγάγουν σε πολυτελέστατο είδος για να σου παρουσιάσουν μια άλλη ζωή που ποτέ δεν θα ζήσεις όσο και καλοπροαίρετος να είσαι. Ούτε φυσικά θα ξεσκίζεσαι στις μπύρες χωρίς την απαραίτητη παρουσία κοιλιάς.
Το ερώτημα όμως δεν είναι τι σκοπό παίζουν οι διαφημίσεις αλλά πως τσιμπάτε στο διαφημιζόμενο προϊόν που σας πουλάνε οι πολιτικοί κάθε είδους, Πως τσιμπάτε στη διαφημιστική καμπάνια των θρησκειών με τα πανέμορφα μηνύματα που αφορούν πάντα τους πιστούς τους και αφήνουν πάντα στη απ έξω τους υπόλοιπους. Πως είναι δυνατόν μέσα σε όλο αυτό τον ψεύτικο οικονομικό χαμό ακόμα να πιστεύετε πως μια τράπεζα θα σας φροντίσει σαν στοργικός μπαμπάς;  Μέσα στην απαξίωση των πολιτικών πώς είναι ακόμα δυνατόν να πιστεύετε πως ο τάδε πολιτικός μπορεί να καταφέρει ότι δεν κατάφεραν τόσοι άλλοι μέσα στη πορεία τους; Μιλώ για καλοπροαίρετους και όχι για τα γνωστά λαμόγια φυσικά.
Και οι παρέες τι ρόλο παίζουν θα μου πείτε εύλογα. Εδώ είναι το ζουμί της σημερινής ανάρτησης. Σκεφτόμουν, λέει, οι ομάδες των φίλων, αφού για κάποιους λόγους κόλλησαν να μείνουν έτσι κολλημένοι ίσως για όλη τη ζωή τους. Συμφέρει; Αν όχι ποιον δεν συμφέρει; Προφανώς όσους θέλουν να μας κρατούν χώρια. Είναι δεδομένο και καλά δομημένο εκτός κι αν εμείς παραμείνουμε πιστοί στις επιλογές ζωής που κάνουμε. Έτσι δημιουργώντας φιλικούς κύκλους, μικρές ομάδες, αφήνουμε το περιθώριο ανάπτυξης και άλλων κύκλων που σαν αλυσίδα αρχίζουν και σχηματίζουν μια διαφορετική μορφή κοινωνίας στηριγμένη σε πεποιθήσεις που στην ουσία ξεκινούν από μέσα μας και όχι από κάποιο κατηχητή - διαφημιστή. Αναγνωρίζουμε τις μεταξύ μας αξίες και μοιραζόμαστε όπως μαζευόμαστε να απολαύσουμε ένα πιάτο φαγητό, ένα μπουκάλι κρασί. Τώρα τα τελευταία χρόνια της χολέρας όλο και πιο πολύ μαζευόμαστε και πάλι σε παρέες ουσιαστικές. Γιατί άραγε; τι έχει σπάσει; τι μας ξανά ένωσε; Μα φυσικά όλοι χάνουμε. Αυτός είναι ο λόγος. Μετράμε μεταξύ μας απώλειες σαν τους αλογομούρηδες. Αυτό δυστυχώς μας ενώνει και τίποτα άλλο, Μήπως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε το τρόπο που ζούμε; Μήπως θα έπρεπε να συγκροτούμε αυτές τις φιλικές ομάδες σε πιο σφιχτοδεμένος κύκλους; Το ότι δεν γνωρίζουμε με ποιους συγκατοικούμε μήπως θα έπρεπε να αλλάξει; 
Φανταζόμουν οδούς των Αθηνών σε ένα είδος συνύπαρξης. Κοινή αγορά αγαθών ας πούμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Φαντάσου λέει κάθε μέρα να αναλαμβάνουν τη προμήθεια των απαραιτήτων ομάδες της γειτονιάς και ταυτόχρονα μικρές γιορτές σε κάθε ευκαιρία που επιλέγουμε. Ας πούμε καθιερώνει η Τάδε Οδός απ το 10-11 έως το 40-41, στις 10 Οκτ μια γιορτή στη μέση του δρόμου. Ναι κατά μεσής του δρόμου ένα τσιμπούσι με τους κατοίκους για να ανταλλάξουν απόψεις, να γελάσουν, να προβληματιστούν, να ονειρευτούν, να χαράξουν τη γραμμή τους για τον χρόνο που θα ακολουθήσει και το πώς θα κρατούν καθαρό, όμορφο  φιλόξενο το δρόμο τους και τις προσόψεις του. Πως θα εντάξουν κι άλλους σε αυτή τη συνύπαρξη τους νέους κατοίκους αν υπάρξουν, το πως θα συνεργαστούν με τον παραδίπλα δρόμο και αυτός με τον διπλανό του και πάει λέγοντας.
Φανταστείτε λέει, όλο αυτό να δέσει σε στενούς δεσμούς συνύπαρξης σε κοινό χώρο διασκέδασης-συνάντησης που θα ορίσουν όλοι μαζί με ψηφοφορία. Φανταστείτε μόνο να μπορέσει αυτό το σύστημα να αντισταθεί στη λαίλαπα και όχι να νιώθουμε πως μεταξύ μας υπάρχουν οι γνωστοί χαφιέδες που ευκαιρία ζητάνε να ποτίσουν με το δηλητήριο της ψυχής τους κάθε τι δημιουργικά όμορφο. Υποστήριξη των επαγγελματιών που είναι δίπλα μας έστω κι αν είναι κάπως πιο ακριβά τα προϊόντα τους απ το μακρινό απρόσωπο super market. Περίθαλψη όσων έχουν ανάγκη έστω και για μια καλή κουβέντα και τίποτα παραπάνω.Ένα ταμείο που ο καθένας αφήνει όσα θέλει και όσα μπορεί για τις ανάγκες του δρόμου όπου σαφώς και θα ενημερώνεται για το που πήγε το ένα ευρώ που χάρισε στο δρόμο του (παρέα του) Μια επιτροπή διαχείρισης η οποία θα αλλάζει υποχρεωτικά κάθε χρόνο και θα αναλαμβάνει τη προώθηση των παραγομένων αγαθών- υπηρεσιών των κατοίκων της Οδού, τη μεταφορά όσων έχουν ανάγκη και δεν μπορούν να μετακινηθούν, την τακτοποίηση όλων των εκκρεμοτήτων των κατοίκων, τακτοποίηση λογαριασμών και υποχρεώσεων και φυσικά έλεγχο των συμφωνημένων παραγώγων του κοινού λογαριασμού της οδού, Μια υποχρέωση που θα πρέπει να έχει ο κάθε ένας κάτοικος να προσφέρει για μία ημέρα τις υπηρεσίες του (βάση ικανοτήτων του)  στην Οδό. Σκέψεις και όχι απλά σκέψη. Ομάδες, Παρέες, Οδοί, 'οπως και να το πεις έχει σημασία οι μικρές κοινωνικές ομάδες να θέτουν μικρούς στόχους την κάθε φορά και όχι μεγαλεπήβολα σχέδια. Μικρά μικρά βήματα για μια καλυτέρευση της ζωής. Της ανθρώπινης ζωής. 

Και μετά ξύπνησα, κοίταξα γύρω μου και είδα πάλι εκείνες τις φάτσες που μόνο καλημέρα δεν εννοούν έστω κι αν τη ξεστομίζουν.


Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

10.000.000 - 153


Ένας νεκρός Στη δική μου ηλικία. Στα 53 κι αυτός. Για άλλη μια φορά θύμα των πολιτικάριων.Με τις αποφάσεις τους, με τα γελοία ψηφίσματα τους, με αυτά τα όπλα σκότωσαν ένα συνομήλικο μου. Δεν με ενδιαφέρει αν ήταν το μάρμαρο, η καρδιά, τα δακρυγόνα ή ότι σκατά άλλο. Η "δουλεία" ΄'εγινε πάντως. Ένας συνάνθρωπος μας είναι νεκρός.
Έχετε την απόλυτη ευθύνη κοπρίτες πολιτικοί. Όλοι σας και κυρίως εσείς οι κυβερνώντες των δύο χρωμάτων.
Έχετε ένα ακόμα θύμα στο βιογραφικό σας. Δεν είναι βέβαια το μοναδικό θύμα, καθώς καταβάλετε προσπάθειες να προσθέσετε περί τα 10.000.000 ακόμα σ αυτό. Θα σας ήταν πολύ ευχάριστο να ζούσατε σε ένα κόσμο που σας λέει "ναι σε όλα" σαν τους 153 ε;
Τι ωραία που θα ήταν λέει να κάνετε ότι θέλετε, να ψηφίζετε ότι κωλονόμο επιθυμείτε και εμείς απλά να μην σας υπολογίζουμε ζώντας παράλληλα με εσάς στο δικό μας κόσμο. Στην ουσία αυτό κάνετε όμως εσείς. Ζείτε στη δική σας πραγματικότητα θεωρώντας  πως πίσω απ τα έδρανα της βουλευτικής σας θεσούλας έχετε ένα σκηνικό παραμυθιού. 
Το βλέπουμε κι όλα περίτρανα όταν δεν υπολογίζετε κανέναν αντιπολιτευόμενο που σας απευθύνει τις αντιπαραθέσεις του, αλλά κάνετε "πηγαδάκια" και χασκογελάτε σαν ηλίθια κακομαθημένα που αποφεύγουν τη παράδοση του μαθήματος απ τη δασκάλα τους.
Κι όλα αυτά μέσα στον υποτιθέμενο Ναό της Δημοκρατίας. Λογικό, αφού έχετε μάθει καλά μόνο το μάθημα της κοπάνας και της φτηνής δικαιολογίας. 
Θεωρείτε πως έχετε να παίξετε με κουκλάκια, στρατιωτάκια, σπιτάκια, ντραμπάλες, μπαλίτσες και όλα όσα αφήσατε στη παιδική σας ηλικία. Μάθατε να ζείτε στον ονειρικό κόσμο με τα ροζ συννεφάκια των ψεμμάτων που ξεστομίζετε. Νομίζετε πως όλος ο εργαζόμενος κόσμος τα βρίσκει όλα έτοιμα με το πάτημα ενός τηλεφωνικού αριθμού και μιας διαταγής - εντολής σας. Η αλήθεια είναι πως σας παραχαϊδέψαμε όλα αυτά τα χρόνια. Το μερίδιο της ευθύνης μας το έχουμε κυρίως γιατί δεν σας τσακίσαμε στο ξύλο όλα αυτά τα χρόνια των εκλογικών αναμετρήσεων παρά καθόμαστε και ακούγαμε τις παπαριές σας θεωρώντας πως κάποια στιγμή θα περνούσατε απ τη παιδική στην εφηβική ηλικία. Οι δικές μας όμως αποφάσεις έχουν παρθεί. Μόνο τις αποφάσεις των κομματικών στρατιωτών σας πρέπει να αλλάξουμε, κάτι που ευτυχώς γίνετε με γοργούς ρυθμούς. Ευτυχώς το χρώμα των παροπίδων ξεθωριάζει και τα υποψήφια θύματα αρχίζουν και βλέπουν. Το μέλλον σας πλέον είναι αβέβαιο κοπρίτες.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Ψυχή δεν μπορείτε να πάρετε


Μπορείτε να τα πάρετε όλα. Μόνο ψυχή δεν μπορείτε να πάρετε.
Ένα παιδί λιποθύμησε από ασιτία; Το 2011! Ένα παιδί μέσα σε σχολείο;
Στα γαμημένα σχολεία σας; Μέσα σε αυτά που ονομάζετε σχολεία, από αυτά που δεν έχουν θέρμανση το χειμώνα, που στάζουν στις αίθουσες τα νερά της βροχής, που έχουν σπασμένα παράθυρα, που τα έχετε μετατρέψει σε παράγκες των συμφερόντων σας κάθε φορά που κάνετε τις αλαξοκωλίες σας στην εξουσία. 
Τα εκπαιδευτικά σκουπίδια (βιβλία σας) γραμμένα σύμφωνα με το πόσο φτηνός είναι ο κάθε συγγραφέας τους και όχι πόσο καλά θα έπρεπε να είναι καταρτισμένος για να γράψει ένα εκπαιδευτικό βιβλίο. Ακόμα και αυτά, ρε ανάξιοι να λέγεστε άνθρωποι, δεν είναι στην ώρα τους έτοιμα. Ακόμα και αυτά τα σκουπίδια εκπαίδευσης δεν έχετε την ικανότητα να τα παρέχετε με το υποτιθέμενο σύστημα παιδείας σας.
Με εκπαιδευτικούς (ευτυχώς όχι όλοι) βαριεστημένους, ανεγκέφαλους παπαγαλιστές, να λειτουργούν σαν παραδείγματα προς αποφυγή.
Με ένα σύστημα (χα χα χα) εισαγωγής καθαρά εντεκπαιδευτικο, με πανεπιστήμια για περιορισμένα μυαλά σε κομματικές γραμμές και μόνο, θέλετε να μιλάτε για ανάπτυξη;
Μέσα στη μιζέρια της αδιαλλαξίας σας κωλοπολιτικοί της δεκάρας, τόσα χρόνια τώρα προσφέρετε απλόχερα το αίσθημα ντροπής σε όλους τους Έλληνες με μοναδικό στόχο τη θεσούλα σας σας. Ανάξιοι τριακόσιοι που θέλετε συνειρμικά να θεωρείστε οι τριακόσιοι του Λεωνίδα, ούτε για να μαζεύεται σκουπίδια δεν κάνετε και θέλετε με τα τερτίπια σας να διαδέχεστε ο ένας απ τον άλλο στην εξουσία.
Ένα τεράστιο φασισταριό έχετε δομήσει με τις γαμημένες πολιτικές σας όλα αυτά τα χρόνια. Τουλάχιστον όσα εγώ μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου.
Παραδόπιστοι μπάσταρδοι , χωρίς ίχνος ανθρωπιάς μέσα σας θα έπρεπε να βγείτε στην ελεύθερη αγορά, εδώ όμως μέσα σε αυτή τη χώρα και όχι στις καβάτζες σας στο εξωτερικό, να δούμε αν είστε ικανοί για κάτι αξιόλογο, εποικοδομητικό, δημιουργικό.
Γαμώ τις σπουδές σας κωλοπροδότες. Γαμώ τη εκπαίδευση σας καθάρματα. Έχετε το θράσος να μιλάτε για μεταρρυθμίσεις όταν ολόκληρο το κράτος φυλάει κατουρημένες ποδιές για τα ψωροευρό σας, και αφήνετε ανεκμετάλλευτη όλη τη δυναμική τούτου του τόπου θέλοντας να μας κάνετε όλους γκαρσόνια της Ευρώπης.
Αρκετά πια το παίξαμε πολιτισμένοι με τη λογική της ευρωλιγουριάς. Αρκετά παίξατε με τις τύχες των παιδιών μας.
Ναι το φταίξιμο είναι και του κόσμου που σας ψήφισε, μα το έκανε κάθε φορά πιστεύοντας όσα τάζεται πριν με εκείνα τα περίφημα ΘΑ σας. Τριάντα, λέει, βουλευτές να ψηφίσουν για τη παραπομπή σε δίκη του Γιωργάκη Παπανδρέου, και θα ανοίξουν και πάλι οι πύλες της φυλακής, της τιμωρίας, της παραδειγματικής αποπομπής και κουραφέξαλα.
Γιατί πιστεύω πως ο αριθμός των βουλευτών δεν θα είναι πάνω από 15 το πολύ; Αν φυσικά ποτέ γίνει. Ας λένε τα κοπρόσκυλα τώρα ότι θέλουν. Ξέρουμε καλά πως όταν έρθει η στιγμή της αλήθειας και πάλι θα φανεί το παιχνίδι που παίζουν στις πλατούλες μας.
Όχι ρε τον πούστη, να τον αφήσετε εκεί να τελειώσει τη τετραετία του και μετά να του κόψετε τα αρχίδια με τις μαλακίες που έχει κάνει και νομίζει πως προσφέρει και έργο στην Ελλάδα. Ναι ας είναι και μια φορά αδιέξοδη η κωλοδημοκρατία σας έτσι που την έχετε κάνει. Ας κολυμπησουμε σε ακόμα πιο βαθιά νερά κι ας πεθάνει όποιος πρέπει ενώ όποιος μπορέσει να ζήσει να έχει μάθει επιτέλους το μάθημα του.
Μέσα στο κόσμο της αβέβαιης υπερληροφόρησης ας δούμε πλέον το στραβό, το μίζερο, το οπισθοδρομικό και αυτό που μας κρατάει τόσο χαμηλά με τα μάτια στραμμένα στο σκοτάδι τους.
Το σκοτάδι τους που φροντίζουν να το κάνουν πιο πυκνό με ευρωπαϊκούς στρατούς κατοχής. Οικονομικής κατοχής προς όφελος πάντα των πολυεθνικών που μας θέλουν μεν καταναλωτές και παράλληλα νεκρούς από τόλμη, φαντασία, συνείδηση, ανθρωπιά.
Λογιστική και όχι λογική είναι το δόγμα σας. Αυτό είναι το πιστεύω σας. Αυτή είναι η ανυπαρξία του έργου σας. 
Πως είναι δυνατόν να είστε τόσο γερά αγκιστρωμένοι στη εξουσία σας; Μήπως νομίζετε πως ένας λαός είναι μαζί σας; Μήπως νομίζετε πως έχετε την πλειοψηφία με το μέρος σας; Όχι φυσικά. Με τις όποιες διαδικασίες σας είστε κυβέρνηση μα είστε γελοίες μαριονέτες τελικά με δίχως σάρκα και αίμα μέσα σας πάρα μόνο με το πύον της κακοπροαίρετης  διεκδίκησης της εξουσίας.
Στιγμές σαν τη σημερινή που μεταξύ τους οι Έλληνες βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση, εσείς ανεγκέφαλοι πολιτικάριοι  προσπαθείτε και πάλι να μας διχάζετε. Εύχομαι να καταλάβει ο κόσμος πως μόνο δύο δυνάμεις αντιμάχονται Εμείς και οι πολιτικοί.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ευχαριστώ ώ εξουσία.


Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την επιβεβαίωση των απόψεων μου για όλους εσάς ανεπάγγελτοι κοπρίτες της πολιτικής εξουσίας. Σας ευχαριστώ που μου δώσατε ξεκάθαρα τις απαντήσεις, που τόσα χρόνια έψαχνα και τώρα  περίτρανα μου προσφέρετε τις απαντήσεις. Έψαχνα μέσα μου να βρω τα λάθη των απόψεών μου για το πώς ασκείται τη πολιτική έναντι των πολιτών. Έψαχνα να βρω έστω και μια αιτία για να πιστέψω πως κάνω λάθος. Να βγω απ΄ το κόσμο των λαθεμένων (έτσι μου έλεγαν οι άλλοι) σκέψεων που με κατέτρωγαν. Να δω τις καταστάσεις πιο ρεαλιστικά, στη βάση των συνθηκών, της οικονομικής πολιτικής, των πρέπει και των θεσπισμένων νόμων σας.
Με έτρωγε πάντα εκείνο το μικρόβιο της αμφισβήτησης και οι πληγές του δεν έλεγαν να επουλωθούν με τα λόγια σας. Αντίθετα λειτουργούσαν σαν το αλάτι και το ξύδι πάνω στη πληγή χωρίς την δυνατότητα ίασης. Άνοιγαν ακόμα περισσότερο αυτές οι κακοφορμισμένες πληγές του μυαλού μου. 
Απλά καθημερινά πράγματα έπρεπε να γίνουν δύσκολα για τους δικούς σας λόγους. Για τη δικιά σας πραγματικότητα τόσο μακριά απ τη δική μας.
Τα χαμόγελα των φίλων μας θέλουμε. Τα πρόσωπα στο δρόμο να είναι χαρούμενα κι όχι έτσι όπως τα καταφέρατε. Απ την άλλη με έτρωγε πάντα η ερώτηση. Γιατί το κράτος να είναι εχθρός και ποτέ σύμμαχός μας; Γιατί πρέπει πάντα να αποδεικνύω πως δεν είμαι ελέφαντας; Ποια βεβαίωση και ποιανού νόμου πρέπει να υπογράψουμε για να καταλάβετε πως περπατάμε στα δύο πόδια μας, δεν έχουμε προβοσκίδα και χαυλιόδοντες. Πάνω απ όλα εργαζόμαστε μεταξύ μας. Προσφέρουμε ο ένας στο άλλο το έργο μας και για αυτό έχουμε τις όποιες αμοιβές μας, Αν δεν παραδώσουμε εύλογα δεν θα πάρουμε αμοιβή. Αν κάνουμε λάθος θα το πληρώσουμε απ τη τσέπη μας. Αν αθετήσουμε τις ημερομηνίες παράδοσης επίσης θα έχουμε συνέπειες.
Επίσης πρέπει  πέρα των μεταξύ μας συναλλαγών να τροφοδοτούμε με τον δικό μας κόπο, ιδρώτα, αγωνία, υποθήκευση του μέλλοντός μας κι εσάς.
Πού πάντα κάνετε λάθη, πάντα εδώ και 40 χρόνια περίπου μεταφέρετε τα σφάλματα σας ο ένας στον άλλο για την εναλλαγή σας στη κωλοθεσούλα σας.
Αυτή τη γαμημένη θέση και στο γαμημένο αξίωμα σας.
Σαν εκείνα τα κωλόπαιδα στο δημοτικό σχολείο που για να αποφύγουν τη τιμωρία της δασκάλας ρίχνουν συνεχώς τα βάρη σε άλλους ενώ έχουν κάνει τη μαλακία τους. Πότε θα φερθείτε σαν ενήλικες που αναγνωρίζουν τις ευθύνες τους; Πότε επιτέλους θα παραδεχτείτε πως είστε ανάξιοι, ΑΝΑΞΙΟΙ, έτσι κεφαλαία για να καταλάβετε πως δεν πρέπει να παίζετε με τη μωροπιστία των καλοπροαίρετων ψηφοφόρων σας;  Πότε επιτέλους θα καταλάβετε; Τόσο στόκοι είστε; Δεν νομίζω. Μάλλον το δείκτη ευφυίας σας τον έχετε ανεβάσει καθώς οι κομπίνες, οι τυχοδιωκτισμοί, οι λαμογίες είναι δείγμα αν μη τι άλλο κάποιου δείκτη ευφυούς έκφρασης,
Εκλογές ε; ή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας; 
Τι λέτε ρε κοπρίτες. Όχι εκεί να κόψετε το κώλο σας να τελειώσετε τη 4ετή σύμβαση που έχετε με τον λαό και αφού αποτύχετε (κάτι που είναι σίγουρο) μετά να μην έχετε πλέον κανένα δικαίωμα για να ξαναείσαστε υποψήφιοι για επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Με λίγα λόγια θα αλλάξετε ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ. Φυσικά όπως ο κάθε εργαζόμενος δεν θα πάρετε τη κωλοσύνταξη που επιθυμείτε δια ροπάλων. Φυσικά και θα σας ζητηθεί μετά απολογισμός γιατί αποτύχατε στο έργο που σας ανέθεσε ο εργοδότης Λαός. Φυσικά και θα πρέπει να δώσετε πλήρη αναφορά εσόδων εξόδων για όσα κάνατε παλιοκοπρίτες. Φυσικά μετά θα αποδοθούν ποινές για την ανευθυνότητα σας. Όχι απλά μερικά χρονάκια φυλακή, αλλά δήμευση της περιουσίας σας και έξω στην πραγματική ζωή να δούμε τι επάγγελμα θα μπορούσατε να κάνετε. Να δούμε μετά πώς θα ζήσετε τους τροφαντούς κώλους σας και το σκυλολόι που κουβαλάτε μαζί σας.
Το μάθατε τώρα όποτε δείτε τα σκούρα πάμε σε εκλογές. Δεν σας έδωσε κανείς αυτό το δικαίωμα και ακαταστρατήγητε το σύνταγμα κατά πως θέλετε με τα παραθυράκια των νόμων.  
Με ποιο απύθμενο θράσος μετά τη αποτυχία έχετε την απαίτηση να ¨ξαναπιάσετε δουλειά" στην ΕΡΓΑΣΙΑ απ την οποία διοχθήκατε
Κληρονομείται από τον έναν στον άλλο η μιζέρια και η οπισθοδρόμηση τόσα χρόνια τώρα, φτάσατε τη χώρα στο πλήρη εξευτελισμό και έχετε τη χυδαία απαίτηση να ξανασυμμετέχετε απλά υποσχόμενοι και πάλι σε ένα Λαό που δεν έχει και πολλά να πιαστεί, Θα ξαναπείτε ψέματα, θα ξανακάνετε τις κομπίνες σας, θα εξαπατίσετε και πάλι, θα ξανακλέψετε χαμόγελα και όνειρα γενεών με σκοπό και μόνο τον πλουτισμό σας και όχι την προσφορά στη χώρα σας. Αν θέλετε να συμμετέχετε της κοινής πολιτικής ζωής θα πρέπει να θυσιάζεται και κάτι απ τον ευατούλη σας. Αν δεν έχετε σκοπό την προσφορά των ικανοτήτων σας ή αν δεν πιστεύετε σε αυτές μπορείτε να γίνετε στη καλύτερη των περιπτώσεων κλητήρες των μεγαλοκαρχαριών σας και μόνο. Άντε μου στο διάολο καθάρματα.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Steve Jobs 1955-2011





Η επαφή που είχα με υπολογιστές μέχρι το 1986-1987 ήταν εκείνο το calculator που έκανε τις πράξεις που βαριόμουνα να κάνω για να υπολογίσω το πόσο μας κάνει ας πούμε 125.000X18%.
Παλαιότερα, για ένα καλοκαίρι μόνο είχα έρθει σε επαφή με κάτι τεράστια μηχανήματα μεγέθους δωματίου που τα έλεγαν computer και τα τροφοδοτούσες με κάτι διάτρητες κάρτες. Αυτές οι κάρτες (νομίζω) έπαιζαν το ρόλο της πληροφορίας (data). Αυτά μέχρι εκεί και μόνο. 
Κάποια στιγμή μπήκε στη ζωή μου ένα  spectrum καθαρά για παιχνίδια και τίποτα άλλο. Σε αυτή τη φάση μου είχα την εντύπωση πως το μηχάνημα αυτό παίζει το ρόλο του προσωπικού διασκεδαστή και μόνο.Τον όρο personal computer τον έμαθα λίγο καιρό μετά ξεφυλλίζοντας τελείως στο ξεκάρφωτο, ένα περιοδικό. Το έλεγαν Mac World.
Ο τίτλος του περίεργος για μένα εκείνη την εποχή που η μουσική ήταν το μοναδικό είδος που με έκανε να διαβάζω περιοδικά ενδιαφέροντός μου πέρα απ τα comix. Όλα τα υπόλοιπα περιοδικά που αγόραζα τα αγόραζα καθαρά και μόνο για επαγγελματική ενημέρωση. Τα άρθρα τους δεν είχαν απολύτως τίποτα να μου πουν ακόμα και το περίφημο ΚΛΙΚ  που λίγα χρόνια μετά κατάλαβα τι σόι παπάρα ήταν.
Στο θέμα μας όμως. Το Mac World λοιπόν μου άνοιγε πραγματικά ένα κόσμο άγνωστο, ελκυστικό, γοητευτικό αν σε τρώει εκείνο το συναίσθημα για να κάνεις ότι περνά και ότι μπορεί να περάσει απ το χέρι σου. Φλερτάριζα με την ιδέα να  έχω ένα από εκείνα τα "κουτάκια" με μια οθόνη, ένα πληκτρολόγιο και ένα πράγμα κολλημένο δίπλα τους που για κάποιο περίεργο λόγο το ονόμαζαν "ποντίκι". Μα ρε γαμώτο ποντίκι; Σκεφτόμουν τη λέξη και κατέληγα στο ότι είναι πράγματι η μοναδική που θα μπορούσε να κολλήσει σε αυτό λόγω ουράς που το συνέδεε. Φυσικά και δεν είχα καταλάβει ποιος ο λόγος ύπαρξής του εκεί δίπλα στο πληκτρολόγιο.
Όσο και να διαβάζεις, όσο και να προσπαθείς να μπεις στο κλίμα δεν είναι δυνατόν να τα καταφέρεις αν δεν το έχεις δικό σου, δίπλα σου και να το δουλέψεις. Αλλά και πάλι διάολε...πως θα τραβήξω ίσιες γραμμές, θα κάνω κύκλους, θα φέρω κάθετες, θα οριοθετήσω, θα ζωγραφίσω, θα συνθέσω εικόνες, θα, θα, θα...
Το άγνωστο έχει τη μαγεία του μα παράλληλα και ένα κομματάκι τρόμου όταν αποφασίζεις να δώσεις 1.500.000 δρχ τότε για να δουλέψεις ή να παίξεις; Δεν ήξερα απολύτως τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει στη περίπτωσή μου. Παρ όλα αυτά την απόφαση τη πήρα και η ημέρα παραλαβής ήταν κάτι σαν γιορτή μέσα μου. Μια προσωπική καθαρά γιορτή που κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει όταν τελικά διαπίστωσα πως μπορείς να σχεδιάσεις ένα απλό τετράγωνο που οι πλευρές του να είναι απόλυτα ίσες και οι γωνίες του απόλυτα 90 μοίρες. Μια πρώτη αρχή που για τις επόμενες μέρες της ζωής μου θα ήταν το πέρασμα σε ένα άλλο κόσμο.
Στο κόσμο του Mac.
Ονόματα όπως IllustratorPhotoshopPixel paintPage MakerQuark ExpressMorph... αλλά και saveundocopypasteformatinsert,...
άρχισαν να λειτουργούν μέσα μου σαν μαγικές. Κάποια στιγμή ενώ εικονογραφούσα με τη κλασική μέθοδο (πενάκια, πινέλα, μολύβια) έκανα μια στραβοπινελιά. Και λέω μέσα μου undo. Στα επόμενα δευτερόλεπτα είχα παγώσει. Τι undo;  Δεν μπορείς πάνω στο canson να κάνεις undo. Ξανά λοιπόν απ την αρχή. (@#??%%%3333_)(*&)###@!@!@!@!@!!????.... φυσικά βρισιές τι άλλο;) Κάτι που πάντα μου την έδινε είναι να κάνω λάθη πάνω σε σχεδόν έτοιμη δουλειά. Με τον μαγικό μου όμως μικρόκοσμο τα λάθη ήταν αμελητέα ποσότητα καθώς με ένα απλό, απλούστατο undo ξαναγυρνούσες στη προηγούμενη ενέργεια και ούτε γάτα ούτε ζημιά. 
Τι ευτυχία λοιπόν!!!
Αυτά και άλλα πολλά ήταν που με κράτησαν κολλημένο σε οθόνες υπολογιστών όλα αυτά τα χρόνια και με κρατούν ακόμα φυσικά.
Το τίμημα πολύ βαρύ τουλάχιστον για το δεξί μου μάτι. Το αντιπαρέρχομαι και θα ήθελα να εκφράσω τον σεβασμό μου για τον κυριότερο εκπρόσωπο της Apple
Σήμερα η home page μου έχει τη φωτογραφία ενός προσώπου και δύο χρονιές 1955-2011. Ένα πολύ δυνατό όνομα  Steve Jobs.
Απουσιάζει κάθε άλλο νέο της εταιρίας. Καμία αναφορά σε νέο προϊόν, σε αναβαθμίσεις, σε ειδήσεις που αφορούν τα μηχανήματα μας πάρα μόνο αναφορά στον άνθρωπο που τα  έκανε τόσο οικεία. Όχι δεν ήταν μόνος του καθώς τίποτα πάνω σε αυτό το κόσμο δεν μπορεί αν έχει επιτυχία χωρίς συλλογική προσπάθεια. Όμως αυτόν ξέραμε ή τουλάχιστον μάθαμε τα χρόνια που ακολούθησαν μετά το 1988. Έπρεπε το διαδίκτυο να αποκτήσει παγκόσμια εφαρμογή και να απλουστευθούν οι χειρισμοί των υπολοίπων computer (βλέπε windows) για να καταλάβει το μεγάλο κοινό ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος. Έπρεπε να απλουστευθούν οι πολύπλοκες διαδικασίες των pc της τότε εποχής για να ανοίγετε πλέον το pc σας και να μπορείτε σαν απλοί χρήστες να μπείτε στο internet, να ενημερωθείτε, να κατεβάσετε ταινίες, να παίξετε ακόμα.
Ξέρω άτομα που φανατικά κατηγορούσαν τα mac και ήταν οπαδοί των pc έτσι μόνο από αντίδραση χωρίς να έχουν να αντιπαραθέσουν κάτι σαν άποψη παρά μόνο την τιμή τους. Ναι πραγματικά πιο ακριβά από όποιο άλλο μηχάνημα του είδους μα και πόσο πιο λειτουργικά, πιο φιλικά στο χρήστη, πόσο πιο γρήγορα. Σε τελική ανάλυση πόσο πιο επαγγελματικά για επαγγελματίες του είδους.
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ  Steve τώρα που σίγουρα ετοιμάζεις μια άλλου είδους πατέντα εκεί που πιθανώς να πηγαίνεις.
Το RIP δεν νομίζω πως ταιριάζει στο ακούραστο προοδευτικό πνεύμα σου.
Θα έλεγα μη σταματάς να μας εκπλήσσεις ακόμα και σε αυτή σου τη κατάσταση, Είμαι σίγουρος πως ακόμα και για αυτό θα είχες (έχεις) να προτείνεις κάτι.
Ας το μάθουμε λοιπόν από εσένα καθώς τα χρόνια του υποτιθέμενου πολιτισμού μας δεν είναι ικανά να μας ενημερώσουν.
Όταν βρεις την ευκαιρία και τον χρόνο μέσα στην αιωνιότητα που τώρα πέρασες, αφησέ μας ένα σημείωμα σε ένα iphone, σε ενα Ipad 
σε κάτι που πιθανά να ανακαλύψεις πέρα απ τις γνωστές διαστάσεις.

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

σαν τους άλλους;


Σαν την Σουηδία, σαν την Γαλλία, σαν την Δανία, σαν την Γερμανία... Όχι σαν την Κίνα, όχι σαν την Ινδία, όχι σαν το Πακιστάν...

Τι σκατά είναι όλα αυτά;  Συνεχώς σαν τους άλλους είτε θετικά είτε αρνητικά. Και γιατί δεν μπορούμε να είμαστε απλά ΣΑΝ Ελλάδα; Τι μαλακία μιμητισμού είναι αυτή; Γιατί πρέπει σώνει και καλά να μοιάζουμε με κάποιους; Τι δεν έχουμε που έχουν όλοι οι άλλοι; Είναι τόσο δραματικό αυτό το γεγονός που σε κάνει να νιώθεις άχρηστος πάνω στον πλανήτη τη στιγμή μάλιστα που το ξέρεις καλά πως, με τα έργα των δικών σου προγόνων έχουν γίνει οι άλλοι ότι θέλεις να του μοιάζεις. Μιλάμε μια γλώσσα που έχει αρχή εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια, γράφουμε με στοιχεία που είναι διαδεδομένα (παραλλαγμένα) σε όλο το κόσμο. Ζούμε σε μια απ τις ομορφότερες χώρες του κόσμου, με ευλογημένο απ΄τη μαμά φύση έδαφος, τριγυρισμένη από θάλασσα (τη πηγή της ζωής), με ένα ήλιο παντοκράτορα θεό, που μας χαρίζει την δύναμή του τις περισσότερες μέρες του χρόνου, με τον Αίολο συνεχώς να ανανεώνει την πνοή μας, με, με, με...  και θέλουμε να μοιάσουμε σε άλλους; Τι σκατά μυαλά κουμαντάρουμε; Τι ζηλεύεται γαμώτο απ΄αυτούς όλους;
Τι σκατά παραπάνω νομίζετε πως έχουν; 
Ναι έχετε δίκιο έχουν πολιτικούς με αρχίδια απλά. Που το μηδέν τους το κάνουν κάτι άξιο θαυμασμού. 
Στους δικούς μας πολιτικούς απουσιάζουν αυτά τα σπουδαία όργανα. 
Μα να μην είμαι άδικος. Οι πολιτικοί μας αυτά έχουν, αυτά έδειξαν πως μπορούν να κάνουν εδώ και χρόνια. Εμείς (πληθυντικός ευγενείας είναι) τόσο χρόνια με ποια κριτήρια τους διατηρούμε στην εξουσία τους; Πόσο αποχαυνωμένοιγραικύλοι, ραγιάδες, ανεγκέφαλοι, παρτάκιδεςωχαδερφιστέςκαλοπερασάκιδεςμονοφαγάδες μπορεί να είμαστε; Κωλοέλληνες που είχε πει κάποτε ο Νιόνιος και πέσαν να τον φάνε οι ελληναράδες.
Που είναι ο περίφημος τσαμπουκάς ρε σεις; Που είναι η λέξη φιλότιμο; Που είναι κρυμμένο τόσα χρόνια το πατριωτικό συναίσθημα και όχι το εθνικιστικό. Σε ποιο ντουλαπάκι έχετε καταχωνιάσει την περίφημη ανδρεία;  Που είναι κρυμμένη η τρέλα του Ζορμπά; Η εξυπνάδα του Οδυσσέα ίσως; Τα φιλοσοφικά επιτεύγματα των σοφών μας;  Οι αρχές του μεγαλείου της ορθής σκέψης; Οι ηρωισμοί των πολέμων και των επαναστάσεων; Γαμώτο σας... έχουμε γίνει κότες για να μη πω κλωσόπουλα. Με εκείνο το μικρόβιο του "γύρνα και το άλλο μάγουλο όταν δεχτείς χαστούκι" έχουμε καταντήσει το κλοτσοσκούφι του κάθε μαλάκα ανεγκέφαλου χαρτογιακά που μας λέει πως θα ζούμε εξαθλιωμένα, μίζερα, φοβισμένα, δίχως χαμόγελο, κυνηγημένοι απ τους ίδιους, τους άλλους μας εαυτούς.

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Σφηνάκια ψευδαισθήσεων


Όλο και πιο συχνά το ακούς πλέον. Κάποτε ήταν απλή "κλάψα" που γνώριζες πως δεν είναι αλήθεια. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Είναι πλέον σοβαρή ομολογία. Οι τσέπες μου είναι άδειες. Ευθύνες για το ποιος και το γιατί;
Τόσο πολύ βαρετά πλέον όλα αυτά που σε κάνουν να αντιπαθείς τα ίδια σου τα αυτιά. Για να μην πω Αυτιά που ούτως η άλλως την απλή λογική να έχεις τον αντιπαθείς και μόνο που θα ακούσεις τη πρώτη φράση απ το στόμα του.
Δεν είναι ο μόνος όμως, ας είμαι δίκαιος. Είναι όλοι αυτοί οι δημοσιογραφίσκοι που θεώρησαν πως με τα μεγάλα άτσαλα, σαχλά σχόλιά τους απέκτησαν λόγο ύπαρξης στο σπίτι του καθενός. Η εισβολή τους προγραμματισμένη και καλά μελετημένη απ τα αφεντικά της δεκάρας κατάφεραν και γέμισαν με σύγχυση τα μυαλά όλων αδειάζοντας παράλληλα τις τσέπες μας. 
Παγίδες καθημερινές γεμάτες με ανασφάλεια, μπουρδολογία, αναμάσημα, ρίξιμο ευθυνών απ' τον έναν στον άλλον και όλα αυτά κατ' εντολή των μεγαλοσυμφερόντων που τόσα χρόνια παίζουν εκείνο το παιχνίδι της υποτιθέμενης ενημέρωσης,
Με όλο εκείνο το μεγαλείο της έπαρσης τους, μιλάνε ακατάπαυστα και αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια. Βαθυστόχαστες εκπομπές με στόχο το κοινό καλό. ;Όπως με το πρεζόνι. Του προσφέρεις άλλη μια δόση για να βοηθήσεις. Βηματάκια σταθερά προς τη καταστροφή χωρίς ξεκάθαρες απόψεις και κυρίως προτάσεις. Γιατί έτσι τους έχουν πείσει πως πρέπει να κάνουν. όχι κύριοι της πεντάρας. Αν θέλεις να έχεις άποψη πρέπει να έχεις και πρόταση. Διαφορετικά καλά θα κάνεις μια απλή αναμετάδοση σε ρυθμό μαγνητοφώνου και τίποτα παραπάνω. Προτάσεις όμως δεν ακούμε από κανένα σας. Λόγια μόνο λόγια μεγάλα ωραία, παχιά λόγια στο μέγεθος της σαπουνόφουσκας
Θα μου πεις πως πρέπει να έχεις το κωλαράκο σου προστατευμένο και τη θεσούλα που σου δίνει τα φράγκα ζεστή.
Σωστά. Οπότε λέμε απλά yes sir στο μεγάλο αφεντικό που καθορίζει την εναλλαγή στην εξουσία μετακινώντας τα στρατιωτάκια ψηφοφόρους ανάλογα με το πόσα πιόνια έχουν μείνει στη σκακιέρα. Σκοπός όχι το "ρουά ματ¨ αλλά και πάλι στάχτη στα μάτια των αδαών. Να νομίζουν ρε παιδί μου πως ξέρουμε σκάκι. 
Ταυτόχρονα οι τσέπες όλο και αδειάζουν.
Όλο και περισσότερες οι μέρες του μήνα μετά το τέλος του μισθού.
Ένας ολόκληρος λαός σε απόγνωση καρφωμένος στα γελοία κανάλια τους, εκπομπής και διαπλοκής, με τον κάθε λογής παπάρα να εκφράζει απόψεις, μελέτες, στόχους αλλά ποτέ συγκεκριμένες προτάσεις, όπως για παράδειγμα εξ ολοκλήρου αλλαγή του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ίσως η μοναδική σοβαρή πρόταση για να ξεκολλήσουμε απ το βάλτο απραξίας, μιζέριας, ανέχειας, εξευτελισμού.
Το νέο αυτό ΣΥΝΤΑΓΜΑ θα πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστό και όχι με παραθυράκια νόμων επί νόμων να έχει την αξία σκουπιδόχαρτου που δυστυχώς έχει τώρα. Να συνταχθεί από άτομα με πείρα στη ζωή και όχι από χαρτογιακάδες κλεισμένους στο μικρόκοσμό τους,  ευρωπαϊστές, αμερικανογλύφτες γραικύλος. Μόνο με συμμετοχή των πολιτών θα μπορούσαν να πέσουν νέες φρέσκες ιδέες στο τραπέζι της λεγόμενη ανάπτυξης, με γνώμονα πάντα το που ζούμε, με ποιον έχουν να κάνουμε χωριό, τι έχουμε να μοιράσουμε (γιατί πρέπει να ανακατευθεί η τράπουλα και να ξαναμοιραστεί), πως να εκλέγουμε εξουσία, από ποιους και για πόσο, με τι τίμημα, ποιος θα ελέγχει όλα αυτά και πάει λέγοντας.
Κάτι νέο, φρέσκο, ωραίο, αρωματισμένο με φρέσκο αέρα, οχι κοπανιστό και ταυτόχρονα με όραμα, με σκέψη για το μέλλον και όχι για το σάπιο  κωλοσύστημα που δια ροπάλων (στη κυριολεξία) υπερασπίζονται οι κοπρίτες. Κάτι που να αποπνέει σεβασμό, να έχει τη συμμετοχή όλων όσων θεωρούν πως μπορούν να προσφέρουν στο κοινό καλό πρώτα της χώρας μας και μετά παγκόσμια. Ναι παγκόσμια το εννοώ και δεν είναι υπερφίαλο. Δεν είναι γιατί σχεδόν τα ίδια γράμματα με εμάς χρησιμοποιούν οι περισσότεροι, όμοιες λέξεις, ίδιες ιδέες για τη ζωή και τον άνθρωπο έστω και σε κακέκτυπα της δημοκρατίας. Τουλάχιστον για αυτή τη λέξη πεθαίνουν, πολεμούν, διακηρύσσουν.
Μια νέα αρχή μετά τα χρόνια της χολέρας θα πρέπει να έχει αρχές και κύρος. Απ όσους έχουμε εδώ σε τούτο το γεωγραφικό μήκος και πλάτος. Ας είναι για άλλη μια φορά η αρχή να ξεκινήσει από εδώ. 
Φαντάσου λέει η Πλατεία Συντάγματος να γίνει τόπος λατρείας για μια νέα παγκόσμια αρχή.

Γαμώτο... τι ήπια εχθές το βράδυ πάλι; 

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Κήπος


Ο μικρόκοσμος μας. Του καθενός ξεχωριστά που πολλές φορές όλοι μαζί φτιάχνουν έναν κοινό. Στην ουσία αυτοί εξακολουθούν να υπάρχουν καθώς φροντίζουμε να τους τροφοδοτούμε με σκέψεις, ενέργειες, δράσεις, ο καθένας μας  μέσα του και ταυτόχρονα έξω απ' το είναι μας, ως δράση και αντίδραση. 
Σε όλους  τυχαίνει αυτοί οι μικρόκοσμοι (κύκλοι) να σχηματοποιούν την αλυσίδα της εν γένει ζωής μας. 
Επαφές, συγγενείς, φίλοι συγκροτούν εκείνο τον κόσμο που θεωρούμε δικό μας. 
Είναι και δεν είναι. Είναι μέσα μας κυρίως και στις πράξεις μας που εξωτερικεύουμε. Οι προσφορές μας είναι αντανακλάσεις αυτού του προσωπικού μας δημιουργήματος. Η προσφορά της αγάπης, του μίσους, του φιλικού ή εχθρικού συναισθήματος, τα πάντα. 
Ενέργειες καλά δουλεμένες μέσα στο εργαστήρι του προσωπικού μας κόσμου. Εργαζόμαστε ο καθένας μόνος του και παράλληλα στους κοινούς κύκλους θεωρώντας πως οι μικρόκοσμοι συμπίπτουν σε αρχές κοινά παραδεκτές. Όπως μια κουταλιά μέλι προκαλεί την ευχαρίστηση και την απόλαυση του. Σε όλους κοινό έστω και αν σε κάποιους δεν αρέσει η γλύκα. Κάπως έτσι ταυτίζουμε τους μικρόκοσμους μας. Αγαπάμε και μας ανταποδίδεται η αγάπη καθώς ποτίσαμε με αξίες τη γνώση και τη λογική μας πάνω στη βάση του τι είναι αγάπη και γιατί. Μισούμε για τους ίδιους λόγους ίσως. Εκείνα τα κύτταρα στις διακλαδώσεις των δισεκατομμυρίων νευρώνων μας κάνουν τη δουλειά. Εικόνες, μνήμη και ο χρόνος των εμπειριών πότισε τον κήπο των συναισθημάτων μας και ξεπετάγονται από παντού φυτά, δέντρα, λουλούδια, χρώματα και αρώματα σε αναλογίες που εμείς και μόνο εμείς φροντίσαμε, ο καθένας απ τη δικιά του οπτική γωνία. Τροφοδοτούμε με τέχνη, του λόγου, της μουσικής, της αναπαράστασης το μεγαλείο αυτού που ονομάζουμε ψυχή. Τη εσωτερικότητά μας δηλαδή. Μετά όταν οι καρποί των δέντρων είναι ώριμοι τους προσφέρουμε, με ένα χάδι, με ένα λόγο, με ένα βλέμμα ίσως. Οι δέκτες των άλλων κύκλων αναγνωρίζουν πρώτα το μικρόκοσμό μας και μετά δέχονται τα δώρα - προσφορές μας. Η ευτυχία είναι ακριβώς αυτό. Να γίνει η προσφορά δεκτή. Να καταχωρηθεί στα κύτταρα της μνήμης αυτό και να βγαίνει σαν αναπόληση κάποιες στιγμές. Ο παράδεισος δηλαδή. Έτσι είναι δομημένος χωρίς ύλη. Με σκέψη μόνο. Εκεί και τα φυτά που μεγαλώνουμε, και τα δέντρα με τους καρπούς και οι γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, έρωτες, άγνωστοι, εχθροί, αδιάφοροι, όλοι μαζί μέσα εκεί.  Είναι στο χέρι μας ποιους θα τροφοδοτήσουμε και σε ποιους θα προσφέρουμε. Στο χέρι μας πάντα και να μείνουμε παθητικοί, μη σκεπτόμενοι, άυλοι στην απραξία. Δίχως μνήμη, δίχως γνώση, χωρίς τις ηδονές τις κάθε ξεχωριστής στιγμής που θα επιτρέψουμε να διαφύγει απ το κήπο μας. 
Οριοθετούμε το κήπο μας; Πόσο λάθος θα ήταν. Οριοθετούμε τι δηλαδή; Τη σκέψη; τη μνήμη; το επίπεδο γνώσης και έρευνας;
Χορτάσαμε; Πως είναι δυνατόν αυτό; Πως μπορεί να συμβαίνει όταν η καθημερινή μας ζωή είναι γεμάτη από πληροφορίες των αισθήσεων; Μια λέξη στη σωστή στιγμή, μια μουσική νότα αντίστοιχα, μια πινελιά του κόκκινου μέσα στο όνειρο (που είναι πάντα έγχρωμα) και να νέος χώρος στο χώμα του κήπου για να φυτέψουμε το νέο δέντρο μας.
Είναι φορές, σίγουρα, που παραμελούμε κάτι για να φροντίσουμε κάτι άλλο. Μα στον άυλο μικρόκοσμό μας ο χρόνος παύει αν έχει ισχύ. Τουλάχιστον βάση περιστροφής της γης γύρω απ τον ήλιο και τον εαυτό της. Είναι τότε που σκαλίζουμε, έτσι λέμε, τη μνήμη μας. Ξεχορταριάζουμε όσα ενοχλούν την ανάπτυξη και ο κήπος μας πάλι ποτισμένος, καθαρός, τακτοποιημένος έτοιμος για να ξαναδώσει τα καλούδια του. Έχουν όλα αυτά την δική τους αξία που ευτυχώς απέχουν από οικονομικές απάτες, δάνεια, τόκους, λογαριασμούς τραπέζης ... Αντίτιμο στην διάθεση του καθενός. Προσφέρει με τη σειρά του ότι θέλει. ότι μπορεί. ότι είναι ικανός.
Έτσι το φωτεινό  ποτάμι μας ποτίζει κι άλλους κύκλους. Όσο περισσότερα αυλάκια ανοίγουμε, τόσο η ροή βοηθάει άλλους κήπους. 
Κάπως έτσι ο κοινός κόσμος μας αποκτά  την ομορφιά του.
Δεν βλέπω άλλο τρόπο. 


Επίκουρος


Είναι ο Θεός πρόθυμος να αποτρέψει το κακό, αλλά όχι ικανός; Τότε δεν είναι παντοδύναμος.
Είναι ικανός αλλά απρόθυμος; Τότε είναι κακόβουλος.
Είναι καί ικανός καί πρόθυμος; Τότε από πού πηγάζει το κακό;
Είναι καί ανίκανος καί απρόθυμος; Τότε γιατί να τον λέμε Θεό;

— Επίκουρος (341 – 270 π.Χ.)