Νόαμ Τσόμσκι: Δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης

1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης
συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά
προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές
και οικονομικές ελίτ, δι’ενός αδιάκοπου καταιγισμού διασκεδαστικών και
ασήμαντων λεπτομερειών. Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης
απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για
ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομία, της
ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Κρατήστε
αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά
κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική
σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο,
χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα
άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.


2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα
δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία
μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση
του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το
κάνετε να αποδεχτεί. Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική
βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη
μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη:
δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως
αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την
αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.


3. Η τεχνική της υποβάθμισης

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το
εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών.
Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικό-οικονομικές
συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική
ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν
διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν
προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.


4. Η στρατηγική της αναβολής

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να
την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση
του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε
πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια
μελλοντική. Πρώτ’ απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί
άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει
αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να
αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει
στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της
αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το
πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.


5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό
χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν
τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο
θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος. Όσο
μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο
παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; "Αν -ο
διαφημιστής- απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε
είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού
τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική
σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού". Απόσπασμα από το
"Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους"


6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να
βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των
ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων
επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε
ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...


7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις
τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή
του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες
κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας
που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται
αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για
ήσυχους πολέμους».


8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι
ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.


9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο
υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς
του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι,
αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον
ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα
σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το
αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση,
γλιτώνετε την επανάσταση!..


10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα
ίδια τον εαυτό τους

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της
επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει
του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι
ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την
εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του
ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη
της ψυχολογίας. Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο
καλύτερα απ’όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην
πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο
έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’όσο
τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους..

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

το μεγάλο λάθος μας

Είναι το σύνταγμα. η πλατεία δηλαδή.
Τα πάντα ελεγχόμενα απ' τους ¨άλλους¨ Απ'την εξουσία, απ΄τα όργανα νόμιμα ή μη, απ΄τους προβοκάτορες, απ τους μπάχαλους, απ' τους μικροπωλητές (αυτό το χάλι με τα λουκάνικα και τα σουβλάκια δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου).
Ναι εντάξει εκεί είναι η Βουλή και εκεί πρέπει να ακουστεί η όποια φωνή. Γιατί δηλαδή αν οι φωνές ακουστούν από διαφορετικά μέρη δεν θα φτάσει το μήνυμα; Φυσικά και θα φτάσει και μάλιστα θα είναι πιο τρομακτικό για τους ¨αυτούς", καθώς πλέον το σημείο το ελέγχουν απόλυτα. Ελέγχουν και ξέρουν καλά το παιχνίδι τους και σαφώς σαν πιο οργανωμένοι από πολλές απόψεις εύκολα το κάνουν δικό τους. Δηλαδή είναι σαν να έχουν βάλει γκολ απ' τα αποδυτήρια που λένε.
Έστω πως εμείς είμαστε άντε και 100.000 μόνο. Οι 2.000 γνωστοί άγνωστοι που θα πρωτοπάνε δηλαδή; Όσο και καλά να τους έχουν οργανώσει δεν θα μπορούν να πάνε στις τριγύρω περιοχές και να δημιουργήσουν το γνωστό χαμό με τις φωτιές τον πετροπόλεμο και τις άλλες φιλότιμες προσπάθειές τους.
Αδέρφια, η πλατεία Συντάγματος λειτουργεί πλέον σαν παγίδα  και αρχίζω και πιστεύω πως απ' την αρχή το παιχνίδι ήταν στημένο. Ίσως να έχω πολύ βρώμικο μυαλό μα η πορεία αυτό δείχνει και δυστυχώς τσιμπάμε σε κάθε κάλεσμα αγανάκτησης στο Σύνταγμα.
Μήπως θα έπρεπε, λέω εγώ τώρα, να είμαστε πλέον "Αποφασισμένοι Παντού" με δράσεις σε συγκεκριμένες ημέρες και ώρες πού πολύ πιο συντεταγμένα και οργανωμένα θα ελέγχαμε, παρά αυτό το μπάχαλο που ο καθένας με πολύ καλή διάθεση, ακολουθεί νομίζοντας πως είναι εύκολος αυτός ο πόλεμος;
Ο εχθρός έχει οργάνωση, έχει τα μέσα (και τα έξω), έχει παράλληλα και τα ΜΜΕ οπότε το παιχνίδι (μάχη) είναι χαμένο καθώς ο έλεγχος της μάζας σε ένα σημείο είναι πολύ πιο εύκολη για αυτούς ιστορία.
Στην ουσία παίζουμε το παιχνίδι τους  σαν τα άτακτα προβατάκια που τελικά μαζεύτηκαν στη στάνη και είναι ώρα, κάθε φορά, να σκάνε μύτη τα τσομπανόσκυλα (από διαφορετικές ράτσες) και να μας κάνουν ντα ντα.
Το κάψιμο στο στήθος, τα δάκρυα στα μάτια, ο πόνος στη πλάτη, στα χέρια, πόδια και αλλού είναι πολύ κακός σύμβουλος για τον παραπέρα αγώνα. Πρέπει να σκεφτούμε και να πράξουμε σαν οργανωμένος λαός και όχι σαν μπουλούκι που σκορπάει έτσι εύκολα.
Μετά αυτό το μάζεμα, σώνει και καλά, στο Σύνταγμα μου κάνει λίγο πως να το πω... άντε παρατάμε όλοι το χωριό μας και πάμε για τη μεγάλη ζωή στην πρωτεύουσα. Στα σημεία που ζούμε πρέπει να οργανώσουμε την αντίδραση και όχι στο χύμα στο κύμα και κουτσοί, στραβοί στον Αγ. Παντελεήμονα (με συμπαθάτε φυσικά για τη γλώσσα μου ε;)
Μετά, στους χώρους μας είναι αδύνατον να βάλουν φωτιές να σπάσουν τζαμαρίες και να χαλάσουν μαγαζιά των ανθρώπων που μαζί τους ζούμε καθημερινά. Άλλο ένα υπέρ μας σε αυτό θα είναι η πιο σφιχτή επαφή πλέον με τους γύρω μας, τους παραδίπλα και πάει λέγοντας. Μια αλυσίδα δηλαδή που θα μας ενώνει με κοινό στόχο και σίγουρα πιο μελετημένη δράση.
Ελπίζω να μην θεωρήσει κανείς πως αυτή η ιδέα είναι προβοκατόρικη για να σπάσει το κίνημα του Συντάγματος ε;
Άντε να δούμε.

από που κρατά η σκούφια μου

Μητροπέτροβας

 

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Μήτρος Πέτροβας (1745- 12 Μαρτίου 1838), γνωστότερος ως Μητροπέτροβας, ήταν οπλαρχηγός της Μεσσηνίας και αρχηγός της Μεσσηνιακής Επανάστασης.

[Επεξεργασία] Βιογραφία

Η καταγωγή του ήταν από το χωριό Γαράντσα της επαρχίας Ανδρούσης. Υπήρξε στενός φίλος του Κολοκοτρώνη, με τον οποίο πολέμησε στο Βαλτέτσι και άφησε μνημεία αιώνια, τα λεγόμενα «ταμπούρια του Μητροπέτροβα και των Γαραντσαίων», διότι αυτά εβάσταξαν την επιδρομή του ιππικού των Τούρκων.
Πολέμησε επίσης και στην Τριπολιτσά παρ' όλη την μεγάλη του ηλικία (76). Επίσης, φημιζόταν για το σημάδι και την ταχύτητα του. Το 1834 ηγήθηκε της Επανάστασης στη Μεσσηνία, η οποία συνετρίβη από τις δυνάμεις του Όθωνα. Φυλακίστηκε στην Ύδρα μαζί με τους άλλους. Ο ίδιος καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια, εξαιτίας της προχωρημένης ηλικίας του. Αποφυλακίστηκε στις 25 Μαρτίου 1835.
Πέθανε πλήρης ημερών στη Γαράντσα.

Ιστορική αναδρομή:

Ο στρατηγός Μήτρος -Δημήτριος Πέτροβας είναι το επιφανέστερο μέλος της ιστορικής Μεσσηνιακής οικογένειας Πέτροβα. Η οικογένεια Πέτροβα είναι εγκατεστημένη από τις αρχές του 17 Αιώνα στην Ανδούσα και αργότερα στην Γαράντζα. Ο Μήτρος Πέτροβας ήταν φίλος και συμπολεμιστής με τον Κολοκοτρώνη πατέρα του αρχιστράτηγου της επανάστασης Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Μετα το φόνο του Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνη (1785). Ο Μήτρος Πέτροβας ως συνδεόμενος από παλαιοτάτων χρόνων δια δεσμών αδελφοποιϊας μετά των Κολοκοτροναίων ανέλαβε την κηδεμονία του νεαρού ακόμη θέοδωρου Κολοκοτρώνη, υπήρξε δε και ο πρώτος διδάσκαλος του στην πολεμική τέχνη και τον εβοήθησε με κάθε τρόπο όταν εκηρήχθη η επανάσταση.Ο Μήτρο Πέτροβας ηλικίας τότε 76 ετών, μπαίνει από τους πρώτους (23 Μαρτίου 1821) στήν Καλαμάτα μαζί με τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα κλπ αγωνιστές – επικεφαλής πολύαρίθμων οπλοφόρων ο Μήτρο Πέτροβας προελαύνει στην βόρειο Μεσσηνία διαδιδών την εξέγερση και καταλύων την Τουρκική εξουσία.Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τον ετιμά και τον εσέβετο ως διδάσκαλο του και του εζητεί την γνώμη και τα συμβουλάς του σε όλες τις κρίσιμες περιστάσεις.

Ο Μήτρο Πέτροβας έλαβε μέρος σε όλους τους αγώνες για την ελευθερία της πατρίδας απο την επανάσταση του Ορλώφ το 1770, μέχρι την απελευθέρωση της πατρίδος από τον Τουρκικό ζυγό.

Διεκρίθει στήν μάχη του Βαλτετσίου 12-13 Μαϊου του 1821.

Για την ανδρεία του γραφουν πολλοί ιστορικοί και ακαδημαϊκοί.

Ο ακαδημαϊκος Σπύρος Μελάς :

« O παλιός γερό-κλέφτης με όλα τα περασμένα χρόνια του (εβδομήντα και πάνω) κοντός, μαζεμένος, σκεβρωμένος μα όλος ψυχή αντρικία έγραψε κει πέρα (Βαλτέτσι) έπος που θα δοξάζει την Μεσσηνία στούς αιώνες, ορθός πολέμησε και για να μη χασομεράει του γέμιζαν ντουφέκια και του τα διναν τονα πίσω απο το άλλον.

Αυτός σημάδευε και έριχνε αδιάκοπα. Διάλεγε καβαλαραίους και δεν λάθευε κανέναν, είχε γκρεμίση οκτώ σ’ ένα γιουρούσι_»

Σ.Κουγέας καθηγητής της ιστορίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών και ακαδημαϊκός.

« Κοντός ευκίνητος ο γέρος ο Γαρατζαίος Μήτρος Πέτροβας που θα αναδειχθεί στο

Βαλτέτσι, στη γνώμη ο Νέστωρ, και στη ρώμη το καλύτερο παλληκάρι των μεσσηνιακών αρμάτων.

Ο ιστορικός Διονύσης Κόκκινος

« ... όρθιος χωρίς ούτε μιας στιγμής ανάπαυσιν πυροβολούσε ακατάπαυστα, είχε την ικανότητα της ευθυβολίας και το τουφέκι εθαυματούργησεν, εκτυπούσε κατα προτίμησιν του έφιπλους Τούρκους »

Ο Φωτάκος υπασπιστής του Κολοκοτρώνη στα ‘ Απομνημονεύματα ’ του, γράφει:

« Οι Τούρκοι έστησαν τα κανόνια τους και ετοιμάζουν να κάνουν έφοδο.

Πολλές φορές όρμησαν εις τον Μήτρο Πέτροβα στο ταμπούρι του, του εγύριζαν τα τουφέκια τον τα έδιναν εις το χέρι και εσκότωνε καβαλαραίους. Οι τούρκοι είδαν ότι δεν κάνουν τίποτα και απελπίσθηκαν...»

Ο Αθανάσιος Γρηγοριάδης βουλευτής στην Α’Βουλή του 1834 και αντιπρόεδρος της Γερουσίας:

« Παρά το δεξιά τον Αρκαδίων επι τίνος χείμαρου ο ατρόμητος και εμπειροπόλεμος Μήτρος Πέτροβας με τα 100 Γαρατζαίους (Μεσσήνιων) πολέμησας πολύ γενναίος αποκρίσας και φονεύσας και πληγώσας πολλούς Αλβανούς εφορμήσαυτας εναντίον του για να τον εκτοπήσωσης από τη θέσιν του...»

Ο Μητροπέτροβας,

Διεκρίθει επίσης στην μάχη των Δερβενακίων, στην άλωση της Τριπολιτσάς μπήκε από τους πρώτους από την πύλη των Καλαβρύτων μαχόμενος πάντα ατρόμητος φονεύει πολλούς Τούρκους .

Ο Μητροπέτροβας,

Προήχθει στον βαθμό του στρατηγού την 28 η Οκτωμβρίου του 1825 με το β’ προβούλευμα του εκτελεστικού υπό την προεδρία του Πανούτσου Νοταρά με αρ.13737 στην συνεδρίαση 268 (αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας).

Το 1819 ο Μητροπέτροβας μυείται στην Φιλική Εταιρέια από τον Καμαρίνο

Η επανάσταση του 1834

Πολλοί Μεσσήνιοι οπλαρχηγοί μετά την καταδίκη του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα σε θάνατο, εκύρηξαν επανάσταση 7 Ιουλίου του 1834 εκδηλώθηκε θανάσιμο μίσος και αντιπάθεία κατά της Βαυαροκρατίας. Πρωτεργάτες της επανάστασης ο Γκρίτζαλης γαμπρός του Μητροπέτροβα, και ο Μήτρος Πέτροβας. Οι επαναστάτες κατέλαβαν περίππου την μισή Πελοπόνησσο.

Κυβερνητικές όμως δυνάμεις με πολυάριθμους στρατιώτες και άρτια εξοπλισμένους μετά από σφοδρές μάχες με τους επαναστάτες και με μεγάλες απώλειες κατόρθωσαν να καταπνίξουν την επανάσταση.

Το έκτακτο στρατοδικείο συνεδρίασε στη Κυπαρισσία και καταδίκασε σε θάνατο τον Γιαννίκο Γκρίτζαλη, η ποινή εκτελέστηκε ταχύτατα και πριν περάσουν 2 ώρες από την απόφαση ο Γκρίτζαλης εκτελέστηκε τον Σεπτέμβριο του 1834. Επίσης σε θάνατο καταδικάστηκαν από το στρατοδικείο στην Πύλο ο Μήττρος Πέτροβας και ο Τζαμαλής. Ο Τ ζαμαλής εκτελέστηκε αμέσως και ο Μήτρος Πέτροβας πήρε χάρη λόγω της ηλικίας του – απεβίωσε στο χωριό του Γαράτζα σε ηλικία 92 ετών.

Δανειστές και δανειζόμενοι

Δεν θέλω να δανείσω αλλά μου τα παίρνουν υπό μορφή δανείου όταν είμαι υπό κατοχή απ' τους ίδιους.
Μου κλέβουν τον πολιτιστικό μου πλούτο, το εργατικό δυναμικό μου και οικοδομούν μαζί με άλλους πρώην κατακτημένους, βασανισμένους, εξαθλιωμένους ένα σκατοκράτος ναζιστικής πειθαρχίας και αυτοματισμού της προσωπικότητας.
Θεωρούν εαυτούς πολιτισμένους επειδή παράγουν καταναλωτικά προϊόντα  που κατακλύζουν όλο το κόσμο και εκβιάζουν συστηματικά υπέρ τους όλη την Ευρώπη.
Αντί να σκάσουν και να ζητούν εφ' όρου ζωής συγγνώμη για τα ανεπανόρθωτα κακουργήματα τους έχουν το θράσος και θεωρούν εαυτούς ακόμα και τώρα ανωτέρα φυλή.
Ποιοι;  Οι Γότθοι, οι Βησιγότθοι, οι Οστρογότθοι και οι άλλοι Γότθοι
Άι  στο διάολο  κωλόφαρα.
ΔΕΝ ΣΑΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ
ΑΝΤΙΘΕΤΑ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΆΤΕ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΝΑΖΙ.
Πάντα ίδιοι θα είσαστε

ακόμα πιο γιωργάκιδες

Τελικά σε αυτή τη χώρα ποιος ζει; Οι τροϊκανοί; η Μέρκελ; ο Σώρος; και μας λένε και πως θα ζήσουμε; Άντε μου στο διάολο ρε καθίκια. Χίλιες φορές να φτωχεύσουμε και να ζούμε με χαρουπόμελο και όσπρια, χωρίς το IKEA, τo LIDL και το κάθε πολυεθνικό μαγαζάκι που έχουν στήσει για να κονομάνε τα λαμόγια της διεθνούς οικονομικής τρομοκρατίας. Χίλιες φορές να μην μπορούν να πουλάνε τα γαμημένα προϊόντα τους στα πρόβατα  γραικούς, παρά να έχουμε το κάθε καθίκι που θα μας λέει πως θα ζούμε και πως θα πεθάνουμε.
Το όλο παιχνίδι είναι στημένο τόσο καλά που απ' τη μια θέλουν να μας κόψουν κάθε ίχνος αξιοπρεπούς διαβίωσης αλλά απ την άλλη να μπορούν οι κωλοεπιχειρήσεις τους να πουλάνε τα κερατά τους και με υπεραυξημένες τιμές σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Τα χιλιάδες μαγαζάκια της γειτονιάς μας που είχαν βρει ένα τρόπο να ζουν δεν τους ενδιέφεραν φυσικά μα το κάθε πολυεθνικό κωλομάγαζο πρέπει να ζει και να βασιλεύει σε βάρος του κάθε Έλληνα. Σταματήστε επιτέλους να ταΐζετε όλους αυτούς που μας έφτασαν εδώ.
Φυσικά οι αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης δεν θα δικαίωναν έναν Ελληνικό αγώνα και μάλιστα σε τέτοια εποχή. Φυσικά και πάλι καμιά κουβέντα απ' τα πολιτικά λαμόγια που θα έπρεπε να το αναγάγουν σε πρώτο θέμα. Φυσικά κι εμείς απλά αλλάζουμε κωλομέρι στον καναπέ περιμένοντας να πέσουμε στον γκρεμό τρώγοντας μπισκοτάκια βελγικής  προέλευσης, τυρί  ολλανδικής (βλέπε Χάγη), κυκλοφορούμε με τα αξιόπιστα γερμανικά αυτοκίνητα και εξοπλιζόμαστε για ένα ψευτοπόλεμο με γαλλικά αεροπλανάκια.
Καλά αδέρφια, αράξτε και περιμένετε τους έψιλον ή τον όποιο σωτήρα πιστεύετε. Εκτός κι αν πίνετε κι εσείς ότι και ο Γιωργάκης που πλέον έγινε ακόμα πιο γιωργάκις.

Παρένθεση στο καταχείμωνο

Χάθηκε καθώς οι κυλιόμενες σκάλες την κατέβασαν στην αποβάθρα του σταθμού.
Απ΄τη κίνηση της κατάλαβα πως παράλληλα προχωρούσε με δικό της ρυθμό παραβλέποντας τον ρυθμό της σκάλας. Ίσως για να φύγει ακόμα πιο γρήγορα; Ίσως γιατί η ώρα είχε περάσει; Για να μη στήσει τη φίλη της που τη περίμενε;
Το ίδιο γρήγορα όπως πέρασαν λίγες ώρες, χάθηκε στην ανάμνηση.
Μεσολάβησαν ένα παγωμένο πρωινό, λίγες σταγόνες βροχής, ένα γρήγορο περπάτημα, δυο καφέδες ζεστοί, και μερικά στριφτά εκ μέρους μου.
Αυτά τα κρύα του χειμώνα που ποτέ μου δεν συμπάθησα, κι ούτε ποτέ μου θα συμπαθήσω, μπορούν να αλλάξουν με το χαμόγελο, με τη γλυκιά έκφραση, με την εγκάρδια συνομιλία και την ανταλλαγή χειρονομιών.
Ότι κι αν είχε προηγηθεί άλλαξε με μιας  απ' την εικόνα της αναμονής της και λαχάνιασμα απ το δρόμο για την νέα  "παρένθεση" μετά την καλοκαιρινή μας. Σαν ήλιος το χαμόγελο και το μάγουλο φλόγα πάνω στο χιόνι.
Το κρύο της Αθήνας είναι πάντα διαφορετικό.
Αφιλόξενο, δύσκολο, βουτηγμένο στην μεσοβέζικη γκριζάδα των πρωινών με τον ουρανό έτοιμο να σε πλακώσει πάνω απ τους βρώμικους τσιμεντένιος δράκους και τα λαμαρινένια φίδια των δρόμων. Ένα σύμπλεγμα άχρωμου φόντου σε λασπωμένα πεζοδρόμια με χιλιάδες εκπτωτικά έντυπα μουλιασμένα στα πεζοδρόμια.
Μέσα σε αυτή τη κατάθλιψη της αισθητικής, πινελιά μονάκριβη με τα αγαπημένα μου μαύρα και ένα ζευγάρι καφέ μπότες και το ξεκούμπωτο μπουφάν. Εικόνα μέσα στο πλαίσιο που χαράζω τη στιγμή της σύνθεσης στον καμβά της μνήμης. Τα πινέλα μου κρύα ακόμα και τα χρώματα σε αναμονή. Λόγια μόνο μπορούν να βγουν σε αντικατάσταση της εικόνας. Σοκολάτα και καφές. Ιδανικός συνδυασμός για τα χαμόγελα των πρώτων στιγμών. Πλησίασμα και αρώματα ανταλλάσσονται στο παιχνίδι της αναμενόμενης από καιρό επαφής. Για να παραμένει ζωντανό το όνειρο κάνει το ταξίδι της να μοιάζει  πανεύκολο. Υποκλίνομαι στις αποφάσεις της και δηλώνω την αδυναμία μου για να είμαι αντάξιος των προσδοκιών της. Μπορώ όμως μέσα απ΄το βλέμμα, απ τις λέξεις, απ τις κινήσεις να διαπιστώσω πως είναι καλά και αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτό είναι το μέτρο, η ανάγκη και η ενδόμυχη προσμονή μου.
Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά που η επιλογές που σε κάνουν ευτυχισμένη.
Είναι χαρά μου να το διαπιστώνω σε όποια "παρένθεση".

Πίνω για να ξεχνώ τον πόνο!!!

Τι πίνει και δεν μας δίνει αυτό το παιδί;
Μάλλον κάτι καλό βρήκε στη Κόστα Ρίκα εκτός απ΄το χρωματάκι που άρπαξε.
Καλά  ρε Γιώργο τι είσαι τελικά;
10.000.000 Έλληνες έχουν το ακαταλόγιστο και εσύ είσαι ο σοβαρός;
Βγες και πες αντρίκια σε άψογα ελληνικά ...i am sorry.
Άει σιχτίρ μαλάκα άντρα.