Οικονομικός υπήκοος

Μήπως τελικά δεν φταίμε και τόσο πολύ; Μήπως όλο αυτό το παιχνίδι της ενοχής μας είναι πιο καλοστημένο απ ότι νομίζουμε;

Στο κάτω - κάτω της γραφής ας ψάξουμε στο περιβάλλοντα χώρο μας να βρούμε τους φταίχτες της όλης κατάστασης και ας μη βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι τους πάντες κατά πως μας λένε να κάνουμε. 

Μας λένε να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας τώρα που πρέπει να πληρώσουμε αλλά δεν μας λένε το γιατί και το τι. Ας δούμε ο καθένας ξεχωριστά τι στο διάολο έκανε και πρέπει να πληρώσει τα γαμησιάτικα. Εκείνο το ¨μαζι τα φάγαμε¨ μου χτυπάει τόσο άσχημα και δεν μπορώ να το ξεχάσω. Δεν θέλω και να το ξεχάσω στη τελική. Μήπως το μοναδικό λάθος είναι η επιλεκτική μας μνήμη; 

Και καλά εμείς ας υποθέσουμε πως είμαστε τεμπέληδες, τυχάρπαστοι και όλα τα ¨ωραία¨που μας στολίζουν. Αυτό πού δεν μπορώ να καταλάβω, αν και προσπαθώ, είναι πως έχουν ήδη διαγράψει το μέλλον και άλλων χωρών που δεν είναι σαν κι εμάς τεμπέληδες, τυχάρπαστοι κλπ. Μέσα στη όλη θολούρα των οικονομικών όρων σου πετάνε στη μάπα ένα οικονομικό τεχνοκράτη (εύκολα μπορεί ο καθένας να μάθει απο που κρτά η σκούφια του) για πρωθυπουργό και πρέπει να νιώθεις ευτυχής κι' όλα, γιατί έχει διασυνδέσεις λέει, με τα κοράκια πού έχουμε πάνω απ το κεφάλι μας. Σου πετάνε και δυο φασιστόμουτρα σε μια τρίμηνη κυβέρνηση (θα είναι μόνο τόσο;)  για να σου ρίξουν στάχτη στα μάτια. Για να καταλάβεις τι; Πώς δεν τραβάει η ομάδα; Πως ούτε μεταγραφές απ' το εξωτερικό δεν μπορούν να βάλουν γκολ. Το σημαντικό είναι όπως πάντα αυτή η γαμημένη υπερπληροφόρηση. Να σου κάνουν ένα μυαλό σκατά με τη κάθε λογής  άχρηστη πληροφορία για να χάσεις το στόχο σου για άλλη μια φορά. 

Μου είπε, του είπα, εσείς φταίτε, όχι εσείς είστε άχρηστοι, ναι αλλά πριν από εμάς, όχι μετά από εσάς...Φόρος, χαράτσι, φυλακή, τιμωρία, νόμος επί νόμου και παραθυράκι αυτού του νόμου.Θα το φέρουμε στη ολομέλεια της βουλής, με δημοκρατικές διαδικασίες, θα λάμψει το φως. άπλετο φως. Οι νταβατζήδες θα πληρώσουν. Κανένα νόημα, καμιά ουσία,

Θα είχα πιο καλά να μου έλεγαν κατάμουτρα: - Σε υπολογίζω μόνο για να μου δίνεις λεφτά υπήκοε.

Για να απαντήσω με τη σειρά μου πάρτα με τη γνωστή κίνηση.

Εισβολές

Κατά τις 10.00 με 10.30 είναι η ώρα του δεύτερου ενισχυμένου καφέ και η ποσότητα της απαραίτητης νικοτίνης έχει ξυπνήσει για τα καλά τον οργανισμό μου. Είναι στιγμές που η ροή της εργασιακής ημέρας αρχίζει να δείχνει την εξέλιξη της συνέχειας, καθώς η οθόνη μου γεμίζει από σχήματα, χρώματα, συνθέσεις με σταθερό σύμμαχο τις μουσικές που επιλέγω κατά περιόδους. Ο Keith Jarrett για άλλη μια φορά βοηθάει στην αυτοσυγκέντρωση για να μεστώσουν οι συνθέσεις, να πάρουν μορφή οι σκέψεις, τα χρώματα να μπουν σε σωστές αναλογίες για να εκφραστεί τελικά το νόημα πιθανόν και χωρίς λόγια.

Επιλέγω σταθερά κλειδωμένες πόρτες εκείνες τις στιγμές απ΄το φόβο της εισόδου του γελοίου, του σαχλού, του ανόητου που θα διασπάσει, είναι σίγουρο, τη διαδοχή των σκέψεών μου με τελικό αποτέλεσμα μια καθόλου σεβαστή, για τα κριτήρια μου, παρουσίαση. Δεν με τρομάζει το δύσκολο καθώς χρόνια τώρα δίνοντας σταθερές μάχες, νικάω και χάνω σε ανισόποσες δόσεις με τις ήττες. Η αποδοχή της κατάστασης σε γενικές γραμμές είναι και αυτή που οριοθετεί τη σταθερή γραμμή μεταξύ τρέλας και λογικής, κάτι που είχα σαν μοναδική υπέρτατη αξία. Τη λογική όπως τη διαμορφώνει το συναίσθημα που με τη σειρά του πηγάζει και πάλι απ τις ενέργειες εκείνων των νευρώνων  αναβοσβήνοντας  σαν μικρά φωτάκια καθώς ολοκληρώνεται μια σφαιρική άποψη.

Μέσα σε αυτή τη κατάσταση ο ήχος του κουδουνιού ή του χτυπήματος της πόρτας για την εισβολή έχει με τη σειρά του κάποια χαρακτηριστικά. Υπάρχουν οι ήχοι της ευγένειας και οι ήχοι της αγένειας, Το χαρακτηριστικό αυταρχικό χτύπημα, πολλές φορές χωρίς ιδιαίτερο λόγο, διασπά αμέσως την ροή των σκέψεων προσβάλλοντας την ατομική ελευθερία και το δικαίωμα στο όνειρο της κάθε στιγμής. Ναι πιστεύω πως ακόμα και την εργάσιμη ώρα πρέπει να κάνουμε όνειρα. Είναι αυτά που οδηγούν σαν μπροστάρηδες τη δημιουργική έκφραση σε όποιο τομέα εργασίας και αν βρισκόμαστε. Είναι εκείνα τα όνειρα που έχουν τη δύναμη να μας κάνουν καλύτερους σε ότι έχουμε επιλέξει σαν μέσο διαβίωσης. Στη τελική είναι αυτά τα όνειρα που φέρνουν τη πρόοδο πάνω σε κάθε ενέργεια, σε κάθε αρμοδιότητα, σε κάθε παραγόμενο έργο. Φυσικά δεν θα μπορούσα να έχω την απαίτηση να το ενστερνιστούν όλοι.

Όπως δεν μπορούν να το καταλάβουν οι βάναυσοι ήχοι του χτυπήματος της πόρτας που διασπάσανε τη μελωδία του "the air". Αποσυντόνισαν με μιας κάθε νότα του πιάνου, και στο μυαλό μου οι οκτάβες της σύνθεσης  χάθηκαν.

Αυτοί οι ήχοι που με τρομάζουν χτύπησαν τη πόρτα μου για άλλη μια φορά.

Ανοίγω πάντα όσο δυσάρεστο και να μου είναι καθώς ήδη η προσωπική μου ροή σκέψεων πάει κατά διαόλου.

Η άμυνά μου είναι πως μπορώ σχετικά εύκολα να ξαναμπώ σε αυτή τη κατάσταση "nirvana"  αφού φυσικά περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα.  Προσβλέπω πάντα εκεί στο προσωπικό μου γκουρού,

Ανοίγοντας την είσοδο του "κήπου μου" μια φιγούρα γνωστή αλλά καθόλου ευχάριστη έκανε την εισβολή της.

Αυταρχικός τρόπος σύστασης και παρουσίασης του ¨εγω¨ του, 

- Φυσικά ξέρεις ποιος είμαι έτσι;

- Ξέρω και με αφήνεις παγερά αδιάφορο, κι εσύ και η λογιστική λογική σου.

- Χρωστάς και ήρθα αυτοπροσώπως να στο υπενθυμίσω καθώς τα χρέη σου πρέπει να πληρωθούν. Διαφορετικά θα μαζέψω όλα τα έργα σου, ότι έχεις κάνει μέχρι τώρα αλλά και πάλι θα χρωστάς γιατί δεν είναι ικανές οι μουντζούρες σου να αποπληρώσουν το χρέος,

- Μα...

- Δεν είναι δυνατόν να ζεις, να αναπνέεις και παράλληλα να χρωστάς. Εσύ και οι όμοιοί σου έφτασαν σε αυτό το χάλι την πατρίδα. Είσαι ένοχος καθώς δεν έχεις να πληρώσεις αυτά που σου κλέψαμε. Αυτό είναι νομοτέλεια και να ξέρεις πως αν επιλέγεις να λέγεσαι Έλληνας έχει σοβαρό κόστος,

- Μα...

Είναι η δεύτερη φορά που λες αυτό το αναθεματισμένο ...μα... τι έχεις να ομολογήσεις;

Ριπές σκέψεων πέρασαν απ το μυαλό μου καθώς έβλεπα στο πρόσωπό του να εναλλάσσονται όψεις όλων όσων κατακρεούργησαν, καταλήστευσαν, ποδοπάτησαν, κορόιδεψαν, σοδόμισαν τούτο το τόπο και ταυτόχρονα τους πολίτες του, Είναι εκείνες οι στιγμές που θεωρείς πως δεν υπάρχει γυρισμός απ το κόσμο της τρέλας παρα μόνο η μάχη μέσα σε αυτή, Τα χέρια του έγιναν με μιας πάνω από εκατό και ταυτόχρονα τσιράκια της εξουσίας του άρχισαν να εισβάλουν στο χώρο μου. Άλλαζαν χρώματα όλοι τους καθώς οι μορφές τους αποκτούσαν γνωστές πολιτικές παρουσίες. Ταυτόχρονα λόγια σε καταιγιστικούς ρυθμούς ασύντακτα και ακαταλαβίστικα μα με μοναδική κατάληξη κάθε πρότασης το "χρωστάς" .

Με τη πλάτη μου κολλημένη στο καβαλέτο μου και επάνω στο ακόμα φρέσκο έργο μου ένιωθα το λάδι της πορφύρας να με γεμίζει με γεωμετρική πρόοδο ξεκινώντας απ τη πλάτη μου. Έγινα κατακόκκινος καθώς πασάλειβα με τα δάχτυλά μου το πρόσωπο μου.

Εκείνοι όλοι τους στραμμένοι μια σε μένα και μια στους τοίχους με τα έργα μου άρχισαν να τα ξεκρεμάνε με άναρθρες κραυγές. Σκηνές φρίκης μπροστά στα μάτια μου καθώς ποδοπατούσαν όσα έργα μου έπεφταν στο πάτωμα απ τις αδέξιες κινήσεις των τεράτων, Εκείνος ο πρώτος εισβολές ίδιος με τον Βενιζέλο αυτή τη στιγμή ίδρωνε και ξεφυσούσε καθώς ταυτόχρονα με τις λέξεις που έβγαιναν απ το στόμα του  σάλια στο χρώμα μιας πράσινης γλίτσας.

Τέτοιες γλίτσες έβγαιναν απ όλους τους μα με διαφορετικά χρώματα η κάθε μια. Ο χώρος μου άρχισε να πλημμυρίζει με την αποκρουστική μυρωδιά των υγρών τους και τα χρώματα που ξερνούσαν από επάνω τους ανακατεύτηκαν με τα χρώματα των έργων μου. Ένα ανακάτεμα  που σαν τελικό αποτέλεσμα έχει μια λασπώδη κατάσταση. Κάτι στο χρώμα της μούχλας και της φρέσκιας λάσπης απ τα βρομόνερα του υπονόμου. Τα έργα μου άρχισαν να λιώνουν και οι συνθέσεις μου να παρασύρονται αφήνοντας τις επιφάνειες των καμβάδων και πάλι λευκές.

Πέρασαν απ το μυαλό μου σαν αστραπή οι ώρες που για το κάθε έργο είχα διαθέσει. Πέρασαν πολλά ακόμα απ το φτωχό μυαλό μου. Όλα όσα μας πληγώνουν και εσάς και εμένα. Ήταν εκείνη η στιγμή που κόκκινος απ τη πορφύρα και το θυμό παράλληλα τράβηξα το κειμήλιο του προγόνου μου. Το γιαταγάνι που τόσα χρόνια φρόντιζα σαν παιδί μου. Σκουριασμένο με τη κόψη του στομομένη μα πάντα χωρίς ίχνος σκόνης επάνω του, Συνήθως έβγαινε δύσκολα απ το θηκάρι του, μα τώρα βγήκε εύκολα με μιας και το είδα να αστράφτει το ατσάλι του λες και ήταν η πρώτη φορά που βγήκε για να πολεμήσει,

Δεν δίστασα καθόλου,  Πήρα τα δύο πρώτα κεφάλια. κι ένα τρίτο, πρόλαβα κι ένα τέταρτο τη στιγμή που τα χέρια τους έγιναν κάτι πελώριες δαγκάνες τα στόματα τους άνοιξαν για να φανούν τα κοφτερά μυτερά του δόντια και απ τα γόνατα τους κάτι σαν κοντάρια με αιχμές άρχισαν να με χτυπούν. Ένιωσα τις πληγές μου να ματώνουν άσχημα και το αίμα μου να μπερδεύεται με τη φρέσκια πορφύρα. Ένιωσα να βγαίνει το δεξί μου μάτι και το αριστερό μου χέρι να κόβεται, Βαθιές χαρακιές να ανοίγουν τη σάρκα μου και μαζί με εμένα να χάνονται τα τελευταία έργα  που είχαν απομένει σε μια στοίβα δίπλα στο πάγκο με τα χρώματα.

Ευτυχώς δεν είναι αίμα, ιδρώτας είναι και το ρολόι στο κινητό μου δείχνει 4.30 το πρωί μέσα στο κατασκόταδο.

Σήμερα θα αλλάξω ρεπερτόριο, Λέω να ακούσω όλη μέρα τους  Thievery Corporation

Πτήση πάνω απ το χαρτί

Πολλές φορές φαντάστηκα τις ανθρώπινες σκέψεις να πετάνε ψηλά πάνω από τη πόλη που ζούμε.

Είδα αυτές τις σκέψεις να παίρνουν σχήμα, χρώμα, πολλές φορές ακόμη και μυρωδιά. Μερικές στρογγυλές, τετράγωνες, τρίγωνες, με κάτι σχήματα σαν fractals, μονοδιάστατες, πολυδιάστατες αλλά και σαν ευθεία γραμμή.  Aυτες οι ευθείες με τρόμαζαν. Δεν ήξερα από που ερχόντουσαν και που πήγαιναν. Πολλές φορές γέμιζαν τον ουρανό με ανισομετρα πλέγματα που μόνο την ιδέα ότι υπάρχει ουρανός άφηναν να φανεί. Άλλες σκέψεις, είχαν χρώμα μαύρο, χωρίς τους τόννους του γκρι, λευκές σαν τα σύννεφα, κατακόκκινες με όλα τα χρώματα του πορτοκαλί μέσα τους, πράσινες με κίτρινες αποχρώσεις και άλλες τόσο καθαρογραμμένες στο χρώμα του ουρανού που έπρεπε να καταβάλω ιδιαίτερη προσπάθεια για να δω. Aυτές με εντυπωσίαζαν και περισσότερο. Υπήρχαν και φορές που μύριζαν γιασεμί, καμένο ξύλο, όστρακα που μόλις βγήκαν από τη θάλασσα, μα και παλιό μπαούλο που άνοιγε μετά από πολλά χρόνια για να απλωθεί η δαντέλα κάποιας παλιάς κυράς.
Mέσα στα ψαξίματα μου στον ουρανό διέκρινα πίσω από τις δαντέλες του γαλαξία, μερικά φωτάκια που σιγά σιγά άνοιγαν γινόταν πρώτα ένα απροσδιόριστο σχήμα και μετά φωτίζονταν με το  χρώμα της πανσέληνου και ήταν Aύγουστος.
Κάτι σαν τσαλακωμένη ασιδέρωτη... πως τη λένε;... που οι κυρίες ρίχνουν στους ώμους τους, εκείνα τα απίθανα βράδια του Mάη; ε..σαν και αυτό  Ευθεία από τη μια μεριά και γωνία από την άλλη. Ένα ισοσκελές τρίγωνο που συνήθως στις δυο ίσες πλευρές του είχε κάποιες μικρές φούντες σε τακτά διαστήματα.
Αυτές λοιπόν ήταν και παραμένουν οι πιο εντυπωσιακές για μένα ότι χρώμα και να έχουν. Προτιμώ τις κατάλευκες στη ντάλα του μεσημεριού όταν είναι πλυμένες και απλωμένες και το μελτέμι τις κουνάει πέρα δώθε  και τώρα είναι που λες ότι θα τις πάρει και θα τις ταξιδέψει μακρυά. Άχαρος ο ρόλος που παίζουν τα μανταλάκια αλλά και ο φόβος μη χαθεί αυτό το στολίδι των καλογραμμένων ώμων;
Για μένα θα έπρεπε να πετάνε ελεύθερα να τις πηγαίνει ο αέρας όπου θέλει και η κάθε μια κυρία που στολίζει τους ώμους της να φοράει άλλη κάθε φορά που ο αέρας κάνει το παιχνίδι του. Aυτή που τώρα πετάει μπροστά μου, πέρα μακριά, προς το Mπατσί τη πάει,  είχε ένα φανταχτερό κόκκινο με κίτρινα και πορτοκάλι λουλούδια πάνω της. Μια μικρή ιδέα πήρα  στην λιγόστιγμη πτήση της από μπροστά μου.
Mα τη θυμήθηκα. Θυμήθηκα τη παρουσία που τη φόραγε.Tο πρώτο πράγμα ήταν τα μεγάλα σκουλαρίκια της. Τεράστιοι κύκλοι να κρέμονται δίπλα στα τραβηγμένα μπρος τα πίσω μαλλιά της. Είχαν το χρώμα του σταχυού όταν είναι έτοιμο να το θερίσουν. Τότε είναι που τα χρώματα του παίζουν ένα φανταστικό παιχνίδι με τον ήλιο, και θαρρείς ότι ο Ποσειδώνας βγήκε απ το στοιχείο του και δοκιμάζει τη στεριά. Κυματίζουν τα στάχυα και το χρώμα τους αλλάζει στους τόννους των μαλλιών της. Ακόμη και τις μπούκλες της αντιγράφουν.
Ήταν ριγμένο πάνω στους  ωμούς της και η δεξιά πλευρά έπεφτε λίγο πιο χαμηλά αφήνοντας να φανεί μια υπέροχη λεπτομέρεια της. Τότε ήταν που σκέφτηκα να ήμουν στη θέση αυτού του ρούχου και να αγκάλιαζα αυτά τα λακκάκια δίπλα στο λαιμό της. Mα θα με έπαιρνε τελικά και μένα ο άνεμος όπως, α ναι τώρα θυμήθηκα, την εσάρπα της.
Άξιζε το κόπο όμως όσο θα ήμουν επάνω της.  Μικρές στιγμές απόλαυσης που δεν είναι δα και τόσο επιτακτική η ανάγκη να την έχει ριγμένη στον ώμο. Όταν όμως το βράδυ έδειχνε πιο άγρια διάθεση η απλή διακόσμηση την είχε τυλίξει προστατευτικά, τα μαλλιά της είχαν πέσει επάνω στα τεράστια σκουλαρίκια της και  το μόνο που έλαμπε ήταν το λευκό των ματιών της, όταν πέρασε από δίπλα μου, ενώ τελείωνα την τρίτη, τέταρτη, tequila μου. Είχα στρίψει και ότι είχε απομείνει  στο σακουλάκι του καπνού μου και  περίμενα άλλο λίγο, σαν να ήθελα να βασανίσω τα μάτια μου που έκλειναν από τη νύστα.

Αυτά χτες το βράδυ και να σήμερα πέταξε μπροστά μου το περιτύλιγμα του ονείρου. Tι άλλο θα μπορούσα να σκεφτώ, εκτός του ότι αυτή τη στιγμή της είναι άχρηστη η εσάρπα της. Ποιά άραγε άλλη ανάγκη, θα εκπλήρωνε τώρα;  Μήπως καλύτερα από τη μεριά μου θα μπορούσα να πιάσω την εσάρπα της και να προσπαθήσω να τη βρω να της τη δώσω; Εγκατέλειψα αμέσως την ιδέα και έψαξα στον ουρανό για μια άλλη σκέψη  απ αυτές που αφήνουν οι άνθρωποι να τους ξεφύγουν.

Κάτω απ τη κληματαριά οι αχτίνες του ήλιου μπαινόβγαιναν στο κομμάτι του χαρτιού που ζωγράφιζα.
Μακάρι να μπορούσα να ζωγραφίσω ακριβώς αυτό σκέφτηκα και σχεδόν την είδα να ξεκολλάει απ το κεφάλι μου η ιδέα αυτή και να τρέχει να συναντήσει την εσάρπα. Είχε τα χρώματα που μου αρέσει να ανακατεύω.
Είχε το μπλε της θάλασσας είχε λευκό, το κίτρινο του λεμονιού και μια ιδέα ώχρα.
Είχε πάρει το σχήμα ενός πήγασου κατάλευκου που καθώς  έτρεχε άφηνε χρυσοκίτρινες πατημασιές που  έσκαγαν σαν μικρά πυροτεχνήματα στο γαλάζιο του μεσημεριού. Μια μελωδία από ένα κομμάτι του Rick Wakeman  απλώθηκε από το δωμάτιο  και ένα ποτήρι  λευκό κρασί μαζί με μια φέτα πεπόνι αφέθηκαν μπροστά μου ενώ ο πηγασος έτρεχε κάνοντας μεγάλους κύκλους από πάνω μου μέχρι το απέναντι βουνό και κάτω στη παραλία του Aγ.Πέτρου.
Mε τη σειρά του και αυτός παράτησε την εσάρπα στο ταξίδι της και βάλθηκε να κάνει κύκλους.
Όταν με πλησίαζε άκουγα τα φτερά του και το καλπασμό του που συνεχώς γέμιζαν το χώρο με μια χρυσή σκόνη από τα υπολείμματα του κιτρινου και της ώχρας που ανασήκωναν οι οπλές του. Μερικές απ αυτές έπεσαν πάνω στην χάρτινη επιφάνεια δίπλα στο ποτήρι με το κρασί μου. Mια σταγόνα από το πεπόνι που  δάγκωνα έπεσε και αυτή επάνω και το αποτέλεσμα ήταν ένα έργο τρυφερό και γλυκό.  Σκέφτηκα το πόσο απλή μπορεί να είναι η τέχνη τελικά. Πέρα απ τη σημειολογία τους κανόνες, τις σχολές, και τα κυκλώματα. Tη τέχνη τη κουβαλάμε μεσα μας, άλλος λίγο άλλος πολύ. Όσο τη ψάχνεις τόσο και αυτή έρχεται κοντά σου.  Για λίγο την αφήνεις και τότε και εκείνη σου κρατάει μούτρα. Αν δεν κάνεις το κόπο να την πλησιάσεις θα πετάξει σαν την εσάρπα και δεν θα στολίσει τον ώμο του ποθητού σου αντικειμένου.

Σεβασμός, λογική, χρήμα

Προσθέτουμε, αφαιρούμε, πολλαπλασιάζουμε, διαιρούμε τα χρηματικά ποσά που έχουμε για τις όποιες ανάγκες μας. Αυτές είναι κυρίως μια ρουτίνα τρόπου ζωής την οποία ακολουθούμε καθημερινά μοντάροντας ένα τρόπο διαβίωσης που λίγο έως πολύ σε όλους είναι κοινός.  Ξυπνάμε, πλενόμαστε, πίνουμε καφέ, καπνίζουμε, τρώμε, εργαζόμαστε, διασκεδάζουμε, ξανακοιμόμαστε. Το πως εκτελούμε αυτές τις ενέργειες είναι καθαρά προσωπικό θέμα του καθενός μας και φυσικά εξαρτάται απ τις οικονομικές απολαβές μας. Οι ρυθμοί, τα ωράρια, οι συνθήκες είναι ίσως τα ρευστά και ποικιλόμορφα στοιχεία του διαχωρισμού μας σε κοινωνικές τάξεις, σε φιλικές συναναστροφές, σε προσωπικές σχέσεις κλπ. 

Μέσα στη καθημερινότητα της "πρακτικής" ζωής υπάρχουν οι στιγμές που διανθίζονται με μια μουσική, με μια κινηματογραφική ταινία, με μια βόλτα και ποτό σε ένα μπαράκι, σε μια τηλεφωνική συνομιλία, σε μια απόδραση στην εξοχή σε κάτι διαφορετικό που στη τελική σπάει τη παραπάνω ρουτίνα. 

Το ζητούμενο είναι μέσα και στις δύο καταστάσεις να προτάσσεται η λογική και η διαλεκτική. 

Είναι απόλυτα σίγουρο πως κάθε νοήμων νους προτάσσει επιχειρήματα για τη διαβίωση του και για το πως ζει μεταξύ των κύκλων που έχει επιλέξει, ή έχει  αναγκαστεί να ζει βάσει των συνθηκών.  Με απλά λόγια έχω χρήματα για ένα πακέτο τσιγάρα μόνο  και επιλέγω να τα κάνω καπνό γιατί ο οργανισμός μου έχει ανάγκη τη νικοτίνη περισσότερο από μια φραντζόλα ψωμί.

Μπορεί η συγκεκριμένη λογική να αφήνει παγερά αδιάφορο έναν μη καπνιστή μα σίγουρα με καταλαβαίνει ένας καπνιστής.

Τηρουμένων των αναλογιών σε κάθε έκφανση της ζωής οι συνθήκες είναι παρόμοιες. Επιλέγουμε πάντα βάση προσωπικών πεποιθήσεων και αναγκών.

Το γιατί, είναι απόλυτα λογικό. Αν έχω έλλειψη νικοτίνης δεν θα μπορώ να είμαι προσηλωμένος στο έργο μου και γενικότερα η συμπεριφορά μου θα εξαρτάται πάντα απ τη πρωταρχική ανάγκη.

Καθώς λοιπόν οι προτεραιότητες των ατόμων διαφέρουν είναι απόλυτα σίγουρο πως δεν θα μπορέσει να υπάρξει ταύτιση απόψεων.

Πως να αντιπαραθέσεις την ανάγκη για ψωμί με την ανάγκη για νικοτίνη;

Ο μοναδικός παράγοντας που θα μπορούσε να φέρει μια ισορροπία μεταξύ αυτών θα ήταν αποκλειστικά και μόνο ο σεβασμός.

Ο πηγαίος σεβασμός και όχι ο εξαναγκαστικός.

Ο σεβασμός που απορρέει απ την λογική της έξω απ το εγώ μας προοπτικής. Η λογική της άλλης οπτικής γωνίας των καταστάσεων.

Να μπορεί ο καθένας μας να μπει για λίγο στη θέση του άλλου και να αναγνωρίσει - σεβαστεί, τις προσωπικές επιλογές του.

Ο παράγοντας χρήμα είναι συνήθως αυτός που καταστρέφει τη λογική αποδοχή των επιλογών των άλλων, πέρα απ τη δική μας οπτική γωνία.

Τι αξία έχει για τον πλούσιο κύριο Τάδε ένα πακέτο καπνός ή μια φραντζόλα ψωμί; Καμία φυσικά καθώς και τις δύο ανάγκες έχει τη δυνατότητα να τις καλύπτει με ένα μηδαμινό για αυτόν κόστος. 

Είναι κάπου λογικό λοιπόν να μην έχει τη δυνατότητα να καταλάβει το άγχος του άλλου που μετράει τα ψιλά και του λείπουν μόλις 10 λεπτά για να αποκτήσει ένα πακέτο καπνό ή μια φραντζόλα ψωμί. 

Θα μπορούσε να υπάρξει αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ του πλουσίου κυρίου Τάδε και του φτωχού κυρίου Δείνα;

Μάλλον δεν πολυσυμφέρει αυτός ο σεβασμός. Τότε η αξία του χρήματος θα είχε το ίδιο χρώμα για όλους και θα ήταν πιθανόν ισομοιρασμένο πάντα με την αναλογία της προσφοράς έργου σε μια κοινωνία που έχει ανάγκη και τον κύριο Τάδε αλλά και τον κύριο Δείνα.

Έτσι λοιπόν φαινόμενα του τύπου, προσκυνώ γιατί ΄'εχει "φράγκα"  ενώ, δεν υπολογίζω γιατί δεν έχει  "μία", είναι τόσο καθημερινά και τόσο εδραιωμένα στη συνείδηση μας που θεωρούμε απόλυτα λογικά. Είναι;

Θεωρίες επί θεωριών φυσικά, από πολιτικές - θρησκευτικές υπάρχουν σε κάθε μεριά της γης σε αφθονία. Ωραία, καλογυαλισμένα, τρυφερά, χρωματιστά, τα οποία με τον ένα τρόπο χαϊδεύουν συνειδήσεις ενώ με τον άλλο, αυτόν που δεν είναι ορατός, καταστρέφουν το συναίσθημα του σεβασμού μεταξύ των ατόμων.

Μελετημένες κινήσεις είναι αυτές που καθοδηγούν υποσυνείδητα τις λογικές και αναγάγουν τον πλουτισμό με κάθε τρόπο στην υπέρτατη προσπάθεια ευτυχίας.

Δηλαδή τη χαρά της απόκτησης του μέσου και όχι του ταξιδιού για το οποίο είναι απαραίτητο το μέσο.

Θέλω να πάω στη θάλασσα αλλά πάω γιατί θέλω να δείξω το αυτοκίνητο μου και όχι για να χαρώ την απόλαυση της αλμύρας και του ήλιου.

Ακούω μουσική όχι για να χαρώ ένα σόλο του Monk αλλά γι να κάνω επίδειξη στην ουσία του στερεοφωνικού μου και πάει λέγοντας.

Χάνουμε την ουσία επικεντρώνοντας τη προσοχή μας στο μέσο και οι πραγματικές απολαύσεις πάνε κατά διαόλου,

Έχω αισθανθεί το συγκεκριμένο όταν μιλώντας για φωτογραφία, αντί να μιλάμε για σύνθεση, φωτισμό, γωνία, χρώμα καταλήξαμε να μιλάμε για τα μοντέλα της Canon, της Nikon και για το πόσο ακριβές είναι λες και αν ήταν φθηνότερες όλοι θα γινόντουσαν πραγματικοί φωτογράφοι.

Μονομιάς θα δημιουργούσαν την απίθανη σύνθεση γιατί τα διαφράγματα και οι φακοί της Nikon έχουν τι παραπάνω;

Είναι σαφές πως μια καλή μηχανή έχει τα προτερήματα της όπως σε κάθε αντικείμενο συμβαίνει αλλά αυτό είναι όλο και τίποτα παραπάνω.

Το να  γράψεις με το φώς είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας. Είναι και σεβαστό.

Αντίστοιχα όμως πρέπει να είναι σεβαστό και πως κάποιος έχει τη δυνατότητα να ζωγραφίσει με το φως μέσα από μια φωτογραφική μηχανή.

Δεν είναι λοιπόν το πόσο ακριβή είναι η μηχανή αλλά το πως χρησιμοποιείται. 

Ο καθοριστικός παράγοντας απόκτησης, χρήμα, δεν θα κάνει το σωστό φωτογράφο μα θα βοηθήσει ίσως λίγο περισσότερο και τίποτα παραπάνω. Η θέληση τώρα να δημιουργηθεί μια πολύ καλή φωτογραφική λήψη θα μπορούσε να γίνει ακόμα και με ένα σκοτεινό κουτί.

Σαν να λέμε δηλαδή πως τα πινέλα έκαναν τον Rembrandt  ή η μάρκα των χρωμάτων έκαναν τον Picasso  και η μηχανή του τον Newton.

Θα πρέπει να αφήσουμε τη λογική να αναπνεύσει μέσα σε ένα κόσμο ασφυκτικά καλυμμένο με το χρώμα του χρήματος, τη μεταλλική γεύση των κερμάτων, το άκουσμα των καταιγιστικών οικονομικών αναλύσεων και την απατηλή αφή της απόκτησης του. Όλα αυτά είναι που μας κρατάνε απομακρυσμένους απ την τόσο απλή λογική. Σέβομαι τον άλλον. Δεν είναι απαραίτητο να τον αγαπάω. Απλά σέβομαι.

καλό μήνα Γιωργάκη

Πλανάται η απορία: Πριν από δύο χρόνια με πύρινους λόγους μας έλεγες "λεφτά υπάρχουν". Συμφωνώ πως υπάρχουν και μάλιστα πιο πολλά απ όσα νομίζεις. Εκείνη την εποχή λοιπόν παράλληλα εμπιστευόσουν την γενική και πάλι οργή του κόσμου που αναζητούσε μια λύση στα όχι τόσο πολύ σοβαρά προβλήματα όπως τα σημερινά. Τι άλλαξε στο μυαλουδάκι σου από τότε; Τι βρε Γιωργάκη μας; Έχω την αίσθηση πως βελτίωσες και λίιγο τα Ελληνικά σου, μα μυαλό Ελληνικό δεν έβαλες. Αντίθετα υιοθέτησες εκείνο το "αγύριστο κεφάλι" σε σχέση με τις απαιτήσεις, και πάλι, του κόσμου. 

Υποτίθεται πώς κυβερνάς, με μια σαθρή μειοψηφία ουσιαστικά, καθώς το σύνολο του Ελληνικού Λαού αντιτίθεται  σε όλα όσα τον πληγώνουν. Ίσως να μην καταλαβαίνεις τι σημαίνει οργή και αγανάκτηση. ίσως θα πρέπει να βελτιώσεις ακόμα περισσότερο τα Ελληνικά σου, και να τα ξαναπούμε μετά από χρόνια όταν θα υπάρχει κάποια πιθανότητα να αποκτήσεις Ελληνικά Αρχίδια.

Σαν αυτά που είχαν κάποιοι προγονοί μας. 

Ξέρεις τι Γιωργάκη; Νομίζεις εσύ και οι image makers σου  πως έχετε να κάνετε με ανεγκέφαλους μαλάκες. Δεν μπορείτε να στήνετε τέτοιο "κοινοβουλευτικό θίασο" και να παίζετε τις κουμπάρας μπροστά και πίσω απ τα μάτια μας. Ενοχλήθηκες έμαθα για τη μούντζα του μαθητή στη παρέλαση ε;  Σοβαρά τώρα, νομίζεις πως αυτό το παιδί θα έπρεπε να σου χρωστάει και ευγνωμοσύνη για τη παιδεία που του παρέχεις; Θα έπρεπε να τιμά τον θεσμό ακόμα και αν εσύ με τις ανεγκέφαλες πρακτικές του Υπουργείου Παιδείας το καταδικάζεται, σε αμάθεια, σκοτεινό μέλλον (μάλλον καθόλου μέλλον), ζωή σε μια χώρα υπό κατοχή,  ανεργία σε όποιο κλάδο και να επιλέξει (εκτός από γκαρσόνι) και νομίζετε όλοι σας εσείς πως πρέπει να σας πει και ευχαριστώ με τη στάση του; Πολύ καλομαθημένους σας βρίσκω τότε. Πολύ παρτάκιδες, που λέμε στη παρέα μας.

Μαζεύεις τη κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός σου και αρχίζετε μεταξύ σας το .."είσαι θεά αγάπη μου",  " αααα!!! τι ωραίο μοντελάκι είναι αυτό που φοράς", ¨ καλά τους έσκισες όλους μεγάλε"  και έχετε το θράσος αυτή την αυτοϊκανοποίηση σας να  τη δείχνετε και στη τι βούλα. Τι να πω; μένω άφωνος με το αυτό. Τέτοια σκληρή τσόντα σε ώρες προβολής που υπάρχουν και μικρά παιδιά ακόμα ξύπνια; ούτε θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ το πόσο προοδευτικό έγινε το κόμμα σας. Α όχι... μπράβο σας!!!

Καλά όμως, εντάξει για να τη ¨βρίσκετε" μεταξύ σας. Αλλά να θέλετε έτσι με το ζόρι να μπούμε κι εμείς στο τριπακι σας, είναι αν μη τι άλλο εμπαιγμός της νοημοσύνης μας. Είναι σαν να θέλεις να δεις και πληρώνεις για αυτό, κάποια θεατρική παράσταση που είναι κωμωδία, και εσείς για πολλοστή φορά μας δείχνετε hard core sex movie. Ρε φίλε πως να το κάνουμε έχουμε άλλη αισθητική. Δεν μας κάνει το μοντελάκι που προσπαθείς να μας φορέσεις. Πόσο μαλάκας πρέπει αν είσαι για να μην μπορείς να το καταλάβεις; Στη τελική αν δεν σου αρέσει μπορείς να φύγεις απλά. Τόσο απλά... να φύγεις λέμε. Μπορείς να πάρεις, κουβαδάκια, φτιαράκια, τσιουγκρανίτσες και να πας σε άλλη παραλία να παίξεις ότι παιχνίδι σε διατάζουν. Μπορείς αν θέλεις να πάρεις και όλα τα φιλαράκια σου μαζί, που σε χειροκροτούν τα μαλακισμένα, κάθε φορά που ξεστομίζεις τις παπαριές σου θεωρώντας πως θα πείσεις 10,000,000 κόσμο και παράλληλα να σε θεωρούν και ήρωα που τους έσωσες. 

Προφανώς μέσα στο χάος των Ελληνικών σου, σου διαφεύγει εκείνος ο κανόνας της Ελληνικής συνέπειας του λόγου. Σου διαφεύγουν αυτά που σαν Έλληνες εμείς ζήσαμε ενώ εσύ δεν νομίζω να τα έμαθες και δεν θα  τα μάθεις ποτέ. Πρώτα απ όλα η λέξη "μιλάω"  και όχι παπαγαλίζω. Δεν στέκομαι μικρόψυχα στα διάφορα σαρδάμ που κάνεις, αλλά στο ότι είναι απόλυτα σίγουρο πως αυτά που διαβάζεις δεν ξέρεις τι λένε ή μάλλον δεν μπορείς να μεταφράσεις  σωστά στα Αγγλικά. Μετά ξέρεις πολύ καλά τη λέξη μαλάκας, Στην Ελλάδα λοιπόν μαλάκα λέμε όχι αυτόν που αυνανίζεται γιατί γουστάρει να το κάνει, μα τον εγκεφαλικό μαλάκα που  έχει κάνει  το μυαλό του κουρκούτι. Θα πρέπει λοιπόν στο μυαλουδάκι σου να κάνεις αυτό το διαχωρισμό της σωματικής απ' την εγκεφαλική μαλακία, Αυτή η δεύτερη είναι που μας έχει οδηγήσει και μας οδηγεί ακόμα στη πορεία προς το γκρεμό, 

Με τις πράξεις σου έχεις ήδη καταταχθεί στη συνείδηση του κόσμου σε ένα σημείο της μνήμης, πολύ δυσάρεστο και με χαρακτηρισμούς ακόμα περισσότερο οδυνηρούς.

Αν είσαι λοιπόν τόσο πολύ μαζόχας συνέχισε το παιχνίδι σου αλλά να ξέρεις πως και τα βίτσια έχουν κάποια όρια. 

Φυσικά δεν αρέσουν σε όλους.