Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΙΚΕΑ


Μια άμορφη μάζα προϊόντων σε χαμηλές τιμές (νομίζουμε) προσπαθούν να επιβάλλουν μια αισθητική εδώ και κάποια χρόνια που είναι έξω απ΄την Ελληνική πραγματικότητα. Γιατί έξω; Γιατί απλά, ότι είναι φτιαγμένο χωρίς να το βλέπει ο ήλιος έχει μέσα του κακή  ενέργεια. Μπαρούφα θα σκεφτείτε εύλογα. Ίσως αλλά ακόμα πιο μεγάλη μπαρούφα είναι το παραμύθι που έχει πείσει τους νεόπτωχους Έλληνες με τα προϊόντα τους και με εκείνα τα κεφτεδάκια που επιμένουν να τους ταΐζουν λες και δεν ξέρουμε εμείς εδώ δεν έχουμε παράδοση στο τηγάνισμα. Το σύστημα ΙΚΕΑ είναι μια παράδοξη κακοπροαίρετη λογική ισοπέδωσης τους εμπορίου σε τοπικά επίπεδα. Ποια εταιρεία μπορεί να σταθεί ανταγωνιστικά δίπλα στα "καλούδια" του ΙΚΕΑ που φυσικά και έχουν χαμηλές τιμές; όμως οι τιμές ΙΚΕΑ Ελλάδας έχουν πάρει πολύ τα πάνω τους σε σχέση με τις τιμές  ΙΚΕΑ Γερμανίας ή Ολλανδίας που φυσικά οι εργαζόμενοι μέσα σε αυτά έχουν διπλάσιους μισθούς απ΄ότι οι δικοί μας Έλληνες εργαζόμενοι στα στα Σουηδικά αυτά "παγωμένα" μεγαθήρια. 
Η ερώτηση θα ήταν. Πόσο ανάγκη έχεις ένα κωλόπραγμα και πρέπει να το αποκτήσεις από αυτούς; Το έχεις πολύ ανάγκη γιατί; Για να βολέψεις την νέα σου τηλεόραση; Για να καθίσει το κωλαράκι σου σε ένα σκαμνάκι. για να τοποθετήσεις τα βιβλία σου; για να απλώσεις ένα χαλάκι στο χώρο σου; Όλες οι ανάγκες είναι καθαρά προσωπικές σου. 
Υπάρχει όμως και μια ανάγκη που δεν είναι φαινομενικά πολύ προσωπική. Αυτή είναι η ανάγκη του να ζεις καλά στη χώρα σου, με τους φίλους σου, τους γνωστούς σου τους συγγενείς σου, τους συμπολίτες σου και απ όλους αυτούς αφαιρείς ουσιαστικά τα προς το ζειν όταν "ακουμπάς" τον οβολό σου στη Σουηδική ΙΚΕΑ.
Φαντάσου πόσοι άλλοι το κάνουν για να μπορείς μετά να γκρινιάζεις με την άνεσή σου. Μαράζωσε η αγορά, δεν υπάρχουν χρήματα, έχουμε μισθούς πείνας και άλλα όμορφα που ξεστομίζεις ενώ πριν λίγες μέρες είχες καταθέσει τα χρήματα σου για την απόκτηση δύο καρεκλών, ενός φωτιστικού, ή κάποιου τσουλιού για το μπάνιο στο  απρόσωπο τερατούργημα με τα χιλιάδες μπιχλιμπίδια που σε έπεισε πως έχεις ανάγκη.
Όχι ανάγκη έχεις να ζεις σε μια κοινωνία που οι γύρω σου μπορούν και χαμογελούν.  Ανάγκη έχεις να αγοράζεις με τα χρήματα σου βοηθώντας ταυτόχρονα τον διπλανό σου επαγγελματία που με τη σειρά του θα βοηθήσει εσένα αν έχει φυσικά καταλάβει κι εκείνος το παιχνίδι της αλληλεγγύης. 
Ανάγκη όλων μας δεν είναι οι μαλακιούλες του κάθε εισαγόμενου "ΙΚΕΑ" αλλά η υποστήριξη των δυνατοτήτων που έχουμε σαν χώρα και η μεταξύ μας διακίνηση του κύκλου εργασιών μας. 
Στη τελική σε δουλεύουν και πάλι χοντρά όταν σου προσφέρουν τα καθρεφτάκια τους και τις χαντρούλες τους για να σου πάρουν ότι πιο πολύτιμο μπορεί να έχεις. Αυτό δεν είναι άλλο απ τη μεταξύ μας συμπαράσταση. 
Πόσο μάλλον σε τέτοιους καιρούς. Περιμένοντας τις εκπτώσεις των "αξιών" μας η μεταφορά είναι εύλογη σε κάθε εισαγόμενο καταναλωτικό αγαθό με την ψεύτικη ανάγκη του.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Αλίκη Τήνος


Άγια Θάλασσα. Τι ωραίο όνομα ! Αλίκη ποθητό επίσης να προσφωνείς.
Οι εντυπώσεις μου για το νησί ήταν ελάχιστες. Κάτι όλο αυτό το κλίμα της θρησκευτικότητας, κάτι οι στάσεις των καραβιών τόσα χρόνια με προορισμό άλλα νησιά δεν μου έδωσαν την ευκαιρία για να μείνω παραπάνω. Μέχρι που το πήρα απόφαση κυρίως για τον Πύργο και τον Πάνορμο. Δεν είχα άδικο τελικά. Ο Πύργος ήταν μια επιβεβαίωση των προσδοκιών μου. Ένα χωριό μουσείο κανονικό. Παντού η αίσθηση της πλαστικότητας του μαρμάρου, κληρονομιά του Χαλεπά στο τόπο. 
Εκείνος ο μεγάλος πλάτανος στο κέντρο της πλατείας και το καφενείο ακριβώς μπροστά του μια απ τις απλές χαρές της ζωής που δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ. Απολαυστικές στιγμές που γράφουν έντονα στη μνήμη με χρώματα ανεξίτηλα στο πέρασμα του χρόνου. Σκιές του πλάτανου πάνω στο τραπέζι που που και που κάποια ηλιακτίνα περνάει για να τονίσει τη καθαρότητα του τσίπουρου και να αλμυρίσει περισσότερο τη λιαστή ντομάτα. Ο καπνός του τσιγάρου παίρνει άλλη διάσταση, τα αρώματα είναι πιο έντονα και όλα σου λένε, ναι είσαι σε ένα παράδεισο. 
Είχα ανοίξει ένα βιβλίο και διάβαζα, όχι γιατί μου άρεσε σαν βιβλίο όσο γιατί μπορούσα μέσα σε αυτό το κλίμα να αφοσιωθώ στις σελίδες του κουτσοπίνοντας και χωρίς καμία απολύτως διάθεση να γυρίσω στο δωμάτιό μου. Αν ήταν δυνατόν θα έβγαζα όλη την ημέρα εκεί με καφέ απ το πρωί, κανένα τσιπουράκι με μεζέ το μεσημέρι και το βραδάκι με ότι οινόπνευμα διαθέτει το μαγαζί  χωρίς να έχω ανάγκη τεκίλες, μπέρμπον και άλλα σχετικά. Έτσι είχαν περάσει κάποιες ώρες στρίβοντας αρκετά τσιγάρα και απολαμβάνοντας πλέον τσιπουράκι με μεζεδάκι λιαστή τομάτα, μερικά γαυράκια και λίγο τυρί υποθέτω τοπικό. Κοιτούσα το παιχνίδι του αέρα στα φύλλα του πλάτανου και προσπαθούσα να καταλάβω αν έχουν κάποια λογική κίνηση που ένας μαθηματικός σίγουρα θα ήξερε να μου πει. Καλά δεν θα σκάσω για να μάθω αλλά όταν είσαι μόνος σου οι περίεργες σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς καμία προειδοποίηση και χωρίς κανένα αίτιο.
Έτσι ξαφνικά μπήκε στη πλατεία και μια παρέα μερικών 30αρηδων πιθανολόγησα. Μια παρουσία μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και κάρφωσα για λίγο το βλέμμα μου καθώς στο λευκό φόντο του τοίχου με λίγη σκιά χαμηλά έμοιαζε σαν να ήταν κάποιο ζωγραφικό έργο. Οι πινελιές του καλοκαιρινού φορέματος σε ένα ντεγραντέ του γαλάζιου προς το λευκό ήταν απίθανο. Τα μαλλιά της καστανά και σίγουρα ανοιγμένα απ τον ήλιο και τις ώρες που είχε διαθέσει στη παραλία την έκαναν καλοκαιρινή φιγούρα που έγραφε θαυμάσια.

Τα τραπεζάκια  του καφενείου ήταν λίγα και αρκετά κοντά το ένα στο άλλο. Έτσι και να ήθελες να απομονωθείς στο μικρόκοσμό σου δεν ήταν δυνατόν αφού έμοιαζε να συμμετέχεις στη κάθε παρέα.  Απ την ώρα που είχα πάει μέχρι τώρα είχα αλλάξει λοιπόν δυο - τρεις "παρέες" με αντίστοιχες συνομιλίες περί ανέμων και υδάτων. Κεράστηκα και κέρασα και παρέμεινα εκεί σαν να ήθελα να κολλήσω τον χρόνο στη μοναδικότητα εκείνων των ωρών.

Εκείνη η παρουσία χάθηκε σε ένα μαγαζάκι της πλατείας και μετά από λίγο ξανασυνάντησε τη παρέα της οπου όρθιοι περίμεναν ακόμα κάτω απ το πλάτανο, μόλις δυο μέτρα απ' τα τραπεζάκια. Έδειχνε το νέο της απόκτημα σαν κάτι μοναδικό και έβλεπες στα μάτια της την αξία που θα έπαιρνε για πάντα μέσα της κάθε φορά που θα ήταν αναγκασμένη να διώχνει από επάνω του τη σκόνη του χρόνου. Σίγουρα σε κάποιο σημείο του σπιτιού της θα της έφερνε στο μυαλό το καλοκαίρι αυτό και τη παραμονή της στον Πύργο της Τήνου δίπλα στη μεγάλη παχιά σκιά του πλάτανου. 

Όλη η παρέα τους κάθισε και πάλι δίπλα μου χωρίς να μου ενοχλούν τη πρόσβαση στη είσοδο του μαγαζιού, κάτι που σαν βίτσιο μου αρέσει να κάνω κάθε φορά που κάθομαι σε τέτοια νησιώτικα μαγαζάκια. Ίσως γιατί πάντα μου άρεσε να είχα δικό μου ένα τέτοιο και να έρχονται φιλαράκια να πίνουμε, να ακούμε μουσικές, να καπνίζουμε, να γελάμε, αυτό που με λίγα λόγια λέμε να ζούμε.
Πολλές φορές σκεφτόμουν τις δικές μου αντιδράσεις σε μια παραγγελία, σε ένα σχόλιο, το πως θα άλλαζα ότι δεν μου άρεσε, πως θα είχα φτιάξει το λιτό μενού και γενικά τη προσωπικότητα του μαγαζιού των ονείρων μου. Με αυτό τον τρόπο πρέπει να είχα "ανοίξει" δυο τρία καφενεία σε κάθε κυκλαδονήσι. Α, ναι εκεί θα ήθελα πάντα. Στην Άνδρο, στη Σέριφο, στη Κέα, στη Φολέγανδρο και τώρα να εδώ στον Πύργο της Τήνου. Ίσως κάποτε κάπου, ποιος μπορεί να πει σίγουρα ναι ή όχι; Δικαίωμα στο όνειρο έχουν όλοι.

Αυτός ήταν και ένας τρόπος να απολαμβάνω τις σκέψεις μου χωρίς να προσπαθώ να κλείσω και τα αυτιά μου στις κουβέντες της παρέας καθώς ο τόνος τους ήταν αρκετά δυνατός και ευχάριστος. Μερικές φορές συμμετείχα και στα γέλια τους καθώς ένα περιστατικό περιγραφόταν απίθανα από ένα τυπάκο μάλλον κοντούλη αλλά με πανέξυπνα μάτια. Θεώρησα πως ήταν η καρδία του γέλιου της παρέας καθώς δεν άφηνε κανένα απείραχτο με τα βέλη του χιούμορ του. Φυσικά σαν καλός περφόρμερ που ήταν πρώτα απ όλα γελούσε με τον αυτοσαρκασμό του. Ωραία παρέα σκέφτηκα θεωρώντας πως στο "δικό μου" καφενείο θα ήταν πάντα ευπρόσδεκτη.

Είχε έρθει η σειρά της Αλίκης να κριτικαριστεί απ' τον τυπάκο. 
- Δε μου λες μικρό μου, θα  μας ποζάρεις πολλή ώρα ακόμα με αυτό το υφάκι;
Εκείνη είχε αφήσει ένα μικρό γλυπτό (το νησί είναι γεμάτο) στο τραπεζάκι και το κοιτούσε εδώ και ώρα χωρίς να δίνει σημασία σχεδόν στα καλαμπούρια του τυπάκου. Που και που έσκαγε κάποιο χαμόγελο και ξαναγυρνούσε στην ονειροπόληση της κοιτώντας πάντα την μικρή μαρμαρένια επιφάνεια του γλυπτού. Έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να πάρει τη πόζα του μικρού αγάλματος με τις αυστηρές γραμμές μα τόσο αρμονικές. Ήταν ένα από εκείνα τα μικρά κυκλαδίτικα ειδώλια που πουλάνε πολύ σε όλες τις Κυκλάδες και όχι μόνο στους τουρίστες.
Μπορώ να πω πως και οι δικές της γραμμές είχαν κάτι απ τα γλυπτά του Μποτιλίανι. Σκεφτόμουν πως κι εκείνπς το ίδιο θα πρέπει να σκεφτόταν όταν δεν είχε χρήματα να αγοράσει μάρμαρο. όταν τις ελάχιστες φορές που το έκανε απλά δυνοπαθούσε στη σκόνη που άπλωνε το καλέμι του και ο βήχας του τον σταματούσε απ τη δημιουργία. ίσως για αυτό τελικά και οι γυναικείες μορφές του είχαν αυτό το γλυπτικό ύφος. Έτσι είναι το καλοκαίρι σε κάνει να σκέφτεσαι πολλά και να μπερδεύεις με μια αρμονική συμφωνία τα πάντα. Απ το καφέ του πλάτανου, το τσιπουράκι με τον μεζέ, τον καπνό, τις λέξεις, τα ακούσματα. Όλα μαζί με μουσικό χαλί τα τζιτζίκια. 
Δεν απάντησε αλλά συνέχιζε με το ίδιο χαμόγελο να τον κοιτά για λίγο και ξαναγύρισε στη αυτοσυγκέντρωση της στο γλυπτό.
Μου έκανε εντύπωση που μάλλον δεν τον άκουσε καθόλου ενώ εγώ ήταν σαν να συμμετείχα στη κουβέντα τους. Άφησα για λίγο τα μάτια μου πάνω στις γραμμές του προσώπου της και προσπάθησα να τις συνδέσω με τις γραμμές του γλυπτού. Μπα όχι δεν τα κατάφερνα αν και κάτι είχε από αυτό αδιευκρίνιστα όμως. 
Θαύμαζα τη προσοχή της στο νέο της απόκτημα. "Άραγε έχει κάποια σχέση με την τέχνη; 
Κράτησε λίγο ακόμα η παρατήρησή μου όταν το χέρι του τύπου που είχε το καφέ ακούμπησε στον ώμο μου και μου είπε. - Παίζεις κάνα ταβλάκι;
Φτου ρε γαμώτο σκέφτηκα. Σίγουρα θα χάσω πάλι. 
- Αν κερδίσεις κερασμένα ότι έχεις πάρει. Αν χάσεις θα τα πληρώσεις, 
Η προσφορά του ήταν εγκάρδια και με χαροποίησε όχι γιατί θα με κερνούσε αλλά γιατί σίγουρα θα πλήρωνα όπως είχα βάλει σε τάξη μέσα μου.
Μου πήρε τις πόρτες και το πλακωτό και του πήρα διπλό το φεύγα. (ναι μπορεί να γίνει). Παίξαμε άλλη μια πόρτες λοιπόν όπου όπως ήταν φυσικό έχασα. 
Το τάβλι όταν παίζεται έτσι για τη πλάκα μας, τραβάει το ενδιαφέρον των γύρω αρκεί φυσικά να ξέρουν κι αυτοί. Ε η Αλίκη ήξερε και παρατήρησα ένα μορφασμό αδιάκριτης χαράς όταν πήρα το φεύγα. Δεν είχε κάποιο λόγο να χαρεί εκτός αν δεν είχα καταλάβει κάτι επίσης αδιευκρίνιστο. Κατσούφιασε όταν έχασα τελικά και δεν άντεξα να μη ρωτήσω.
- Νομίζεις πως αν κέρδιζα δεν θα έβρισκα τρόπο να πληρώσω; 
- Ναι περίμενα αυτό ακριβώς να δω με ποιο τρόπο θα πλήρωνες.
- ίσως να έλεγα στον κυρ Αντώνη πως κερνάω τα δικά σας.
- large?
-Καθόλου αλλά θα είχε πλάκα. Όμως μπορώ να κεράσω εσένα ένα ποτό το βραδάκι.
Κατεβήκαμε το βράδυ στη χώρα σε ένα μπαράκι κοντά στο λιμάνι στα αριστερά όπως μπαίνει το καράβι. Ούτε θυμάμαι το όνομα μα το μόνο που φέρνω στο μυαλό μου ήταν κάτι μεγάλα ψηλά μπουκάλια με χρωματιστό υγρό που ήταν τριγύρω στο χώρο και έπαιζε συμπαθέστατη μουσική.
Μέσα στα όσα λέγαμε ήταν και οι σκέψεις μου για τις γραμμές της. Πως μου έφερνε στο μυαλό και τα έργα του Μποτιλίανι, πως τα χρώματα που φορούσε τα είχε επιλέξει σωστά και σύμφωνα με τα χρώματα της, πως γενικά θα ήταν ωραίο να τη ζωγράφιζα. Όχι βέβαια όπως ο Μποτιλιάνι  αλλά πιστεύω πως θα της άρεσε.
Δέχτηκε να ποζάρει. Το έκανα όταν ξαναβρεθήκαμε στην Αθήνα στα μέσα του επόμενου Σεπτέμβρη. Της χάρισα το έργο και συνεχίσαμε να βρισκόμαστε και να μιλάμε για τέχνη. Δεν είχε καμία σχέση με αυτή όμως είπε κάτι που μου άρεσε. 
- Νομίζω πως την τέχνη την έχει ο καθένας μέσα του και τη βγάζει με διαφορετικούς τρόπους.
Συμφώνησα με την άποψη αυτή και στους επόμενους μήνες ακούσαμε jazz στο Half Note, ήπιαμε τσιπουράκια στη παραλία καταχείμωνο με ήλιο, κάναμε βόλτες στο κέντρο, είδαμε και κάποιες χειμωνιάτικες ανατολές μετά από πολύωρα ποτάκια σε μπαράκια.
Είχαμε πει να πάμε μαζί διακοπές το επόμενο καλοκαίρι, κάτι που δεν έγινε ποτέ.


Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

9 μήνες μετά


Άνοιξα άλλο ένα πακέτο καπνό,
Τράβηξα το χαρτάκι πέρασα τον καπνό και το έστριψα. Μια κίνηση καθημερινή και επαναλαμβανόμενη αρκετές φορές μέσα στο 24ωρο. 
Όμως αυτή τη φορά έχει άλλη σημασία. Το γιατί έχει να κάνει με τον καπνό και την ανάμνηση της Παρασκευής. Μιας "παρενθετικής" ημέρας στη καθημερινή ροή της ζωής. Είχε διαφορετική αξία ο καπνός αυτός αν και ίδια γεύση που προτιμώ. Πιο γλυκιά θα έλεγα, πιο απολαυστική. Περίμενα να ανοίξω αυτό το πακέτο την ημέρα που η παρένθεση θα έκλεινε και όλα θα είχαν ξαναμπεί στη συνηθισμένη πορεία. Είναι δώρο, απαιτεί σεβασμό και μεταχείριση ιδιαίτερη.
Είναι ίδιο και απαράλλακτο προϊόν αλλά έχει μεγάλη σημασία η κίνηση και το συγκεκριμένο χέρι που το πρόσφερε. Έτσι λοιπόν πρέπει να πάρει τη κατάλληλη θέση μέσα στα τόσα πακέτα καπνού που απλά εξαϋλώθηκαν.
Είναι αυτά τα πακέτα καπνού που πρέπει να τύχουν μιας διαδικασίας διαφορετικής απόλαυσης. Το ίδιο άναμμα, ή ίδια διαδρομή του μέσα μου, μα διαφορετική  η απόλαυση του. Δύσκολα μπορεί να καταλάβει κανείς τη διαφορά. Πρέπει να έχει μεσολαβήσει μια αναμονή μιάμισης ώρας ταλαιπωρία με το λεωφορείο της διαδρομής, να έχει ζεσταθεί απ τη ενέργεια της, να προσφερθεί μετά με το μοναδικό εκείνο τρόπο και με το χαμόγελο που δεν λείπει ποτέ από εκείνη την έκφραση της. 
Έτσι αλλάζει από απλός καπνός και αποκτά την μοναδικότητα του. Δύσκολο να καταλάβει ο καθένας. Μα εκείνη ξέρει καλά.
- Κατά τις 5 πρέπει να φύγω.
Μέσα σε μερικές ώρες να προλάβεις να χωρέσεις λοιπόν όσα πιο πολλά μπορείς και να αποκτήσει κι αυτή η "παρένθεση" την μοναδική της αξία.
Περισσότερα από 500 χιλιόμετρα η διαφορά και οι αναμνήσεις προηγούμενων ετών τονίζουν, μεστώνουν, δίνουν αξία σε μια ενέργειά της που δύσκολα κάνει κάποιος αν δεν αγαπάει. Το αναγνωρίζω και το σέβομαι. Με γεμίζει ευχαρίστηση και προσπαθώ να κάνω τις παρενθέσεις αυτές ευχάριστες με όποιο τρόπο. 
Αναμονή για να ετοιμαστεί ένα πολύ πολύ απλό γεύμα συντροφιά στη κουζίνα, ένας καφές πριν, ένα κομμάτι lemon pie μετά, και μερικές ωρίτσες κουβέντας για να ανταλλαχθούν όσο πιο πολλά είναι δυνατόν. 
Να χωρέσεις μέσα σε αυτές τις ώρες όσα είναι δυνατόν να προσφέρουν και στους δυο μας την ευχαρίστηση αυτής της δεύτερη παρένθεσης μέσα στην ίδια χρονιά.
Σε ευχαριστώ και πάλι που το κάνεις αυτό κρατώντας μια αξία ζωντανή.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Χαμένη βρισιά















Για τα 153 ΝΑΙ, τα 18 παρόν και το 1 απών
Ψάχνω να βρω μια βρισιά ρε καθίκια για σας. Το "άντε γαμηθείτε" θα είναι ευχή και δεν το κάνω. Το "να πάτε στο διάολο" είναι λίγο, καθώς με αυτόν έχετε παρτίδες. Το να πάθετε εκείνο και το άλλο δεν μου πάει σαν άνθρωπο. Το να πέσει η φωτιά του θεού και να σας κάψει δεν με αντιπροσωπεύει γιατί απλά δεν πιστεύω. Η οικογένειά σας δεν μου φταίει πάλι (αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι βλαστάρια θα βγουν και από εκεί), έχουμε παραδείγματα βλέπεις Καραμανλήδες, Παπανδρέοι, Πάγκαλοι, Ράλληδες ...
Ποια θα ήταν η πιο μεγάλη βρισιά για σας. ίσως το να βρείτε "φιλότιμο" στα παντελόνια σας. Τότε ο χώρος μεταξύ δεξιάς και αριστερής τσέπης να μην ήταν τόσο ευρύχωρος ώστε να χωράει όλα όσα τσεπώνετε. Θα χάνατε τη "μασούλα" καθάρματα. Θα χάνατε την εύνοια του συστήματος που οικοδομείτε σε βάρος ενός ολόκληρου λαού. 
Μόνο έτσι θα αποφασίζατε να αυτοκτονήσετε με κάποιον ανώδυνο τρόπο γιατί για δραματικές αποφάσεις δεν σαν κόβω αν αυτές δεν αφορούν στις τράπεζες συμμάχους ενάντια σε ένα κόσμο που υποφέρει δέσμιος της Ολιγαρχικής Δημοκρατίας σας. 
Ποια Δημοκρατία ρε κοπρίτες και ποιο Σύνταγμα όταν το έχετε κάνει κυριολεκτικά "χαρτί του κώλου"; Έχετε παραμαγειρέψει τα "κουκιά" και το φαΐ βρωμάει. Ο κόσμος σταμάτησε να "τρώει" αν και τον περασμένο Μάη έδειξε πως ακόμα απλώνει χέρι στο μενού σας. 
Βρισιά ακόμα δεν έχω βρει πάντως.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Μπάχαλου συνέχεια


Αλλαγή Συντάγματος  ΤΩΡΑ.
Το καλοκαίρι του 2011 έλεγες πως κάτι πάει να αλλάξει. Έβλεπες τουλάχιστον τον κόσμο να θέλει να αλλάξει κάτι.
Οι εκλογές ήταν, ας πούμε, η βαλβίδα ασφαλείας που υποθετικά πάντα έδωσε ένα νέο στίγμα στις πολιτικές κινήσεις.
Και μετά ξυπνήσαμε απ΄τον διαρκή μας λήθαργο. Φτιάξαμε τρικομματική κυβέρνηση κι ούτε γάτα ούτε ζημιά ε;  Ένα απίστευτο μαγείρεμα "κουκιών", πόσα μου δίνεις, πόσα σου δίνω, bonus εδρών, ανακατατάξεις στα κόμματα για να βγουν τα ψηφουλάκια. Οι κοπρίτες και πάλι έκαναν καλά τη δουλειά τους. Είπαν ψέματα, κορόιδεψαν, χλεύαζαν, υποσχέθηκαν (σιγά να μη δεν το έκαναν) και στη τελική μας γύρισαν και πάλι πίσω. 

Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα που τελικά ξαναέβγαλαν το έκτρωμα της "Νεοδημοπασοκικησαριστερας" για να τους έχουν ρε παιδί μου όλους ικανοποιημένους. Το έκτρωμα ακόμα ζει εις βάρος μας και οι διαμαρτυρίες (καλά τώρα) κρατούν μέχρι να φτάσει ο φραπέ 10 ευρώ. Τότε ίσως κάτι γίνει. Προς το παρόν λέμε και καλά κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, αλλά ουσιαστικές κινήσεις τίποτα. 

Αν αυτό το γαμημένο κωλοσύνταγμα δεν αλλάξει ριζικά δεν θα αλλάξει τίποτα έτσι κουρελόχαρτο που το έχουν κάνει με τους κωλονόμους τους και τα παραθυράκια τους. Που να περάσει Πάγκαλος και Βενιζέλος μέσα από αυτά; 

Μόνο με μια αλλαγή ριζική μάλιστα μετά από δημοψήφισμα υπέρ της άποψης αυτής μπορεί κάτι να γίνει. 
Μέχρι τότε θα αγανακτούμε και θα φωνάζουμε αλλά τα καμάρια μας θα μας γράφουν όπως πάντα στα "παπαράκια τους" καθώς πραγματικά αρχίδια δεν έχουν. ΑΝ ΕΙΧΑΝ θα είχαν και το θάρρος της γνώμης τους. Θα ψήφιζαν ΌΧΙ στα σχέδια ξεπουλήματος αυτής της χώρας και δεν θα δήλωναν "παρών". Αλλά είπαμε και παραπάνω "παπαράκια" έχουν και όχι αρχίδια. Μου φέρνουν στο μυαλό εκείνο το .."κυρία δεν το έκανα εγώ" ή το άλλο "δεν πρόλαβα να διαβάσω γιατί είχαμε να κάνουμε δουλειές με τον μπαμπά μου". Οι πολιτικοί μας απαντούν σαν αυτούς που θέλουν να συμμετάσχουν στα γκάλοπ με το Δεν ξέρω - Δεν απαντώ. Μιλάμε για τέτοιο θάρρος. Τολμηροί σαν τα σκυλάκια του καναπέ με τα ροζ φιογκάκια στα κεφαλάκια τους. Κάνουν συνεχώς τους τσαμπουκάδες (βλέπε "άδωνις") που κρυβόταν ο μαλάκας, πίσω απ τη γυναίκα του μη τον πετύχει η μουστάρδα. Σκέτος ¨Κόναν ο Βάρβαρος". 
Έχουμε και τα άλλα τα φρεσκοαποκτηθέντα καμάρια του κοινοβουλίου μας με τα μαύρα t-shirt φτιαγμένα στη τουρκία, που τα βάζουν με κάθε αδύναμο κακομοίρη πουλώντας τσάμπα μαγκιά σε ένα κόσμο που τρώει πολύ κουτόχορτο. Αλλά έχουμε και κάτι τσαμπουκαλεμένες κυρίες στυλ Τσακρή που κατεβάζουν τα εξ αμάξης αλλά λένε και ένα ωραιότατο ΝΑΙ. Έχουμε και Κασιδιάριδες και έχουμε επίσης τους ΠΑΡΟΝΤΕΣ αλλά και έναν ΑΠΟΝΤΑ.
Σε μια τόσο κρίσιμη διαδικασία και όταν πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου απλά δηλώνεις ΠΑΡΩΝ!!! 
Δηλαδή για να καταλάβουμε πιο καλά. Είσαι σε μια εταιρία και έχεις τη θέση του λογιστή ας πούμε και πρέπει να φτιάξεις τη δήλωση φόρου εισοδήματος. Ξέρεις πως η εταιρία έχει κάνει λαμογιές και για να την καλύψεις απλά λες στην εφορία ΠΑΡΩΝ. Τι λέτε τότε, η εφορία τι θα κάνει; Θα δεχτεί αυτή τη μαλακία του "λογιστάκου"; Όχι φυσικά. Θα κόψει το κώλο του συγκεκριμένου υπαλλήλου που δεν έκανε τη δουλειά του και παράλληλα θα επιβάλει πρόστιμο στην εταιρία.
Εδώ που τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά πως είναι δυνατόν το κωλοσύνταγμα που λέγαμε να αφήνει τέτοιο περιθώριο στον κάθε "βουλευτάκο"  που συμμετέχει στα κοινά και μάλιστα σε κάποια θέση που του έδωσαν οι ψηφοφόροι και παράλληλα τον πληρώνουν από αυτά που δεν έχουν με ένα πάρα πολύ καλό μισθό. Ακόμα τους κρατάμε ε; Ακόμα τους ακούμε; Ακόμα τους υπολογίζουμε σοβαρά; Ακόμα τους αφήνουμε να παίζουν; Ακόμα τους επιτρέπουμε να καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών μας; 

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Γλίτσα πάνω στις λευκές σελίδες.


Ένα κομμάτι της ζωής είναι συνυφασμένο με τον κύκλο των εκδόσεων. Γενικά και πιο ειδικά ο εκδοτικός χώρος είναι (ήταν;) γεμάτος με κάθε λογής ιδέα πάνω στο κύκλο της ζωής. Μπορούσες να διαβάσεις (;) για τα πάντα. Μπορούσες να έχεις άποψη βάση της άποψης του κάθε εκδιδόμενου κειμένου.
Από τα κείμενα του Καστοριάδη ως τις μαλακίες του Κωστόπουλου, μπορούσες να ανακαλύψεις τις πτυχές της ανθρώπινης σκέψης, ατόφιας ή τροποποιημένης ανάλογα με τις εποχές. Άλλες φορές προσπαθώντας μέσα στο "πιλάφι" των προτάσεων ενός βιβλίου (καλού ή κακού) άλλες πάλι μέσα από "μουράτες" εικονογραφικές παρεμβάσεις ενός περιοδικού.
Σε ένα χώρο που η μυρωδιά του φρέσκου μελανιού επικρατούσε, μπορούσες να δεις τα πιο απίθανα είδη ανθρώπων. 
Από πραγματικούς γνώστες του είδους, από άσχετους επαγγελματίες που θεώρησαν πως μπορούν να γίνουν εκδότες, από κομματόσκυλα που εκτελούσαν συγκεκριμένη εντολή, από τυχάρπαστους δημοσιογραφίσκους...
Μια σειρά ατελείωτη από δαύτους που είναι απόλυτα φυσικό να μη μπορεί να τους ζήσει μια αγορά άντε δέκα εκατομμυρίων να σου πω.
Λόγω επαγγελματικής διαστροφής μου αγόραζα πολλά περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία, όχι τόσο για το περιεχόμενο τους αλλά για να έχω γνώση του πελατειακού μου κατεστημένου. 
Περιοδικά εκατοντάδες, εφημερίδες άλλες τόσες, αθλητικές ή πολιτικές σε μια χώρα με τόσο χαμηλό αναγνωστικό κοινό ήταν οφθαλμοφανές πως οι "εκδότες" όχι μόνο δεν ενδιαφέρονταν για το τι εκδίδουν αλλά ούτε και αν το αγοράζουν οι αναγνώστες. Ήταν πολλές οι φορές που "μαγείρευαν" τις πωλήσεις με τα πρακτορεία διανομής για να παίρνουν διαφήμιση και μόνο απ' τις εταιρείες.
Είχα ακούσει να με ρωτούν τι κυκλοφορία έχει το τάδε περιοδικό λες και μπορούσαν να καταλάβουν το παιχνίδι του εκδοτικού σιναφιού. Είχα μιλήσει με εκδότες που αποφάσισαν να "επενδύσουν" το χωραφάκι τους απ΄τη Κωλοπετινίτσα σε life style περιοδικό. Άσχετοι με τη μουσική ακόμα μιλούσαν για τους REM λες και ήταν κολλητάρια τους απ΄το σχολείο. Οικονομικά περιοδικά που οι εκδότες τους έτυχε να έχουν κάποιους "φίλους" στα μέσα και στα έξω (έτσι νόμιζαν) και να μιλάνε με τέτοια άνεση για τις μετοχές σαν να τις είχαν στη τσέπη τους και να έλεγχαν αυτοί την διαπραγματευτική τους αξία. 
Πραγματικοί εκδότες ήταν ελάχιστοι. Ευτυχώς γνώρισα και κάποιους από αυτούς που πραγματικά αγαπούσαν την έκδοσή τους, σεβόντουσαν τους αναγνώστες τους και δεν τους καλόπιαναν με "καθρεφτάκια", "χάντρες", ακόμα και με μακαρόνια στη συσκευασία του περιοδικού. (στο λόγο μου έχει συμβεί και αυτό).
Είχαμε φτάσει στην εποχή του γυμνού που πάντα πουλάει. Εκεί η μαλακία "πήγε σύννεφο" μεταφορικά και κυριολεκτικά. Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα ακόμα και με το πορνό, όμως ρε φίλε (λέμε τώρα) δεν μπορείς προφασιζόμενος ένα κάρο παπαριές να μου κοτσάρεις την όποια γκόμενα  για να πουλήσεις τα σκατά σου. Κατανοώ πως δεν έχεις ύλη. η δεν μπορείς να δημιουργήσεις, αλλά μη μου το παίζεις κοσμοπολίτης, ειδικός επί παντός επιστητού για να δείξεις στα "φιλαράκια σου" πως κυκλοφορείς και δέρνεις. Τα φιλαράκια του με ένα μαγικό τρόπο είχαν πάντα προσβάσεις σε κάποιο πολιτικό κόμμα, σε κάποιο βουλευτικό γραφείο, σε κάποια κυβερνητική θέση κλπ. Sexpolitics, και χωριάτικη σαλάτα. 
Μετά το γυμνό που πούλησε μέχρι και την Δήμητρα Γαλάνη (βλέπε Play Boy Ελληνική έκδοση) ήρθε η σειρά των cd.
Εκεί να δεις "ομορφιές". Λίγο πιο μετά οι κινημογραφικές ταινίες σε dvd.
 Έτσι είναι όταν δηλώνεις εκδότης κάνεις τα πάντα και συμφέρει. Εδώ ανεβοκατεβάζεις κυβερνήσεις, στις ταινίες θα κωλώσεις; Όχι βέβαια. Απ όλα έχει το μποστανάκι μας. Μόνο που στο μποστανάκι αυτό είχαν φυτέψει, ποτίσει, μεγαλώσει και καρπίσει όλα τα παράσιτα του γνωστού "φυτικού βασιλείου". Μαϊντανοί φυσικά παντού ακόμα με μέσα στα παράσιτα τα οποία δεν αρκέστηκαν στη θέση τους μέσα στα "χάρτινα παλάτια", μα έσκασαν μύτη και στην ελεύθερη τηλεόραση. Τρομάρα μας.
Δεν ήταν και πάλι καθόλου τυχαίο που εκδότες γέμισαν τις τηλεοπτικές συχνότητες με τη βοήθεια κυρίως του βλαχομπαρόκ πασόκ. Εκεί να δείτε μαλακία που έπεφτε (και πάλι κυριολεκτικά και μεταφορικά). 
Ζήσαμε σκηνές απείρου κάλους με τους κάλλους. Θυμάμαι μια εκπομπή που ήταν παρουσιαστής ο σημερινός Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Ναι αυτός ο Παναγιωτόπουλος. Απίστευτο ήταν το γεγονός τις γλίτσας που έτρεχε κάτω απ το δέκτη μου.
Ήταν οι στιγμές που μου τόνισαν τη πεποίθηση πως πρέπει να σταματήσω να βλέπω εκτός από κανένα αγώνα μπάσκετ.
Η συσκευή την είχε γλυτώσει απ΄την ανάγκη για εκτόνωση του θυμού μου και απλά την έκλεισα.

Τα χρόνια της ευτυχισμένης χολέρας πέρασαν όμως και οι όποιοι φελλοί είχαν απομείνει στην επιφάνεια σκόρπισαν τις χαρτοπολτοποιημένες  αυτοκρατορίες τους. Οι "φίλοι" ξεσκεπάζονται ο ένας μετά τον άλλο και παράλληλα αποκαλύπτουν τις σαθρές υποδομές της ζωούλας τους. Ελληναράδες απ΄τη μια, προοδευτικοί του κώλου απ΄την άλλη κατάφεραν να κάνουν τρόπο ζωής των συμπολιτών τους την ωχαδερφοσύνη, τον σταρχιδισμό, τον ουμπλεξισμό, τον χρωστάω της Μιχαλούς. Το να δηλητηριάσεις μια κοινωνία είναι τελικά πολύ πιο εύκολο να το κάνεις με τα μέσα παρά με το νερό. 

Αφορμή για τούτη την ανάρτηση ήταν η είδηση της πώλησης των Εκδόσεων του Λυμπέρη. Είχε προηγηθεί ο Κωστόπουλος. Το πότε θα κλείσει το MEGAκωλοκάναλο δεν ξέρω μα δεν νομίζω να μας το παίζει Μητσοτάκης στη θέση του Μητσοτάκη.

Σε ένα χώρο που αγάπησα, καθώς απ΄τα 17μου μύρισα την τυπογραφική μελάνη, ένοιωσα τις λιθογραφίες, τις γραμματοσειρές, τη σελιδοποίηση, την δημιουργική έκφραση, τα κείμενα που ζούσαν μέσα απ΄τις σελίδες, τις φωτογραφίες που έπρεπε να πουν πιο πολλά απ' το κείμενο,  τη ποιότητα του χαρτιού, το δέσιμο σε βιβλίο ή περιοδικό, τη ντροπή του λάθους, τις βρισιές των παλιών "μαστόρων" ακόμα, ακούμπησα πολλά χρόνια εργασίας, ξενυχτιού για να είμαι τυπικός στην υπόσχεση μου. Χρόνος παράδοσης...εχθές. Το άγχος της λευκής σελίδας έκανε την εμφάνισή του.

Σήμερα: άνοιξε το google και τα έχεις όλα έτοιμα μπροστά σου για να κρίνεις τι θα αφήσεις και τι θα κρατήσεις. 
Κυρίως χωρίς την παραπάνω γλίτσα.