Πίσω σελίδες

Κάποτε ο Dylan έγραψε για τις πίσω του σελίδες. 

Όλοι μας το κάνουμε. 

Έτσι δεν είναι; 

Άμυνα κατά του σημερινού εαυτού μας;  

Απλά ανάμνηση που μας αρέσει να σκαλίζουμε; 

Νοσταλγία ίσως κάποιων στιγμών που έγραψαν και πολύ πιθανόν να μας οδήγησαν στα επόμενα βήματα της ζωής μας; 

Και γιατί τόσος κόπος στην αναμόχλευση της μνήμης; 

Απαντήσεις δεν είναι ανάγκη αν δοθούν. 

Η όσφρηση έχει μνήμη πολλές φορές, όταν κοιτάμε επίμονα μια εικόνα του παρελθόντος, όταν φέρνουμε εκείνη τη στιγμή στο μυαλό, μυρίζουμε το παρελθόν. Άρωμα φρέσκου ελληνικού διπλού, Pall Mall άφιλτρα, μυρωδιά μολυβιού και γόμας και το καλοκαίρι της φαντασίας. Λίγο πιο μακριά η θάλασσα, ελάχιστα σπίτια στη διαδρομή για αυτή και προσμονές για ένα μέλλον που έμοιαζε φτιαγμένο  με τα πιο ακριβά χρώματα. Μολυβιές γρήγορες για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Να πάρει μορφή η λευκή επιφάνεια, να γίνει  κατανοητό πως η αξία είναι κρυμμένη κάπου μεταξύ χεριού, μυαλού και ματιού. Να βρεθούν οι αναλογίες, να μπουν σωστά τα όποια περιγράμματα (και μη μου πει κανείς πως η τέχνη δεν έχει περίγραμμα) να οριοθετηθεί το αποτέλεσμα. Ας καταστραφεί μετά σαν τις Θιβετιανές μάνταλα, αφού η προσευχή στη δημιουργία έγινε. Μέσα στα χρόνια που πέρασαν οι αποδείξεις είναι πολλές μα πάντα αυτό το γαμημένο "κάτι" δεν μπορεί να βγει. Παραμονεύει, ετοιμάζεται, μα στη τελική του πάντα παραμένει βαθιά μέσα  χωρίς να πιστέψω πως μπορεί να σκάσει μύτη ποτέ.