ANTI BΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ

Κάποια στιγμή δύο άλογα μπήκαν στη ζωή μου.
Το ένα έμοιαζε με το τρελό άλογο, ήταν κόκκινο, και άγριο.
Έφερνε συνεχώς βόλτες μέσα στα κρυφά μονοπάτια και σήκωνε τη σκόνη της γνώσης σε κάθε του καλπασμό.
Τρόμαζα να το βλέπω να τρέχει και να μην σταματά μπροστά σε κανένα φραγμό.
Πολλές φορές το αίμα του έτρεχε από κάποιο πληγωμένο του πόδι ενώ άλλες πάλι οι οπλές του έμοιαζαν να ζωγραφίζουν στο έδαφος.
Σχήματα ακαταλαβίστικα που όμως έκρυβαν όλη την ευαισθησία του ελεύθερου καλπασμού του.
Αυλάκια από το αίμα του κύλησαν μέχρι την άκρη του ματιού μου.
Ήταν σαν ένα πανάκριβο κόκκινο χρώμα βγαλμένο από το θησαυροφυλάκιο των εμπειριών.
Βούτηξα το πινέλο μου μάλλον βάρβαρα μέσα στο αίμα που είχε κάνει μια μικρή λίμνη και ζωγράφισα εγώ για χάρη του τρελού αλόγου. Απ' την άλλη μια κιθάρα έψαχνε νέους δρόμους πάνω στα τάστα της.
Με συνέπαιρνε αυτό. Ζήλευα το ταλέντο του ιχνηλάτη της. Έτσι αρκέστηκα στην αναπαραγωγή των εντυπώσεων.
Κάποιες από αυτές χάιδευαν απαλά τη μνήμη. ’λλες πάλι ήταν σκληρές και επώδυνες.
Όλες τους όμως ήταν απίστευτα ζωντανές, λες και θα έβγαιναν από το κεφάλι μου και θα γέμιζαν ένα ουρανό.
Λες και όλες είχαν συνωμοτήσει και με έσπρωχναν όλο και πιο βαθιά στα μονοπάτια που χάραζαν εν άγνοια μου.
Κακοτράχαλα μονοπάτια, όπως η μάνα φύση ξέρει να ανοίγει και να τα αφήνει στη θέα του περιπατητή, που για πρώτη φορά τα διαβαίνει.

Το δεύτερο πιο ήπιο στο χαρακτήρα του έμοιαζε να μου κλείνει το μάτι όποτε το βλέμμα μου έπεφτε πάνω του.
Κανά δυο φορές με άφησε να το καβαλήσω και με ταξίδεψε σε ένα τόπο υπέροχα κοντινό και πολύ οικείο μου.
Ήταν γεμάτος φως. Ένα υπέροχο φως σαν κι' αυτό που μόνο το Ιερό Νησί προσφέρει.
Λαμπερό γαλάζιο και βαθύ μπλε. Λευκό και μαύρο. Κόκκινο και όχρα.
Απουσίαζαν οι μεσαίοι τόνοι και τα υπόλοιπα χρώματα. Εξ άλλου ίσως και να μην με ενδιέφεραν τα υπόλοιπα.
Είχα την ανάγκη να ξεκουραστώ από το σχήμα και την επίμονη ενόχληση της φόρμας.
Τότε ήταν που αποφάσισα αυτό το ταξίδι.

Εικόνες ενός απόπλου και ενός ταξιδιού σε νησιά που έχω παει πολλές φορές και πάντα, όταν επέστρεφα, μου άφηναν μια πικρή γεύση ανεκπλήρωτου Ονείρου. Το προσωρινό είχε γίνει μόνιμο και η θέση του πινέλου ήταν σταθερά η τσέπη μου. Ξέκλεβα ζωή για να κάνω αυτά τα ταξίδια. Έκοβα ορίζοντες και γύριζα τη πλάτη σε απολαύσεις, μόνο και μόνο για την υπέρτατη όλων. Αυτή με τη σειρά της μου έδινε απλόχερα ότι της ζητούσα. Ζητούσα, ο τι κανείς δεν μπορεί να δώσει.

Καβάλα πάνω στα άλογα αυτά ξέφυγα και τα έκανα καράβι με πανιά που ανάλογα τη διάθεση άλλαζαν χρώμα, μα πάντα κολλημένα στη έμμονη των πέντε σταθερών αξιών μου.

Πάνω σε βάσεις γήινες και με τον αέρα στα πανιά τους βάλθηκαν να τριγυρνάνε εδώ και εκεί πάνω και κάτω.
Πολλές φορές με πέταξαν κάτω από τη ράχη τους.
Ειδικά αυτό το ατίθασο κόκκινο, είχε γίνει ο εφιάλτης μου κάθε φορά που προσπαθούσα να το πιάσω. Κάποια από τις φορές αυτές αναποδογύρισε τη παλέτα μου και τότε ήταν που κατάλαβα ότι έπρεπε να παω με τα νερά του.

Αντί να το τιθασεύσω εγώ με έκανε εκείνο ότι ήθελε.
Πέταξε όλα τα υλικά μου χάμω και οι λίμνες από το αίμα του πιτσίλισαν όλο το κόσμο.
Μερικές σταγόνες του έπεσαν στο πρόσωπο μου και κατρακύλησαν μέχρι το στόμα μου.
Αυτό το αίμα ήταν γλυκό σαν κρασί.
Έτσι έσκυψα στο λάκκο και βάλθηκα να πίνω από αυτό. Διστακτικά δοκίμασα στη αρχή, μα μετά ένα ένα, καμιά εικοσαριά ρακοπότηρα. Αυτό ήταν, το πρώτο μεθύσι έκανε τη δουλεία του.
Έτρεχα μαζί του κάθε φορά που αποφάσιζε να τρέξει με το τρελό καλπασμό του και σχεδόν σαν βάρβαρος περίμενα ποτέ θα πληγωθεί για να ξαναφτιάξει λίμνες με το αίμα του. Όσο πληγωνόταν τόσο περισσότερο έτρεχε.
Λες και αφήνοντας το αίμα του έπαιρνε περισσότερο ζωή. Ήταν ο αιμοδότης της φαντασίας μου. Αρρωστημένης η μη ήταν δυνατή και επιτακτικά με ανάγκαζε να προσπαθώ να τρέξω όλο και πιο πολύ. Ώσπου έμαθα και εγώ να πληγώνομαι.

Ήταν τότε που κατάλαβα ότι οι πληγές αυτές δεν πονάνε καθόλου. Είναι τα βραβεία της προσπάθειας όταν μετά τα κοιτάς και προσπαθείς να θυμηθείς τη κάθε λάθος κίνηση που σου έσκισε μια το πόδι, μια το χέρι και κάποια άλλη το σώμα.

Οι πληγές μου αυτές άρχισαν να περνούν ονόματα που με τη βοήθεια του λευκού άλογου τα ταξινόμησα και τα κράταγα μετά στο αρχείο των ταξιδιών μου. Πολλές είχαν ονόματα κάποιας μουσικής που με ξεσήκωνε, άλλες κάποιας αράδας που μου έκανε εντύπωση. Και αναρωτήθηκα τότε.
Σημασία έχει πως λενε τη κάθε πληγή;
Διάολε όχι.
Σημασία έχει η προσπάθεια; Ναι.
Η απόδειξη της προσπάθειας; Ναι.
Μα πάνω από όλα το ταξίδι.
Ένα ταξίδι τη κάθε φορά.
Έστω και καρφωμένος σε ένα τόπο.
Έστω και με ένα μάτι λιγότερο.
Ακόμη και τότε ο αέρας της τρεχάλας είναι ζωοδότης. Πλήκτρα μιας μελωδίας άναρχης.
Ασύμφωνα ακόρντα.

Σκληρά πολλές φορές μα μέσα σε αυτή τους τη φαινομενική τραχύτητα, τόσο απαλά όταν οι πληγές επουλώνονται.

Αποδείξεις μπροστά σας.
Αποδείξεις του ταξιδιού.