Κιτσοχριστούγεννα

Όλη αυτή η ψευτοχαρά των εισαγόμενων χριστουγέννων μου δημιουργούσε πάντα μια θλιβερή εικόνα όλης της προηγούμενης χρονιάς καθώς μου είναι δύσκολο να μάθω να ξεχνάω. Δύσκολα νομίζω μπορεί να ξεχνά ο καθένας όσα διαδραματίστηκαν ένα χρόνο πριν. Αν το κάνει απλά κλείνει τα μάτια στη πραγματικότητα. 

Απλά χώνει κάτω απ το χαλί όλη τη μαζεμένη βρώμα των προηγούμενων 365 ημερών θέλοντας να εκφράσει τι ακριβώς αυτές τις μέρες του Δεκέμβρη; Σεβασμό, αγάπη, καλοσύνη, συμπόνια, μοίρασμα, θετική ενέργεια; Μια σειρά συναισθημάτων που ξαφνικά του βγαίνουν τώρα; Τι μας λέτε!!! Μέσα στη μαύρη καταχνιά του κωλοχειμώνα, μια δόση φωτός; Χαράς; Αλληλεγγύης; Συμπαράστασης; Ναι τώρα σας έπιασε ε;

Μια περίοδος που ο "τζίρος" και πάλι μετράει πάνω απ όλα και το πόσο ακριβή θα είναι η "παραδοσιακή" γαλοπούλα, τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες. Φυσικά τα παιδάκια μαθαίνουν από πολύ μικρά να περιμένουν αυτές τις ημέρες όχι για να δοξάζουν "την έλευση του θεανθρώπου" αλλά γιατί θα πλουτίσουν τη συλλογή τους με ένα κάρο παιχνιδάκια. σαχλαμαρίτσες, γλυκάκια που συνοδεύονται βέβαια με τις απαραίτητες διακοπές των σχολείων. Δεκαπέντε ημέρες διακοπών απ΄το κλίμα ομαδικότητας είναι αρκετές για να "σταμπάρουν" με τις πιο ψεύτικες υποσχέσεις όλης της χρονιάς. Σαν τους όρκους αγάπης του Αγ. Βαλεντίνου που ακολουθεί μετά από κάνα μήνα νομίζω. 

Όλα αυτά καρακιτσαρισμένα με φωτάκια, χρυσόσκονη, γυαλιστερά κόκκινα, πράσινα, χρυσαφιά, κορδελίτσες, μπαλίτσες σε σχήματα πάντα καμπυλωτά για να δημιουργούν την αίσθηση οικειότητας. Χιόνια στο καμπαναριό, μυρωδιές απ' τη κουζίνα που μαγειρεύουν στην ουσία τη λογική σε φόρμες για ζαχαρωτά σε σχήμα χιονάνθρωπου, αγιοβασιλάκια, δεντράκια και πάνω απ όλα γλυκιά γεύση.

Η εποχή που η θρησκευτικότητα επιτρέπει να λειτουργούν όλες οι αισθήσεις για ένα κοινό σκοπό. Να περιμένεις τα επόμενα χριστούγεννα για να δείξεις πως είσαι άνθρωπος. Πρέπει να το κάνεις μέσα στο καταχείμωνο και σε κλειστούς χώρους γύρω απ τη θαλπωρή των σπιτιών για να μη βγει πάρα έξω η ανθρώπινη συμπεριφορά. 

Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους άπορους ε; Να μη ξεχνάμε και όσους δεν έχουν να ζήσουν το "πνεύμα των χριστουγέννων". Να τους δείξουμε πως τώρα τους σκεφτόμαστε και προσφέρουμε μια κωλόσουπα  ελεημοσύνης λες και αυτό θέλουν. Δεν έχουν καμία ανάγκη τις ημέρες τις ευδαιμονίας σας, παρά η πραγματική τους ανάγκη είναι να ζουν όπως όλοι  α ξ ι ο π ρ ε π ώ ς. Ούτε τις τυπικές ευχές σας και τα ωραία λόγια σας στολισμένα κι' αυτά με τη "χρυσόσκονη σας".Να πάει να γαμηθεί η ελεημοσύνη σας λοιπόν και φροντίστε αν πραγματικά είστε άνθρωποι να το δείχνετε τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου και όχι αυτές τις δεκαπέντε της ψεύτικης χαράς. 

απλά, καλή χρονιά

4 μεθυσμένα χιλιόμετρα μέσα στην Αθήνα

Γύρω στις 3 έχει στρωθεί ο δρόμος απ την πρώτη μπύρα και η υποδοχή του μπέρμπον είναι ευχάριστη. Ο καπνός συνδυασμένος με τα άλλα δύο δένει όμορφα την ελαφρά παραίσθηση. Μόνο να.. η μουσική δεν μπορεί να κολλήσει καλά εκτός μερικών εξαιρέσεων.

Είναι η στιγμή που αποφασίζεις πως ο δρόμος ίσως βοηθήσει να ξεκαθαρίσει κάπως η οπτική του πάτου με τα παγάκια.

Ντύνεσαι με την πιο ευπρεπή εμφάνιση σου και αποχωρείς.

Δείχνεις να έχεις εμπιστοσύνη στα πόδια σου και περιμένεις το κρύο της νύχτας ακόμα, να τονώσει τον ρυθμό.

Αποφασίζεις να κ΄άνεις τη διαδρομή με τα πόδια για να νιώσεις και πάλι κάπoυ γύρω στα 20-25. Τότε που οι αποστάσεις έμοιαζαν παιχνίδι και η ώρα  ήταν μια τυπική υπόθεση και τίποτα παραπάνω.

Είναι και μια ευκαιρία να περπατήσεις μέσα στη κρυμμένη ασχήμια της πόλης.

Είναι το άλλοθι στην απόφαση να ζεις μέσα σε μια θάλασσα από λαμαρίνες, άσφαλτο, κακοχυμένο μπετόν, γκριζάδα, ξεχαρβαλωμένα σπίτια, με μικρές οάσεις πράσινων δέντρων κατά μήκος ενός δρόμου, στα μικρά τετραγωνικά μιας πλατείας, μερικών μπαλκονιών μιας άλλης εποχής. Ευτυχώς μέσα στο μαύρο της  νύχτας δεν μπορείς να δεις της ασχήμια των επιγραφών. Ευτυχώς δεν μπορείς να δεις τη κακογουστιά των μπαλκονιών, των εισόδων. Μόνο εκείνες οι λάμψεις απ τους ουρανούς των αυτοκινήτων σαν να κινούνται σε παράλληλους δρόμους με αυτόν που βαδίζεις. Μερικές φωτεινές επιγραφές για να δείξουν ακόμα πιο έντονα τη κακογουστιά του καθενός που αντί να διαφημίζει (όπως νομίζει ο βλάκας) δυσφημεί τη πραμάτεια του.

Αλλά όμως μπορείς να φτιάξεις τις δικές σου εικόνες, τα δικά σου ορατά πεδία μέσα απ τα στενά όρια της κακογουστιάς. Παρακάμπτεις πιο εύκολα τις πληγές για τα μάτια εκείνες τις ώρες. Ίσως το αλκοόλ πάλι να εξιδανικεύει τη κατάσταση. Ίσως επειδή ακούς τα βήματα σου να νιώθεις και τον ρυθμό εκεί που σταθερά τον χάνεις μέσα στη πραγματικότητα του πρωινού.

Εκτιμάς τη "ποιότητα" της νύχτας και του μαύρου καθώς τα λίγα ωραία αποκτούν ένταση. Εκτιμάς ένα φως σαν όριο της προσπάθειας για να το φτάσεις. Υπολογίζεις έτσι τις δυνάμεις που αφήνεις πίσω σου και αυτές που επικαλείσαι για να κάνεις ακόμα, κατά τα  άλλα βαριά είναι αλήθεια, βήματα.

Αντηχούν μελωδίες που άφησες πίσω σου και φτιάχνεις εικόνες μόνο με σκιές. Πινελιές από φώτα μόνο πάνω στο μαύρο καμβά. Ασπροκίτρινες, πορτοκαλιές,  και όλες νέον. Ελάχιστες ετερόφωτα όμορφες. Υπολογίζεις τα βήματα σου ίσως και να μπεις στη διαδικασία να μετρήσεις μερικά αλλά το βαριέσαι γρήγορα καθώς μια νέα εικονοσκιά κάνει την εμφάνισή της πίσω απ΄τη γωνία του οπτικού σου πεδίου.

Ξέρεις την απόσταση και λες, -έχω κάνει το 1/3, 1/2 που στο διάολο είναι ο φωτεινός φάρος του δρόμου για τσιγάρα; 

Λίγο πριν πέταξες το άδειο πακέτο και τα πνευμόνια σου έχουν ανάγκη για υποστήριξη. Το περίπτερο είναι εκεί για να σου δείξει πως κάποιος υπολογίζει το κέρδος φυσικά αλλά και την ανάγκη σου για κάτι. Ένα πακέτο καπνό, μια μπίρα, μια σοκολάτα ίσως. Κάτι που φαντάζει ακόμα σαν μια όαση της νύχτας. Όλο και κάποιος μαλάκας θα κάνει αισθητή τη παρουσία του με κάποιο φτιαγμένο κωλάμαξο. Θα παίζει κυρίως κάποια σκυλάδικα και θα βγάζει τα απωθημένα του στα λάστιχα του. Μα θα περάσει γρήγορα και θα ξαναγυρίσεις στον ρυθμό σου μετά τον φωτεινό παράδεισο των δύο τετραγωνικών με τα χιλιάδες μπιχλιμπίδια κρεμασμένα και τα ψυγεία του πάντα γεμάτα με νερά, αναψυκτικά, κρεμασμένα περιοδικά και στο βάθος οι καπνοί με τα τσιγάρα. Τα περίπτερα θα είναι εκεί πάντα για να τονίζουν την ομορφιά της νύχτας αλλά και να προσφέρουν τη λύτρωση μιας γουλιάς νερού. 

Προχωράς ακόμα με σταθερό ρυθμό. Διαδοχή εικόνων των αποχρώσεων του μαύρου. Κοκκινόμαυρο, πρασινόμαυρο, πορτοκαλόμαυρο, μπλε της νύχτας το πιο κατάλληλο για να απλώσεις πάνω στην επιφάνεια του δρομολογούμενου έργου σου. Τα πινέλα της φαντασίας έχουν πιάσει δουλειά και ο καμβάς γεμίζει. Μέσα στα 3/4 της ώρας που θα χρειαστείς να βαδίσεις πρέπει να τελειώσεις το έργο σου. Πρέπει να έχει σύνθεση έστω και ασύνθετη. Πρέπει να έχει χρώμα έστω και δύσκολα αναγνωρίσιμο με μια ματιά. Μα το δουλεύεις με σταθερές πινελιές σε κάθε βήμα. Σταματάς για λίγο για να το κοιτάξεις από μακριά καθώς ο καπνός βγαίνει για να ταξιδέψει στο πουθενά πάνω απ τη σκέψη σου. Σαν να ξεπλένεις το πινέλο και να το βουτάς μέσα στο επόμενο χρώμα. Αξίες δύσκολες να ειπωθούν, πόσο μάλλον να τις αναπαράγεις. Το έκανε εκπληκτικά ο Βίνσεντ όταν όλοι τον έλεγαν τρελό. Νιώθεις πως μετά απ αυτό τίποτα δεν μπορείς να κάνεις για να δώσεις την ίδια δύναμη, το ίδιο πάθος, την ίδια αίσθηση της νύχτας.  

Προχωράς το τελευταίο χιλιόμετρο. Οι σκέψη να πετάξεις από πάνω σου τις μπότες και να ξαπλώσεις, να ξαναφέρεις στο μυαλό το μισοτελειωμένο έργο σου και να το ξεκινήσεις το πρωί σε κάνει να κλείσεις τα μάτια και να προχωρήσεις για λίγα μέτρα μόνο με οδηγό τον ήχο. Σαν τα "πλάσματα της νύχτας" σαν τα φωτεινά ανθρωπάκια που κι αυτά έχουν αφήσει τη θέση τους στο επαναλαμβανόμενο πορτοκαλί για προσοχή.

Φωτεινούς σηματοδότες ονείρων πότε θα εγκαταστήσουν σε αυτή τη πόλη; ίσως όταν η ομορφιά της νύχτας συναγωνιστεί την ομορφιά της πρώτης ακτίνας του ήλιου που σκάει μύτη. Ίσως τότε οι αξίες του ονείρου γίνουν κατανοητές σε αυτούς που κοιμούνται.

in memory

ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΙΚΕΑ

Μια άμορφη μάζα προϊόντων σε χαμηλές τιμές (νομίζουμε) προσπαθούν να επιβάλλουν μια αισθητική εδώ και κάποια χρόνια που είναι έξω απ΄την Ελληνική πραγματικότητα. Γιατί έξω; Γιατί απλά, ότι είναι φτιαγμένο χωρίς να το βλέπει ο ήλιος έχει μέσα του κακή  ενέργεια. Μπαρούφα θα σκεφτείτε εύλογα. Ίσως αλλά ακόμα πιο μεγάλη μπαρούφα είναι το παραμύθι που έχει πείσει τους νεόπτωχους Έλληνες με τα προϊόντα τους και με εκείνα τα κεφτεδάκια που επιμένουν να τους ταΐζουν λες και δεν ξέρουμε εμείς εδώ δεν έχουμε παράδοση στο τηγάνισμα. Το σύστημα ΙΚΕΑ είναι μια παράδοξη κακοπροαίρετη λογική ισοπέδωσης τους εμπορίου σε τοπικά επίπεδα. Ποια εταιρεία μπορεί να σταθεί ανταγωνιστικά δίπλα στα "καλούδια" του ΙΚΕΑ που φυσικά και έχουν χαμηλές τιμές; όμως οι τιμές ΙΚΕΑ Ελλάδας έχουν πάρει πολύ τα πάνω τους σε σχέση με τις τιμές  ΙΚΕΑ Γερμανίας ή Ολλανδίας που φυσικά οι εργαζόμενοι μέσα σε αυτά έχουν διπλάσιους μισθούς απ΄ότι οι δικοί μας Έλληνες εργαζόμενοι στα στα Σουηδικά αυτά "παγωμένα" μεγαθήρια. 

Η ερώτηση θα ήταν. Πόσο ανάγκη έχεις ένα κωλόπραγμα και πρέπει να το αποκτήσεις από αυτούς; Το έχεις πολύ ανάγκη γιατί; Για να βολέψεις την νέα σου τηλεόραση; Για να καθίσει το κωλαράκι σου σε ένα σκαμνάκι. για να τοποθετήσεις τα βιβλία σου; για να απλώσεις ένα χαλάκι στο χώρο σου; Όλες οι ανάγκες είναι καθαρά προσωπικές σου. 

Υπάρχει όμως και μια ανάγκη που δεν είναι φαινομενικά πολύ προσωπική. Αυτή είναι η ανάγκη του να ζεις καλά στη χώρα σου, με τους φίλους σου, τους γνωστούς σου τους συγγενείς σου, τους συμπολίτες σου και απ όλους αυτούς αφαιρείς ουσιαστικά τα προς το ζειν όταν "ακουμπάς" τον οβολό σου στη Σουηδική ΙΚΕΑ.

Φαντάσου πόσοι άλλοι το κάνουν για να μπορείς μετά να γκρινιάζεις με την άνεσή σου. Μαράζωσε η αγορά, δεν υπάρχουν χρήματα, έχουμε μισθούς πείνας και άλλα όμορφα που ξεστομίζεις ενώ πριν λίγες μέρες είχες καταθέσει τα χρήματα σου για την απόκτηση δύο καρεκλών, ενός φωτιστικού, ή κάποιου τσουλιού για το μπάνιο στο  απρόσωπο τερατούργημα με τα χιλιάδες μπιχλιμπίδια που σε έπεισε πως έχεις ανάγκη.

Όχι ανάγκη έχεις να ζεις σε μια κοινωνία που οι γύρω σου μπορούν και χαμογελούν.  Ανάγκη έχεις να αγοράζεις με τα χρήματα σου βοηθώντας ταυτόχρονα τον διπλανό σου επαγγελματία που με τη σειρά του θα βοηθήσει εσένα αν έχει φυσικά καταλάβει κι εκείνος το παιχνίδι της αλληλεγγύης. 

Ανάγκη όλων μας δεν είναι οι μαλακιούλες του κάθε εισαγόμενου "ΙΚΕΑ" αλλά η υποστήριξη των δυνατοτήτων που έχουμε σαν χώρα και η μεταξύ μας διακίνηση του κύκλου εργασιών μας. 

Στη τελική σε δουλεύουν και πάλι χοντρά όταν σου προσφέρουν τα καθρεφτάκια τους και τις χαντρούλες τους για να σου πάρουν ότι πιο πολύτιμο μπορεί να έχεις. Αυτό δεν είναι άλλο απ τη μεταξύ μας συμπαράσταση. 

Πόσο μάλλον σε τέτοιους καιρούς. Περιμένοντας τις εκπτώσεις των "αξιών" μας η μεταφορά είναι εύλογη σε κάθε εισαγόμενο καταναλωτικό αγαθό με την ψεύτικη ανάγκη του.

Αλίκη Τήνος

Άγια Θάλασσα. Τι ωραίο όνομα ! Αλίκη ποθητό επίσης να προσφωνείς.

Οι εντυπώσεις μου για το νησί ήταν ελάχιστες. Κάτι όλο αυτό το κλίμα της θρησκευτικότητας, κάτι οι στάσεις των καραβιών τόσα χρόνια με προορισμό άλλα νησιά δεν μου έδωσαν την ευκαιρία για να μείνω παραπάνω. Μέχρι που το πήρα απόφαση κυρίως για τον Πύργο και τον Πάνορμο. Δεν είχα άδικο τελικά. Ο Πύργος ήταν μια επιβεβαίωση των προσδοκιών μου. Ένα χωριό μουσείο κανονικό. Παντού η αίσθηση της πλαστικότητας του μαρμάρου, κληρονομιά του Χαλεπά στο τόπο. 

Εκείνος ο μεγάλος πλάτανος στο κέντρο της πλατείας και το καφενείο ακριβώς μπροστά του μια απ τις απλές χαρές της ζωής που δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ. Απολαυστικές στιγμές που γράφουν έντονα στη μνήμη με χρώματα ανεξίτηλα στο πέρασμα του χρόνου. Σκιές του πλάτανου πάνω στο τραπέζι που που και που κάποια ηλιακτίνα περνάει για να τονίσει τη καθαρότητα του τσίπουρου και να αλμυρίσει περισσότερο τη λιαστή ντομάτα. Ο καπνός του τσιγάρου παίρνει άλλη διάσταση, τα αρώματα είναι πιο έντονα και όλα σου λένε, ναι είσαι σε ένα παράδεισο. 

Είχα ανοίξει ένα βιβλίο και διάβαζα, όχι γιατί μου άρεσε σαν βιβλίο όσο γιατί μπορούσα μέσα σε αυτό το κλίμα να αφοσιωθώ στις σελίδες του κουτσοπίνοντας και χωρίς καμία απολύτως διάθεση να γυρίσω στο δωμάτιό μου. Αν ήταν δυνατόν θα έβγαζα όλη την ημέρα εκεί με καφέ απ το πρωί, κανένα τσιπουράκι με μεζέ το μεσημέρι και το βραδάκι με ότι οινόπνευμα διαθέτει το μαγαζί  χωρίς να έχω ανάγκη τεκίλες, μπέρμπον και άλλα σχετικά. Έτσι είχαν περάσει κάποιες ώρες στρίβοντας αρκετά τσιγάρα και απολαμβάνοντας πλέον τσιπουράκι με μεζεδάκι λιαστή τομάτα, μερικά γαυράκια και λίγο τυρί υποθέτω τοπικό. Κοιτούσα το παιχνίδι του αέρα στα φύλλα του πλάτανου και προσπαθούσα να καταλάβω αν έχουν κάποια λογική κίνηση που ένας μαθηματικός σίγουρα θα ήξερε να μου πει. Καλά δεν θα σκάσω για να μάθω αλλά όταν είσαι μόνος σου οι περίεργες σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς καμία προειδοποίηση και χωρίς κανένα αίτιο.

Έτσι ξαφνικά μπήκε στη πλατεία και μια παρέα μερικών 30αρηδων πιθανολόγησα. Μια παρουσία μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και κάρφωσα για λίγο το βλέμμα μου καθώς στο λευκό φόντο του τοίχου με λίγη σκιά χαμηλά έμοιαζε σαν να ήταν κάποιο ζωγραφικό έργο. Οι πινελιές του καλοκαιρινού φορέματος σε ένα ντεγραντέ του γαλάζιου προς το λευκό ήταν απίθανο. Τα μαλλιά της καστανά και σίγουρα ανοιγμένα απ τον ήλιο και τις ώρες που είχε διαθέσει στη παραλία την έκαναν καλοκαιρινή φιγούρα που έγραφε θαυμάσια.

Τα τραπεζάκια  του καφενείου ήταν λίγα και αρκετά κοντά το ένα στο άλλο. Έτσι και να ήθελες να απομονωθείς στο μικρόκοσμό σου δεν ήταν δυνατόν αφού έμοιαζε να συμμετέχεις στη κάθε παρέα.  Απ την ώρα που είχα πάει μέχρι τώρα είχα αλλάξει λοιπόν δυο - τρεις "παρέες" με αντίστοιχες συνομιλίες περί ανέμων και υδάτων. Κεράστηκα και κέρασα και παρέμεινα εκεί σαν να ήθελα να κολλήσω τον χρόνο στη μοναδικότητα εκείνων των ωρών.

Εκείνη η παρουσία χάθηκε σε ένα μαγαζάκι της πλατείας και μετά από λίγο ξανασυνάντησε τη παρέα της οπου όρθιοι περίμεναν ακόμα κάτω απ το πλάτανο, μόλις δυο μέτρα απ' τα τραπεζάκια. Έδειχνε το νέο της απόκτημα σαν κάτι μοναδικό και έβλεπες στα μάτια της την αξία που θα έπαιρνε για πάντα μέσα της κάθε φορά που θα ήταν αναγκασμένη να διώχνει από επάνω του τη σκόνη του χρόνου. Σίγουρα σε κάποιο σημείο του σπιτιού της θα της έφερνε στο μυαλό το καλοκαίρι αυτό και τη παραμονή της στον Πύργο της Τήνου δίπλα στη μεγάλη παχιά σκιά του πλάτανου. 

Όλη η παρέα τους κάθισε και πάλι δίπλα μου χωρίς να μου ενοχλούν τη πρόσβαση στη είσοδο του μαγαζιού, κάτι που σαν βίτσιο μου αρέσει να κάνω κάθε φορά που κάθομαι σε τέτοια νησιώτικα μαγαζάκια. Ίσως γιατί πάντα μου άρεσε να είχα δικό μου ένα τέτοιο και να έρχονται φιλαράκια να πίνουμε, να ακούμε μουσικές, να καπνίζουμε, να γελάμε, αυτό που με λίγα λόγια λέμε να ζούμε.

Πολλές φορές σκεφτόμουν τις δικές μου αντιδράσεις σε μια παραγγελία, σε ένα σχόλιο, το πως θα άλλαζα ότι δεν μου άρεσε, πως θα είχα φτιάξει το λιτό μενού και γενικά τη προσωπικότητα του μαγαζιού των ονείρων μου. Με αυτό τον τρόπο πρέπει να είχα "ανοίξει" δυο τρία καφενεία σε κάθε κυκλαδονήσι. Α, ναι εκεί θα ήθελα πάντα. Στην Άνδρο, στη Σέριφο, στη Κέα, στη Φολέγανδρο και τώρα να εδώ στον Πύργο της Τήνου. Ίσως κάποτε κάπου, ποιος μπορεί να πει σίγουρα ναι ή όχι; Δικαίωμα στο όνειρο έχουν όλοι.

Αυτός ήταν και ένας τρόπος να απολαμβάνω τις σκέψεις μου χωρίς να προσπαθώ να κλείσω και τα αυτιά μου στις κουβέντες της παρέας καθώς ο τόνος τους ήταν αρκετά δυνατός και ευχάριστος. Μερικές φορές συμμετείχα και στα γέλια τους καθώς ένα περιστατικό περιγραφόταν απίθανα από ένα τυπάκο μάλλον κοντούλη αλλά με πανέξυπνα μάτια. Θεώρησα πως ήταν η καρδία του γέλιου της παρέας καθώς δεν άφηνε κανένα απείραχτο με τα βέλη του χιούμορ του. Φυσικά σαν καλός περφόρμερ που ήταν πρώτα απ όλα γελούσε με τον αυτοσαρκασμό του. Ωραία παρέα σκέφτηκα θεωρώντας πως στο "δικό μου" καφενείο θα ήταν πάντα ευπρόσδεκτη.

Είχε έρθει η σειρά της Αλίκης να κριτικαριστεί απ' τον τυπάκο. 

- Δε μου λες μικρό μου, θα  μας ποζάρεις πολλή ώρα ακόμα με αυτό το υφάκι;

Εκείνη είχε αφήσει ένα μικρό γλυπτό (το νησί είναι γεμάτο) στο τραπεζάκι και το κοιτούσε εδώ και ώρα χωρίς να δίνει σημασία σχεδόν στα καλαμπούρια του τυπάκου. Που και που έσκαγε κάποιο χαμόγελο και ξαναγυρνούσε στην ονειροπόληση της κοιτώντας πάντα την μικρή μαρμαρένια επιφάνεια του γλυπτού. Έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να πάρει τη πόζα του μικρού αγάλματος με τις αυστηρές γραμμές μα τόσο αρμονικές. Ήταν ένα από εκείνα τα μικρά κυκλαδίτικα ειδώλια που πουλάνε πολύ σε όλες τις Κυκλάδες και όχι μόνο στους τουρίστες.

Μπορώ να πω πως και οι δικές της γραμμές είχαν κάτι απ τα γλυπτά του Μποτιλίανι. Σκεφτόμουν πως κι εκείνπς το ίδιο θα πρέπει να σκεφτόταν όταν δεν είχε χρήματα να αγοράσει μάρμαρο. όταν τις ελάχιστες φορές που το έκανε απλά δυνοπαθούσε στη σκόνη που άπλωνε το καλέμι του και ο βήχας του τον σταματούσε απ τη δημιουργία. ίσως για αυτό τελικά και οι γυναικείες μορφές του είχαν αυτό το γλυπτικό ύφος. Έτσι είναι το καλοκαίρι σε κάνει να σκέφτεσαι πολλά και να μπερδεύεις με μια αρμονική συμφωνία τα πάντα. Απ το καφέ του πλάτανου, το τσιπουράκι με τον μεζέ, τον καπνό, τις λέξεις, τα ακούσματα. Όλα μαζί με μουσικό χαλί τα τζιτζίκια. 

Δεν απάντησε αλλά συνέχιζε με το ίδιο χαμόγελο να τον κοιτά για λίγο και ξαναγύρισε στη αυτοσυγκέντρωση της στο γλυπτό.

Μου έκανε εντύπωση που μάλλον δεν τον άκουσε καθόλου ενώ εγώ ήταν σαν να συμμετείχα στη κουβέντα τους. Άφησα για λίγο τα μάτια μου πάνω στις γραμμές του προσώπου της και προσπάθησα να τις συνδέσω με τις γραμμές του γλυπτού. Μπα όχι δεν τα κατάφερνα αν και κάτι είχε από αυτό αδιευκρίνιστα όμως. 

Θαύμαζα τη προσοχή της στο νέο της απόκτημα. "Άραγε έχει κάποια σχέση με την τέχνη; 

Κράτησε λίγο ακόμα η παρατήρησή μου όταν το χέρι του τύπου που είχε το καφέ ακούμπησε στον ώμο μου και μου είπε. - Παίζεις κάνα ταβλάκι;

Φτου ρε γαμώτο σκέφτηκα. Σίγουρα θα χάσω πάλι. 

- Αν κερδίσεις κερασμένα ότι έχεις πάρει. Αν χάσεις θα τα πληρώσεις, 

Η προσφορά του ήταν εγκάρδια και με χαροποίησε όχι γιατί θα με κερνούσε αλλά γιατί σίγουρα θα πλήρωνα όπως είχα βάλει σε τάξη μέσα μου.

Μου πήρε τις πόρτες και το πλακωτό και του πήρα διπλό το φεύγα. (ναι μπορεί να γίνει). Παίξαμε άλλη μια πόρτες λοιπόν όπου όπως ήταν φυσικό έχασα. 

Το τάβλι όταν παίζεται έτσι για τη πλάκα μας, τραβάει το ενδιαφέρον των γύρω αρκεί φυσικά να ξέρουν κι αυτοί. Ε η Αλίκη ήξερε και παρατήρησα ένα μορφασμό αδιάκριτης χαράς όταν πήρα το φεύγα. Δεν είχε κάποιο λόγο να χαρεί εκτός αν δεν είχα καταλάβει κάτι επίσης αδιευκρίνιστο. Κατσούφιασε όταν έχασα τελικά και δεν άντεξα να μη ρωτήσω.

- Νομίζεις πως αν κέρδιζα δεν θα έβρισκα τρόπο να πληρώσω; 

- Ναι περίμενα αυτό ακριβώς να δω με ποιο τρόπο θα πλήρωνες.

- ίσως να έλεγα στον κυρ Αντώνη πως κερνάω τα δικά σας.

- large?

-Καθόλου αλλά θα είχε πλάκα. Όμως μπορώ να κεράσω εσένα ένα ποτό το βραδάκι.

Κατεβήκαμε το βράδυ στη χώρα σε ένα μπαράκι κοντά στο λιμάνι στα αριστερά όπως μπαίνει το καράβι. Ούτε θυμάμαι το όνομα μα το μόνο που φέρνω στο μυαλό μου ήταν κάτι μεγάλα ψηλά μπουκάλια με χρωματιστό υγρό που ήταν τριγύρω στο χώρο και έπαιζε συμπαθέστατη μουσική.

Μέσα στα όσα λέγαμε ήταν και οι σκέψεις μου για τις γραμμές της. Πως μου έφερνε στο μυαλό και τα έργα του Μποτιλίανι, πως τα χρώματα που φορούσε τα είχε επιλέξει σωστά και σύμφωνα με τα χρώματα της, πως γενικά θα ήταν ωραίο να τη ζωγράφιζα. Όχι βέβαια όπως ο Μποτιλιάνι  αλλά πιστεύω πως θα της άρεσε.

Δέχτηκε να ποζάρει. Το έκανα όταν ξαναβρεθήκαμε στην Αθήνα στα μέσα του επόμενου Σεπτέμβρη. Της χάρισα το έργο και συνεχίσαμε να βρισκόμαστε και να μιλάμε για τέχνη. Δεν είχε καμία σχέση με αυτή όμως είπε κάτι που μου άρεσε. 

- Νομίζω πως την τέχνη την έχει ο καθένας μέσα του και τη βγάζει με διαφορετικούς τρόπους.

Συμφώνησα με την άποψη αυτή και στους επόμενους μήνες ακούσαμε jazz στο Half Note, ήπιαμε τσιπουράκια στη παραλία καταχείμωνο με ήλιο, κάναμε βόλτες στο κέντρο, είδαμε και κάποιες χειμωνιάτικες ανατολές μετά από πολύωρα ποτάκια σε μπαράκια.

Είχαμε πει να πάμε μαζί διακοπές το επόμενο καλοκαίρι, κάτι που δεν έγινε ποτέ.

9 μήνες μετά

Άνοιξα άλλο ένα πακέτο καπνό,

Τράβηξα το χαρτάκι πέρασα τον καπνό και το έστριψα. Μια κίνηση καθημερινή και επαναλαμβανόμενη αρκετές φορές μέσα στο 24ωρο. 

Όμως αυτή τη φορά έχει άλλη σημασία. Το γιατί έχει να κάνει με τον καπνό και την ανάμνηση της Παρασκευής. Μιας "παρενθετικής" ημέρας στη καθημερινή ροή της ζωής. Είχε διαφορετική αξία ο καπνός αυτός αν και ίδια γεύση που προτιμώ. Πιο γλυκιά θα έλεγα, πιο απολαυστική. Περίμενα να ανοίξω αυτό το πακέτο την ημέρα που η παρένθεση θα έκλεινε και όλα θα είχαν ξαναμπεί στη συνηθισμένη πορεία. Είναι δώρο, απαιτεί σεβασμό και μεταχείριση ιδιαίτερη.

Είναι ίδιο και απαράλλακτο προϊόν αλλά έχει μεγάλη σημασία η κίνηση και το συγκεκριμένο χέρι που το πρόσφερε. Έτσι λοιπόν πρέπει να πάρει τη κατάλληλη θέση μέσα στα τόσα πακέτα καπνού που απλά εξαϋλώθηκαν.

Είναι αυτά τα πακέτα καπνού που πρέπει να τύχουν μιας διαδικασίας διαφορετικής απόλαυσης. Το ίδιο άναμμα, ή ίδια διαδρομή του μέσα μου, μα διαφορετική  η απόλαυση του. Δύσκολα μπορεί να καταλάβει κανείς τη διαφορά. Πρέπει να έχει μεσολαβήσει μια αναμονή μιάμισης ώρας ταλαιπωρία με το λεωφορείο της διαδρομής, να έχει ζεσταθεί απ τη ενέργεια της, να προσφερθεί μετά με το μοναδικό εκείνο τρόπο και με το χαμόγελο που δεν λείπει ποτέ από εκείνη την έκφραση της. 

Έτσι αλλάζει από απλός καπνός και αποκτά την μοναδικότητα του. Δύσκολο να καταλάβει ο καθένας. Μα εκείνη ξέρει καλά.

- Κατά τις 5 πρέπει να φύγω.

Μέσα σε μερικές ώρες να προλάβεις να χωρέσεις λοιπόν όσα πιο πολλά μπορείς και να αποκτήσει κι αυτή η "παρένθεση" την μοναδική της αξία.

Περισσότερα από 500 χιλιόμετρα η διαφορά και οι αναμνήσεις προηγούμενων ετών τονίζουν, μεστώνουν, δίνουν αξία σε μια ενέργειά της που δύσκολα κάνει κάποιος αν δεν αγαπάει. Το αναγνωρίζω και το σέβομαι. Με γεμίζει ευχαρίστηση και προσπαθώ να κάνω τις παρενθέσεις αυτές ευχάριστες με όποιο τρόπο. 

Αναμονή για να ετοιμαστεί ένα πολύ πολύ απλό γεύμα συντροφιά στη κουζίνα, ένας καφές πριν, ένα κομμάτι lemon pie μετά, και μερικές ωρίτσες κουβέντας για να ανταλλαχθούν όσο πιο πολλά είναι δυνατόν. 

Να χωρέσεις μέσα σε αυτές τις ώρες όσα είναι δυνατόν να προσφέρουν και στους δυο μας την ευχαρίστηση αυτής της δεύτερη παρένθεσης μέσα στην ίδια χρονιά.

Σε ευχαριστώ και πάλι που το κάνεις αυτό κρατώντας μια αξία ζωντανή.

Χαμένη βρισιά

Για τα 153 ΝΑΙ, τα 18 παρόν και το 1 απών

Ψάχνω να βρω μια βρισιά ρε καθίκια για σας. Το "άντε γαμηθείτε" θα είναι ευχή και δεν το κάνω. Το "να πάτε στο διάολο" είναι λίγο, καθώς με αυτόν έχετε παρτίδες. Το να πάθετε εκείνο και το άλλο δεν μου πάει σαν άνθρωπο. Το να πέσει η φωτιά του θεού και να σας κάψει δεν με αντιπροσωπεύει γιατί απλά δεν πιστεύω. Η οικογένειά σας δεν μου φταίει πάλι (αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι βλαστάρια θα βγουν και από εκεί), έχουμε παραδείγματα βλέπεις Καραμανλήδες, Παπανδρέοι, Πάγκαλοι, Ράλληδες ...

Ποια θα ήταν η πιο μεγάλη βρισιά για σας. ίσως το να βρείτε "φιλότιμο" στα παντελόνια σας. Τότε ο χώρος μεταξύ δεξιάς και αριστερής τσέπης να μην ήταν τόσο ευρύχωρος ώστε να χωράει όλα όσα τσεπώνετε. Θα χάνατε τη "μασούλα" καθάρματα. Θα χάνατε την εύνοια του συστήματος που οικοδομείτε σε βάρος ενός ολόκληρου λαού. 

Μόνο έτσι θα αποφασίζατε να αυτοκτονήσετε με κάποιον ανώδυνο τρόπο γιατί για δραματικές αποφάσεις δεν σαν κόβω αν αυτές δεν αφορούν στις τράπεζες συμμάχους ενάντια σε ένα κόσμο που υποφέρει δέσμιος της Ολιγαρχικής Δημοκρατίας σας. 

Ποια Δημοκρατία ρε κοπρίτες και ποιο Σύνταγμα όταν το έχετε κάνει κυριολεκτικά "χαρτί του κώλου"; Έχετε παραμαγειρέψει τα "κουκιά" και το φαΐ βρωμάει. Ο κόσμος σταμάτησε να "τρώει" αν και τον περασμένο Μάη έδειξε πως ακόμα απλώνει χέρι στο μενού σας. 

Βρισιά ακόμα δεν έχω βρει πάντως.

Μπάχαλου συνέχεια

Αλλαγή Συντάγματος  ΤΩΡΑ.

Το καλοκαίρι του 2011 έλεγες πως κάτι πάει να αλλάξει. Έβλεπες τουλάχιστον τον κόσμο να θέλει να αλλάξει κάτι.

Οι εκλογές ήταν, ας πούμε, η βαλβίδα ασφαλείας που υποθετικά πάντα έδωσε ένα νέο στίγμα στις πολιτικές κινήσεις.

Και μετά ξυπνήσαμε απ΄τον διαρκή μας λήθαργο. Φτιάξαμε τρικομματική κυβέρνηση κι ούτε γάτα ούτε ζημιά ε;  Ένα απίστευτο μαγείρεμα "κουκιών", πόσα μου δίνεις, πόσα σου δίνω, bonus εδρών, ανακατατάξεις στα κόμματα για να βγουν τα ψηφουλάκια. Οι κοπρίτες και πάλι έκαναν καλά τη δουλειά τους. Είπαν ψέματα, κορόιδεψαν, χλεύαζαν, υποσχέθηκαν (σιγά να μη δεν το έκαναν) και στη τελική μας γύρισαν και πάλι πίσω. 

Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα που τελικά ξαναέβγαλαν το έκτρωμα της "Νεοδημοπασοκικησαριστερας" για να τους έχουν ρε παιδί μου όλους ικανοποιημένους. Το έκτρωμα ακόμα ζει εις βάρος μας και οι διαμαρτυρίες (καλά τώρα) κρατούν μέχρι να φτάσει ο φραπέ 10 ευρώ. Τότε ίσως κάτι γίνει. Προς το παρόν λέμε και καλά κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, αλλά ουσιαστικές κινήσεις τίποτα. 

Αν αυτό το γαμημένο κωλοσύνταγμα δεν αλλάξει ριζικά δεν θα αλλάξει τίποτα έτσι κουρελόχαρτο που το έχουν κάνει με τους κωλονόμους τους και τα παραθυράκια τους. Που να περάσει Πάγκαλος και Βενιζέλος μέσα από αυτά; 

Μόνο με μια αλλαγή ριζική μάλιστα μετά από δημοψήφισμα υπέρ της άποψης αυτής μπορεί κάτι να γίνει. 

Μέχρι τότε θα αγανακτούμε και θα φωνάζουμε αλλά τα καμάρια μας θα μας γράφουν όπως πάντα στα "παπαράκια τους" καθώς πραγματικά αρχίδια δεν έχουν. ΑΝ ΕΙΧΑΝ θα είχαν και το θάρρος της γνώμης τους. Θα ψήφιζαν ΌΧΙ στα σχέδια ξεπουλήματος αυτής της χώρας και δεν θα δήλωναν "παρών". Αλλά είπαμε και παραπάνω "παπαράκια" έχουν και όχι αρχίδια. Μου φέρνουν στο μυαλό εκείνο το .."κυρία δεν το έκανα εγώ" ή το άλλο "δεν πρόλαβα να διαβάσω γιατί είχαμε να κάνουμε δουλειές με τον μπαμπά μου". Οι πολιτικοί μας απαντούν σαν αυτούς που θέλουν να συμμετάσχουν στα γκάλοπ με το Δεν ξέρω - Δεν απαντώ. Μιλάμε για τέτοιο θάρρος. Τολμηροί σαν τα σκυλάκια του καναπέ με τα ροζ φιογκάκια στα κεφαλάκια τους. Κάνουν συνεχώς τους τσαμπουκάδες (βλέπε "άδωνις") που κρυβόταν ο μαλάκας, πίσω απ τη γυναίκα του μη τον πετύχει η μουστάρδα. Σκέτος ¨Κόναν ο Βάρβαρος". 

Έχουμε και τα άλλα τα φρεσκοαποκτηθέντα καμάρια του κοινοβουλίου μας με τα μαύρα t-shirt φτιαγμένα στη τουρκία, που τα βάζουν με κάθε αδύναμο κακομοίρη πουλώντας τσάμπα μαγκιά σε ένα κόσμο που τρώει πολύ κουτόχορτο. Αλλά έχουμε και κάτι τσαμπουκαλεμένες κυρίες στυλ Τσακρή που κατεβάζουν τα εξ αμάξης αλλά λένε και ένα ωραιότατο ΝΑΙ. Έχουμε και Κασιδιάριδες και έχουμε επίσης τους ΠΑΡΟΝΤΕΣ αλλά και έναν ΑΠΟΝΤΑ.

Σε μια τόσο κρίσιμη διαδικασία και όταν πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου απλά δηλώνεις ΠΑΡΩΝ!!! 

Δηλαδή για να καταλάβουμε πιο καλά. Είσαι σε μια εταιρία και έχεις τη θέση του λογιστή ας πούμε και πρέπει να φτιάξεις τη δήλωση φόρου εισοδήματος. Ξέρεις πως η εταιρία έχει κάνει λαμογιές και για να την καλύψεις απλά λες στην εφορία ΠΑΡΩΝ. Τι λέτε τότε, η εφορία τι θα κάνει; Θα δεχτεί αυτή τη μαλακία του "λογιστάκου"; Όχι φυσικά. Θα κόψει το κώλο του συγκεκριμένου υπαλλήλου που δεν έκανε τη δουλειά του και παράλληλα θα επιβάλει πρόστιμο στην εταιρία.

Εδώ που τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά πως είναι δυνατόν το κωλοσύνταγμα που λέγαμε να αφήνει τέτοιο περιθώριο στον κάθε "βουλευτάκο"  που συμμετέχει στα κοινά και μάλιστα σε κάποια θέση που του έδωσαν οι ψηφοφόροι και παράλληλα τον πληρώνουν από αυτά που δεν έχουν με ένα πάρα πολύ καλό μισθό. Ακόμα τους κρατάμε ε; Ακόμα τους ακούμε; Ακόμα τους υπολογίζουμε σοβαρά; Ακόμα τους αφήνουμε να παίζουν; Ακόμα τους επιτρέπουμε να καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών μας; 

Γλίτσα πάνω στις λευκές σελίδες.

Ένα κομμάτι της ζωής είναι συνυφασμένο με τον κύκλο των εκδόσεων. Γενικά και πιο ειδικά ο εκδοτικός χώρος είναι (ήταν;) γεμάτος με κάθε λογής ιδέα πάνω στο κύκλο της ζωής. Μπορούσες να διαβάσεις (;) για τα πάντα. Μπορούσες να έχεις άποψη βάση της άποψης του κάθε εκδιδόμενου κειμένου.

Από τα κείμενα του Καστοριάδη ως τις μαλακίες του Κωστόπουλου, μπορούσες να ανακαλύψεις τις πτυχές της ανθρώπινης σκέψης, ατόφιας ή τροποποιημένης ανάλογα με τις εποχές. Άλλες φορές προσπαθώντας μέσα στο "πιλάφι" των προτάσεων ενός βιβλίου (καλού ή κακού) άλλες πάλι μέσα από "μουράτες" εικονογραφικές παρεμβάσεις ενός περιοδικού.

Σε ένα χώρο που η μυρωδιά του φρέσκου μελανιού επικρατούσε, μπορούσες να δεις τα πιο απίθανα είδη ανθρώπων. 

Από πραγματικούς γνώστες του είδους, από άσχετους επαγγελματίες που θεώρησαν πως μπορούν να γίνουν εκδότες, από κομματόσκυλα που εκτελούσαν συγκεκριμένη εντολή, από τυχάρπαστους δημοσιογραφίσκους...

Μια σειρά ατελείωτη από δαύτους που είναι απόλυτα φυσικό να μη μπορεί να τους ζήσει μια αγορά άντε δέκα εκατομμυρίων να σου πω.

Λόγω επαγγελματικής διαστροφής μου αγόραζα πολλά περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία, όχι τόσο για το περιεχόμενο τους αλλά για να έχω γνώση του πελατειακού μου κατεστημένου. 

Περιοδικά εκατοντάδες, εφημερίδες άλλες τόσες, αθλητικές ή πολιτικές σε μια χώρα με τόσο χαμηλό αναγνωστικό κοινό ήταν οφθαλμοφανές πως οι "εκδότες" όχι μόνο δεν ενδιαφέρονταν για το τι εκδίδουν αλλά ούτε και αν το αγοράζουν οι αναγνώστες. Ήταν πολλές οι φορές που "μαγείρευαν" τις πωλήσεις με τα πρακτορεία διανομής για να παίρνουν διαφήμιση και μόνο απ' τις εταιρείες.

Είχα ακούσει να με ρωτούν τι κυκλοφορία έχει το τάδε περιοδικό λες και μπορούσαν να καταλάβουν το παιχνίδι του εκδοτικού σιναφιού. Είχα μιλήσει με εκδότες που αποφάσισαν να "επενδύσουν" το χωραφάκι τους απ΄τη Κωλοπετινίτσα σε life style περιοδικό. Άσχετοι με τη μουσική ακόμα μιλούσαν για τους REM λες και ήταν κολλητάρια τους απ΄το σχολείο. Οικονομικά περιοδικά που οι εκδότες τους έτυχε να έχουν κάποιους "φίλους" στα μέσα και στα έξω (έτσι νόμιζαν) και να μιλάνε με τέτοια άνεση για τις μετοχές σαν να τις είχαν στη τσέπη τους και να έλεγχαν αυτοί την διαπραγματευτική τους αξία. 

Πραγματικοί εκδότες ήταν ελάχιστοι. Ευτυχώς γνώρισα και κάποιους από αυτούς που πραγματικά αγαπούσαν την έκδοσή τους, σεβόντουσαν τους αναγνώστες τους και δεν τους καλόπιαναν με "καθρεφτάκια", "χάντρες", ακόμα και με μακαρόνια στη συσκευασία του περιοδικού. (στο λόγο μου έχει συμβεί και αυτό).

Είχαμε φτάσει στην εποχή του γυμνού που πάντα πουλάει. Εκεί η μαλακία "πήγε σύννεφο" μεταφορικά και κυριολεκτικά. Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα ακόμα και με το πορνό, όμως ρε φίλε (λέμε τώρα) δεν μπορείς προφασιζόμενος ένα κάρο παπαριές να μου κοτσάρεις την όποια γκόμενα  για να πουλήσεις τα σκατά σου. Κατανοώ πως δεν έχεις ύλη. η δεν μπορείς να δημιουργήσεις, αλλά μη μου το παίζεις κοσμοπολίτης, ειδικός επί παντός επιστητού για να δείξεις στα "φιλαράκια σου" πως κυκλοφορείς και δέρνεις. Τα φιλαράκια του με ένα μαγικό τρόπο είχαν πάντα προσβάσεις σε κάποιο πολιτικό κόμμα, σε κάποιο βουλευτικό γραφείο, σε κάποια κυβερνητική θέση κλπ. Sex, politics, και χωριάτικη σαλάτα. 

Μετά το γυμνό που πούλησε μέχρι και την Δήμητρα Γαλάνη (βλέπε Play Boy Ελληνική έκδοση) ήρθε η σειρά των cd.

Εκεί να δεις "ομορφιές". Λίγο πιο μετά οι κινημογραφικές ταινίες σε dvd.

 Έτσι είναι όταν δηλώνεις εκδότης κάνεις τα πάντα και συμφέρει. Εδώ ανεβοκατεβάζεις κυβερνήσεις, στις ταινίες θα κωλώσεις; Όχι βέβαια. Απ όλα έχει το μποστανάκι μας. Μόνο που στο μποστανάκι αυτό είχαν φυτέψει, ποτίσει, μεγαλώσει και καρπίσει όλα τα παράσιτα του γνωστού "φυτικού βασιλείου". Μαϊντανοί φυσικά παντού ακόμα με μέσα στα παράσιτα τα οποία δεν αρκέστηκαν στη θέση τους μέσα στα "χάρτινα παλάτια", μα έσκασαν μύτη και στην ελεύθερη τηλεόραση. Τρομάρα μας.

Δεν ήταν και πάλι καθόλου τυχαίο που εκδότες γέμισαν τις τηλεοπτικές συχνότητες με τη βοήθεια κυρίως του βλαχομπαρόκ πασόκ. Εκεί να δείτε μαλακία που έπεφτε (και πάλι κυριολεκτικά και μεταφορικά). 

Ζήσαμε σκηνές απείρου κάλους με τους κάλλους. Θυμάμαι μια εκπομπή που ήταν παρουσιαστής ο σημερινός Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Ναι αυτός ο Παναγιωτόπουλος. Απίστευτο ήταν το γεγονός τις γλίτσας που έτρεχε κάτω απ το δέκτη μου.

Ήταν οι στιγμές που μου τόνισαν τη πεποίθηση πως πρέπει να σταματήσω να βλέπω εκτός από κανένα αγώνα μπάσκετ.

Η συσκευή την είχε γλυτώσει απ΄την ανάγκη για εκτόνωση του θυμού μου και απλά την έκλεισα.

Τα χρόνια της ευτυχισμένης χολέρας πέρασαν όμως και οι όποιοι φελλοί είχαν απομείνει στην επιφάνεια σκόρπισαν τις χαρτοπολτοποιημένες  αυτοκρατορίες τους. Οι "φίλοι" ξεσκεπάζονται ο ένας μετά τον άλλο και παράλληλα αποκαλύπτουν τις σαθρές υποδομές της ζωούλας τους. Ελληναράδες απ΄τη μια, προοδευτικοί του κώλου απ΄την άλλη κατάφεραν να κάνουν τρόπο ζωής των συμπολιτών τους την ωχαδερφοσύνη, τον σταρχιδισμό, τον ουμπλεξισμό, τον χρωστάω της Μιχαλούς. Το να δηλητηριάσεις μια κοινωνία είναι τελικά πολύ πιο εύκολο να το κάνεις με τα μέσα παρά με το νερό. 

Αφορμή για τούτη την ανάρτηση ήταν η είδηση της πώλησης των Εκδόσεων του Λυμπέρη. Είχε προηγηθεί ο Κωστόπουλος. Το πότε θα κλείσει το MEGAκωλοκάναλο δεν ξέρω μα δεν νομίζω να μας το παίζει Μητσοτάκης στη θέση του Μητσοτάκη.

Σε ένα χώρο που αγάπησα, καθώς απ΄τα 17μου μύρισα την τυπογραφική μελάνη, ένοιωσα τις λιθογραφίες, τις γραμματοσειρές, τη σελιδοποίηση, την δημιουργική έκφραση, τα κείμενα που ζούσαν μέσα απ΄τις σελίδες, τις φωτογραφίες που έπρεπε να πουν πιο πολλά απ' το κείμενο,  τη ποιότητα του χαρτιού, το δέσιμο σε βιβλίο ή περιοδικό, τη ντροπή του λάθους, τις βρισιές των παλιών "μαστόρων" ακόμα, ακούμπησα πολλά χρόνια εργασίας, ξενυχτιού για να είμαι τυπικός στην υπόσχεση μου. Χρόνος παράδοσης...εχθές. Το άγχος της λευκής σελίδας έκανε την εμφάνισή του.

Σήμερα: άνοιξε το google και τα έχεις όλα έτοιμα μπροστά σου για να κρίνεις τι θα αφήσεις και τι θα κρατήσεις. 

Κυρίως χωρίς την παραπάνω γλίτσα. 

Ταρατατζούμ και ξεφτίλα

72 Χρόνια γιορτάζουμε. Παρελάσεις, σημαιάκια, εμβατήρια και όλα τα "καλά".

Γιορτάζουμε για ποιο λόγο; Για να φτάσουμε στο 2012 και να φτιάξουμε μια άλλου είδους κατοχή για τις επόμενες γενιές που θα μας φασκελώνουν αντί να μας δαφνοστεφανώνουν. Γιορτάζουμε ένα ΟΧΙ  που με πολύ κόπο είπε κάποιος άνθρωπος εκφράζοντας ένα λαό και όχι τη προσωπική του άποψη.  Γιορτές, πανηγύρια και ουσία μηδέν. 

Ουσία μηδέν γιατί έχουμε ένα ναζιστικό κόμμα μέσα στη Βουλή των Ελλήνων, έχουμε μια κατοχική παρέμβαση στις ζωές όλων μας, έχουμε μια δίωξη ενός δημοσιογράφου (Βαξεβάνη) γιατί τολμάει να λέει αλήθειες, έχουμε πολιτικάντηδες που τη "κοπανάνε"  (το έχασα, δεν ξέρω, δεν απαντώ) έχουμε φοροφυγάδες εκατομμυρίων, έχουμε επιχειρηματίες νταβατζήδες, έχουμε ένα καταπατημένο σύνταγμα και έχουμε τη τύφλα μας. 

Βενιζέλοι, Σαμαράδες, Παπανδέροι, Κουβέληδες, και κάθε λογής κοπρίτες που παίζουν με τις ζωές μας, γιορτάζοντας την αντίσταση ενός λαού πολλαπλώς προδομένη από τις κατοχικές κυβερνήσεις του Καΐρου, από αυτοεξόριστους στο Παρίσι, από οικονομολόγους της Αμερικής, από πραξικοπηματίες στρατιωτικούς, από μια αριστερά που κάνει τη πάπια όταν πρέπει να μιλήσει και να δράσει, από παπάδες που παίζουν με το ποίμνιο σε διάφορες "στάσεις" και από θεοσεβούμενους πολίτες που τους ενοχλούν θεατρικές παραστάσεις και όχι το αγγούρι που τους έχουν χώσει τόσα χρόνια,

Σεβασμός; Που και γιατί; Σε τι; Τι στο διάολο γιορτάζουμε; Αντίσταση; Αγώνες; Ανεξαρτησία;

Ένα μπάχαλο τύπου κράτους σ' αυτή τη γωνιά του πλανήτη που θέλει ακόμα να κοιμάται στις δάφνες του παρελθόντος. Ορθοδοξία χεράκι - χεράκι με τους Σωκράτη, Πλάτωνα, Επίκουρο, Αριστοτέλη...

Απλά ακατανόητα, απλά με μια λέξη τερατογέννηση που τρώει τα σωθικά της.  

Εν - δυο, εν - δυο, εν - δυο, εν - δυο. 

Προσοχή μη χάσετε τον ρυθμό του βηματισμού προς τον γκρεμό ε;

θεοδαίμονες

Ο παντοδύναμος, ο μεγάλος αρχιτέκτονας, ο υπέρ άνω όλων, ο πες τον όπως θέλεις. Απ την άλλη η απεραντοσύνη του Σύμπαντος. Πόσο εγωκεντρικοί πρέπει να είμαστε για να πιστεύουμε πως έστω και αν υπήρχε, θα έπρεπε να ασχοληθεί με τη ζωούλα μας; Ποιο σκοπό άραγε εξυπηρετεί αυτή η μανία εξουσιασμού από κάθε πολιτικοθρησκευτικό σύστημα; Απ' τη μια προφήτες, άγιοι, θεοί δαίμονες (με τη σημερινή έννοια) και απ την άλλη πολιτικοί, τσιράκια, νομολάτρες και νομοθέτες, σε μια υπηρεσία που μοναδικός σκοπό έχει τον εξουσιασμό του ατόμου και μόνο με κάθε μέσο. Θρησκευτικό και πολιτικό. 

Πόσες χιλιάδες χρόνια πρέπει να περάσουν ακόμα για να νιώσουμε πραγματικά οντότητες με αξίες; Πόσοι νόμοι, θρησκευτικοί και πολιτικοί πρέπει ακόμα να γραφτούν μέσα στο μυαλό μας για να μας κάνουν περισσότερο πειθήνιους σε κάτι τόσο άυλο όσο το τάχα μου δίκαιο, το δήθεν αρεστό στον τιμωρό θεό; 

Σε ποιου όνομα πρέπει ο κόσμος να σφάζεται; Ποιος αλλάχ; ποιος χριστός; ποιος βούδας; ποιος διάολος ακόμα έχει τη δύναμη αν εσύ ο ίδιος σαν νοήμον ων δεν έχεις τη δύναμη, την τόλμη, την ανάγκη ακόμα, να μοιραστεί το είναι σου με τον διπλανό σου; Αν δεν μπορείς να δεις πως μόνο η συλλογική προσπάθεια μπορεί να προσφέρει σε τούτη εδώ τη ζωή που ζεις τον παράδεισο και ταυτόχρονα τη κόλαση, πίστεψέ τους.

Bλαχομπαρόκ Γραικία

Κάποια στιγμή στην Ελλάδα υπήρξαν (και υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν) πολλοί παραγωγικοί, πανέξυπνοι, δουλευταράδες, μορφωμένοι, καινοτόμοι, γνώστες της Ελληνικής πραγματικότητας που πραγματικά θα είχαν κάνει μια Ελλάδα αγνώριστη. 

Αυτοί οι άνθρωποι έχοντας πραγματικές αξίες να προσφέρουν δεν ήταν αρεστοί λόγω πρωτοποριακών ιδεών, λόγω δημιουργικότητας τους (ξέρεις φυσικά πως στην Ελλάδα ΔΕΝ πρέπει να είσαι) λόγω εξυπνάδας. 

Η εύκολη λύση λοιπόν για όλους αυτούς ήταν η ΕΞΟΡΙΑ. Μάλιστα όσο το δυνατόν πιο μακρυά Αμερικές. Γερμανίες, Αυστραλίες κλπ.

Για όσους δεν μπορούσαν να τους διώξουν με αυτό τον τρόπο υπήρχαν τα νησάκια (Μακρόνησος, Γυάρος, Ικαρία κλπ). Πάντα δε όλες οι πόρτες κλειστές για όσους δεν ήξεραν τι "καπνό φουμάρουν". Πάνω απ' όλα ο ραγιαδισμός ο τυφλός ορθόδοξος ταλιμπανισμός και η σύγχυση ενός μυαλού που με κανένα τρόπο δεν έπρεπε να μάθει ποιες πραγματικά είναι οι ρίζες του καθώς ο όρος Έλληνας ειπώθηκε ξανά μετά από τόσα χρόνια απ τον Κολοκοτρώνη. Μέχρι τότε απλά Ρωμιοί. Απλά πρόβατα ακολουθώντας τον κάθε παπαροπαππά με την όποια καφρίλα του ερχόταν στο μυαλό. Μη ξεχνάς πως οι Οθωμανοί δεν ενόχλησαν καθόλου την Ορθοδοξία και γενικά τον Χριστιανισμό απλά γιατί απ τη μια είναι συγγενείς μέσω της Παλαιάς Διαθήκης και  απ' την άλλη ο έλεγχος των μαζών της μέχρι τότε Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας θα ήταν πολύ πιο εύκολος μέσω της εκκλησίας και του τυφλού "μακάριοι οι πτωχοί των πνεύματι" και φυσικά το μαζοχιστικότατο "γυρνάω και το άλλο μάγουλο".

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον εκπαίδευσης είναι σίγουρο πως θα διασπάσεις εύκολα την ομοιογένεια ενός πληθυσμού φανατίζοντας, κοροιδεύοντας. εξαπατόντας δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα υπουργείο παιδείας που είναι και θρησκευμάτων. 

Μετά απ όλα αυτά τους κοτσάρεις και ένα βασιλιά απ΄τας Ευρώπας και τους ονομάζεις από ραγιάδες  γραικούς  (δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Γραικός  μα εμείς ορίζουμε το πως μας λένε) και ξεχνάς εύκολα τις αξίες που για αυτές η κυρία απ την Ελβετία μας μισεί τάχα μου. 

Όχι ούτε τεμπέληδες είμαστε, ούτε δεν έχουμε τη κοινή λογική μα είμαστε μαλάκες ψηφοφόροι. 

Είναι και η φύση μας να γνωρίζουμε έτσι αν θέλεις από απλή διαίσθηση πολλά και να μη μπορούμε να τα βολέψουμε μέσα στο φτωχό μας μυαλουδάκι. Ή μήπως μπορούμε και αφήνουμε τους άχρηστους πολιτικούς να έχουν το πάνω χέρι;  Το βόλεμα, η αρπαχτή, η ρεμούλα, ο σταρχιδισμός και όλα όσα είναι πλέον πολύ ορατά άρχισαν να δημιουργούνται κυρίως απ΄το 74 και μετά όταν κάποιοι μετέφραζαν τον όρο ελεύθερη διακινήση των ιδεών σαν αχαλίνωτη παπαρολογία. Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχάσω το τι μαλακία άκουγα τότε αλλά και ακούω ακόμα για την Ελληνική πραγματικότητα. Ένα κράμα δύο κοσμοθεωριών (ελληνισμού και χριστιανισμού) που με τίποτα δεν μπορείς να συνδυάσεις. Σαν να λέμε πως είμαι μαύρος και μέλος της Κου Κλουξ Κλαν. Δεν κολλάνε με τίποτα όμως όσο και να το ψάξεις όσο και να το αναλύσεις. Μόνο κάτι μαναράκια σαν τον Λιακόπουλο, τον Γεωργιάδη, τους άλλους μαλάκες τις Χρυσής Αυγής μπορούν να τα δέσουν όλα αυτά καθώς είναι εντεταλμένοι για αυτό ακριβώς τον σκοπό. Να κάνουν για άλλη μια φορά το μυαλό μας πουρέ. 

Βλέπεις πατριωτάρες που πραγματικά δεν έχουν ιδέα του τι λένε. Μέχρι και τον Χριστό το έχουν κάνει Έλληνα γιατί έτσι γουστάρουν ρε παιδί μου και ψάχνουν να βρουν ότι μαλακία θέλεις για να το πιστοποιήσουν.

Μετά απ΄όλα αυτά (που δεν είναι τα μόνα) άντε να αναπτύξεις λογική, συνέπεια, ήθος πέρα απ την τάχα μου λεβεντιά, τσαμπουκά και βλαχομπαρόκ κατάσταση

X.A. vs ΤΕΧΝΗ

Έχουμε χάσει τελείως το μέτρο πάντων και την απλή λογική.

Η τέχνη όχι μόνο στο περιθώριο αλλά μπορεί να εκφραστεί μόνο αν είναι αρεστή σε κάτι ανεγκέφαλα άτομα που φέρουν τον τίτλο Χρυσαυγήτες,

Σίγουρα δεν έχουν ιδέα ποια ήταν η Χρυσή Αυγή (δεν εννοώ το κόμμα φυσικά) γιατί  αν είχαν έστω και τη παραμικρή άποψη θα είχαν καταλάβει πως δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κοσμοθεωρίες, αυτή του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού τουλάχιστον δεν μπορούν να συνυπάρξουν σαν πολιτική γραμμή ενός κόμματος. Ακροδεξιό φυσικά μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο και παράλληλα διχασμένο εγκεφαλικά καθώς σίγουρα δεν ξέρει τι πρεσβεύει. Την ορθοδοξία; τον ναζισμό; τη σπαρτιατική πειθαρχία; την δημοκρατία; (καλά κάνουμε και λίγη πλάκα) το ελληνικό πνεύμα; (σιγά να μην έχουν διαβάσει Επίκουρο). 

Στην ουσία αυτό που πιστεύουν σίγουρα είναι στη δύναμη του όχλου και της διαστρέβλωσης. Δεν μπορώ να το δω διαφορετικά καθώς απ τη μια μας το παίζουν εθνικιστές κι απ' απ την άλλη κόπτονται υπέρ του χριστιανισμού. Πως έχουν καταφέρει και τα έχουν κολλήσει αυτά τα δύο μόνο το φτωχό τους μυαλό μπορεί να καταλάβει. 

Θα μου πεις εύλογα πως το ενδιαφέρον τους είναι να δημιουργήσουν σφαίρες επιρροής μεταξύ των αγραμμάτων, απαίδευτων, σταρχιδητών μέχρι πρόσφατα κατοίκων τούτης της χώρας. Εντάξει κατανοητό αυτό και το καταλαβαίνεις κι απ τις κινήσεις τους εναντίον αδύναμων και μόνο. 

Άρχισαν να χτυπούν και την τέχνη. 

Ρε παιδί μου το έργο που θέλετε να παίξετε δεν μας αρέσει και μας προσβάλει.

Έτσι λοιπόν μαζεύουμε μερικούς φανατίλες (προβατάκια της ορθοδοξίας) βάζουμε και μπροστάρη ένα τυπάκο που φέρνει οπτικά στον Καραΐσκάκη και τα κάνουμε όλα μπάχαλο για να εντυπωσιάσουμε τη κοινή γνώμη, πως και καλά αντιδρούμε και είμαστε οι μόνοι σε μια χώρα που έχει πάθει παράκρουση και έχει κολλήσει το κώλο της σε ένα καναπέ. 

Όπως πάντα ο πιο εύκολος στόχος είναι ο αδύναμος στόχος. Έτσι ξεκινάμε απ τους εξαθλιωμένους, την τέχνη φυσικά που κανείς δεν την υπερασπίστηκε για να προχωρήσουμε σιγά και μεθοδικά σε άλλες κοινωνικές ομάδες μέχρι να φτάσουμε στο αποτέλεσμα που θέλουμε. Ταυτόχρονα δημοσιεύουμε ότι εθνικιστική μαλακία μας κατέβει και κάνουμε διπλό  κακό όπως  το καιρό της 7χρονης χούντας. α) Καταφέρνουμε με αυτό το τρόπο να καταστρέψουμε την ιστορία, τη γλώσσα, το πραγματικά ελληνικό πνεύμα, τη σοβαρή μελέτη πάνω στις παρακαταθήκες των προγόνων μας και β) Κάνουμε για άλλη μια φορά τους Έλληνες να μη ξέρουν κυριολεκτικά τι θεό   πιστεύουν, να μισούν σύμβολα, ιδέες, να έχουν απόλυτη άγνοια του ποιοι πραγματικά είναι καθώς παρόμοιες εθνικιστικές τακτικές αντί να ανοίγουν  παράθυρα στην γνώση, κλειδαμπαρώνουν, φανατίζουν, οπισθοδρομούν τα μυαλά και κυρίως καταστρέφουν το όποιο ήθος.

Τα έχουν κάνει πλακάκια

Λεφτά Υπάρχουν. Πάντα θα υπάρχουν και θα είναι στις Η.Π.Α. κατά πως λένε αυτοί οι κύριοι με τα 600 δις που προσφέρουν για τη σωτηρία της Ελλάδας. 

Να δεχτούμε λοιπόν πως δεν λένε ψέματα. Τότε το μόνο που πρέπει να γίνει είναι έλεγχος του χρέους και καταλογισμός ευθυνών. Τίμιο το ακούω.

Να δεχτούμε και απ' την άλλη πως δεν υπάρχουν και όλα αυτά είναι μια μούφα.

Τότε γιατί δεν τους μπουζουριάζετε κύριοι κυβερνητικοί, παρά απλά βγαίνετε και λέτε πως είναι  όλα αστεία;

 Ακόμα και τηλεφωνική φάρσα να ήταν θα έπρεπε να κινηθείτε νομικά και να τους σκίσετε, καθώς μαλακιούλες του τύπου δεν κάνουν όταν προπάντων θέλετε σαν κυβέρνηση να είστε σοβαροί. 

Αλλά η φάβα έχει πολλούς λάκκους. Τα επίσημα κωλοκάναλά σας, οι εφημερίδες σας και όλα αυτά τα σκατά πλύσης εγκεφάλου έκαναν τη πάπια για αρκετές μέρες αφήνοντας το κοινό να πιστεύει μέσα από blogs πως κάτι παίζει και είναι σοβαρό. Αποδεικνύοντας μετά τη μούφα πείθεται εύκολα ο κόσμος πως και τα blogs λένε παπαριές, οπότε και πάλι ο έλεγχος των ειδήσεων οδηγεί  στην τάχα μου αξιοπιστία των απόλυτα ελεγχόμενων ΜΜΕ.

Τόση υπερπληροφόρηση δεν θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ. Ονόματα, λεφτά, λίστες, έλεγχοι της ΣΔΟΕ, δημοσιογράφοι τίμιοι όλοι τους, πολιτικοί χάρμα οφθαλμών, πατριώτες με χοντρά φράγκα που γουστάρουν να τα πετάξουν στο βαρέλι δίχως πάτο που το λένε Ελλάδα, πόλεμος απ την άλλη, εκβιασμοί και χαμένα cd (αυτό κι άν είναι μαλακία!!!) οικονομικά μέτρα, φόροι, φόροι, φόροι, φόροι, κινητοποιήσεις της πλάκας, τραμπουκισμοί και στο επίκεντρο όλων το μυαλό του μέσου Έλληνα που δεν μπορεί πλέον να βάλει σε μια λογική σειρά τις προτεραιότητες του. 

Σε αυτόν τον άνθρωπο των 500 ευρώ, ρε καθίκια μιλάτε για δισεκατομμύρια;

Εδώ δεν μπορεί να ταΐσει τα παιδία του,  δεν έχει χρήματα για εισιτήριο, δεν έχει για να καλύψει άμεσες ανάγκες του, να μαζέψει λίγα ευρώ για βενζίνη και εσείς παίζετε με το άγχος της επιβίωσής του; 

Πόσο χυδαίοι είστε; Πόσο ανάξιοι για να λέγεστε άνθρωποι; Πόσο μ α λ ά κ ε ς;

Σε ένα τόπο που οι μορφές εξουσίας τα έχουν "κάνει πλακάκια"  αντιμετωπίζουν τον απλό πολίτη σαν εχθρό τους.

Νομοθετική εξουσία, Εκτελεστική εξουσία, Δικαστική εξουσία και πάνω απ' όλα η εξουσία των ΜΜΕ.  Αυτοί είναι απέναντί σας. Ο εχθρός που δυστυχώς δεν μπορείτε να δείτε, δεν κρατάει σημαία, έχει πολλούς χαφιέδες ανάμεσα μας και πάνω απ όλα έχει τον απόλυτο έλεγχο του νου μας.

Το μόνο που τον τρομάζει είναι η γνώση. Είναι μάλλον καιρός να ανοίξουμε ένα παράθυρο σε αυτή. Τουλάχιστον ας κάνουμε μια προσπάθεια.

O νόμος δεν το επιτρέπει! (ποιός νόμος και γιατί:)

Σε σελίδα του Facebook

Ο χρήστης Αγοράζω και στηρίζω μόνο ΕΛΛΗΝΙΚΑ προϊόντα και εταιρείες !!! κοινοποίησε φωτογραφία από ΕΔΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ !!!

Στο Πολυτεχνείο Κρήτης, κατασκεύασαν αυτοκίνητο υδρογόνου, αλλά η Ελληνική νομοθεσία απαγορεύει την αξιοποίησή του! Πρόκειται για ένα όχημα που θα μπορούσε κάλλιστα να περάσει στη μαζική παραγωγή!

Αυτοκίνητο υδρογόνου, έτοιμο να βγει στην αγορά, κατασκεύασε ομάδα του Πολυτεχνείου Κρήτης, ωστόσο η Ελληνική νομοθεσία εμποδίζει την εμπορική αξιοποίηση του εντός συνόρων!

O λόγος για το Εco Racer, αυτοκίνητο 100% Ελληνικής σύλληψης, σχεδίασης και κατασκευής, που «γεννήθηκε» στα εργαστήρια του Πολυτεχνείου Κρήτης από μια ομάδα προπτυχιακών και μεταπτυχιακών φοιτητών. Κινείται με υδρογόνο και με εξαιρετικές επιδόσεις στην εξοικονόμηση ενέργειας, αφού χρειάζεται ένα λίτρο καύσιμου για 434 χιλιόμετρα. Πρόκειται για ένα όχημα που θα μπορούσε κάλλιστα να περάσει στη μαζική παραγωγή με κάποιες τροποποιήσεις, ακόμη και με κόστος κάτω των 10.000 ευρώ, ώστε να κατασκευάζεται πλήρως στη χώρα μας και να εξάγεται όχι να εισάγεται!

Το αμάξωμα του οχήματος είναι κατασκευασμένο από ανθρακονήματα για να έχει χαμηλό βάρος, διαθέτει σασί αλουμινίου από ειδικά κράματα και κινείται από κυψέλες υδρογόνου, είναι αθόρυβο, και αυτό που παράγει ως αποτέλεσμα της κίνησης του είναι απλώς νερό, δηλαδή εκπέμπει μηδενικούς ρύπους.

Το Eco Racer δεν εχει τίποτα να ζηλέψει από ανάλογα μοντέλα που αναπτύσσονται σε εργαστήρια και αυτοκινητοβιομηχανίες του εξωτερικού, και επιβραβεύθηκε σε διεθνείς διαγωνισμούς με το 1ο βραβείο ασφάλειας και το 4ο εξοικονόμησης καύσιμου.

Αν το ζητούμενο στη χώρα μας είναι η ανάπτυξη, αυτή τη στιγμή λείπει το θεσμικό πλαίσιο ώστε να επιτρέπεται η μαζική παραγωγή αυτού του οχήματος. Ακόμη και αν εμφανιστεί ενδιαφερόμενος επενδύτης δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την κατασκευή του Εco Racer στην Ελλάδα γιατί ο νόμος δεν το επιτρέπει!

«Ελπίζω η Ελλάδα να αλλάξει, να αλλάξουν οι νομοθεσίες να γίνει πιο ευέλικτη. Ιδέες όπως βλέπετε υπάρχουν και ελπίζουμε να υπάρξουν πρωτοβουλίες για να συνδεθεί η επιχειρηματικότητα με το Πολυτεχνείο» σχολίασε στο Eco News ο φοιτητής Παναγιώτης Μπάζιος.

Σημειώνεται ότι η ομάδα Eco Racer του Πολυτεχνείου της Κρήτης μετέχει φέτος στο TedxΑcademy συνεισφέροντας μαζί με αλλά δημιουργικά ανήσυχα και καινοτόμα και μυαλά από τους χώρους της επιστήμης του πνεύματος και των τεχνών στο όραμα για μια Ελλάδα με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον που θα βρίσκεται στην πρωτοπορία και όχι στα μετόπισθεν..

ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ

Μέσα σε ένα κυριολεκτικά χαμό από κάθε λογής είδηση ψάχνεις να βρεις κάτι που θα σε ανεβάσει.

Διαβάζεις για τις "τσάμπα μαγκιές" του Μεϊμαράκη, τις κωλοτούμπες όλων λες και είμαστε στο τσίρκο του παράλογου, τις παπαρίες πλέον της Παπαρήγα, τις ακόμα μεγαλύτερες παπαριές με εθνικιστική μυρωδιά πορδής της Χρυσής Αυγής,  τις μαλακίες Γιωργάκη - Αντωνάκη, το πώς προσπαθούν όλοι να κρύψουν το κωλαράκι τους ή την χοντροκωλάρα τους (βλέπε Πάγκαλο - Βενιζέλο). Βλέπεις τον κάθε τάχα μου ειδικό για την οικονομία να λέει ότι του κατέβει για να δείξει  ρε παιδί μου πως το κατέχει το θέμα, τον άλλο τον αρχιμαλάκα που αυτοκτόνησε (;) κάνοντας φιτίλια 500.000 ευρώ.  Ίσως να αυτοκτόνησε αφού κατάλαβε τη μαλακία που έκανε, καθώς θα μπορούσε να τα έδινε σε τόσες οικογένειες που δεινοπαθούν. Αντίθετα τα πήρε μαζί του μέσα στο σάπιο αίμα του ο φιλότεχνος κατά τα άλλα. 

Σκάει, και καλά, ένα πραξικόπημα που δεν έγινε πέρσι για να έχουμε έτσι να ξεστραβωνόμαστε και να περνούν ότι νέο οικονομικό μέτρο τους καυλώσει απαξιώνοντας ένα ολόκληρο λαό στο όνομα των τραπεζών. 

Σενάρια πολέμου, ανέχειας, πείνας, φόρων επί φόρων πάνω στους προηγούμενους φόρους και ο κάθε χρηματομαλάκας που μαζεύει και μαζεύει απαιτεί να δουλεύουν για πάρτη του για 180 και 200 ευρώ  μηνιαία  για τετράωρη ημερήσια εργασία αφού ξέρει καλά πως μέσα σε αυτές τις γαμημένες 4 ώρες θα ρουφήξει όσο αίμα μπορεί  από κάθε άτομο που έχει ανάγκη να εργαστεί όχι για την απίθανη αυτή αμοιβή, όσο για να νιώθει πως προσφέρει στην οικογένεια του, στον εαυτό του, στο κοινωνικό ιστό με λίγα λόγια. Έναν κοινωνικό ιστό που τον έχουν κάνει όσο πιο σαθρό μπορούν για να εκμεταλλευτούν και την τελευταία σταγόνα μας  τα παράσιτα της ζωής όλων μας. 

Ομάδες πολιτών θα έπρεπε να αναλάβουν την ευθύνη τους και να σταματήσουν να πληρώνουν έστω και αν μπορούν να το κάνουν (που πλέον δεν μπορούν) υποστηρίζοντας έτσι το κωλοσύστημα που καθημερινά οδηγεί σε άλλου είδους αυτοκτονίες πολύ πιο ηρωικές και ανθρώπινες απ΄του παραπάνω φραγκάτου εφοπλιστή φιλότεχνου. 

Τι σκατά ρε γαμώτο; Πόσο έχουμε χωθεί βαθιά σε ένα καβούκι που ανά πάσα στιγμή, τόσο εύθραυστο που είναι, μπορεί να σπάσει και να μας λιώσουν; Γιατί αυτή η αδιαφορία πλέον για τα πάντα; Τουλάχιστον μιλήστε ρε σεις. Ανοίξτε το στόμα σας, τον γραπτό σας λόγο έστω και ασύντακτο και κακογραμμένο και βγάλτε από μέσα σας αυτά που λέμε σε παρέες για να δει το πιο πλατύ κοινό πως είμαστε η μεγάλη μάζα που πρέπει να πάρει τη κατάσταση στα χέρια της. Αρκετά πια με όλους αυτούς που έπαιξαν με την νοημοσύνη μας. Αρκετά με τον κάθε τυχάρπαστο που άρπαξε μια θέση υπουργού, βουλευτή, πολιτικάντη και μας γάμησε. Μας γαμάνε που μας γαμάνε, τουλάχιστον φωνάξτε πως πονάτε. Εκτός κι αν τελικά έχει αρχίσει να σας αρέσει, κάτι που αφήσατε να εννοηθεί στις τελευταίες εκλογές.    

Και δείτε λίγο τι κάνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη.