η δύναμη του νερού

Βρώμα παντού

Πολιτική, παιδεία, υγεία, αθλητισμός, θρησκεία, δικαιοσύνη... βρώμα παντού.

Να όμως τι λέει το Σύνταγμα της Ελλάδας.

Τα ίδια ακριβώς που λέει και η Πλατεία Συντάγματος.

Η μεγάλη διαφορά είναι πώς απέναντι απ' τη Πλατεία, εκεί στο Ναό της Δημοκρατίας μάλλον δεν διαβάζουν καθόλου τα άρθρα του Συντάγματος αν και αυτοί τα υπέγραψαν.

TMHMA A΄

Moρφή τoυ πoλιτεύματoς

Άρθρo 1

1. To πoλίτευμα της Eλλάδας είναι Πρoεδρευόμενη Koινoβoυλευτική Δημoκρατία.

2. Θεμέλιo τoυ πoλιτεύματoς είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες oι εξoυσίες πηγάζoυν από τo Λαό, υπάρχoυν υπέρ αυτoύ και τoυ Έθνoυς και ασκoύνται όπως oρίζει τo Σύνταγμα.

Άρθρo 2

1. O σεβασμός και η πρoστασία της αξίας τoυ ανθρώπoυ απoτελoύν την πρωταρχική υπoχρέωση της Πoλιτείας......

Άρθρo 4

1. Oι Έλληνες είναι ίσoι ενώπιoν τoυ νόμoυ.

2. Oι Έλληνες και oι Eλληνίδες έχoυν ίσα δικαιώματα και υπoχρεώσεις.

3. Έλληνες πoλίτες είναι όσoι έχoυν τα πρoσόντα πoυ oρίζει o νόμoς. Eπιτρέπεται να αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια μόνo σε περίπτωση πoυ

κάπoιoς απέκτησε εκoύσια άλλη ιθαγένεια ή πoυ ανέλαβε σε ξένη χώρα υπηρεσία αντίθετη πρoς τα εθνικά συμφέρoντα, με τις πρoϋπoθέσεις και τη

διαδικασία πoυ πρoβλέπει ειδικότερα o νόμoς.

4. Mόνo Έλληνες πoλίτες είναι δεκτoί σε όλες τις δημόσιες λειτoυργίες, εκτός από τις εξαιρέσεις πoυ εισάγoνται με ειδικoύς νόμoυς.

5. Oι Έλληνες πoλίτες συνεισφέρoυν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλoγα με τις δυνάμεις τoυς......

Άρθρo 5

1. Kαθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την πρoσωπικότητά τoυ και να συμμετέχει στην κoινωνική, oικoνoμική και πoλιτική ζωή της

Xώρας, εφόσoν δεν πρoσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει τo Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.

2. Όλoι όσoι βρίσκoνται στην Eλληνική Eπικράτεια απoλαμβάνoυν την απόλυτη πρoστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τoυς, 

χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πoλιτικών πεπoιθήσεων. Eξαιρέσεις επιτρέπoνται στις περιπτώσεις πoυ πρoβλέπει 

τo διεθνές δίκαιo.

Aπαγoρεύεται η έκδoση αλλoδαπoύ πoυ διώκεται για τη δράση τoυ υπέρ της ελευθερίας......

Που είναι ο σεβασμός και η προστασία του ανθρώπου; Είναι η πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.

Εδώ μιλάμε αποκλειστικά για προστασία και σεβασμό του χρήματος, δηλαδή των τραπεζών.

Πόσοι νιώθουν ίσοι απέναντι στο νόμο;

Νιώθεις ίσος με το κάθε λαμόγιο που ενώ έχει κατακλέψει με "ηθικούς" και απόλυτα νόμιμους τρόπους έχει και καμιά δεκαριά νομικούς να τον βγάζουν λάδι;

Έχουμε ίσα δικαιώματα εγώ κι ο Βουλγαράκης ας πούμε; Μαύρο φίδι που μ' έφαγε αν μπλέξω μ' αυτόν και με κάθε άλλον σαν αυτόν.

Συνεισφέρουμε χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη; και ανάλογα με τις δυνάμεις μας; Από πότε έγινε αυτό; 

Α τώρα μπορώ να είμαι ήσυχος. 

Τι τελικά είναι "οι δυνάμεις μας"; Τα πόσα χρήματα έχεις ή ο τρόπος που τα έβγαλες; Γιατί αν έχεις σκιστεί μια ζωή για να αποκτήσεις, εγώ να σου πω, μια συλλεκτική μηχανή BMW του 1950 και σου αρέσει απλά να την έχεις και να τη καθαρίζεις για προσωπικό σου γούστο, δεν μπορεί να συγκριθεί με τα  ύποπτα αποκτήματα των 50 σπιτιών κλπ.

Για να πρέπει δε να είμαι αυτοκέφαλος επαγγελματίας πρέπει να πληρώνω και κάτι τις παραπάνω. Ενώ αν είχα φροντίσει με φωνές και με αντάρες να γίνω κομματόσκυλο, μπορεί να ήμουν και στη Βουλή των Ελλήνων και να αποφάσιζα μόνος μου την αύξηση που θα μου πλήρωνε ο εργοδότης μου Ελληνικός Λαός.

Αν ήμουν μπλεγμένος σε κάποια ομάδα ποδοσφαίρου Δ' κατηγορίας και έκανα φασαρίες στα γήπεδα, μπορεί και να έπαιρνα επιχορηγήσεις γιατί συνεισφέρω στο λαμπρό αθλητικό ιδεώδες  με τους τραμπούκους μου.

Θα μπορούσα να είμαι γιατρός και να πλουτίζω με το άγχος της κάθε οικογένειας που απλά και μόνο θέλει να ζήσει ο παππούς, η γιαγιά η μάνα, ο πατέρας, τα παιδιά. Για να γίνει αυτό θα πρέπει σαν καλός γιατρούλης να κλέψω το κράτος, να πάρω φακελάκι, να καταπατήσω τον όρκο μου σαν λειτουργός και να πατήσω πάνω σε πτώματα γύρω μου.

Εναλλακτικά σαν δάσκαλος θα μετατόπιζα τις ευθύνες μου στους γονείς να μάθουν στα παιδιά τους πως η δωρεάν παιδεία περνάει, όχι απ τα σχολεία αλλά απ τα φροντιστήρια. Θα έπρεπε να μάθω στους φοιτητές μου στα ΑΕΙ πως, πρέπει να γίνεις κομματόσκυλο εδώ που ήρθες για να μπορέσεις να έχεις το δικαίωμα να λέγεσαι επιστήμονας.

Καλά που δεν έγινα παπάς κλπ. Με τρομάζει ίσως περισσότερο απ όλα γιατί είναι πιο υπόγειο και πιο καταθλιπτικό απ όλα να παίζεις με τη βαθιά πίστη του ανθρώπου προς το θείο. Μέσα εκεί στη παραζάλη της ελπίδας έχουν χώρο αυτοί οι απεσταλμένοι του θεού τους με τα μαύρα να θυμίζουν πως όλα κρίνονται, όλα τιμωρούνται, και όλα βέβαια έχουν την οικονομική αξία τους.

Κριτής του δικαίου; χμ... μακάρι να υπήρχαν τέτοιοι πολλοί. Περισσότεροι απ όσους θα θέλαμε. Να είναι ερμηνείς του νόμου. Του σωστού νόμου που σωστά είναι διατυπωμένοι στο Σύνταγμα της χώρας μας. Μακάρι να υπήρχαν μόνο οι σωστοί Υπηρέτες του Νόμου. Υπάρχουν όμως πολλοί που δεν θα έπρεπε να εκτελούν αυτό το λειτούργημα. 

Θέλω τη χώρα μου ΚΑΘΑΡΗ. Τίποτα παραπάνω. Θέλω τη χώρα μου να χαίρεται τον ήλιο της, τα μελτέμια της, τον ουρανό της, τα βουνά της, τη θάλασσά της, τα μάτια των κατοίκων της

που μεταξύ τους βλέπουν ξεκάθαρα τις αλήθειες ενώ οι "από πάνω" μένουν πάντα έκπληκτοι με κάθε νέο σκάνδαλο.

Θέλω να φύγει η βρώμα από παντού. 

Θέλω να αναπνέουμε τον αέρα της ελευθερίας μας.

Τελικά, η τέχνη τι είναι;

Τα πάντα  ή τίποτα; Ανάγκη σίγουρα.

Αν το δω μόνο απ' τη δικιά μου οπτική γωνία ίσως να είναι και η ίδια μου η ζωή τελικά.

Όχι με τον στενό όρο ζω για τη τέχνη που είναι καθαρά μαλακία αν κάποιος το ισχυριστεί, αλλά με την έννοια πως δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο που να με κάνει να αισθάνομαι καλά. 

Κάποτε (πιτσιρίκος στα 13 - 14) άρχισα να δουλεύω περιστασιακά σε διάφορες δουλειές για να μπορώ να αγοράζω τα βινύλια μου κυρίως που μετά μανίας ήθελα να έχω. Έτσι τα καλοκαίρια μου είχαν εργασιακό ωράριο σε ότι μπορούσα να κάνω. Να κουβαλάω τσάντες με ψώνια ας πούμε (αρκετά καλά tips). Μετά λίγο πιο μεγάλος να γράφω ονόματα σε χοντρά λογιστικά βιβλία (κόβεις φλέβες). Κατά τη διάρκεια των σπουδών να έρχομαι πιο κοντά με το αντικείμενο μου σελιδοποιόντας εγκυκλοπαίδειες (βαρετό πολύ). Γενικά όλα αυτά τα κάνεις για να πεις πως εκπληρώνεις κάποιες καθαρά οικονομικές ανάγκες σου αλλά σίγουρα δεν βγάζεις την όποια δημιουργικότητα έχεις μέσα σου. 

Αυτό σε κατατρώει. Σου δημιουργεί πληγές που δεν μπορείς να εμφανίσεις για να βρεθεί και το κατάλληλο φάρμακο.

Έτσι λοιπόν ανακαλύπτεις τα δικά σου γιατροσόφια και ψάχνεις τη θεραπεία. Hope i die before get old, ένας στίχος που σημαδεύει τη νεότητα σου και σκέφτεσαι. Αν δεν κάνω αυτό που γουστάρω τώρα, πότε θα το κάνω; Φτιάχνεις λοιπόν το πρώτο γιατροσόφι σου. Μπορεί να είναι ένα κομμάτι μουσικό, ένα κομμάτι μουσακά, μπορεί να είναι μια μάσκα που θα φοράς στην υπόλοιπη ζωή σου. Στη δική μου περίπτωση, θεραπευτικό μέσο ήταν το σχέδιο, το χρώμα, το φώς, η σκιά, η εικόνα γενικότερα σε πολλές μορφές της. Σαν να προσπαθείς μέσα απ τα μάτια σου να αναπλάσεις όλα τα δεδομένα που βλέπεις ή νιώθεις τριγύρω σου και να οικειοποιηθείς ένα νέο κόσμο που βλέπεις πως είναι μέσα σου αλλά με πολύ μεγάλη δυσκολία βγαίνει πάρα έξω. Μόνο κάποιοι ελάχιστοι μπορούν να σε καταλάβουν τότε. Ανακαλύπτεις πως ενώ το φάρμακο γιατροσόφι είναι μια χαρά για τη περίπτωσή σου, είναι λίγοι αυτοί που θα δεχτούν την αυτοίασή σου. Θα σου πουν... - πήγαινε σε κανένα σοβαρό γιατρό να σε δει κι άσε τις μαλακίες.

see me, feel me, touch me, heal me  θα φωνάξεις σαν άλλος Tommy μα τότε είναι που θα δημιουργήσεις ένα ακόμα τοίχος γύρω σου.

Ποιος θα μπορούσε να μπει τόσο βαθιά σε αυτά τα νερά; Και γιατί να το κάνει; Δεν υπάρχει λόγος. 

Το μαγικό ραβδάκι υπάρχει σε πείσμα όλως των ορθολογιστών όμως.

Δεν το βλέπουν πολλοί αλλά μπορούν να το νιώσουν οι πάντες. Μόνο που δεν ξέρουν τι είναι. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν προσπαθείς να εξηγήσεις αντί να δεχτείς και να απολαύσεις. Είναι δυνατόν να σου εξηγούσε έστω κι αν ζούσε ακόμα η Ευτυχία πως έγραψε το "Είμαι αετός χωρίς φτερά"; Είναι ποτέ δυνατόν να σου εξηγούσε ο Monk πως συνέθεσε το Around Midnight; Άντε να μιλήσεις και να βρεις εξηγήσεις στις Δεσποινίδες της Αβινιόν (το Μπουρδέλο κατά τον ίδιο το Δημιουργό τους). Μέσα σε τόσο ευαίσθητους χώρους που υπάρχει για όλους χώρος, ο καθένας μπορεί να πεί τη μαλακία του. Ναι τη ΜΑΛΑΚΙΑ του το τονίζω. Το γιατί είναι απλό. Όλοι έχουν άποψη και καλά κάνουν βέβαια. 

'Αντε μετά να "κονομίσουμε κάνα φραγκάκι" πουλώντας και αγοράζοντας τέχνη. Το σύστημα είναι πολύ καλά δομημένο αλλά κομματάκι ασταθές.

Αρκεί μόνο να ανοίξεις καλά ματάκια και αφτάκια. Αρκεί μόνο να εμπιστευτείς το συναίσθημα σου ανάλογα με το πως έχεις ζήσει, με το τι ακούσματα έχεις, με το ποιες γεύσεις σε συγκινούν. Είναι ομολογουμένως δύσκολο να αποφασίσεις πως αλλάζεις διατροφή κι από πιτόγυρο το γυρνάς στο σούσι. Ε εδώ έρχεται ο "ειδικός" . Να σου πει πως θα απολαύσεις το ωμό ψάρι έστω κι αν εσύ λέγοντας ψάρι εννοείς κουτσομούρα απ το αιγαίο. Δυο αντικρουόμενες απόψεις με το ίδιο αντικείμενο αντιπαράθεσης. Πως μπορείς να αρνηθείς το ένα ή το άλλο; Ελα στη θέση ενός ιάπωνα και θα καταλάβεις. Έλα απ την άλλη στη θέση ενός ψαρά απ τη Φολέγανδρο και επίσης θα καταλάβεις. Το πιο όμως είναι το προσωπικό σου γούστο  είναι καθαρά δική σου υπόθεση. Μπορεί να ακούς Frank Zappa και να βγάζεις σπυράκια. Ποιος είμαι εγώ λοιπόν που θα αρνηθώ το συναίσθημα σου; Ποιος είμαι εγώ που θα προσπαθήσω να σε πείσω για το έργο του Picasso; Αυτά λοιπόν πρέπει να τα αφήνεις να τα αποφασίσει το δικό σου σώμα, μυαλό, καρδιά με λίγα λόγια συναίσθημα.  Τότε αποφασίζεις και το τι είναι τέχνη τελικά.

Απ τη πλευρά του πιστού της τέχνης τώρα. Του απλού ιερέα της, του παπά της γειτονιάς ας πούμε.

Ασκεί το λειτούργημα του καθαρά γιατί πιστεύει κάπου. Δεν μας απασχολεί το που. Η σημασία της πίστης μετράει και μόνο.

Αν το αντικείμενο λατρείας είναι ένα βιβλίο ή μια παλέτα μικρή σημασία έχει.

Απόλυτη αξία όμως έχει το πως ο καθένας αφοσιώνει τον εαυτό του εκεί που βρίσκει το γιατροσόφι που λέγαμε παραπάνω.

Τελικά μήπως τέχνη και θεότητα είναι το ίδιο πράγμα; Αναπτύχθηκαν παράλληλα το ένα και το άλλο. Απ της σπηλιές εκείνες που πρωτοεμφάνισαν ταφικές συνήθειες και μέσα στις ίδιες, σχέδια, χρώματα, αποτυπώματα σαν ανάγκη διαιώνισης μέσα στο χρόνο. Κάποια στιγμή η θεότητα και η τέχνη άρχισαν να συνυπάρχουν μέσα απ την αρχιτεκτονική και παράλληλα μέσα απ τις αναπαραστάσεις αυτού του θείου ακατανόητου.

Είναι πιθανές αποδείξεις που θέλουμε να επιβάλουμε και τα δύο. Απ τη μια μεριά ο κόσμος του πνεύματος, του αχαλίνωτου πνεύματος κι απ την άλλη η χειροπιαστή απόδειξη του τώρα. Τώρα είμαι εδώ το 2011 και ζωγράφισα τούτο δω. 

Αυτό είναι η τέχνη;

Πανηγύρι και αντίδραση

Πανηγύρι ή αντίδραση;

Το πως μια αντίδραση τη μετατρέπεις σε πανηγυράκι είναι σχετικά εύκολο και απλό.

Γεμίζεις τη πλατεία από νωρίς με υπαίθριες ψησταριές, με μαυρούληδες που πουλάνε τη πραμάτεια τους,  όταν κάποια κωλόπαιδα έχουν αποτύχει να μετατρέψουν σε κόλαση σπάζοντας μάρμαρα και βιτρίνες.

Τα δακρυγόνα κάνουν φυσικά κι αυτά τη δουλειά τους με τη διαφορά πως εκεί είναι εμφανής ο ρόλος που παίζεται.

Έτσι λοιπόν, αφήνεις τον κάθε πικραμένο να στήσει εκείνα τα βρωμερά και ταυτόχρονα παράνομα σουβλατζίδικα και η τσίκνα αντικαθιστά τα δακρυγόνα προσφέροντας μάλιστα και κάτι για τη πείνα.

Σαν να προσπαθούν να σε σκοτώσουν ανεβάζοντας τη χοληστερίνη σου στα ύψη. Ο Έλληνας όπου και να στηθεί ένα σουβλάκι το θέλει ας κάνει και 4.30 ευρώ. Ακόμα και σε διαμαρτυρία είναι ανοιχτοχέρης ρε παιδί μου.

Η όλη κατάσταση έχει πάρει πλέον τη μορφή πανηγυριού και φυσικά οι μοναδικοί υπεύθυνοι είμαστε όλοι μας.

Αντιδρούμε στα μπαχαλάκια, στις ομάδες καταστολής, αλλά σε ένα σουβλάκι ή ένα λουκάνικο οι αντιστάσεις πάνε περίπατο.

Με μια πρόχειρη ματιά βλέπεις όλους αυτούς τους πάγκους με ίδια προϊόντα (λέμε τώρα προϊόντα) λες και είναι κομμένα απ τον ίδιο σεφ. Κάνεις τότε τους συνειρμούς με τα όσα πριν μερικούς μήνες είχαν παιχτεί  στη τηλεόραση. Εκεί στα χαζοκούτια είχαν βαλθεί να μας μάθουν να τρώμε σαν Ευρωπαίοι και να αφήσουμε τις συνήθειες χρόνων που επέβαλαν άλλη διατροφή.

Εναρμονισμένοι στο ευρώ και στις πιο  gourmet  καταστάσεις είχαν ένα τρόπο εξουδετέρωσης των αντιδράσεων με το φαΐ.

Το κόλπο προφανώς δεν έπιασε και η μεταφορά στα ¨βρώμικα¨ είναι άλλο ένα χαρτί κρυμμένο στο μανίκι της καταστολής.

Μέσα στο κόσμο της πλατείας εύλογα υπάρχουν και άτομα που αντιδρούν στο παραεμπόριο. Τι πιο καλό τώρα να αφήσεις ανεξέλεγκτους όλους αυτούς να γεμίσουν τα πεζοδρόμια με τσάντες, πορτοφόλια, γυαλιά ηλίου, ρολόγια, βιβλία, μαλλί της γριάς, λουκάνικα, σημαιάκια, σφυρίχτρες και ότι άλλο μπορεί αν βάλει ο νους σου.

Με αυτό το τρόπο ξεφτιλίζεις ότι πάει να πάρει μορφή αγώνα και ενώ έχεις περικυκλώσει με τσίκνα τη πλατεία μάλλον είναι αδύνατον το μυαλό σου να κρατήσει τα όσα ενδιαφέροντα εξελίσσονται και κάποια στιγμή απλά δεν αντέχεις άλλο.

Εάν είσαι αποφασισμένος να πας σε μια ψησταριά, σε ένα σουβλατζίδικο και να τσικνιστείς σαν άλλη Τσικνοπέμτη να το καταλάβω.

Μα τα ενδιαφέροντα σου είναι άλλα εκείνες τις ώρες καθώς δεν παίρνεις αποφάσεις για το στομάχι σου αλλά για το μέλλον του τόπου σου. 

Εχθές Κυριακή πάλι (η τρίτη Κυριακή) όλοι οι δρόμοι ήταν περικυκλωμένοι από τσίκνα και ο κόσμος αντιδρούσε άσχημα απέναντι σε αυτούς τους τύπους που δεν ξέρω για ποιον μαγικό λόγο μοιάζουν. 

Εκείνα τα άθλια καρότσια με τα κάρβουνα, όταν αρχίζει και αραιώνει ο κόσμος, παρατημένα σε διάφορα σημεία, κυρίως προς τη Μητροπόλεως γεμάτα ακόμα με λουκάνικα, σουβλάκια πίτες και διάφορα λαχανικά, σαν να περιμένουν κάποιος κάποιοι να τα μαζέψουν. 

Λες; Μμμ... δεν θα το θεωρούσα καθόλου παράξενο αν μέσα στα σχέδια της καταστολής ήταν και αυτό της τροφικής  δηλητηρίασης. Οι προτροπές να φύγουν απ τη πλατεία όλοι αυτοί οι τύποι φυσικά και δεν φέρνουν αποτέλεσμα.

Μου φέρνουν στο μυαλό εκείνα τα αμερικάνικα κολπάκια όταν χειραφέτησαν το χίπικο κίνημα πετώντας μέσα σε αυτό το LSD και μέσω του Timothy Leary  κατάφεραν τελικά να διασπάσουν και να κάψουν κυριολεκτικά κάθε ορθή σκέψη.

Οι αυτόνομες ομάδες εύκολα διασπώνται καθώς η ελευθερία είναι το απόλυτο δεδομένο και το να παρεισφρήσει κάποιος, κάποιοι μέσα σε αυτές είναι το μόνο εύκολο. Το θέμα είναι πως χειριζόμαστε τη κατάσταση προσπαθώντας να κρατηθεί συμπαγές το κίνημα της πλατείας, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούμε να ενεργοποιήσουμε προς τις σωστές κατευθύνσεις τα βέλη της αντίδρασης.

Προσοχή στους στόχους. Οι κινούμενοι σε ροδάκια με κάρβουνα και τσίκνα είναι από πολλές απόψεις επικίνδυνοι.

Ο πόλεμος της ΤΣΙΚΝΑΣ μόλις άρχισε.

Παρενθέσεις

Από Δευτέρα έως βράδυ Κυριακής, που συνήθως είναι αφασιακές στιγμές, περνάμε ωραία, άσχημα, συνηθισμένα, κουραστικά, μονότονα, διασκεδαστικά, όπως μπορεί ο καθένας μας. Άλλος λίγο άλλος πολύ ζούμε με τον τρόπο που έχουμε επιλέξει. Μοντάρουμε τη ζωή μας βάση αναγκών, προτεραιοτήτων, ευθυνών και ζούμε σε ρυθμούς αυτών των επιλογών μας. Μπορεί και όχι.
Στην ουσία χωρίς να μετράμε τον χρόνο αλλάζουν οι μέρες μας με μικροδιαφορές από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα. Κάπου μέσα σε αυτή τη ρουτίνα ζωής ανοίγουμε παρενθέσεις. Ευχάριστες ή δυσάρεστες δεν έχει και τόσο σημασία. Αυτή η παρένθεση είναι το σημαντικό. Το άνοιγμά της. Και το κλείσιμό της όμως. Το κενό χρόνου μέσα στη καθημερινότητα μας. Εκεί που ξαφνικά παρεμβάλλονται κάποια γεγονότα. Μπορεί να τα έχουμε σχεδιαστεί και τα βγάζουμε σε επιλεγμένες παρενθετικές στιγμές.
Ανοίγουμε παρένθεση.
Σάββατο πρωί με τις πρώτες ζέστες του Ιουνίου.
Δίπλα σε κάποιο σταθμό του μετρό.
Σε κάποιο καφέ.
Αναμονή, για άπλωμα των λέξεων, για να πάρουν αέρα καθώς ήταν σκέψεις και γράμματα αφημένα σε κάποιες σημειώσεις.
Η ώρα του ήλιου και της ζέστης είναι που κάνει να ανοίγουν τα παραθυρόφυλλα και τις πόρτες.
Οι μακρόσυρτοι  χειμώνες απομονωμένης σκέψης, ανομολόγητης τις περισσότερες φορές, δίνουν τη θέση τους στο καλοκαίρι του διαλόγου.
Όταν το ηχόχρωμα της φωνής έχει αρχίζει να χάνεται και μετά, να η ευκαιρία και πάλι να ξαναζωντανέψει τις μνήμες. Τότε το μέγεθος της παρένθεσης είναι μικρό χρονικά μα πλούσιο σε συναίσθημα. Ρυθμός με μεγάλες παύσεις. Μοιάζει με μπαλάντα βγαλμένη από τα τραγούδια της ZAZ. Απλή στη σύνθεση και περιεκτική στο όνειρο. Γουλιές ενός καφέ που μπορεί να μετονομασθεί σε ερωτική ιεροτελεστία. Το υπονοούμενο υποβόσκει σταθερά στα μονοπάτια του μυαλού και παραμένει εκεί σαν θησαυρός. Ένα δίωρο μερικά τσιγάρα ενώ τα παγάκια του καφέ έχουν ήδη λιώσει. Το άγχος, ή έλλειψη χρόνου, η υποχρέωση κάνουν τη παρένθεση να κλείσει γρήγορα. Κάπου εδώ. Που αμέσως μετά ο χείμαρρος παίρνει τη θέση της αμφιβολίας. Ξεχύνεται.
Ανάγκη; Προσμονή; Δισταγμός; Στο τέλος μια βρισιά σαν αυτές που ομολογούμε στον εαυτό μας. Όταν τα μάτια μας συναντούν το είδωλο στο καθρέφτη.
Παρένθεση μέσα στη παρένθεση όμως δεν μπορεί να υπάρξει. Κανόνες που πρέπει να τηρούνται για να μένει ζωντανό το παραμύθι.
Το καλοκαίρι αυτό θα παραμένει έτσι και τον κάθε Δεκέμβρη, Γενάρη, Φλεβάρη που θα περνά.
Πάντα καλοκαίρι θα είναι ακόμα και τα μεσάνυχτα του καταχείμωνου. Να το θυμάσαι.

ο κόσμος το' χει τούμπανο...

... κι' αυτοί κρυφό καμάρι

Επανάσταση και Διαφήμιση

Αναμετάδοση των γεγονότων με πομπώδεις εκφράσεις, βαρυσήμαντες μπουρδολογίες, στομφώδη λόγια, λόγια, λόγια...

Αλλά διακόπτουμε για διαφημίσεις και μετά ... "και πάλι ΧΑΖΟΙ" που έλεγε ο Τζιμάκος.

Να ξέρεις πως όλα όσα τραβάς τα τραβάς για ακριβώς αυτή την αισθητική της  κατανάλωσης, να περιμένεις να μάθεις κάτι για καλυτέρευση της ζωής σου, μπας και πάει το πράγμα κάπου προς το φως, αλλά ταυτόχρονα να πρέπει να ακούς πως το τάδε κωλάμαξο θα "αλλάξει" τη ζωή σου. Πως τα λίγα που βγάζεις πρέπει να τα διαθέσεις για μπαρούφες και μάλιστα να τα ακουμπήσεις σε γερμανικό προϊόν πού μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν άκουγες το πόσο οι ίδιοι γερμανοί σε γαμάνε κάνοντας σε παγκοσμίως ρεζίλι.

Λογικά αν μπορούσε η πλατεία να αλλάξει τα δεδομένα θα έπρεπε να είχε δημιουργήσει μια καθαρά ελληνική καταναλωτική συνείδηση. Μπορούμε για μία φορά να γίνουμε πραγματικά ΕΝΑ; Να καταλάβουμε πως μπορούμε να ζούμε με ότι παράγουμε; Να καταλάβουμε πως αν δεν έχουμε δεν είναι ντροπή αλλά καμάρι μας; Αφού λοιπόν δεν έχουμε γιατί δεν στρώνουμε το κωλαράκι μας για να παράξουμε;

Γιατί οι αγρότες μας έχουν μάθει να ζουν με επιδοτήσεις, οι έμποροι να κάνουν εισαγωγές σε ότι ψευτομπιχλιμπίδι τους γυαλίσει, και γενικότερα όποια παραγωγική δύναμη να κοιμάται.

Κατά τα άλλα μερικοί κόπτονται για ανάπτυξη. 

Τι να αναπτύξεις όμως όταν ο ορίζοντας σου είναι τόσο στενός;

Αφήνεσαι να ακούς τις μπούρδες που σε κάνουν να νιώθεις ανίσχυρος καθώς τα δίς εναλλάσσονται με ρυθμό υπαγόρευσης, ή πληροφόρηση φτάνει να σου σπάει τα νεύρα, και κάθε τόσο να πρέπει να ακούς και να βλέπεις κάποιο χαζοχαρούμενο να λάμπει από χαρά γιατί άνοιξε ένα νέο πακέτο βούτυρο ή ένα κεσεδάκι γιαούρτι.

Τι να βγει στη γραμμή παραγωγής πέρα απ την απύθμενη μαλακία μας;

Τι θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να μας τραβήξει απ τη μιζέρια μας;

Τα μεγάλα κεφάλια (μάλλον υδροκέφαλοι) το ψάχνουν σε έντεχνες οικονομικές κομπίνες. Ακριβώς με την ίδια συνταγή που μας έχει φέρει εδώ σε αυτή την κατάσταση χωρίς να προδιαγράφει ένα μέλλον, ένα γαμημένο διέξοδο πέρα απ το στενό ορίζοντας της κάθε τσέπης. Αν αυτή η τσέπη είναι εθνική, κρατική ή ιδιωτική καμία διαφορά δεν υπάρχει για το λόγο ότι επεκτείνεται στα τετραγωνικά χιλιοστά ενός χαρτονομίσματος ή στην ακτίνα ενός 2ευρου.

Για να πείς πως φροντίζεις για το μέλλον θα πρέπει να έχεις όραμα και αυτό να μπορείς να το "πλασάρεις" στην αγορά.

Να μπορέσεις να κάνεις το "προϊόν" ελκυστικό στην κατανάλωση απομονωμένο από φοβίες του παρελθόντος και αποξενωμένο από ανασταλτικούς παράγοντες. Να γίνει τόσο οικείο όπως μια σοκολάτα που ευχαρίστως θα τσάκιζες και η γλύκα της να διατηρούσε στενή επαφή με το αισθητήριο της γεύσης.

Έτσι πρέπει να είναι η επανάσταση. Με όραμα κυρίως, με γνώριμη ζεστή γεύση, με γλύκα που θα απλώνεται σε όλο το κορμί, με αποφασιστικότητα στην απόκτησή της και όχι δυσανασχέτηση κατά τη πληρωμή του αντιτίμου.

Επανάσταση τω ν αισθήσεων. Αυτό έχουμε ανάγκη. Μέχρι τώρα είμαστε σε μια κατάσταση  χειμέριας νάρκης όλων των αισθήσεων μας. Για ποια επαναστατικότητα να μιλήσουμε όταν η δική μας γενιά των 50+, ανέχθηκε για τόσα χρόνια όλα όσα ξέραμε αλλά τα αφήναμε να εξελίσσονται;

Διαφημίζαμε ο καθένας απ τη μεριά του και τον τρόπο του, την απάθεια των συναισθημάτων μας κυρίως.

Η ώρα των αποφάσεων όμως είναι τώρα. Εκεί στη πλατεία ΝΕΟΥ Συντάγματος καλλιεργείται ευτυχώς, το ξύπνημα απ τη νάρκη.

Μετά απ τα τόσα χρόνια ύπνου οι κινήσεις μπορεί να είναι λίγο αδέξιες, μα βρείτε μου έναν που μόλις ξύπνησε και μπορεί να δράσει σωστά πριν να πιει λίγο καφέ και πριν να ανάψει το πρώτο τσιγάρο. 

Μαλακισμένα μπαχαλάκια ουστ

Αράξτε με τις μπίρες στο χέρι και μαστουρωμένα όπως πάντα σας κρατάνε ή στη καλύτερη περίπτωση άντε μου στο διάολο, μαλακισμένα.

Βρήκατε ευκαιρία  να μπείτε σε μια ομάδα για να τα κάνετε σαν τα μούτρα σας κωλόπαιδα. 

Δεν πάτε σε ένα γήπεδο να σφαχτήτε με την ησυχία σας;

Άντε να αδειάζουμε κι από σας. Οι άλλοι (πολιτικοί) σε λίγο τη κάνουν, ανοίξτε τους εσείς το δρόμο μαλακισμένα που έχετε συμμαχήσει για τη πρέζα σας και μόνο με ότι πιο οπισθοδρομικό και απόλυτα βίαιο.

Ώρες ώρες θα ήθελα να ήμουν απ τη πλευρά των μπάτσων τσογλάνια, για να ξεσκεπάσω τους καθοδηγητές σας που τα' χουν κάνει "πλακάκια" για να περνάνε αυτοί καλά κι εσείς χειρότερα Οστρογότθοι ηλίθιοι.

Τόσες μέρες δεν είχατε πάρει είδηση τι παίζει στη πλατεία και ξαφνικά σας ξύπνησε η επαναστατική διάθεση; Άντε μου στο διάολο και πάλι κωλόπαιδα.

Μείνετε στη παραμύθα που σας κερνάνε. 

Καλά είναι εκεί που ζείτε και αφήστε τη πραγματική ζωή να πάρει στα χέρια της τη τύχη της.

Εσείς έχετε πάρει τις αποφάσεις σας. 

Να παραμείνετε πάντα το ίδιο στόκοι κολλημένοι στα παγκάκια και στη πρέζα. 

Μια χαρά το βρίσκω. 

Αφήστε όλους τους άλλους να βρουν το δρόμο τους.

Χαφιέδες και τραμπούκοι με κουκούλες είσαστε ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΗΛΙΘΙΟΙ καθώς οι πραγματικοί αναρχικοί έχουν τα κεφάλια τους ελεύθερα όπως το μυαλό τους.

Συνήθως δε ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΣΤΗ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥΣ.

Για αυτό ...ΑΝΤΕ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ.

Μας χρωστάνε, δεν μας δανείζουν

Μας χρωστάνε τα χρόνια που καταθέσαμε μέσα απ' τη εργασία μας.

Μας χρωστάνε τους κόπους για ένα πιο καλό αύριο.

Μας χρωστάνε τα όνειρά μας.

Μας χρωστάνε το χαμόγελό μας.

Μας χρωστάνε το μέλλον των παιδιών μας.

Μας χρωστάνε την αξιοπρέπεια μας.

Μας χρωστάνε το σεβασμό.

Μας χρωστάνε τα όσα έχουμε κατά καιρούς πληρώσει.

Μας χρωστάνε εξηγήσεις.

Μας χρωστάνε όλοι όσοι έπαιξαν με τη νοημοσύνη μας, οι πολιτικοί, οι ξένοι φίλοι μας, οι υπηρεσίες που δεν λειτούργησαν ποτέ, οι θεσμοί που καταπατήθηκαν, η ανύπαρκτη παιδεία των σχολείων, όσοι θεώρησαν τούτο το χώμα ιδιοκτησία τους, όσοι μας έμπλεξαν σε οικονομική και εθνική εξαθλίωση, όσοι δεν σεβάστηκαν την ιστορία και τον πολιτισμό μας.

Δεν μας δανείζετε απολύτως τίποτα. Γιατί οι δανειακές μας ανάγκες δεν είναι τα ευρώ σας.

Οι αξίες πού έχουμε ανάγκη είναι διαφορετικές και εσείς είστε πολύ φτωχοί για να έχετε τέτοια αποθεματικά στα ταμεία σας.

Οι τράπεζες σας έχουν καλοσχεδιασμένα πλάνα εξαπάτησης της κοινής λογικής, έχουν προγράμματα για να διαφημίζουν ιδανικές κοινωνίες βασισμένες πάνω στο ψεύτικο πλουτισμό, έχουν πληρωμένα μοντέλα ζωής με σκοπό την ηδονοβλεψιακή παρατήρηση της.

Οι τράπεζες σας έχουν το προνόμιο να ανοίγουν υποκαταστήματα, κλείνοντας σπίτια και καταστρέφοντας ζωές.

Το ίδιο κι εσείς οι πολιτικοί που ανοίγετε ένα μαγαζάκι και το ονομάζετε "κόμμα" για να κλέψετε, να εκβιάζεται, να νοθεύσετε, να καταστρατηγήσετε, να εξαπατήσετε, να παίξετε με τη νοημοσύνη του κόσμου που απλά θεωρεί πως εσείς μπορείτε να κάνετε κάτι για αυτόν καθώς προβάλετε την αφεντιά σας μέσα απ τα λουσάτα κοστούμια σας και την ξύλινη γλώσσα σας. Σας πίστευε μέχρι εχθές.

όπως πίστευε τα spotακια των τραπεζών. όπως πίστευε στο άχαρο πλουτισμό πού θέλατε να του φυτέψτε στο μυαλό κάνοντας τον συνεχώς φτωχότερο από αισθήματα. Τα καταφέρατε καθάρματα μέχρι ένα σημείο. Όλοι μας πέσαμε στις καλοστημένες σας παγίδες. Πέσαμε γιατί εμείς μιλάμε άλλη γλώσσα που εσεις δεν θα μάθετε ποτέ κρυμμένοι πίσω απ' όσα θεωρείτε κεκτημένα σας που δεν πρέπει με κανένα τρόπο να θιχτούν. 

Και ζητάτε από εμάς να σας πιστέψουμε πάλι για να μας δανείσετε ξανά ζωή.

Τα δικά σας χρέη προς εμάς πότε έχετε σκοπό να ξεπληρώσετε; Πότε να υπολογίζουμε τη πρώτη δόση;

Αν μας κάνετε τη χάρη και αποχωρίσετε απ' τη δημόσια ζωή ευχαρίστως σας τα παραγράφομαι.

Θα πάρουμε μόνοι μας ζωή απ τις πλατείες και τους δρόμους.

Θα πάρουμε αισιοδοξία απ τα χαμόγελα των φίλων εκεί στις πορείες.

Θα "φάμε" όλοι μαζί έτσι όπως ξέρουμε εμείς να μοιραζόμαστε στις παρέες μας.

Θα προσφέρουμε ο ένας στον άλλο κομμάτια της ψυχής μας και θα το κάνουμε ευχάριστα και όχι καθοδηγούμενοι.

Τα δικά μας ΘΑ είναι πραγματοποιήσιμα και όχι στείρα και αόριστα σαν τα δικά σας γιατί απλά κρατάμε το λόγο μας.

Κρατάμε το λόγο μας και για αυτό γεμίζει η πλατεία.

Όσο για τις πραγματικές οικονομικές αξίες καλά θα κάνουν οι μεγάλοι παντογνώστες ξένοι φίλοι μας να αρχίσουν να ξεπληρώνουν τις καταστροφές που επέφεραν σε τούτο το τόπο, να ξεπληρώνουν τα κατοχικά δάνεια, να ξεπληρώνουν τα πνευματικά δικαιώματα που έχουμε καθώς χρησιμοποιούν τις λέξεις μας και τις ιδέες μας για να θεωρούνται άνθρωποι.  Να πληρώνουν φόρο κάθε φορά που πατούν το πόδι τους στο παγκόσμιο μουσείο που το λένε Ελλάδα και όχι Greece.

Οικογένεια και κράτος

Μεταξύ των μελών μιας οικογένειας ας πούμε υπάρχει κάποιος ή και κάποιοι που παράγουν έργο και με τα χρήματα αυτού του έργου περνούν τη ζωή τους. Άλλοι με λίγα άλλοι με περισσότερα, πάντως περνούν όπως μπορούν.  Συνήθως παίρνουν ένα μολύβι κι ένα χαρτί και κάνουν πολύ απλούς υπολογισμούς με μαθηματικές γνώσεις δημοτικού. Μια πρόσθεση, μια αφαίρεση, μια διαίρεση και ένα πολλαπλασιασμό.

Προσθέτουν τα έξοδα πρώτα απ όλα για να ξέρουν πόσο πρέπει να σκιστούν στη δουλειά για να τα "βγάλουν πέρα"

Αφαιρούν απ τα έσοδα τα έξοδα για να δουν πόσα περισσεύουν αν αυτό φυσικά είναι εφικτό.

Διαιρούν τα υπόλοιπα ανάλογα τα μέλη της οικογένειας για να δουν πως μπορούν να καλύψουν ανάγκες του καθενός.

Πολλαπλασιάζουν τους μισθούς  ανά βδομάδα, μήνα, έτος για να δουν πως θα καταφέρουν να μαζέψουν για κάποιο σκοπό κοινής τους αποδοχής. π.χ. διακοπές.

Έτσι λοιπόν ξέρουν καλά πως χρωστάμε 10 στο ηλεκτρικό, 10 στο νερό, 10 στο τηλέφωνο και 10 στο ενοίκιο  (αν δεν έχουν δικό τους σπίτι) και 10 για τροφή

Κουκιά μετρημένα 50 χρειαζόμαστε για να πούμε πως απλά ζούμε όπως τα φυτά στις γλάστρες.

Όλα τα μέλη της υποτιθέμενης οικογένειας γνωρίζουν, ή τουλάχιστον πρέπει να γνωρίζουν, για πιο λόγο τα έσοδα της οικογένειας πρέπει να είναι το λιγότερο 50.

Έτσι όλοι τους αναγνωρίζουν πως εάν τα έσοδα είναι για παράδειγμα 100 θα έχουν ένα μερίδιο επί του υπολοίπου. 

Μιλάμε πάντα για υγιή οικογένεια ε; Αυτά τα υπόλοιπα μπορούν να διατεθούν αναλόγως της συμφωνίας που έχει γίνει μεταξύ των μελών.

Το σύνηθες είναι να διατίθενται τα περισσότερα στα παιδιά καθώς εύλογα έχουν μεγαλύτερες ανάγκες.

Η συνεισφορά των παιδιών τώρα είναι ποικιλόμορφη. Πολλές φορές δε και οικονομική.

Σε μια τέτοια οικογένεια τα θέματα μπαίνουν στο τραπέζι και η ανάλυση εσόδων εξόδων είναι δεδομένη  προσφέροντας σε όλους ένα υγιή τρόπο σκέψης επί των καλύψεων των αναγκών.

Το ενδεχόμενο να μην ανήκουμε σε καμία οικογένεια επίσης παίζει με τη διαφορά πως τότε μιλάμε για άλλη στάση ζωής και επιλογών.

Με την ηλίθια κρατική μηχανή γιατί δεν μπορούν τα πράγματα να είναι ξεκάθαρα;

Γιατί δεν πρέπει να ξέρουμε που σκατά χρωστάμε (αν χρωστάμε βέβαια) όλα αυτά τα γαμημένα λεφτά που στη τελική είναι μόνο pixels σε μια οθόνη;

Αν  πράγματι χρωστάμε, ποιος δημιούργησε αυτό το χρέος και για ποιο λόγο; 

Τι αγοράσαμε; 

Τι πληρώνουμε; 

Λογικά θα έπρεπε πρώτο το κράτος, να δίνει αναφορά σε κάθε φορολογούμενο για το πού πήγαν τα χρήματα που του παίρνει.

Για παράδειγμα. Φόρος 50 στον κύριο Τάδε. Τα χρήματα σας κύριε Τάδε διετέθησαν για τη κατασκευή της οδού Συντάγματος ή ξέρω γω τι άλλο.

Να ξέρει ο κάθε πολίτης που στο διάολο πηγαίνουν  όλα όσα κατά καιρούς προσφέρει σε τούτο εδώ το μαγαζάκι (καλά θα ήταν αν ήταν και μαγαζάκι αλλά...) Το γενικό κι αόριστο πάνε στη παιδεία στο στρατό κλπ δεν μου λέει απολύτως τίποτα καθώς το Σύνταγμα ορίζει σαφώς πως ο καθένας συνεισφέρει βάσει των δυνατοτήτων του. Άρα απ τον κύριο Τάδε που του πήρε τα 50 δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως τα χρήματα του πήγαν για την αγορά ενός tank. Ίσως να του πει πως με αυτά τα χρήματα αγοράστηκαν μολύβια και γόμες για το Α' δημοτικό σχολείο  Αναγέννησης.

Ο κύριος Τάδε θα νιώσει πραγματικά υπέροχα που μπόρεσε και βοήθησε το σχολείο και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να ξαναβοηθήσει και την άλλη χρονιά. Ταυτόχρονα με την ενημέρωση του κυρίου Τάδε θα πρέπει να ενημερώνετε και η πολιτεία. Υπάρχουν πολλά μέσα ευτυχώς για να μπορέσει να γίνει και να μαθαίνει ο κάθε ενδιαφερόμενος που πηγαίνουν οι συνεισφορές του κάθε χρόνο μαζί με τις εισφορές του κυρίου Τάδε.

Το γενικό χρωστάς - πλήρωνε δεν λέει τίποτα σε κανένα πολίτη. 

Αντίθετα η ενημέρωση τον κάνει να νιώθει μέλος ενός συνόλου που πραγματικά προσπαθεί για τη βελτίωση της ζωής όλων.

Εξ' αλλου είναι και το άλλο. Εμείς δεν πρέπει να παίρνουμε κάποια απόδειξη των εισφορών μας; Το κράτος γιατί ζητάει αντίστοιχα από εμάς συνεχώς να αποδεικνύουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες; Η ίδια τυπικότητα λοιπόν στη συναλλαγή με το κράτος πρέπει να ισχύει και προς τον πολίτη.

Τα ασφαλιστικά ταμεία με το ζόρι σε βάζουν να πληρώνεις μια εισφορά παρέχοντας σου αμφιβόλου αξίας υπηρεσίες και φυσικά δεν σου παρέχουν καμία απολύτως έγγραφη διαβεβαίωση πως κάποια στιγμή θα πάρεις σύνταξη. Αυτό πάλι πως είναι δυνατόν να ευσταθεί;

Για ποιόν επίσης λόγο ο κάθε πολίτης δεν πρέπει να είναι απολύτως σίγουρος για τα χρήματα που ακόμα και με διώξεις του επιβάλουν να πληρώνει τη στιγμή που θα μπορούσε να δίνει αυτά τα χρήματα σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες ή ακόμα να παραμένει ανασφάλιστος γιατί απλά έτσι θέλει.

Όταν τον υποχρεώνεις να πληρώνει πρέπει αντίστοιχα να υπάρχει απόλυτη διαβεβαίωση πως και καλή περίθαλψη θα έχει, και θα είναι απόλυτα εξασφαλισμένη η περίοδος της ζωής του όταν δεν θα μπορεί πλέον να εργάζεται. Αντίθετα με αυτό τα πάντα είναι ρευστά και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο εκμετάλλευσης των κεφαλαίων του κάθε ασφαλισμένου.

Τα λάθη των κυβερνήσεων, των ασφαλιστικών ταμείων, των οργανισμών και γενικά όλης της κρατικής μηχανής καλείται κάθε φορά να πληρώνει μέσω φόρων, εισφορών, εκτάκτων μέτρων, το εύκολο θύμα ο εργαζόμενος.

Σε μια τελική ανάλυση όλα αυτά τα χρόνια τι έχει προσφέρει τούτο το κράτος στους πολίτες του εκτός από δυστυχία και μιζέρια;

Τους Ολυμπιακούς Αγώνες ίσως; Την παιδεία; Το υγεία; την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη στους νόμους και στη δικαιοσύνη;

Τι τελικά είναι αυτό που συγκροτεί ένα κράτος σύμμαχο των πολιτών του;

Αντίθετα όλοι μας βλέπουμε απέναντι μας ένα εχθρικό προς τους πολίτες του κράτος που τους εκμεταλλεύεται συνεχώς τόσα χρόνια τώρα με φυσικό επακόλουθο όποιος μπορεί να ξεφεύγει απ τις δαγκάνες του να το πράττει με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους. Γιατί ως γνωστόν το   Νόμιμο είναι και Ηθικό όπως λέει ένας  "τ ε ρ ά σ τ ι ο ς"  πολιτικός μας με offshore και μερικά σπιτάκια για τα παιδάκια του. Ακόμα και Υπουργό περιβάλλοντος είχαμε που αντί να είναι παράδειγμα νομιμότητας, έκανε τις δικές του λαμογίες για ένα σπίτι.

Όμως μέχρι πριν τη πλατεία το λάθος ήταν δικό μας που είχαμε ανεχθεί τέτοιου είδους συμπεριφορές. Θεωρώ πως η σελίδα έχει γυρίσει πλέον.

Γυάρος 2

Γυάρος

Το νησί θα παραμείνει μέσα στο χρόνο έστω και αν οι εγκαταστάσεις των φυλακών καταρρεύσουν. Κάτι που θα γίνει φυσικά καθώς οι τωρινοί τους κάτοικοι (ποντίκια) το κατεδαφίζουν σιγά σιγά, οι βροχές και οι αέρηδες καταστρέφουν τις ξύλινες κατασκευές, τα όποια τζάμια έχουν απομείνει, τις όποιες υδραυλικές ή άλλες. Οι στέγες φυσικά καταρρέουν μέσα στην αδιαφορία και το μοναδικό ενδεχόμενο να παραμείνει σαν τόπος περισυλλογής, ανάμνησης και τιμής το καταστρέφουν επίσης καθώς κανείς δεν ενδιαφέρεται για να αναστηλωθεί. Ένα πολύ αυστηρό οικοδόμημα με μόνο λειτουργικές δομές είναι μια άσχημη παρέμβαση μέσα στο κυκλαδίτικο ξερό τοπίο.

Ακόμα περισσότερο δε όταν καταρρέει εκ των έσω.

Παρ όλη την αυστηρότητα του όμως θα μπορούσε να φιλοξενήσει όσους θα είχαν τη δύναμη να αναδείξουν κάποια αρχιτεκτονικά στοιχεία του. Η αναπαλαίωση του θα μπορούσε να γίνει σταδιακά με τη συμμετοχή όσων θα ήθελαν να μείνουν εκεί. Φυσικά η συμβολή των αρχιτεκτόνων είναι πρωταρχικής σημασίας. Μετά όσοι καλλιτέχνες έχουν και κάποιες απλές   κατασκευαστικές ικανότητες θα πρέπει να εργαστούν στην αναδόμηση του. Με τη βοήθεια όλων όσων θα συμβιώνουν εκεί θα ξαναγίνει αυστηρό μεν αλλά ένας χώρος που θα μπορέσουν να ζήσουν, σίγουρα λιτά μα τόσο δημιουργικά.

Ένας χώρος που ο καθένας θα έχει αποθέσει την εργασία του σε όποιο κομμάτι της κατασκευής, θα είναι μετά το πέρας των εργασιών, χώρος που θα αγαπήσουν. 

Έχω την εντύπωση πως το χρώμα πρέπει να παίξει κυρίαρχο ρόλο στην αναπαλαίωση του και να είναι ορατό απ την θάλασσα καθώς όποιος πλησιάζει θα πρέπει να έχει την αίσθηση πως επισκέπτεται ένα χώρο δημιουργίας. Ένα χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Μια πολιτεία που παρέχει στέγη σε καλλιτέχνες για να παράξουν τα όνειρά τους. Απομακρυσμένοι από τα χιλιάδες προβλήματα της πόλης που ζουν σχεδόν απομονωμένοι απ τη καθημερινότητα που τους κατατρώει τη δημιουργικότητα τους, απελευθερωμένοι απ τα πρέπει και τους κανόνες, θα είναι απόλυτοι κυρίαρχοι της έμπνευσής τους.

Θεωρώ απαραίτητο και ίσως η πρώτη κατασκευή που θα πρέπει να γίνει ένας βωμός σε κάποια αίθουσα με αίθριο για να καίει μόνιμα μαι φλόγα τιμής ένεκεν των όσων έχουν αφήσει εκεί τη τελευταία τους πνοή. Για όσους έχουν περάσει εκεί δυσκολίες, μαρτύρια, υποταγή συνείδησης, εξαθλίωση της προσωπικότητας τους. Είναι απόλυτα επιβεβλημένο να παραμένει σταθερά στη μνήμη όλων πως ο τόπος ήταν τόπος μαρτυρίου και με τη βοήθεια των καλλιτεχνών, σεβόμενοι απόλυτα την ιστορία, παραμένουν φύλακες της μνήμης και προστάτες της τιμής που αρμόζει στα θύματα της θηριωδίας.

Θα μου άρεσε μια στήλη με τα ονόματα όσων πέρασαν από εκεί και υπέστησαν όλα όσα ξέρουμε.

Θα πρέπει ως πρώτο έργο όλων των καλλιτεχνών να παραχθεί ένα λεύκωμα για το τι σημαίνει Γυάρος και πως αυτό θα παραμείνει στο πέρασμα των καιρών. Φωτογραφικό υλικό, σκίτσα, κείμενα, ακουστικό υλικό, εκπομπές που έχουν γίνει, συζητήσεις, τα πάντα που αφορούν στο χώρο σε μια πολύ ενημερωμένη έκδοση και με κάθε σύγχρονο μέσο παραγωγής.

Η πιθανότητα διανομής του και πώλησης του θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν η τιμή του ήταν απόλυτα λογική και καθόλου κερδοσκοπική. Απλά για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί και να καλυφθεί το κόστος των εξόδων πέρα απ τη καλλιτεχνική επιμέλεια η οποία φυσικά και είναι επιβεβλημένα δωρεάν. Δωρεάν επίσης κάθε εργασία παραγωγής προεκτυπωτικά που θα είναι ευθύνη των δημιουργών που θα ζουν στη κολεκτίβα. Αν έχουμε τη  δυνατότητα και της παραγωγής τότε θα μιλάμε για θαύμα οργάνωσης και συλλογικής εργασίας.

Μέσα στο λεύκωμα θα ήθελα να υπάρχει οπτικοακουστικό υλικό. Σκηνοθέτες πιθανόν, μουσικοί, σεναριογράφοι, ηθοποιοί, μέσα από κοινή προσπάθεια να παραχθεί αυτό το έργο μοναδικής αισθητικής για να γίνει σημείο αναφοράς και ο λόγος που επιλέγουμε το συγκεκριμένο σημείο για δημιουργία.

Γιατί δεν πρέπει ένας χώρος να σαπίζει στην αδιαφορία ενώ θα μπορούσε να γίνει τόπος δημιουργικής έκφρασης με σεβασμό πάνω απ όλα στην ιστορικότητα του.

Κολεκτίβα Καλλιτεχνών

Εικαστικοί, Μουσικοί, Λογοτέχνες, Ποιητές, Σκηνοθέτες, Ηθοποιοί, Αρχιτέκτονες και όσοι άλλοι καλλιτέχνες, άρα παράξενοι για τον πολύ κόσμο, σε ένα χώρο δικής τους έκφρασης και δημιουργίας πέρα απ τα διάφορα ανασταλτικά "πρέπει". Σε ένα χώρο που να μην ενοχλούν κανένα αλλά να μπορούν να δημιουργούν με τους δικούς τους χρόνους και τρόπους. Ένας εγκλεισμός τους σε κάποιο νησί ας πούμε. Η Γυάρος είναι ότι πρέπει. Δεν έχει εύκολη πρόσβαση και το μόνο σίγουρο θα είναι πως όποιος καλλιτέχνης θα ήθελε να βρεθεί εκεί θα πρέπει να είναι αποφασισμένος για την αγαπημένη του τέχνη. Μόνοι τους θα μπορούσαν να αναστήσουν τον ερειπωμένο χώρο των φυλακών και από τόπο μαρτυρίου να τον κάνουν πλέον τόπο δημιουργίας. Ελευθερίας δηλαδή. Ένα νησί καλλιτεχνών κυριολεκτικά.   Φανταστείτε τους χώρους των φυλακών αναμορφωμένους από τους ίδιους τους καλλιτέχνες και φυσικά με τη βοήθεια των αρχιτεκτόνων που όλοι μαζί θα συνεισφέρουν για το κοινό καλό. Ετήσιες εκθέσεις, ετήσιες μουσικές ημέρες, ποιητικές συναντήσεις απ όλο το κόσμο,  Συνέδρια γύρω πάντα απ τις τέχνες και ζωή αφιερωμένη καθαρά στη δημιουργία του καθενός.   Προϋποθέσεις για τον εγκλεισμό του καθενός και καθεμιάς εκεί θα ήταν η παραγωγή έργου μέσα σε ένα διάστημα που επιλέγει ο καθένας, όχι όμως μικρότερο του ενός έτους.   Υπάρχουν στο τόπο μας πολλοί που θα ήθελαν να ζουν για τη τέχνη τους παράγοντας όμως και όχι απλά να δηλώνουν καλλιτέχνες χωρίς να κάνουν τίποτα. Τα έργα θα είναι οι αποδείξεις και τα κριτήρια για τη παραμονή τους εκεί στη Κολεκτίβα των Καλλιτεχνών της Γυάρου   Υπάρχουν πολλοί πού ζουν για να προσφέρουν με όποιο τρόπο μπορούν αλλά μέσα στο απρόσωπο της Ελληνικής κοινωνίας θεωρούνται η ηλίθιοι ή στη καλύτερη περίπτωση βολεμένοι. Τα πράγματα δεν είναι έτσι αν έτσι νομίζετε.   Ρίχνω ένα σπόρο και περιμένω να δω συμμετοχές εδώ στο μέσο επικοινωνίας που το λένε facebook καθώς υπάρχει αρκετός κόσμος πιστεύω που τουλάχιστον συμμερίζεται αυτή την παρόρμηση μου.   Ας επικοινωνήσουμε την ιδέα και μπορεί η Ουτοπία να γίνει πραγματικότητα αφού δεν θα κοστίζουμε τίποτα και σε κανένα. Τη παραχώρηση της Γυάρου που από τόπο εξορίας την έκαναν κατά καιρούς, πεδίο βολής, βοσκότοπο, ερειπωμένη ανάμνηση, και προσφάτως τη ζητούσαν για τόπο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Αυτό το τελευταίο θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν η παραχώρηση μόνο των κτηρίων των φυλακών ήταν εφικτή.  Δεν ζητάμε τίποτα άλλο παρά μόνο αυτό. 

Η Διάσπαση της ορθής σκέψης με την υπερπληροφόρηση.

Πως να μπορέσεις να ελέγχεις τα δισεκατομμύρια μυαλά πάνω στο πλανήτη;

Αδύνατον.

Ποιος είσαι τώρα για να τα ελέγχεις όλα αυτά τα μυαλά και γιατί;

Αν είσαι θεός μπορείς. Δεν έχει σημασία ποιος θεός. Αρκεί μόνο να περάσεις το μήνυμα της υπερδύναμης σου και ο κόσμος ακολουθεί όπως ακριβώς τα προβατάκια, είτε τον καλό ποιμένα, είτε το πρώτο κριάρι με τη κουδούνα στο λαιμό.

Τα μέσα παντοδυναμίας σου είναι και απλά αλλά και σύνθετα. 

Ας πάρουμε τα απλά. 

Πίστευε και μη ερεύνα. Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι. Γυρνάμε και το άλλο μάγουλο για τη μπάτσα που φάγαμε σαν καλοί μαζοχιστές. Αγαπάμε πιο πολύ τη θρησκεία μας απ' το φίλο μας, την οικογένειά μας, τη πατρίδα μας σε σημείο που ξεχνάμε και διαγράφουμε απ' τη μνήμη μας, τη καταγωγή της γλώσσας μας, την ιστορία των προγόνων μας, τα αληθινά θαύματα που μας κληροδότησαν μέσω ενός Παρθενώνα, μέσω μιας Ιλιάδας και Οδύσσειας, μέσω μιας Επανάστασης.

Σε ονομάζουν γραφικό όταν προσπαθείς να τιμολογήσεις τη λέξη ¨ανθρωπος" και σε κάνουν να αισθάνεσαι προέκταση του Νόε και όχι του Δευκαλίωνα. Απλά, πολύ απλά όλα αυτά καθώς η τσίμπλα δεν έχει ξεκολλήσει απ ' το μάτι και η μαρμελάδα κρατά σταθερά τη θέση της στα αυτιά σου.  Τα εύκολα είναι πολλά και πάντα χοντροειδή ψέματα.

Τα πιο δύσκολα έχουν να κάνουν με ιστορίες συνωμοσίας τύπου Illuminati, Ροδοσταυρους, Μασόνους, κρυμμένους συνήθως σε σκοτεινά υπόγεια και σταθερά υποφωτισμένα ή και πολύ φωτισμένα σαν τη μία και μοναδική αλήθεια.

Μέσα στα δύσκολα φυσικά και ο θεός ΧΡΗΜΑ. Κατοικεί σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και φέρει τη μορφή (εικόνα) δυσκολοσχεδίαστων επιφανειών με μυστικιστικά σύμβολα  και μια αξία με αριθμό. 10euro, 20euro, 50euro, ή σε αντίστοιχα δολάρια, γιεν, ρούβλια, ελβετικά φράγκα και παει λέγοντας. Αυτή δε η παντοδυναμία του χρήματος είναι τόσο ύποπτη και μυστηριακή πλέον που ακόμα και χωρίς αντίστοιχη αξία (αποδεδειγμένα) κυκλοφορεί και πλημμυρίζει το κόσμο με την ελπίδα πως όποιος κατέχει πολλά τέτοια "εικονίσματα" θα κατέχει και την εύνοια του παμμέγιστου κυρίαρχου του παιχνιδιού που ονομάζεται "Έλεγχος των Μαζών". όταν η μοναδική περιουσία που έχεις είναι ας πούμε ένα 50ευρω και ακούς για κάποια τρελά δισεκατομμύρια σε πιάνει ένα δέος αναλογιζόμενος το πόση "θεϊκή" δύναμη κατέχει κάποιος άλλος περισσότερο πιστός από εσένα. Οι ναοί τώρα του ελέγχου των πιστών μαζών μπορούν να έχουν το όνομα "Οίκοι Αξιολόγησης", Χρηματιστήρια, Επενδυτικές Εταιρίες, Τράπεζες. 

Όπως ακριβώς οι ανά το κόσμο θρησκείες έτσι και αυτές του χρήματος πρέπει να έχουν τους ιεράρχες τους, τους απλούς κληρικούς τους μα κυρίως τους ιεροκήρυκες, τους καθοδηγητές. Και μέσα στο παιχνίδι αυτό φυσικά η πολιτική.

Χεράκι - χεράκι λοιπόν θεός, θεός χρήμα, θεός πολιτική ορίζουν ζωές, συμπεριφορές και κυρίως σκέψεις.

Η λύση της απόλυτης κυριαρχίας του τυραννικού καθεστώτος; όχι όπως πιο παλιά με κάποια απολυταρχία, αλλά με την υπερπληροφόρηση για τα πάντα, αν φυσικά θέλεις να ψάξεις. Και η αλήθεια είναι πως όλοι θέλουμε να ψάξουμε τα πάντα.

Προσφέρεις λοιπόν ένα μέσο ψαξίματος που μπορείς και ελέγχεις φαινομενικά. Το φουλάρεις με πληροφορία. Σαφώς και αφήνεις ελεύθερο ...τι άλλο; το ΠΟΡΝΟ. Για να μπορείς να αποπροσανατολίσεις. Για να προσφέρεις μέχρι και στις πιο δυσπρόσιτες περιοχές το απαγορευμένο. Με αυτό το τρόπο  ορίζεις πως το μέσο είναι απολύτως ελεύθερο, άρα αληθινό.

Μέσα εκεί τώρα σπέρνεις, ή μάλλον αφήνεις να σπαρθεί, κάθε τι που θα μπορούσε να αποτελεί διάσπαση της ορθής σκέψης. Τα βλαστάρια βγάζουν καρπούς και ο πεινασμένος φυσικά τρώει.

Στο χέρι σου τώρα είναι να σκεφτείς ποιους καρπούς θα απολαύσεις και με ποιο τρόπο.

Διέφυγε; της προσοχής τους το γεγονός της συσπείρωσης; Μπα δε νομίζω. Καθώς ένα τέτοιο σχέδιο ελέγχου των μαζών επίσης μπορεί να αποδειχθεί πολύ καλό εργαλείο απόκτησης περισσότερης δύναμης.

Όπως και να χει το θέμα όμως, επικοινωνείς και δημιουργείς κύκλους επαφών.

Ανταλλάσεις, σπέρνεις και θερίζεις ανάλογα.

Εντάσσεσαι σε ένα κοινωνικό δίκτυο και μιλάς με κόσμο γνωστό ή όχι δεν έχει σημασία.

Φτάνεις να συγκεντρώνεις εκατομμύρια κόσμου σε πλατείες, δρόμους και φτιάχνεις παρέες.

Επαναστατείς μέσα από μια οθόνη. Βολικό κι' όλας.

Δεν το είχαν υπολογίσει; Δεν είχαν φανταστεί τη πληθώρα υπολογιστών ανα το κόσμο; Δεν είχα υπολογίσει τη δική μας διαπλοκή σε τούτο το μέσον; 

Πιστεύω πως όλα ήταν υπολογισμένα εκτός του ότι ο κόσμος χρησιμοποιεί τη δυνατότητα με άλλα μέτρα πέρα απ τα αναμενόμενα. Πιστεύω πως τώρα είναι η αρχή της Internet Revolution. Η πορεία θα δείξει αν ο έλεγχος μέσα απ τη υπερπληροφόρηση μας φέρει πιο κοντά.

Αν αντί να καλυφθούμε πίσω απ τις απρόσωπες οθόνες αποκτήσουμε την πραγματική μας υπόσταση που έπρεπε να επικοινωνηθεί με τούτο τον τρόπο για να πάρει σάρκα και αίμα η φαντασία.

ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΟΥΣ

Η φαντασία αξιολογεί

Οι αγανακτισμένοι όλου του κόσμου υποβαθμίζουν την αξιοπιστία της Moody's.

Οι αγανακτισμένοι όλου του κόσμου επίσης υποβαθμίζουν την φερεγγυότητα της Standar & Poor's.

Γιατί έτσι μας αρέσει.

Δεν έχω καταλάβει ρε παιδιά με ποια λογική μπορούν να παίζουν με τις ζωές του κόσμου και  έχουν τόσο βαρύνουσα σημασία τα λόγια και οι προβλέψεις αυτών των χαρτογιακάδων πίσω απ τα πλουμιστά γραφειάκια τους, και τις οθόνες των υπολογιστών τους.

Οικονομικά θα μου πει κάποιος που δεν μπόρεσες ποτέ σου να καταλάβεις.

Θα συμφωνήσω απόλυτα με την αδυναμία μου να καταλάβω τα μέτρα και τα μεγέθη των οικονομικών διαδικασιών. Στη τελική για ποια οικονομία μιλάμε όταν το χρήμα είναι απλά ψεύτικο; Τουλάχιστον αυτό το έχω καταλάβει. Πραγματικό χρήμα δεν υπάρχει. Τότε πως είναι δυνατόν μέσα στον λαβύρινθο των πειραγμένων αριθμών να βγαίνει μια τέτοια δήλωση απ αυτούς που παίζουν σαν τα σπασικλάκια των κωδικών και των μετρήσεων; Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει μια έστω μια αμφισβήτηση, κι ας είναι και λάθος,  και σαν τα πρόβατα όλες οι κυβερνήσεις να ακολουθούν κατά γράμμα τις παπαριές τους;

Στη τελική που είναι τα κυριαρχικά δικαιώματα του κάθε κράτους να ορίζει τη μοίρα του κατά πως εκείνο θέλει, και απλά παραμένει έρμαιο των ορέξεων του κάθε μεγαλοκαρχαρία που τζογάρει στη καταστροφή; Είναι απόλυτα σίγουρο πως κάποιοι, κάπου, βγάζουν εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια απλά και μόνο με προβλέψεις όπως κάποτε οι μάγοι και οι προφήτες. Δημιουργούν ένα δυσάρεστο κλίμα στο κόσμο γενικότερα και όχι απλά στις αγορές που αρέσκονται να λένε και πάμε κατά διαόλου γιατί έτσι αποφασίστηκε σε κάποια γραφεία με ακριβά έπιπλα και ακριβές μοκέτες.

Εμείς δεν πρέπει να αμφισβητούμε τίποτα; Πρέπει να τρώμε ότι μας προσφέρουν μέσω των παπαγάλων τους στα κανάλια των διαπλοκών;

Πρέπει να σεβόμαστε την κάθε μαλακία που ξεστομίζουν όλα αυτά τα καθίκια χωρίς ίχνος αμφιβολίας; Γιατί; Ποίος τους όρισε οικονομικούς κυβερνήτες, πέρα απ το καταστατικό της εταιρίας τους; Ποιοι είναι στη τελικοί αυτοί που θεωρούν πως μεταξύ ενός espresso και μιας μερίδας σολομού μπορούν να καταργήσουν κράτη,  θεσμούς, νόμους και κυρίως ζωές ανθρώπων;

Τι σκατά παραπάνω έχουν στο κεφάλι τους που τους κάνει τόσο τρανούς μεταξύ των λαών του πλανήτη; Τι στο διάολο έχουν παραπάνω από εμάς, πέρα απ΄τα γαμημένα πτυχία τους για τις τάχα μου  σπουδές τους; Σε τι έχουν εργαστεί πέρα απ τη δημιουργία ψευδών προοπτικών που καθορίζουν κινήσεις ψεύτικων κεφαλαίων από ένα σκληρό δίσκο σε έναν άλλο;

Fuck off Mr Moody's and you too Mr Standar & Poor's.

Καθώς τα θρησκευτικά δεδομένα ανα το κόσμο έχουν ξεθωριάσει ο θεός χρήμα με τους ιερείς του και τους μάγους του παίζει ζάρια. Η διαφορά με τον άλλο θεό είναι πως αυτοί  κερδίζουν με όποια ζαρία και να φέρουν. Ένα παιχνίδι με τόσο άνισους όρους  που κανείς δεν θα έπρεπε να παίξει. Κι όμως. Λαοί που δεν έχουν ιδέα απ αυτά, όπως εγώ, ακολουθούν πιστά τις εντολές των χαμένων κυβερνήσεων τους που τους εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για ζωή. Ο ΘΕΟΣ ΧΡΗΜΑ!!! να προσκυνήσουμε όλοι;

Αν το αρνηθούμε; Αν σταματήσουμε να πιστεύουμε στη παντοδυναμία του; Αν καταλάβουμε πως απλά είναι μερικά pixels σε οθόνες υπερυπολογιστών και τίποτα παραπάνω; Αν καταλάβουμε πως το μόνο που μπορούν να κάνουν και κάνουν καλά είναι η δημιουργία φόβου και πανικού; Μήπως θα μπορούσαμε να τους πανικοβάλλουμαι και να τους φοβίσουμε εμείς περισσότερο;

Αυτοί έχουν τους αριθμούς εμείς τη φαντασία.

Οι αριθμοί όπως και να τους μαγειρέψεις πάντα αριθμοί θα είναι είτε προσθέσεις αφαιρέσεις, πολλαπλασιάσεις, διαιρέσεις.

Ότι και να κάνουν θα παραμένουν αριθμοί.

Η φαντασία όμως; Κάνει μια απλή πινελιά έργο και στολίζει τη γωνιά στο σπίτι σου.

Μερικές νότες στη σειρά ανοίγουν ορίζοντες στη ψυχή σου.

Κάποια λόγια με ομοιοκαταληξία η χωρίς εξυψώνουν το είναι σου.

Μερικές κινήσεις του κορμιού βγάζουν φτερά στους ώμους σου.

Μια μπάλα και μερικοί μαντράχαλοι σε ένα γήπεδο δημιουργούν αισθήματα έστω και βίαια.

Μια χούφτα αλεύρι και λίγο νερό μπορεί να θρέψει, να ζεστάνει, να ζήσει μια οικογένεια με ένα καρβέλι ψωμί.

Μια χούφτα θάλασσα μπορεί να σε ταξιδέψει.

Ένα τσιγάρο που θα ανάψεις θα σου ζεστάνει τη ψυχή έστω και εις βάρος των πνευμόνων σου.

Το κλάδεμα του δέντρου θα σου προσφέρει τη απόλαυση ενός καρπού

Τα σχέδια του αρχιτέκτονα θα στεγάσουν οικογένειες.

Η τόλμη του στρατηγο΄ύ θα κερδίσει τον πόλεμο.

Η ικανότητα του μάστορα θα φτιάξει τη μηχανή απ την αρχή ή θα διορθώσει τη βλάβη.

Ακόμα και οι κυβερνώντες αν έχουν φαντασία μπορούν να δημιουργήσουν απ το μηδέν.

Η φαντασία, είναι κάτι πού δεν μπορούν να τη εξηγήσουν  οι αριθμοί ακόμα κι αν μπορέσετε να μετρήσετε μέχρι το άπειρο, ξεφτίλες

Αυτά τα σκατά (οίκοι αξιολόγησης, άκου τώρα  όρος!!!) μέσα στα πανάκριβα γραφεία τους τι στο διάολο κάνουν; τι προσφέρουν στο γενικό σύνολο;

Που είναι η δημιουργικότητα πέρα απ' τη καταστροφολογία, τη μιζέρια, την αγανάκτηση που προσφέρουν στο κόσμο;

Γιατί έχουν τόσο μεγάλη αξία τα λεγόμενα τους;

Βρε άντε μου στο διάολο κι ακόμα πάρα πέρα καθίκια του κερατά.

Ποίος μαλάκας τους έδωσε το δικαίωμα της αξιολόγησης; Και πως εξετάζουν τον όποιο πλουτισμό αφού όπως είπαμε οι αξίες είναι απλά και μόνο πλασματικές;

Σιγά να μη μπορούν τα άχρηστα όντα να κοστολογήσουν τη φαντασία.

Μόνο μια καλή ιδέα δεν μπορεί να κοστολογηθεί με όλα τα λεφτά του κόσμου...μαλάκες... ουστ.

Αλλά 'οταν έχεις τέτοιους πολιτικούς τι περιμένεις;

Εύλογα θα πει κάποιος...- εσύ τους ψήφισες.

Ναι σίγουρα την ευθύνη επίσης την έχει και ο απλός λαός, μα καλοπροαίρετα πιστεύει ότι του τάζουν προεκλογικά.

Έχουν δίκιο να πιστεύουν, μα όλα αυτά μέχρι τις προηγούμενες εκλογές.

Τώρα πλέον οι πλατείες είναι γεμάτες όχι για τις απύθμενες μπορδολογίες τους μα γιατί η οργή και η αγανάκτηση πήραν τη θέση της καλοπροαίρετης  λογικής.

Δείτε αυτό και μόνοι σας

http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=126006

ο ο οοοο!!! αφήστε τις ασπίδες κι ελάτε απο εδώ ο ο οοοο!!!

Το καλοκαίρι της αγανάκτηση

Υπήρχαν σκόρπιες σταγόνες από δω κι' από κει.

Χάνονταν μέσα στη ξεραΐλα του τοπίου όπως τα λόγια που εύκολα τα ξεχνάς, είτε τα έχεις πει, είτε τα έχεις ακούσει. Σε χέρσα γη εξαϋλώνεται κάθε προσπάθεια συλλογής νερού, πόσο μάλλον όταν  αυτό πέφτει σαν παραφωνία μέσα σε μια έρημη από σκέψη χώρα. όταν προσπαθείς να μαζέψεις σταγόνες για να γεμίσεις ένα ποτήρι νερό που θα σε ξεδιψάσει απ' τα όσα σε κάνουν να λιώνεις, αγωνία, αγανάκτηση, θυμό, αβεβαιότητα, άγχος...

Σειρά από λέξεις που μόνο με την εκφορά τους νιώθεις να σε πνίγουν.

Ένα ποτήρι  καθαρού λόγου θέλεις, πραγματικής υπόστασης των λεγομένων, σιγουριά πως άκουσες καλά και κατάλαβες. Ένα ποτήρι κρυστάλλινης αλήθειας, διάφανης, απολαυστικής αλήθειας, έστω κι αν αυτή σε μαχαιρώνει.

Να ναι αλήθεια κατά πρόσωπο και όχι πισώπλατη.

Αντρίκια, μπεσαλίδικια, που δεν έχει λόγο να μην εκφραστεί. Ακόμα κι αν πρέπει να ειπωθεί με το μεγαλύτερο κόστος, να είναι εκεί παρούσα καθαρτήρια σαν το ποτάμι που θέριεψε και πότισε τη τριγύρω  χέρσα γη.  Και να είναι καλοκαίρι που θα συμβεί. Να έχουμε πόρτες και παράθυρα διάπλατα ανοικτά.

Ανοικτά στη κάθε νέα πρόκληση, στη κάθε νέα ανατροπή που θα ξεκολλήσει επιτέλους τη παθητική αδράνεια, τον ωχαδερφισμό, την αδιαφορία απ τη ζωή μας με εκείνο το περίφημο...δόξα το θεό. Δόξα το θεό γιατί; Συνήθως γιατί δεν μας έτυχε εμάς αυτό που έτυχε σε κάποιον άλλο. Δεν κλέψανε εμάς, δεν σκοτώσανε τον πατέρα μας, δεν χάσαμε τη θεσούλα μας, δεν χάσαμε τα όποια προνόμιά μας. Ρώτα όμως όσους έχουν υποστεί κάτι απ όλα αυτά. 

Ρώτα εκείνο το τύπο που άκουσα να λέει στο Σύνταγμα σε έναν άλλον δίπλα του ...-Φιλαράκι μου έχω να φάω δύο μέρες.

Το άκουσα και δεν πίστευα στα αυτιά μου.

Δεν ήταν απ αυτούς τους περιθωριακούς τύπους που (πιστεύω) έχουν επιλέξει ένα τρόπο ζωής. Η εμφάνισή του σαν όλους μας. Η καθαρότητα του προσώπου του όπως κι η δική μας. Ένας από εμάς. Απλά στη πιο δύσκολη μεριά της αγανάκτησης. Ο συνομιλητής του τον πήρε μαζί του λέγοντάς του... - Πάμε για σουβλάκι. Τώρα κερνώ εγώ κι όταν μπορέσεις κερνάς εσύ.

Ναι αυτό είναι καλοκαίρι σκέφτηκα.

Απ ότι κατάλαβα χωρίς να θέλω να μπω πιο μέσα στη κουβέντα τους μόλις είχαν γνωριστεί και θα μοιραζόντουσαν ένα 5ευρω.

Για μια πρόσκαιρη ικανοποίηση της πείνας.

Δευτερόλεπτα μετά ακούστηκαν οι πρώτες βροντές και το χειροκρότημα του κόσμου αμέσως μετά τόσο πηγαίο και καθάριο που ήταν σαν να συμφωνούσε η φύση με την αγανάκτηση.

Οι δύο αγανακτισμένοι χάθηκαν προς τη Πανεπιστημίου. 

Η ένταση του κόσμου, σαν τα μικρά παιδιά που παίζουν στη βροχή των συναισθημάτων και το χαμόγελο άρχισε να παίρνει τη θέση του.

Αυτό το χαμόγελο που μας έχουν στερήσει εδώ και χρόνια τώρα.

Ίσως γιατί οι μαύρες ψυχές των εκάστοτε κυβερνώντων θεωρούν πως έχουν το μοναδικό προνόμιο στη χαρά. 'ισως γιατί το στενό τους περιβάλλον χωράει μόνο όγκο των δικών τους οραμάτων και φυσικά μόνο για προσωπική προβολή. Το ΕΓΩ των εξουσιαστών, αυτών που πανεύκολα μπορούν να δημιουργήσουν νόμους, διατάξεις, παραθυράκια πάνω σε αυτά, και παράλληλα να έχουν καταστρατηγήσει και υπονομεύσει κάθε άλλη προσπάθεια των αγαθών προθέσεων κυρίως του απλού κόσμου. Αυτό θέλουν πιστεύω. Να είναι εχθροί μας. Ένα κράτος εχθρός του πολίτη του. Ένα κράτος εχθρικό σε κάθε υγιή προσπάθεια για πρόοδο, για ευημερία.

Μέσα απ τα χρόνια που πέρασαν πιστεύω πως όλοι μας έχουμε στιγμές αγανάκτησης, Στιγμές όμως και απόλαυσης.

Σκεφτείτε μόνο πότε νιώσατε χαρά και πότε αγανάκτηση.

Όλες οι χαρούμενες στιγμές μας ήταν προσωπικές, με φίλους, κολλητούς, συγγενείς, γνωστούς ακόμα και άγνωστους, πάντα όμως σε προσωπικό επίπεδο.

Σκεφτείτε και τι σας έκανε να αγανακτίσεται τώρα. Πάντα μα πάντα αυτό το κράτος δημιουργούσε μόνο προβλήματα στη καθημερινότητα μας. Απ' το να περπατήσουμε σε ένα σωστό πεζοδρόμιο, μέχρι στο να διεκπεραιώσουμε κάποια εργασία σε σχέση με το δημόσιο και όχι μόνο φυσικά. Εάν έκανες δε το λάθος να πιστέψεις τα προεκλογικά τους λόγια τότε η αγανάκτηση και η οργή ξεχείλιζαν.

Κάπως έτσι φτάσαμε λοιπόν στη Πλατεία Συντάγματος.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο να γίνουν ποτάμι ορμητικό οι λιγοστές σταγόνες στις μεταξύ μας συζητήσεις που πάντα είχαν σαν τελική φράση ...άστα να πάνε στο διάολο. 

Αυτή η τελευταία δε, μετά το δόξα το θεό.