Α ρε Τζιμάκο, πόσο μπροστά είσαι; Πόσο δίκιο είχες από τότε; Πόσοι σε πιστεύαμε και παράλληλα δεχόμαστε μαζί σου την όποια κριτική για το "ιερό τέρας" του ελληνικού τραγουδιού. Θυμάμαι κάποτε τον είχαν βάλει να τραγουδήσει με τον Καζαντζίδη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου τη προσπάθεια του βραχνοκόκορα να φτάσει έστω και το 1/3 της μιας μόνο οκτάβας του. Που πας ρε καργιώργοοο!!!
Πέρασε ο καιρός με κονόμες, φιλανθρωπικές συναυλίες, συνεργασίες επιπέδου (τρομάρα μου που ήθελες να τραγουδήσεις και Jethro Tull). Η δισκογραφία στην Ελλάδα ήταν πάντα μεγάλη μούφα καθώς κανείς δεν είχε ακουστική παιδεία, καλλιτεχνική αναζήτηση, σωστή κριτική άποψη και όσες πραγματικά αξίες υπήρχαν τις έτρωγε το μαύρο σκοτάδι ως αντιεμπορικές. Μέσα σε όλο το χαμό η μοναδική σταθερή αξία. Γιώργος "ο Φιλάνθρωπος" Νταλάρας που είχε φτύσει τον ίδιο του τον πατέρα καταδικάζοντας τον στην αφάνεια και στη φτώχεια ενός υπογείου στο Νέο Κόσμο. Ο κύριος Νταράλας μπορεί να μην είχε τη δόξα του γιου Νταλάρα (αλήθεια ποιος σε έπεισε για αυτόν τον αναγραμματισμό και τι παραπάνω πέτυχες ποτέ δεν κατάλαβα) είχε ήθος μέχρι τα τελευταία του που τον θυμάμαι στο υπογειάκι του. Που και που άκουγες μερικές νότες να βγαίνουν από εκεί κάποια βράδια με συννεφιασμένα φεγγάρια. Σίγουρα ποτέ δεν άκουσες και πάλι σίγουρα ποτέ δεν κατάλαβες πάρα μόνο παπαγάλιζες ότι σε πρόσταζε ο Μάτσας. Τι ¨φάρα" φτιάξατε τόσα χρόνια; Πόσο τσάμπα μάγκες; Πόσο άδεια ουσίας όλα όσα κάνατε; Πόσο γελοίοι τελικά είστε;
Ο Τζιμάκος ενόχλησε γιατί είπε αλήθειες, από αυτές που κρύβεστε μια ζωή. Μέχρι που ήρθε μια και μοναδική φράση για να καταλάβει ο κόσμος τις παπαριές της ψυχής σας. Ανασκεύασε ότι θέλεις, ο κόσμος πήρε το μήνυμα.
Και ήρθαν τα γιαούρτια, τα νερά, οι καρέκλες. Θα έλεγα έτσι σαν φιλική (λέμε τώρα) συμβουλή. Κάτσε στο σπιτάκι σου (σπιτάκια σου), καλά έχεις "κονομίσει" τόσα χρόνια και κάνε μούγκα. Δεν σε θέλει κανείς πλέον και σε βαρέθηκαν ακόμα και αυτοί που σε θεωρούσαν τραγουδισταρά, τρομάρα τους.
Κάτσε και τρώγε όσα μάζεψες τόσα χρόνια και μάλλον είναι αρκετά. Ευκαιρία να απολαύσεις τους "κόπους σου".
Άντε που μας τα έχεις κάνει πεπόνια τόσα χρόνια με τα δήθεν και τα κάπως. Άι σιχτίρ κι εσύ
Πέρασε ο καιρός με κονόμες, φιλανθρωπικές συναυλίες, συνεργασίες επιπέδου (τρομάρα μου που ήθελες να τραγουδήσεις και Jethro Tull). Η δισκογραφία στην Ελλάδα ήταν πάντα μεγάλη μούφα καθώς κανείς δεν είχε ακουστική παιδεία, καλλιτεχνική αναζήτηση, σωστή κριτική άποψη και όσες πραγματικά αξίες υπήρχαν τις έτρωγε το μαύρο σκοτάδι ως αντιεμπορικές. Μέσα σε όλο το χαμό η μοναδική σταθερή αξία. Γιώργος "ο Φιλάνθρωπος" Νταλάρας που είχε φτύσει τον ίδιο του τον πατέρα καταδικάζοντας τον στην αφάνεια και στη φτώχεια ενός υπογείου στο Νέο Κόσμο. Ο κύριος Νταράλας μπορεί να μην είχε τη δόξα του γιου Νταλάρα (αλήθεια ποιος σε έπεισε για αυτόν τον αναγραμματισμό και τι παραπάνω πέτυχες ποτέ δεν κατάλαβα) είχε ήθος μέχρι τα τελευταία του που τον θυμάμαι στο υπογειάκι του. Που και που άκουγες μερικές νότες να βγαίνουν από εκεί κάποια βράδια με συννεφιασμένα φεγγάρια. Σίγουρα ποτέ δεν άκουσες και πάλι σίγουρα ποτέ δεν κατάλαβες πάρα μόνο παπαγάλιζες ότι σε πρόσταζε ο Μάτσας. Τι ¨φάρα" φτιάξατε τόσα χρόνια; Πόσο τσάμπα μάγκες; Πόσο άδεια ουσίας όλα όσα κάνατε; Πόσο γελοίοι τελικά είστε;
Ο Τζιμάκος ενόχλησε γιατί είπε αλήθειες, από αυτές που κρύβεστε μια ζωή. Μέχρι που ήρθε μια και μοναδική φράση για να καταλάβει ο κόσμος τις παπαριές της ψυχής σας. Ανασκεύασε ότι θέλεις, ο κόσμος πήρε το μήνυμα.
Και ήρθαν τα γιαούρτια, τα νερά, οι καρέκλες. Θα έλεγα έτσι σαν φιλική (λέμε τώρα) συμβουλή. Κάτσε στο σπιτάκι σου (σπιτάκια σου), καλά έχεις "κονομίσει" τόσα χρόνια και κάνε μούγκα. Δεν σε θέλει κανείς πλέον και σε βαρέθηκαν ακόμα και αυτοί που σε θεωρούσαν τραγουδισταρά, τρομάρα τους.
Κάτσε και τρώγε όσα μάζεψες τόσα χρόνια και μάλλον είναι αρκετά. Ευκαιρία να απολαύσεις τους "κόπους σου".
Άντε που μας τα έχεις κάνει πεπόνια τόσα χρόνια με τα δήθεν και τα κάπως. Άι σιχτίρ κι εσύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου