Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Μια μεγάλη πατάτα.



Κακογουστιά, υπεροψία, εγωκεντρισμός, ψυχρότητα το πνεύμα της έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου για το καλοκαίρι του 2012.
Όλα μαζεμένα με μυρωδιές από fish and chips σε εφημερίδα.
Τελικά ναι ότι είσαι δείχνεις. Καλά έκανε ο MrBeen που κοιμήθηκε για λίγο. Γλύτωσε μερικά δευτερόλεπτα κακογουστιάς. Εμείς σαν καλοί μαζοχιστές του θεάματος περιμέναμε να δούμε κάτι άλλο απ' 'οσα μας έχουν συνηθίσει τα εγγλεζάκια που  τους πίνει η όποια ουσία αντί να την πίνουν. Γιατί περιμέναμε κάτι άλλο απ' τη γελοία συμπεριφορά τους όταν κάνουν διακοπές εκτός Γηραιάς Αλβιώνας, δεν μπορώ να καταλάβω. Ίσως γιατί αγαπάμε κάποιες μουσικές που μπορεί να ξεκίνησαν από εκεί μα καμία σχέση δεν έχουν με τις καπελαδούρες της Rainbow Queen. Σαχλοί όπως πάντα ρε παιδί μου. Ευτυχώς που τους ξελασπώνουν ελάχιστοι μετρημένοι στα δάχτυλα.

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Λένα ΥΔΡΑ


Το να παίρνει ο αέρας τα μυαλά μαζί με τις τούφες μαλλιών είναι απ/ τις πιο όμορφες εικόνες πoυ μου αρέσει να βλέπω.
Εκείνα τα πρώτα αεράκια του Ιουνίου ξέρεις καλά πως δεν είναι μελτέμια. Κουβαλούν ακόμα τον αέρα της άνοιξης και είναι σαν να  σε σκουντάνε απ το λήθαργο του ακατονόμαστου. όλους τους προηγούμενους μήνες, απ' τον Οκτώβριο και μετά, η σκέψη ήταν καρφωμένη μόνο σε τούτες τις στιγμές.
Πρωί - πρωί.  ώρες ολόκληρες πριν το δελφίνι ανοιχτεί στη θάλασσα  πίνοντας δυο διπλούς ελληνικούς και αναμένοντας να ξεκινήσει και πάλι το πραγματικό όνειρο  των πέντε φεγγαριών του καλοκαιριού. Κάπου στα μέσα του Μαΐου μέχρι τα δύο τελευταία του Αυγούστου.
Για αυτά τα πέντε φεγγάρια κάνεις υπομονή απ΄τις  πρώτες μαυρίλες του Νοεμβρίου και ζητάς να έχεις δύναμη να ξεπεράσεις το μεσοβέζικο γκρίζο.
Αυτό το ηλίθιο βρώμικο χρώμα που πλακώνει τη ψυχή τους μήνες που μεσολαβούν μέχρι τις πρώτες μέρες του παντοκράτορα ήλιου.
Αυτού που κάθε του ανατολή είναι ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη σου, αν φυσικά αφήσεις τις αχτίνες του να περάσουν μέσα στο δέρμα σου, στα μάτια σου, στην ψυχή σου.  Σαν με τον μαγικό του χρωστήρα να ζωγραφίζει  κάθε μικρή γωνιά του κόσμου σου. Αν θέλεις πάντα να τον λατρέψεις και να του χαρίσεις με τη σειρά σου κομμάτια του σώματος και της ζωής σου. Τυχαία άραγε λατρεύτηκε σαν πρώτος θεός;

Να με κάτι τέτοια περνάνε οι ώρες της αναμονής στην ακτή που ακόμα τα δελφίνια δεν λένε να ξεκινήσουν. Είναι το τελευταίο ευχάριστο βασανιστήριο  και μετά ο ρυθμός του καλοκαιριού θα γεμίσει  σιγά  σιγά  τις προσωπικές αποθήκες με εκείνο το συναίσθημα της απόλυτης ελευθερίας μπροστά στην ανοικτή θάλασσα. Αναμονές μετά για τα λιμάνια που αγαπάς να βλέπεις να πλησιάζεις, να κατεβαίνεις εκεί και να περνάς τις μέρες σου  εκμαιεύοντας απ αυτά την ίδια τη ζωή. Το πραγματικό της νόημα.
Ακόμα ένα στριφτό, ακόμα μια γουλιά καφέ και το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα που σε λίγη ώρα θα νομίζεις πως πλησίασες. Ουτοπικά ταξίδια πάντα έστω και αν τα κάνεις στη πραγματικότητα καθώς αυτή η οριζόντια γραμμή μεταξύ ουρανού και θάλασσας είναι πάντα μακρινή. Όταν θα πατήσεις το πόδι στο λιμάνι της προσμονής θα ξέρεις καλά πως από κει και πέρα κάποιος άλλος ορίζοντας περιμένει την κατάκτηση του μέσα στο αχόρταγο  είναι σου.

Όπως εκείνες οι καρτ ποστάλ τα απόνερα του δελφινιού. Η ταχύτητα τούτες τις στιγμές  σαν αργές στροφές  του βινύλιου που κανονικά θα πρεπε να παίζει στις 45. Ακόμα το μυαλό  θυμάται το προηγούμενο πέρασμα του καιρού. Ακόμα μια αμυδρή ανατριχίλα μιας κρύας ριπής αέρα, απομεινάρι του χειμώνα που ξεχάστηκε μάλλον σε κάποια βουνοκορφή. Μπροστά πλέον μόνο η ανοικτή θάλασσα σε μικρο ταξίδι στον Σαρωνικό, Ο προορισμός είναι η Ύδρα. Γνωστό εδώ και χρόνια μέρος για όνειρα. Απ' αυτά που μου αρέσει να κρατάω σταθερά στη μνήμη, Θέλεις το κλειστό περιβάλλον;  η αρχιτεκτονική του;  το χρώμα του;  τα αρώματα του;  η έλλειψη τροχοφόρων και θορύβων; μπορεί όλα μαζί και καθένα χώρια να έφτιαξαν αυτή την εικόνα στα μονοπάτια της σκέψης μου και τη κρατάω σταθερά σαν ακριβή πινελιά που κάθε τόσο μου αρ΄έσει να χρησιμοποιώ. Έχει το χρώμα της ώχρας. της άμμου κι ας είναι το νησί με τις λιγότερες παραλίες που μου αρέσει να βρίσκομαι.
Άλλος ένα καφές μετά τη θαλασσινή αίσθηση είναι η αρχή της διαμονής πλέον του όσο πάρει.
Το λιμάνι έχει πάρει ζωή εδώ και αρκετή ώρα. Από αύριο θα τη ζήσω αυτή τη ζωή του απ τα αξημέρωτα. Θα ξαναδώ τον ήλιο να σκάει μύτη απ τη θάλασσα και να συναντάει το είδωλό του μέσα της. Δυο ήλιοι στον ορίζοντα μου. Εικόνα που μόνο για αυτή αξίζει το ταξίδι.
-Ένα διπλό ελληνικό παρακαλώ. Καλημέρα.
- Μέτριο να υποθέσω;
- Ακόμα πιο λίγη ζάχαρη απ το μέτριο σχεδόν καθόλου. Ίσα στη μύτη του κουταλιού αν είναι δυνατόν. Αν όχι συμβιβάζομαι και με μέτριο.
- Μήπως σκέτος είναι καλύτερος;
- Αν βγει απ' το καζάνι μαζί με άλλους ας είναι και σκέτος. 
Ήταν όμορφο χαμόγελο, γλυκό, ευγενικό. Σημάδι ίσως των επερχόμενων ημερών της διαμονής μου. Έστριψα άλλο ένα τσιγάρο. Το κοιτούσα χωρίς να το ανάβω ακόμα. Σκέφτηκα πώς τούτος ο καπνός του θα εξαϋλωθεί και θα μείνει για πάντα εδώ στον άυλο κόσμο του νησιού. Θα ήταν όμορφο τέλος για τον καθένα μας. Μια μαύρη πινελιά στον καμβά που πάω να συνθέσω. Κάτι σαν το πρωταρχικό περίγραμμα για να δέσει πάνω του η ώχρα και το γαλάζιο με το βαθύ μπλε που έχω σκοπό να χρησιμοποιήσω. Άλλες δυο τρεις πινελιές και σε γενικές γραμμές το στιλιζάρισμα της πρώτης σκέψης είναι έτοιμο.
Βλέποντας να έρχεται ο καφές μου άναψα το στριφτό  μου. Στο μαρμάρινο τραπεζάκι είναι απολαυστικός ο ήχος του φλιτζανιού που ακουμπάει με το πιατάκι του. Ακολούθησε το νερό σε μια ανάποδη κίνηση σερβιρίσματος. Λογικά πρώτα αφήνουμε το νερό και μετά τον καφέ. Μικρούλα είναι , ίσως να δουλεύει και πρώτη φορά  για να περάσει το καλοκαίρι της εδώ. 
Η γουλιά του καφέ ήταν απολαυστική. Η δεύτερη του ήταν διαπίστωση πως το πρωινό μου καφέ θα τον πίνω εδώ για τις επόμενες ημέρες
Ασυναίσθητα έκανα ένα δαχτυλίδι καπνού σαν αυτά που κάναμε πιτσιρικάδες σε επίδειξη καπνιστικής τεχνικής. Ελπίζω να μην είδε κανείς τη μαλακία που έκανα. Ντράπηκα με αυτό, κούνησα το χέρι μου για να διώξω τον καπνό και έβαλα άλλη μια γουλιά καφέ στο στόμα μου. Αφέθηκα να χαζεύω κυριολεκτικά ένα γλάρο. και στο οπτικό μου πεδίο  μπήκε μια μορφή που σε πρώτη φάση με ενόχλησε καθώς μου έκρυψε για κλάσματα του δευτερολέπτου τη τελική κίνηση του πουλιού την ώρα που έπαιρνε ένα ψάρι προφανώς, από αυτά που πέταγε απ τη βάρκα του ο τύπος που διαλαλούσε τα κατορθώματα του. Φυσικά πρέπει να τα πληρωθεί όσο είναι ακόμα φρέσκα. Μερικές κυρίες που τις αναγνωρίζεις πως έχουν βγει για τα ψώνια της ημέρας κοντοστέκονται κοιτάνε και μια από αυτές αγοράζει. Ένοιωσα σαν παρατηρητής της καθημερινότητας και ένοιωσα  άβολα για αυτό. 
Γύρισα το βλέμμα μου προς τις σκάλες που οδηγούν στα Κανόνια. Δύο τραπέζια παραδίπλα μου ήταν η μορφή  που στην αρχή ενόχλησε τη παρατήρησή μου.
Ένα πολύ φαρδύ σαλβάρι και μια επίσης φαρδιά πουκαμίσα. Και  τα δύο λευκά. Ένα ζευγάρι από εκείνα τα τεράστια μαύρα γυαλιά ηλίου που είναι της μόδας.
Ηλίθια μόδα σκέφτηκα. Καλύπτουν τις πιο όμορφες γωνίες του προσώπου. Μαλλιά πιασμένα ψηλά στο χρώμα της άμμου. Το όλο ύφος έδειχνε σαν να αποζητά μια αίσθηση ελευθερίας  που πιθανόν δεν είχε. Δεν ξέρω γιατί μου καρφώθηκε η ιδέα πως είχε μεσολαβήσει ένα χωρισμός της μερικούς μήνες πριν. Έτσι στο ξεκάρφωτο αυτό σκέφτηκα. Ο φρέντο καπουτσίνο της ήρθε με το ίδιο γλυκό χαμόγελο όπως και πριν λίγο σε εμένα.

Απ τις κινήσεις των χεριών της κατάλαβα πως κάτι ζητούσε πέρα του καφέ. Ήταν εκείνες οι κινήσεις, ρυθμικό χτύπημα των ακροδαχτύλων πάνω στο μαρμάρινο τραπεζάκι, ξύσιμο του κεφαλιού, ανασήκωμα των γυαλιών της και το σώμα της όμως πρόδιδε πως κάτι λείπει. Ταυτόχρονα ο καπνός του τσιγάρου μου πήγαινε προς το μέρος της. Την είδα να προσπαθεί να μυρίσει  μια δέσμη καπνού που πέρασε δίπλα της.
Έστριψα ένα ακόμα ενώ το δικό μου ακόμα δεν ήταν ούτε στη μέση του και την πλησίασα. 
- Να μη γίνω και αδιάκριτος, αλλά νιώθω πως σου λείπει ένα συνοδευτικό για το φρέντο σου και σίγουρα δεν είναι κουλουράκια ε;
-χα χα χα χα !!!  γέλασε υπέροχα, τόσο φανερό είναι πως προσπαθώ να το κόψω το άτιμο;
-για κάποιον που μία ολόκληρη ζωή θυμάται τον εαυτό του να καπνίζει ναι είναι φανερό. Έτυχε να είμαι δίπλα σου. Λοιπόν να στο αφήσω; μόνο που είναι στριφτό και δεν ξέρω τι αναστολές μπορεί να έχεις για αυτό. 
- Στη κατάσταση μου δεν έχω καμία. Διάολε το ανάβω τώρα αμέσως. Φωτιά;
Της έδωσα το τσιγάρο μου να ανάψει όπως κάναμε φαντάροι πολλές φορές. Είδα τα χείλη της να παίρνουν εκείνο το απίστευτο σχήμα όταν οδηγούν το καπνό στους πνεύμονες. Σήκωσε  τα γυαλιά της αποκαλύπτοντας ένα ζευγάρι καστανά μάτια που τα έκλεισε αμέσως σε ένδειξη απόλαυσης της πρώτης τζούρας.
Έγειρε ελαφρά το κεφάλι της πίσω και  ψέλλισε... - σε ευχαριστώ.
- Να είσαι καλά σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Γύρισα πίσω στο τραπεζάκι μου θέλοντας να την αφήσω να απολαύσει  την νικοτίνη που είχε ανάγκη, Δεν ήταν η πιο καλή πράξη που έκανα αν της έκλεισα τη πόρτα στην επιθυμία της να σταματήσει το κάπνισμα. Ένιωσα σαν μικρός διάολος όπως ανέφερε λίγο πριν  που την έβγαλε απ τον ίσιο, κατά την άποψή της, δρόμο. Σαν να την παρότρυνα στην αυτοκαταστροφή έστω και με ένα τσιγάρο. Όταν μετράς το χρόνο με πακέτα καπνού και όχι με ώρες, ημέρες, το ένα και μοναδικό τσιγάρο είναι ποσότητα  ελάχιστα υπολογίσιμη. Στο κάτω κάτω δεν την έμαθα να καπνίζει. Απλά της υπενθύμισα  την ανάγκη όλων μας για κάποιο ουσία που ο οργανισμός μας έχει ανάγκη όσο και επώδυνη μπορεί να είναι αυτή. Μέσα στο μεγαλείο του επερχόμενου καλοκαιριού και την ανάγκη της να φύγει απ' την καθημερινότητα της μπορεί να να βοήθησα. Σκέψεις δικές μου για να με βγάλουν απ το συναίσθημα της ενοχής μου.
Είδα να απολαμβάνει κάθε τζούρα και ένα αδιόρατο χαμόγελο να γράφει στο πρόσωπο της με πάντα σηκωμένα πλέον τα γυαλιά της. Σαν να απελευθερώθηκε από μια αυτοτιμωρία και τώρα μπορεί να αντιμετωπίσει επιτέλους το φάσμα των χρωμάτων χωρίς το φιλτράρισμα του σκούρου υλικού.
Ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά μια άλλη παρουσία κατευθυνόταν προς το μέρος της. Προφανώς φίλη της σκέφτηκα και γύρισα διακριτικά το βλέμμα μου. 
-ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ;
- Ε να μόνο ένα μωρέ... δεν άντεξα τον πειρασμό.
- Τι να σου πω τώρα ε; Είπες πως δεν θα καπνίσεις και έπρεπε να το κάνεις. Αγόρασες τσιγάρα δηλαδή;
- Όχι ρε, δεν αγόρασα στο υποσχέθηκα αυτό και δεν θα το κάνω.
-Μη μου πεις ότι ζήτησες!
- 'Οχι, προσφορά είναι του κυρίου από δίπλα.
Αν άνοιγε τώρα η γη και με καταπιεί μάλλον θα είχε θάλασσα στα δύο μέτρα σκέφτηκα. Θα κολυμπήσω μέχρι απέναντι με ένα τεράστιο μακροβούτι για να μην ακούσω τον  εξάψαλμο απ' τη συμπαθητική σαν παρουσία φίλη της αλλά με τη τόσο επιτακτική φωνή  που καταλαβαίνεις πως δεν 'εχει επιδράσει επάνω της ο καπνός μάλλον ποτέ ή έστω ελάχιστες φορές. όχι δεν πρέπει αν έχει νιώσει σίγουρα την αίσθηση αυτή. Μπορεί απ την άλλη να είναι σαν τους αντιπαθητικούς αντικαπνιστές που το γύρισαν μέσα σε ένα διάστημα και τώρα είναι κήρυκες μια καμπάνιας που σκοπό έχει έναν ακόμα διαχωρισμό μεταξύ μας και όχι φυσικά την υγεία μας. Καταιγιστικές σκέψεις μέσα στο μυαλό μου όταν αισθανόμουν τα μάτια της φίλης της να με καρφώνουν με χιλιάδες αόρατα βέλη που εκτόξευαν οι ορδές του Ξέρξη εναντίων των Σπαρτιατών στις Θερμοπύλες. Όμως δεν είχα τις ασπίδες με το Λ να με καλύπτουν και τα βέλη του βλέμματος της έπιαναν κατευθείαν το στόχο τους. Θανάσιμα τραύματα σε κάθε σημείο του κορμιού μου. Ένιωσα να κοκκίνισα σίγουρα  απ το αίμα και πάλι αλλά από αυτό που τρέχει στις εσωτερικές πληγές της ντροπής.  Τις είδα να φεύγουν από μπροστά μου και παρατήρησα δύο ειδών βλέμματα. Της ακάπνιστης βλοσυρό και επιθετικό ενώ της άγνωστης καπνίστριας γλυκό και φιλικό. Σαν να μου έδινε ραντεβού για το επόμενο πρωί εδώ στο ίδιο μέρος.

Στα διακόσια μέτρα είναι το σπίτι που θα με φιλοξενήσει τις επόμενες μέρες μου. Με υποδέχτηκε ο Πέτρος φίλος από παλιά. Με πήγε στο δωμάτιό μου και καθίσαμε στην αυλή για λίγο. Μιλήσαμε  για τον χειμώνα που πέρασε. Για τις πρώτες μέρες που ξαναγύρισε στο νησί, εκεί λίγο πριν το Πάσχα και την αδυναμία μου να έρχομαι πιο συχνά απ ότι θα ήθελα. 
- Είχα γράμμα απ τον Λεονάδρο. Θα έρθει φέτος για αρκετό καιρό. Μπορεί να τον προλάβεις αν καθίσεις λίγο πιο πολύ απ ότι συνήθως.
- Μα να μην τον έχω πετύχει ποτέ μου ρε γαμώτο!
- Είναι βλέπεις που δεν μπορεί να σε κρατήσει η Ύδρα όλο το διάστημα του καλοκαιριού.
- Είναι βλέπεις και τα οικονομικά μου χάλια...
Χα χα χα χα !!! γελάσαμε και οι δύο σαν μυστική συμφωνία κυρίων που δεν αφήνουν τις κωλοκαταστάσεις να  χαλάσουν το κλίμα  κι ας έκανα πρώτος την αναφορά στις δυσχέρειες που όλοι μας τραβάμε.
- Ζωγράφισες κάτι καινούργιο;
- Ευτυχώς που ζωγραφίζω δε λες. Χωρίς τη ζωγραφική θα τα είχα παίξει τελείως όμως. Τα προσωπικά μου αδιέξοδα τα απλώνω πάνω εκεί και με κάνουν τουλάχιστον οι πινελιές μου να ξεφεύγω. 
- Καταλαβαίνω τους χειμώνες σου και το πώς τους γεμίζεις με καλοκαίρια ρε συ. Σε νιώθω.
- Να σαι καλά ρε Πέτρο, Τουλάχιστον εσύ μπορείς και καταλαβαίνεις τα δικά μου ακατανόητα.
- Λοιπόν, τι θα γίνει θα μαγειρέψεις;
- Φυσικά. Όπως πάντα, για σένα, για τη Στέλλα για την Ιβόννη και για φίλους. 
- Φέτος η Ιβόννη δεν θα έρθει.
- Όχι ρε γαμώτο ... και είναι τόσο καλή παρέα.
- Καλά μωρέ έχουμε κι άλλες όμορφες υπάρξεις ρε συ και ή Ιβόννη εδώ που τα λέμε δεν είναι και καμιά κουκλάρα.
- Μα είναι η ομορφιά της ψυχής της ρε Πέτρο που έχει μεγαλύτερη αξία.

Ε με κάτι τέτοια πέρασε η ώρα και κατεβήκαμε και πάλι στο λιμάνι οι δυο μας για μερικά ψώνια. Ευτυχώς οι δεσμοί του με το νησί είναι παλαιοί και ισχυροί, οι επαφές του καλές και βρήκαμε το χταπόδι που ήθελα να ετοιμάσω. Φρεσκότατο και αχτύπητο ακόμα. για να πάρω τον ολό του ατόφιο.
Συνεννοηθήκαμε με τον Βάγγο να το έχει χτυπημένο και τον ολό του χώρια, στην επιστροφή μας. Κάναμε καμιά ώρα ακόμα ψώνια και με το λατρεμένο θαλασσινό γυρίσαμε στο ξενοδοχειάκι του Πέτρου. Μικρό συμπαθέστατο, πεντακάθαρο πάνω απ όλα και μόνο για μερικούς. Παλιό αρχοντικό με τα στοιχεία της αρχιτεκτονικής του απείραχτα. Με το που περνάς την εξώπορτα νιώθεις πως αλλάζεις εποχές. Σαν να ζεις στο 1800 ένα πράγμα.
Είχε γυρίσει και η Στέλλα. Αγκαλιές, φιλιά,  φιλοφρονήσεις και συστάσεις κάποιων επισκεπτών. Γενικά το κλίμα ευχάριστο όπως πάντα.
- Είστε τυχεροί ρε σεις. Σήμερα θα μαγειρέψει ο φίλος μας που μόλις ήρθε.
- Ακόμα δεν ήρθε ο άνθρωπος και θα τον βάλετε να μαγειρέψει; 
- Το λες γιατί δεν ξέρεις τι είναι για αυτόν το μαγείρεμα, είπε η Στέλλα.

Μαγείρεψα για κάποια ώρα που δεν κατάλαβα πως πέρασε και μπήκα να κάνω ένα ντουζάκι στο δωμάτιό μου. Πάντα όσες φορές έχω έρθει εδώ στο ίδιο δωμάτιο νιώθω σαν να είναι δικό μου. Είναι μια αίσθηση που την έχω από πολύ μικρός κι ας μην είχα πατήσει  τότε το πόδι μου στην Ύδρα. Ήταν η αίσθηση που είχα νιώσει όταν κοιτούσα το οπισθόφυλλο του Song for the room. Ακόμα την ίδια αίσθηση κι άς έχουν περάσει τόσες δεκαετίες από τότε. Έφερα στο μυαλό μου τα όσα έιχαν μεσολαβήσει όλα αυτά τα χρόνια. 
Τις σκέψεις μου διέκοψαν γελαστές φωνές και εγκάρδια σχόλια. Όμως η μία φωνή μου ήταν γνωστή. Ήταν εκείνη που με έκανε να θέλω να με καταπιεί η γη. Η φίλη της καταπιεσμένης καπνίστριας. Γαμώτο μου! Λες να κάνω λάθος; Μακάρι αν και αυτή η ακατανόητη ιδιότητα μου να μη ξεχνάω φωνές, με κάνει να είμαι απόλυτα σίγουρος. Πέρασα κάποια ώρα τακτοποιώντας τα πράγματά μου, λέμε τώρα, και ξάπλωσα για λίγο. Εχθές τέτοια ώρα ακόμα μέσα στην αβεβαιότητα της Αθήνας, στη κίνηση και στα βρισίδια. Τώρα εδώ όμως για όσο πάρει. Φόρεσα κάποια απ' τα μάλλον προβλεπόμενα ρούχα μου πάντα μονότονα και βγήκα να βρω τον Πέτρο και τη Στέλλα. Είναι η ώρα που ετοιμάζουν το μεσημεριανό για τους επισκέπτες τους και στρώνουν τα τραπεζομάντιλα στη πίσω αυλή. Εκεί που έχουμε περάσει κάποια απίθανα βράδια πίνοντας ακούγοντας μουσική, καπνίζοντας και φιλοσοφώντας στις μέρες μας. Το μεσημέρι έχει άλλη οπτική μα πάντα με ένα πολύ φιλικό κλίμα.
Οι δυο μουριές φτιάχνουν μια παχιά σκιά και μόνο διακριτικές ακτίνες ήλιου περνούν. Τη μια φωτίζουν ένα πιρούνι. την άλλη διαθλώνται σε ένα ποτήρι, την επόμενη περνούν μέσα από μια καράφα με λευκό κρασί. Τα παιχνιδίσματα αυτά είναι τα κοσμήματα του καλοκαιριού. Αυτά που φοράει η εποχή για να τονίσει ακόμα πιο πολύ την αγιότητα της.  Μουσική απ τους Secret Garden διακριτικά γέμιζε το χώρο, ενώ την έσπαγε κάπου κάπου η Στέλλα λέγοντας στο Πέτρο τις γνωστές τις παρατηρήσεις που πάντα με έκαναν να γελάω. 
Κάθισα σε ένα τραπέζι  και ήρθε κι ο Πέτρος. Βάλαμε από ένα ποτήρι κρασί. Η γεύση απ το χταποδάκι ήταν ακόμα στο στόμα μας. 
- Άντε εβίβα καλώς 'ορισες. 
Δεν πρόλαβα να πω καλώς σας βρήκα και η Στέλλα πετάχτηκε έξω. 
- Ρε Πέτρο έλα μέσα να τελειώνουμε επιτέλους.
Ο Πέτρος άφησε το ποτήρι του και κατευθύνθηκε στη κουζίνα  για τα πιάτα, ποτήρια μαχαιροπίρουνα κλπ.
Αντίθετα τη θέση του την πήρε η Στέλλα και μου ξαναευχήθηκε το καλώς όρισες. 
- Δεν παίζεσαι ρε Στελλίτσα όμως. Τι τον τρέχεις τον άνθρωπο;
- Άστα αυτά και λέγε γιατί  χώρισες  πάλι; εμπρός λέγε. σε ακούω.
- Μάλιστα κυρία ληξίαρχε θα σαν τα αποκαλύψω όλα λοιπόν.

Σιγά το πρωτότυπο στις μέρες μας πλέον το να χωρίζεις. Είναι φυσικό και επόμενο είτε το κάνεις με φιλικό τρόπο είτε με τσακωμούς. Η αλήθεια είναι πως δεν δίνω δεκάρα πλέον για ότι περνάει. Μόνο φροντίζω να κρατάω τα όποια καλά στοιχεία έχει προσφέρει η κάθε επαφή. Σαν να  κρατάς τον ανθό των καταστάσεων και να παραλείπεις το κοτσάνι που είναι λογικό πως πρέπει να υπάρχει για να μπορεί να ανθίσει το λουλούδι. Έτσι είναι με όλους μας. Έχουμε τις ρίζες μας, τα κλαριά μας και τα άνθη μας. Φροντίζουμε αυτά να άνθη υπερβολικά και τις ρίζες μας σπάνια τις κάνουμε αγαπητές. Ένα παιχνίδι τελικά είναι όλο αυτό που ονομάζουμε σχέσεις. Ανταλλαγές με κόστος μαραμένα τελικά λουλούδια που κόψαμε και τα βάλαμε σε ένα βάζο θέλοντας να καρποθούμε τη κυριότητα τους αντί να τα απολαμβάνουμε στο κήπο τους. Αντί να τα αφήσουμε να ανθίζουν πάντα στο φυσικό τους περιβάλλον. 
- Να σου πω, είναι μεσημεράκι καλοκαιριού, ας τα αφήσουμε για το βράδυ αυτά και άντε να ετοιμάσεις με τον αντρούλη σου τα απαραίτητα.
Έστριψα άλλο ένα τσιγάρο το άναψα και κοίταξα το σακουλάκι του καπνού. Είχε φτάσει να λείπει ο μισός καπνός απ' την ώρα  που το ξεσφράγισα.
Ακριβώς στη μέση της ημέρας. Μόνο που η μέση της το καλοκαίρι είναι πιο αργά. Σκέφτηκα πως είχα τις προμήθειες μου σε καπνό και χαρτάκια. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας λοιπόν. Ξεφύλλιζα ένα περιοδικό όταν κατάλαβα πως δύο γυναικείες φωνές πλησίαζαν απ το μέρος των επισκεπτών και όχι απ τη κουζίνα. Είναι η γνωστή φωνή και δεν κάνω κανένα λάθος πλέον. Τσουπ σκάνε μύτη και οι δυο τους. Είναι και για τους τρεις έκπληξη το γεγονός. Το χαμόγελο της καπνίστριας είναι δεδομένο και η έκφραση της φίλης της πιο μαλακωμένη απ το πρωί. Δεν πετάει βέλη πλέον. 
- Κι εσείς εδώ; Ελπίζω να μην σας δυσαρεστεί τόσο πολύ η παρουσία αντιπροσώπου καπνιστών.
- Κάθε άλλο, μετά το γεύμα ένα τσιγαράκι είναι ότι πρέπει.
- Ναι σιγά μη καπνίσεις κι άλλο;
- Η μαμά σας να υποθέσω;
- Δεν φτάνει που παρέσυρες τη φίλη μου να καπνίσει με προσβάλλεις κι από πάνω;
Χαμόγελα και συστάσεις έδωσαν τη θέση τους στην επιθετικότητα των δύο μας με θύμα τη καημένη τη Λένα. Το όνομα της καπνίστριας.
Ξέχασα αμέσως το όνομα της αυστηρής φίλης. Επικεντρώθηκε η προσοχή μου στη Λένα και στα μάτια της. Καλά όχι μόνο στα μάτια της. Ένιωσα σαν να την περνούσα μέσα από σκάνερ και να εξέταζα τα πάντα επάνω της όση ώρα μιλούσαμε. Είχαν αρχίσει να έρχονται και μερικοί άλλοι επισκέπτες και ευτυχώς η αυστηρή αντικαπνίστρια μας άφησε να τα πούμε εμείς οι εξαρτημένοι απ' τη νικοτίνη. Ε τα κλασικά που θα μπορούσαν να λένε ένας άντρας και μια γυναίκα που και οι δύο έχουν από ένα πρόσφατο χωρισμό. Είναι ακόμα νωπές οι μνήμες των όσων θέλεις να αφήσεις πίσω σου και η προσπάθεια να μην μιλάς για αυτά μάλλον πέφτει στο κενό. Νιώσαμε και οι δυο μας άβολα μέσα στο πρώτο μισάωρο και αλλάξαμε θέμα. Είναι πολύ πιο καλά να μιλάς για όνειρα, καθημερινότητα παρά να αναμοχλεύεις καταστάσεις που στη τελική κουράζουν όσο και να θέλεις να τα αποβάλεις. 
Τα σχόλια γύρω απ' τη μαγειρική μου είχαν πλέον ένα τόνο που άρχισαν να με κάνουν να νιώθω σαν το χταπόδι μέσα στη κατσαρόλα στη πρώτη του βράση. Είναι αυτό που λένε "βράζει στο ζουμί του" ε... κάπως έτσι. 
- Πάμε μια βόλτα μέχρι το λιμάνι...είπα της Λένας
Με μια κίνηση απάντησε. Σηκώθηκε πήρε ένα μαντήλι που είχε αφήσει δίπλα της το πέρασε στη μέση της και με ρώτησε.
- Τον καπνό και τα χαρτάκια τα έχεις έτσι;
Τι ερώτηση! σκέφτηκα. Είναι δυνατόν να αφήσω πίσω μου τη δεύτερη φύση μου;
Φορούσε ένα πολύ ανοικτό κίτρινο  με τιραντάκια φουστανάκι μάλλον κοντό, και εκείνο το μεγάλο μαντήλι σχημάτιζε ένα τρίγωνο πίσω της ενώ μπροστά κρέμονταν ένα καλοσχηματισμένος κόμπος. Η άνεση της στο να το φορέσει επάνω της με έκανε να καταλάβω πως το έκανε τακτικά αυτό. Είχε το χρώμα της βρεγμένης άμμου αυτό το μαντήλι. Κατεβαίναμε  το σοκάκι με τις πλάκες προς το λιμάνι και την άφησα επίτηδες να κάνει δυο τρία βήματα μπροστά μου. Ήθελα να θαυμάσω την πίσω θέα της όπως το πρωί που χάθηκε απ το οπτικό μου πεδίο με την αντιπαθέκλα φίλη της.
- Ε άντε προχώρα... τι κάνεις;
- Θαυμάζω τη θέα σου και κοιτάω το τρίγωνο που σχηματίζει η μαντήλα σου σαν αν δείχνει κατευθείαν το αλυσιδάκι στο πόδι σου.
- Σου αρέσει; 
Έκανε μια κίνηση ανασηκώνοντας ελαφρά το πόδι της προς το μέρος μου . Περιποιημένα ποδαράκια καλόγουστο χρώμα στα πόδια της, πινελιές μιας απαλής χρυσής ανταύγειες που έπρεπε να παρατηρήσεις αρκετά για να καταλάβεις καθώς μια φευγαλέα ματιά μάλλον έμοιαζε απλά να είναι κάτι που γυαλίζει σαν το χρυσό αλισιδάκι.
Μα πώς τα συνδύασε έτσι όμορφα επάνω της; 
Οι περισσότεροι άνδρες έχουν ένα φετίχ με τα όμορφα ποδαράκια. Το ίδιο κι εγώ. Δεν θα μπορούσα να μην το έχω. Ειδικά όταν ένα τέτοιο ζευγάρι ποδαράκια στηρίζουν ένα πλάσμα σαν τη Λένα. Παρατηρούσα πλέον επάνω της τα πάντα. Τρία τέσσερα στενά πριν το λιμάνι έχει μια πεζούλα ασβεστωμένη. Καθίσαμε στο δεύτερο σκαλοπάτι και έστριψα δυο τσιγάρα. Απόλαυση μετά τα δυο μπουκάλια Μοσχοφίλερο που είχαμε πιει οι δυο μας.
- Απίθανη ζαλάδα του μεσημεριού ε;
- Να είναι καλά η σκιά της λεμονιάς και το αεράκι απ το λιμάνι.
Αφήσαμε τον καπνό ταυτόχρονα απ' το στόμα μας. Κοιταχτήκαμε με ένα τρόπο που δεν είχαμε κάνει τις προηγούμενες ώρες. Είναι η μαγική στιγμή που ξέρεις καλά τι θα επακολουθήσει. 
Ναι πρέπει να δοκιμάσω αυτά τα χείλη που πριν λίγο έπιναν κρασί , γευόντουσαν το φαγητό που μαγείρεψα και τώρα καπνίζουν το ίδιο χαρμάνι με το δικό μου. 
Σαν προέκταση του ενδόμυχου πόθου μου όταν έφερνε το πιρούνι στο στόμα της και έκλεινε τα μάτια στην απόλαυση της γεύσης.
Τράβηξε μια τζούρα ακόμα και αφού άφησε το καπνό πέρασε ελαφρά τη γλώσσα της στο επάνω  χείλος της . Το έκανε να λαμπυρίζει πίσω από εκείνη την ηλιαχτίδα.
Ένιωθα την ανάσα της στα τριάντα εκατοστά απ το πρόσωπό μου και έπιασα το κεφάλι της με το αριστερό μου χέρι φέρνοντας το στόμα μου στο δικό της.
Ήταν τόσο απαλή η κίνησή της και δεκτική που στα λιγοστά  αυτά κλάσματα του δευτερολέπτου γέμισα αυτοπεποίθηση.
- Ήθελα να το κάνω απ την ώρα που τρώγαμε ή πιο σωστά απ την ώρα που ήπιες τη πρώτη γουλιά κρασί. 
- Ήθελα να το κάνεις την στιγμή που δοκίμασα το Μοσχοφίλερο. Ε αυτό δεν ήταν;
- Μοσχοφίλερο θέλω να σε λέω από εδώ και μετά. Απαλή μεθυστική γεύση με τη μεστότητα του και τη διακριτικότητά του, το λαμπερό χρώμα του και τη ελαφρά οξύτητα του. Θέλω κι άλλη γουλιά πιο μεγάλη αυτή τη φορά. 
Δεν είμαστε πιτσιρίκια που φιλιούνται στο δρόμο μα κανείς δεν μας ενόχλησε με το πέρασμά του  την στιγμή αυτή που σχεδόν όλο το νησί ή τρώει η είναι σε κατάσταση νιρβάνα ή κοιμάται. 
Η παρότρυνση της στιγμής είναι μοναδική. Νιώθεις σαν αν είσαι τυλιγμένος με το άρωμα που αναδύει το κορμί της. Αντιλαμβάνεσαι κάθε εσωτερική της επιθυμία που ακόμα δεν έχει να κάνει με γαμήσι αλλά με ένα πλησίασμα. Ένα χάδι. μια κουβέντα, ένα βλέμμα, ένα ψίθυρο στο αυτί, ένα φιλί στον αυχένα της, ένα σφίξιμο του χεριού στη μέση της. Κινήσεις που όσες φορές και αν απαναλάβεις στη ζωή σου θα είναι πάντα μοναδικές όταν το πρωτοκάνεις με κάποια που σου κεντρίζει τόσο πολύ το ενδιαφέρον χωρίς να δίνεις καμία σημασία για τη συνέχεια. Είναι σαν να σταματάει ο χρόνος. Οι σκέψεις του παρελθόντος δεν υπάρχουν πλέον ούτε φυσικά του άμεσου μέλλοντος. Μόνο η στιγμή αυτή που δεν μετράει χρόνο παρα μόνο μέγεθος. Συμβάλουν όλες οι αισθήσεις σαν μια ενορχηστρωμένη σύνθεση των συναισθημάτων. Δεν νομίζω να έχει ρυθμό παρα μόνο μελωδία. Πανάρχαια μελωδία και διαρκώς νέα. Κλασικά μοντέρνα θα έλεγα. Κάθε φορά παιγμένη για ένα διαφορετικό όργανο που πρωτοστατεί σταθερά στο κρεσέντο μέσα στα λιγοστά αυτά διαστήματα κενού χρόνου. Σηκωθήκαμε μετά από τέσσερις  σβησμένες γόπες και προχωρήσαμε σε μια χαλαρή αγκαλιά προς το λιμάνι. Καθίσαμε στο καφέ που της πρόσφερα το πρωί το πρώτο τσιγάρο. Ακόμα είχε βάρδια η κοπέλα εκείνη με το γλυκό ναι ευγενικό χαμόγελο. Ξαναγέλασε για άλλη μια φορά, διαφορετικά αυτή τη φορά και με ένα πονηρό υφάκι  μας ρώτησε:  - ένα διπλό ελληνικό με ελάχιστη ζάχαρη και ένα φρέντο καπουτσίνο μέτριο;
Πως να κρυφτείς (και γιατί άλλωστε) απ' τα παιδιά; έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα. Οι στίχοι του  Σαββόπουλου ήρθαν στο μυαλό μου και μου θύμισαν την ηλικία μου.
Σκέψεις του στυλ, καλά πόσες φορές θα ζήσεις την ίδια κατάσταση, πέρασαν σαν πυροτέχνημα. Απολαμβάνεις τη θέα τους στον ουρανό και κάθε φορά νιώθεις τις ίδιες εκπλήξεις κι ας έχεις δει χιλιάδες φορές αυτές τις λάμψεις να σκίζουν το μαύρο της νύχτας 
Καθόμαστε δίπλα και όχι αντικριστά. Χάιδεψα το χέρι της και έπαιζα με ένα δαχτυλίδι που φορούσε. Ήταν πολύ μεγάλο αλλά έδενε απόλυτα με το σχήμα των χεριών της.
Μα καλά; όλα μου αρέσουν επάνω της; κάτι που να μου τη σπάει δεν υπάρχει; Μιλούσαμε για γενικότητες αλλά τα μάτια μας καταλαβαίνουν μόνα τους χωρίς πολλά πολλά τι είναι αυτό το κάτι που πριν λίγες στιγμές μας έφερε κοντά.
- Τις γυναίκες έτσι τις ρίχνεις; με φαγητό , κρασί και τσιγάρα;
- Τις ζωγραφίζω κι όλας 
Γελάσαμε όπως κάνουν τα παιδιά που σε κάθε μαλακιούλα ξεκαρδίζονται στα γέλια και μετά από λίγο δεν ξέρουν γατί το έκαναν. Απλά νιώθουν ευχάριστα και βγαίνει αυτό με τις βαθιές ανάσες του γέλιου και ταυτόχρονα με το δυνατό αυτό μασάζ της καρδιάς. Νιώθουμε ευχάριστα απολαμβάνοντας την παρέα μας και  τους καφέδες μας.
Την ώρα αυτή που το γαλάζιο του ουρανού ξασπρίζει το μπλε της θάλασσας είναι ακόμα πιο έντονο και όλα δείχνουν πως το καλοκαίρι είναι κυρίως μέσα μας, είναι ευκαιρία για να ανοίξουμε κι εμείς τα αμπαρωμένα παράθυρά μας. Να μπει επιτέλους εκείνο το αεράκι που θα ξεσηκώσει τη τακτοποιημένη στη ρουτίνα ζωή του χειμώνα της απομόνωσης. Το έχουμε ανάγκη και οι δύο και αυτό βγαίνει σε κάθε λέξη σε κάθε πρόταση σε κάθε κίνηση. Έγειρε το κεφάλι της επάνω μου σαν να ήθελε ένα χάδι ακόμα.
Ένιωσα την επιθυμία της καθώς ήταν και δική μου ανάγκη να διαπιστώσω πως δεν είναι ένα ακόμα χειμωνιάτικο όνειρο, μια φαντασίωση μέσα στο τέλμα της βροχερής ημέρας του Φλεβάρη.
Είναι αρχή του καλοκαιριού και θέλω να το περάσουμε μαζί όσο κι αν αυτό κρατήσει. Μπορεί να μας βρει και το άλλο καλοκαίρι. Που ξέρεις; Πιο καλά ας μη κάνουμε σχέδια.
Άσε αν κυλήσουν οι στιγμές μας.