ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

Οι φορές που τα μεγάλα λόγια ακούστηκαν ήταν και θα είναι πολλές.

Η ουσία είναι πως με την αναπόληση της τότε δόξας ξεχνάμε τι πρέπει να πράξουμε για το παρόν. 

Εκτός απ αυτό η υπερβολή του παρελθόντος είναι σαν αν σου λέει με κάποιους κακοπροαίρετους κώδικες πως είσαι ανίκανος τώρα να πράξεις ανάλογα και τώρα. 

Μείνε λοιπόν κολλημένος στην ματαιοδοξία του κατασκευασμένου μεγαλείου. 

Γιατί αν αναταθείς σήμερα και  φέρεις στο μυαλό σου το τρόπο που λογικά πρέπει να δράσεις, καμιά παρέλαση και κανένας κομπασμός  ή σάτιρα δεν θα σε κρατήσει τότε στο καναπέ της λήθης. 

Όχι του παρελθόντος μα της ενέργειας, της πράξης.

Καθισμένοι στις όποιες δάφνες της ιστορίας με μια δόση αυταρέσκειας και μια άλλη υπέρμετρη δόση  τεμπελιάς και ωχαδερφισμού, απλά παρατηρούμε με τη χρόνια μυωπική μας  διάθεση, να αλλάζουν τα πάντα γύρω μας.

Σαν εκείνα τα κωλόπαιδα που έχουν κληρονομήσει πολλά και τρώνε απ όσα οι γονείς τους  πρόσφεραν.

Εκείνα το μόνο που κάνουν είναι να κομπάζουν για τη κληρονομιά τους που με τη πρώτη ευκαιρία θα τη πουλήσουν. Με τη πρώτη δύσκολη θα αυτοεξορισθούν σε Παρίσια, Νέες Υόρκες, Λονδίνα και όπου αλλού στο διάολο θέλουν, για να ντυθούν μετά, όταν οι συνθήκες ωριμάσουν, τον μανδύα της πατριδοκαπηλίας.

Απ την  άλλη πάλι είναι βολική η άσχημη κριτική και εύκολη.

Με ένα "δεν μ' αρέσει" καθαρίζεις. Με μια μοναδική αναφορά σε έναν ήρωα παίρνεις πόντους. 

Καταξίωση ψεύτικη καθώς αναμοχλεύεις λόγια χωρίς να παράγεις δικά σου και το βασικότερο, χωρίς να μπορείς να αντικρίσεις το λάθος σου. Κατακρίνουμε τη σοβαρή μελέτη του παρελθόντος και αναπαυόμαστε πάνω σε δάφνες που δεν αποκτήσαμε με τις δικές μας αξίες. Ξεπουλάμε πολύ εύκολα τα πάντα στο όνομα του κέρδους, αυτού του εφήμερου, και κληροδοτούμε τη κενότητα μας στην επόμενη γενιά.

Ενώ πρέπει να ξέρω τα λάθη των προγόνων μου για να μη πράξω τα ίδια, κλείνω τα μάτια και κάνω περισσότερα.

Υποδουλώνομαι στους καιρούς της μιζέριας και αφήνομαι να αναπολώ με έμφαση στο παρελθόν.

Γιατί αν ήμουν σωστός θα έπρεπε να μελετήσω και σωστά.

Ο υπνος καλά κρατεί λοιπόν.

Το νανούρισμα χαϊδεύει τα αυτιά και το παραμύθι ζωντανεύει τους εφιάλτες μας.

Τα συμφέροντα εναλλάσσονται. Τα μεγάλα λόγια οι αφορισμοί. Προτάσεις χωρίς ένα κόμμα για ανάσα.

Κυρίως για να πείσουμε τον εαυτό μας πως ανήκουμε σε ένα παρελθόν έστω και αν οι ρίζες  δεν έχουν ποτιστεί με δικό μας αίμα. Φροντίζουμε με απόλυτη αφοσίωση στο κέρδος να εκμεταλλευόμαστε ακόμα και τους τελευταίους καρπούς του δέντρου μας χωρίς ούτε μια φορά να κλαδέψουμε να ανασκάψουμε το σαθρό έδαφος του.

Ο πλούτος και οι αξία αύτων των καρπών του δεν μας θρέφει πλέον πάρα μόνο ωριμάζει και σαπίζει χωρίς οι νέοι καρποί να σκάνε μύτη στο παρόν.

Αφηνομαστε λοιπόν στα κατεψυγμένα προϊόντα, στα άσχημα συντηρημένα τρόφιμα της σάπιας χωρίς προοπτική γνώσης.

Το παρελθόν πρέπει να το μελετάμε μα πρέπει να το κάνουμε με ανοιχτά μυαλά, με προοπτική για την εξέλιξη όλων όσων μας κληροδοτίθηκαν.

Κοίτα πού ζούμε σήμερα και θα διαπιστώσεις πως τα ποτάμια των θυσιών γίνανε απλά μεγάλα λόγια και η αξία τους ξεπουλήθηκε από ανάξιους απογόνους. Πάρε λοιπόν δόσεις ψευτοπατριωτισμού και κλείσε τα μάτια σε όλους αυτούς που προφασίζονται για το καλό σου.

Βάψου με το χρώμα που καθένας επιλέγει να χρωματίσει  την ιδεολογία του και ακολούθα το δρόμο του συμφέροντος.

Άντε πατριώτες σε άλλα 200 χρόνια μπορεί, λέω μπορεί, να είστε ελεύθεροι ενήλικοι και άξιοι του τίτλου τιμής ΕΛΛΗΝΑΣ.

Στιγμές

Υπάρχουν μέρες και φορές που ψάχνουμε μέσα μας να βρούμε τι, δεν ξέρω.

Αντί να ζούμε αυτό το υπέροχο παρόν.

Είναι λοιπόν δύσκολο να αποφασίσεις τι θέλεις;

Να ζεις με αναμνήσεις ή να απολαύσεις τις χαρές που σου προσφέρει η μαμά φύση;

Φυσικά όχι με την οικολογικοθρησκευτική έννοια του όρου, αλλά με την περιοδικότητα των στιγμών.

Είναι πάντα το σήμερα που μετράει με την εμπειρία που σου έχει προσφέρει μια προηγούμενη στιγμή.

Στιγμές στην ουσία ζούμε όλοι μας που νομίζουμε πως έχουμε φτιάξει μικρόκοσμου δικούς μας.

Αν με λογική σειρά τακτοποιήσεις μέσα σου τα όσα  έχεις περάσει πρέπει να νιώθεις μόνο ευτυχία και τίποτα άλλο.

Ακόμα και για όσους μας έχουν πικράνει κάποια δεδομένη στιγμή, καθώς άθελά τους η μη μας πρόσφεραν εμπειρία για τα μελλοντικά μας βήματα. Και να το ξεκάθαρο παρόν που μόλις σε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου έχει ήδη γίνει με τη σειρά τ ου παρελθόν.

Θα μπορούσα να μην είχα αρχίσει τούτο το κείμενο και απλά να άκουγα μουσική ή να ζωγράφιζα η να σέρφαρα, ή...  ή... χίλια δύο ή.

Σημασία όμως έχει πως άρχισα να γράφω και θα σταματήσω κάποια λογική στιγμή, οκληρώνοντας ή όχι τις σκέψεις μου.

Κάπως έτσι όπως αρχίζει και ολοκληρώνεται ένα έργο δηλαδή.

Στιγμές και μόνο χωρίς αρχή και χωρίς τέλος.

Συναισθήματα που κυριαρχούν το σώμα και κυρίως το μυαλό μας είναι αυτά που σημειώνουν μεγέθη και όχι χρονικές διάρκειες.

Αυτά ας είναι οδηγοί και μπούσουλες του μέλλοντός μας.

Το παρόν όμως είναι εδώ.

Αποφασίζουμε και απλώνουμε τη πραμάτεια μας στο πανηγύρι των επαφών μας και όποιος θέλει αγοράζει.

Το αντίτιμο είναι αυτό που  έχουμε τη δυνατότητα να ζητήσουμε ή με τη σειρά μας να προσφέρουμε.

Το ζήτημα είναι να μην υπάρχει τσιγκουνιά σε αυτό πάρε δώσε.

Φυσικά να υπάρχει η απόλαυση και η εκτίμηση του αποκτημένου αγαθού

Δυνάμεις κρυμμένες και φανερές

Δυνάμεις κρυμμένες και φανερές

Οι φορές εκείνες που μπορεί να θαυμάζεις το ΟΛΟ απλά κοιτώντας ψηλά.

Γιατί άραγε; Γιατί περιμένεις την εμφάνιση του θείου; γιατί περιμένεις την αλήθεια να ανατείλει;

Ή πιο απλά για να καταλάβεις πόσο μικρός, μικρή είσαι σε σχέση με την δαντέλα του γαλαξία.

Μια ελάχιστη κουκκίδα άμμου σε όλες τις αμμουδερές παραλίες του κόσμου.

Φαντασιώσεις, εικόνες, απόψεις μπροστά στο φόβο του θανάτου και της απεραντοσύνης του ουρανού.

Νιώθουμε μεγαλύτερη σιγουριά όταν βρισκόμαστε μέσα σε ένα στεγασμένο χώρο, παρά στον άδειο ουρανό.

Ο φόβος ίσως πως θα πάψει η βαρύτητα να μας κρατάει επάνω στη γη;

ο φόβος πώς από κάτω της το νεκρό σώμα θα δεινοπαθεί;

Γενικότερα ο φόβος είναι το κυρίαρχο στοιχείο κάθε φιλοθρισκευτικής άποψης.

Ισλάμ, Βουδισμός, Ινδουισμός, Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ζεν, Λατρεία ειδώλων, όλα μα όλα κοινό σκοπό κατ αρχάς τον εκφοβισμό για το τρόπο ζωής που επιλέγει μια ψυχή να απελευθερώσει το στοιχείο της.

Να καταλάβει το γιατί υπάρχει αντί να απολαύσει το δώρο που κληρονόμησε και θα κληροδοτήσει.

Ένα διαρκές ψάξιμο για την ανακάλυψη τάχα μου μιας Αμερικής, μιας Χαμένης Ατλαντίδας, μόνο για να προσπαθήσει μετά να το εντάξει στα δικά της πρότυπα και δοξασίες.

Να οικειοποιηθεί τους νόμους με όποιο ευαγγέλιο της ορίστηκε να ζει.

Λες και όλοι οι αλλόθρησκοι έχουν άδικο να υπερασπίζονται τα δικά τους πιστεύω.

Είναι τότε η σύγκρουση των συμφερόντων πάνω στη γη και στο πλουτισμό των εδαφών της που θα ενεργοποιήσουν ένα εδάφιο της όποιας πίστης για να χυθεί αίμα.

Είναι οι στιγμές που ο κάθε πιστός κατ τα άλλα θα ερμηνεύσει με το τρόπο που τον συμφέρει τις γραφές του.

Μπροστά στην άλλη αλήθεια θα αντιτάξει τις δικές του αλήθειες λες και πρέπει σώνει και καλά να επιλέξει ποιόν θα έχει πα΄νω απ το κεφάλι του. Πρέπει λέει να ανήκεις κάπου. Και το γιατί της αποδοχής πού είναι; Για να απολαύσεις τα κοινώς μοιρασμένα;

Και το δικαίωμα της ιδιοκτησίας αυτής ποια μεγάλη δύναμη στο έδωσε πέρα από αυτούς που συνέταξαν τους μυστικούς κώδικες κάθε πίστης; Ευαγγέλια, Βέδες, Ρητά Βιβλία που έχουν συνταχθεί για κάποιους σκοπούς. Για ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ κυρίως.

Κυριαρχία εδαφών, πλούτου, ψυχών ακόμα. Ο λόγος είναι απλός στρατολόγηση δύναμης. Σε κάθε επίπεδο. Φυσικά πάντα οι άρχουσες τάξεις όλων αυτών μεταξύ τους έχουν σωστά μοιρασμένη τη πίτα των πληθυσμών. Εναλλάσσουν βέβαια και το status των πληθυσμών κατά πώς συμφέρει τη κάθε ξεχωριστή φορά. Πάντα όμως, μα πάντα οι βασικές αλήθειες είναι κρυμμένες. Καλά κρυμμένες και πολύ πίσω στα ΄ραφια των βιβλιοθηκών της γνώσης, Κρυμμένη, μυστική, απλησίαστη στον όχλο για να μη γίνει και αυτός άρχων. όχι του κόσμου, μα του εαυτού του.

Ένα γενικότερο μπέρδεμα γ΄νωσης καλά κρυμμένης πίσω απ τα ροζ συννεφάκια, τα όμορφα λόγια και τις ονειρικές παράδοξες πολλές φορές αλήθειες μα καθόλου κρυστάλλινες.

Το χρώμα του γυαλιού πάντα τρόμαζε ακριβώς γιατί δεν μπορεί να κρύψει τίποτα

Εμείς; αγαπάμε, ζούμε, πεθαίνουμε, τρεφόμαστε μεταφέρουμε σκέψεις και απόψεις με οχήματα τη τέχνη κυρίως που λογικά θα έπρεπε να απελευθερώνει και να ανοίγει δρόμους σαν τους ανιχνευτές μέσα στα μονοπάτια της ύπαρξής μας.

Μα όμως τάσσεται σε στρατόπεδα και υπηρετεί πλέον αντί να οδηγεί.

Αφήνουμε το μέλλον μας στα χέρια αυτών που διαφεντεύουν όπως εκείνοι ξέρουν και έχουν ταχθεί να κάνουν.

Δημιουργούν κανόνες, νόμους, πρέπει, και φοβίες κυρίως για να υπερασπιστούν ένα σύστημα που χιλιάδες χρόνια τώρα οδηγεί το θαυμαστό αυτό κομμάτι του ΟΛΟΥ σε αυτό πού μας ανακατεύει τα σωθικά καθημερινά.

Εμείς τους αφήσαμε να το κάνουν και καλά κάνουν,

Και εις ανώτερα κυρίες και κύριοι.

Ο ΣΚΟΠOΣ... ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΧΑΣΟΥΝ

και να μας μάθουν να τρώμε βρε χαζά.

Δεν είναι αρκετό να είμαστε χωρισμένοι σε Βάζελους, Γαύρους, ακόμα και σε Βούλγαρους, Χανούμισσες,

μα πρέπει το βασικότερο σε γαλάζιους, πράσινους, κόκκινους κλπ

Πέρα απ' αυτό σε δημόσιους υπαλλήλους και μη.

Σε σεφ και απλούς οπαδούς του φαγητού προσφάτως, που απ' τη μια δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς σαφράν και τρούφα, και απ την άλλη βολεύονται με ότι κάτσει (σαβουροφάιδες δηλ.)

Σε υπερασπιστές του περίφημου μνημονίου, και μη επίσης.

Αλλά δεν φτάνουν αυτά μόνο. Πρέπει και η κάθε διαφορετική άποψη να σπάει σε άλλες διαφορετικότερες.

πχ Αριστερός ναι, αλλά τι αριστερός; Συνασπισμένος; Ανανεωτικός; Ακραίος; Παραδοσιακός;

και εάν Πασόκος τι; Της παλαιάς κοπής με Τσοχατζόπουλους κλπ, ή νέομεταρυθμιστής;

Μήπως λίγο απ΄όλα;

Νεοδημοκράτης τώρα, αλλά τι; Καραμανλικός, Μητσοτακικός, Ντορικός (αν και το νέο κόμμα είναι έτοιμο),

ίσως και κάπως φασίζων νεοδημοκρατικός;

Η δεξιά των δεξιών τώρα που έχουν εκλάβει τη πατρίδα ως κτήμα τους.

Λαοτζικός; (ή λαοτζίκος) χμ..χρυσαυγίτης; κάπως μπερδεμένα δεν είναι όλα αυτά; και ακόμα δε είδαμε τίποτα.

Πρέπει να μας χωρίσουν και σε καπνιστές και αντικαπνιστές.

Βασικότερος διαχωρισμός δεν θα μπορούσε να γίνει καθώς απ' τη μια είναι όντως σπαστικό να σε λιβανίζει ό άλλος με το καπνό του, και απ την άλλη να πρέπει καθημερινά να ακούς το πόσο βλαβερό είναι το κάπνισμα και πόσο κακό κάνεις στην υγεία σου για μια δική σου 100% επιλογή.

Λες και μας έχουν λύσει όλα τα προβλήματα μας και κόπτονται για την υγεία μας.

Εδώ δηλαδή ψωμί δεν έχουμε να φάμε, ραπανάκι για την όρεξη μας έλειπε.

Και στο κάτω κάτω της γραφής αφού θα έχουν πρόβλημα με τις συντάξεις άσε να επιλέξουμε τον αργό μας θάνατο,

παρά τον γρήγορο απ' τη πείνα. Ούτως η άλλως δεν θα ζήσουμε για να πάρουμε σύνταξη.

Μάλλον όμως είναι πιό καλά μελετημένο το σχέδιο.

Σου λέει ... ας επιβάλλω τώρα σε όσους καπνίζουν να κάνουν οικονομία μέσω της απαγόρευσης για να έχουν να δίνουν χρήματα σε όσους παίρνουν ακόμα σύνταξη, αφού 80χρονοι γέροι καπνίζουν ακόμα, και στους πιο νέους, τους πιό ενεργούς ακόμα τους επιβάλλω να κάνουν ποδήλατο, να κάνουν καγιάκ, να κάνουν και κάτι άλλο από εκείνα τα xtream sport και πού ξέρεις, προσβλέπουμε και σε κανένα ατυχηματάκι. Στο καφενείο με φραπόγαλο και τσιγάρο τι ατύχημα να πάθει;

Κι αυτοί οι κωλοέλληνες ρε γαμώτο, γερή κράση οι άτιμοι.

Έτσι λοιπόν ας τους φέρουμε στα άκρα κόβοντάς τους το τσιγάρο προφασιζόμενοι την υγεία όλων μας.

Άντε λοιπόν να δημιουργήσουμε αντιπαθητικούς αντικαπνιστές και αντιπαθητικούς επίσης καπνιστές.

Φυσικά μας φέρνουν και σουηδικά παραδείγματα.

Ρε σεις από πότε έγινε Σουηδία το Μπραχάμι, το Μοναστηράκι, του Ψυρρή, το Παγκράτι, το Περιστέρι, για να μιλήσω μόνο για Αθήνα, και δεν το καταλάβαμε;

Μήπως έχουμε τα ίδια κοινωνικά πρότυπα και δεν το έχω καταλάβει εδώ και 53 χρόνια τώρα:

Και αφού όλο και πιό πολύ θέλετε να μας διχάζετε για τις προσωπικές μας συμπεριφορές τώρα για ποιόν λόγο μας θέλετε όλους το ίδιο πάνω σε αυτό το ζήτημα του κωλοτσιγάρου.

Στη τελική αν είναι έτσι τόσο βλαβερό (που μπορεί να είναι δε λέω) γιατί δεν απαγορεύετε τη πώλησή του;

Μήπως το πάτε λάου - λάου όπως με τη κάνναβη; Λέω εγώ τώρα για να πλασαριστεί στην αγορά κάποιου άλλου είδους εξάρτιση πιό δυνατή απ το τσιγάρο καθώς τόσα χρόνια δεν είδατε και σοβαρά αποτελέσματα με την νικοτίνη;

Ξέρουμε πώς θα θέλατε να μας πεθάνετε μα όπως συνηθίζουμε να λέμε ...

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ

Και ποιοι θα ήταν πίσω απ όλα αυτά και γιατί το κάνουν άραγε;

Τι να πω περνάνε πολλά απ' το μυαλό μου και καταλήγουν όλα κάπου εκεί τριγύρω.

Σε μια global κυβέρνηση.

Μια κυβέρνηση, μια διοίκηση, μια ομάδα εκλεκτών ρε παιδί μου, που να αποπνέει σεβασμό, λάμψη, δυναμικότητα, ενθουσιασμό.

Να είναι δυναμική και πάνω απ όλα κοινής αποδοχής. Να περιλαμβάνει τα πάντα επάνω της. Να είναι αψεγάδιαστη.

Σχεδόν θεϊκή. Ιδανικό τηλεοπτικό πρόσωπο αλλά και χαβαλετζίδικο όταν πρέπει. Τα πάντα σε σωστές δόσεις όμως.

Και όλα αυτά "καλομαγειρεμένα" φυσικά

Ας τους δώσουμε δόσεις από διάφορα πχ.

Μια δόση μαρξισμό, δυο δόσεις χριστιανισμό, βάλε και μια πρέζα οικονομικό φόβο (ανάλογα το κράτος φυσικά) και μη ξεχάσετε, βάλτε και λίγο καπιταλισμό να υπάρχει. Δώσε και πεδία μαχών για να καταναλώνουμε.

Ο τρόμος, άλλο ένα απαραίτητο συστατικό.

Όλο αυτό, κάτι σαν να ψήνεται το ακούω.

Κάτι σαν master ΣΕΦαγα, σαν top ΣΕΦαγανε, σαν φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο.

Πως θα έλειπαν οι μουσικές συνθέσεις απ όλα αυτά λοιπόν; Αλλά όχι ότι κι ότι. Ας κάνουμε λοιπόν ένα διαγωνισμό για να αποφασίσουμε φωνές, μουσικές, συνθέσεις και πολλά χρωματιστά λαμπάκια ε;

Μέσα σε αυτά να υπάρχουν και τα ψώνια που θα γεμίζουν το σοβαροφανές 2ωρο πρόγραμμα της υποκουλτούρας.

Έχουν ανάγκες όλα αυτά παιδιά και τα λεφτά δεν φτάνουν για όλους.

Πρέπει να δούμε τι πραγματικά χρειαζόμαστε. Πρέπει το όλο project να είναι σωστά μελετημένο.

Χρειαζόμαστε μια μουσουργό ευπαρουσίαστη με καλούς τρόπους, με καλό και ενάρετο σύζυγο, να είναι και ομιλητική, να μην φοβάται να διαγωνιστεί ακόμα και εκεί πού δεν τη σπέρνουν.

Και άλλοι όμως, πασπαλισμένοι με τη χρυσόσκονη της δημοσιότητας, με τα λαμπερά τους χαμόγελα, τη τακτοποιημένη θεσούλα τους, τις πανέμορφες φιλίες τους και τη γκλαμουράτη κενότητα τους.

Χμ... για να σκεφτούμε τι όμορφα πιάτα της υψηλής μαγειρικής θα ετοιμάζαμε καθώς είναι και επίκαιρο το global θέμα πιστεύω.

Πόσο μάλλον στους Έλληνες που τους αρέσει να μοιράζονται το φαγητό τους και θα δώσουν άλλη διάσταση στη επικοινωνιακή γαστριμαργία.

Για να στήσουμε το δικό μας restaurant λοιπόν με τη προσπάθεια κάποιων μενού.

ΜΕΝΟΥ 1 (απογοητευτικό)

Πρώτο Πιάτο:

Αχνισμένα ιδανικά, με σως σοσιαλιστικής διεθνούς,

γαρνιρισμένα με γκρανιταρισμένα αμπελόφυλλα

(βλέπε αμπελοφιλοσοφίες και πράσινα άλογα)

Δεύτερο Πιάτο κυρίως:

Σαραβαλιασμένα όνειρα μια γενιάς υπό κατάρρευση,

ψημένα για αρκετή ώρα σε χαμηλή φωτιά,

πασπαλισμένα με τριμμένη απελπισία,

γαρνιρισμένα και αυτά με κληρονομικό χρέος

στους απογόνους της.

Τρίτο Πιάτο Γλυκό:

Παγωμένες αντιδράσεις, ανατροπές,

με άρωμα λήθης του παρελθόντος,

on top ψιλοκομμένα μπισκοτάκια μαύρης μιζέριας.

Ιδανικό κρασί:

Παλαιωμένος υποθετικός μαρξισμός (ΠΥΜ)

σε θερμοκρασία νερόβραστου ωχαδερφισμού.

(Εξαιρετικό για τις ηλικίες των 20 +)

ΜΕΝΟΥ 2 (αντιδραστικό)

Πρώτο πιάτο:

Καναπεδάτες αντιδράσεις,

πασπαλισμένες με καυστικό (και καλά) χιούμορ.

Κάθε τρίτη στις 9, Ράδιο σκαρπίνι κλπ.

Δεύτερο πιάτο:

Αστεϊσμοί και αυστηρή κριτική, με φωνές αλλοφροσύνης,

κόντρες τηλεοπτικών παραθύρων, πού ανάθεμα και αν βγάζεις ποτέ

συμπέρασμα των όσων άκουσες. (αν άκουσες φυσικά)

Όλα αυτά μελετημένα καλά (δεν είναι αμελέτητα δηλαδή)

απ το πρωί και σερβίρονται κατά τις 7 το απόγευμα έως τις 10 το βράδυ.

Τρίτο πιάτο Γλυκό:

Εποικοδομητικές συζητήσεις κατά μέτωπο.

Φλαμπαρισμένες, γλυκανάλατες διενέξεις με σως λεβεντιάς.

Ιδανικό κρασί:

Νεοφιλελεύθερος παλαιωμένος.

(σε ηλικίες άνω των 40 επιβάλλεται)

ΜΕΝΟΥ 3 (συμβιβασμένο)

Πρώτο πιάτο:

Ρολά απαξιωμένης προσωπικότητας,

με σάλτσα μέντορος περασμένα στο γκρίλ ή στα κάρβουνα.

Δεύτερο πιάτο:

Πειναλέες στιγμές, τρεχοντοσαλίων με κομματάκια υποσχέσεων

σε μικρό καλάθι (για κεράσια) από άχυρο (προσοχή δεν τρώγεται),

και κοπανισμένος αέρας σε μεγάλες δόσεις,

πασπαλισμένος με ανάλαφρα συννεφάκια ατομικισμού

Τρίτο πιάτο Γλυκό:

Μαλλί της χαμένης ελπίδας (λευκό).

κατά προτίμηση του πελάτη, πελάτισσας

σε χρώμα ροζ ή σε απίστευτο φιστικί του WC

Ιδανικό κρασί:

Ρετσινιά του malaga, μάγκα του Aλου-βαράν.

Θερμοκρασία σερβιρίσματος από -10 έως +45

όλες οι ηλικίες είναι κατάλληλες για την κατανάλωση.

Στις πιό μικρές όμως ακόμα πιό καλά

Είναι απόλυτα σίγουρο πως ο καιρός, ο χρόνος αλλάζει όχι μόνο τις εποχές μα κυρίως το είναι μας.
Αυτό πού μπορεί να επαναστατήσει ή να επαναστατεί.
Να επαναστατήσει όταν κάποτε θεωρήσουμε πως δεν πάει άλλο
Να επαναστατεί όταν το πνεύμα δεν έχει τελματωθεί.
Το πολύ βασικό είναι με ποιόν, ποίους μοιραζόμαστε την επανάσταση αυτή.
Αλλά και ποιόν ποιους έχουμε απέναντί μας.

Θα έλεγα πως μια διαρκής επανάσταση είναι αυτή πού μας προσφέρει περισσότερους συμμάχους.

Μία μοναδική επανάσταση σε αφήνει χωρίς αίτια και λόγους για αυτή. Χωρίς να μπορείς να απλώσεις τα όποια επαναστατικά επιχειρήματα σου καθώς όταν περνάς μια γραμμή ζωής, δεν μπορείς μετά να την ανατρέψεις, εύκολα ή δύσκολα δεν έχει και τόσο σημασία,
όσο το τελικό αποτέλεσμα.
Αλλάζουν όλα και αυτό το βλέπω σαν πρόοδο όσο και να μας ξεβολεύει πολλές φορές. Μακροπρόθεσμα δεν θα μπορύσα να πω τι προσφέρει σε μας και στους γύρω μας.
Επίσης σημασία έχει το πώς γαλουχίσαμε τη προέκταση του εαυτού μας.

Σε μια όμως διαρκή επανάσταση συνηθίζεις να κρατάς κόντρα το τιμόνι στο καιρό και αφήνεις τη φουρτούνα να κάνει τη δουλεία της ενώ εσύ αντιμετωπίζεις τα όποια μεγάλα ή μικρά κύματα σκάνε στο καράβι του μυαλού σου

Και εδώ μπαίνει το ζήτημα... πόσο καλά είναι κατασκευασμένο το σκαρί του;
Πόσο οι αρμοί είναι στεγανοί;
Πόσο καλά είναι δεμένες οι σκότες και τα πανιά;
Τα μπόσικα πρέπει να υπάρχουν για να μη σπάσει τίποτα και να μπορέσουν με όσο το δυνατόν μικρότερες ζημιές να ξεπερνάει τους “καιρούς°

Το να σου δώσουν μια γραμμή πλεύσης απ τα ρηχά είναι εύκολο, αλλά το σε σε μάθουν το ταξίδι στην ανοικτή θάλασσα είναι κάτι πού πάνω απ' όλα θέλει υπομονή, καλοφτιαγμένο σκάφος, σωστό μπούσουλα και χάρτη καλοσχεδιασμένο.

Μέσα σε αυτά τα ταξίδια δεν είναι πάντα εύκολο να έχεις συνταξιδιώτες όσο και αν φαινομενικά πιστεύουν πώς μπορούν να σε ακολουθήσουν σε αυτά.
Το ζητούμενο όμως είναι οι προεκτάσεις σου πού τις θέλεις μαζί σου καθώς είναι επιβάτες πού γεννήθηκαν πάνω στο ταξίδι.
Να μάθουν πως δένουν σε κάθε ξεχωριστό λιμάνι, να κρατάνε σταθερά το τιμόνι όταν θα πρέπει να το πάρουν στα χέρια τους έστω και σαν παιχνίδι.

Η ρότα;
Σκόπιμα την άφησα για το τέλος.
καθώς θα την ορίσεις όταν έχεις απόλυτη γνώση του καραβιού σου, του πόσο καλά δουλεύει ο μπούσουλας, γνώση του καιρού πού θα βρεις στο ταξίδι σου και πάνω απ όλα πίστη στην ικανότητα του “κατέ πάνου“ (καπετάνιου).

Μέσα σε αυτά πού χάραξες λοιπόν σαν οδηγό ζωής πρέπει να είναι σίγουρα η υπομονή, το θάρρος, η αλήθεια,
η πίστη σε αυτό που ορίζεις ως λιμάνι προορισμού,
η ικανότητα να προσαρμόζεις τη πορεία σύμφωνα με τους καιρούς, η ικανότητα της απόλαυσης ακόμα και του παλίοκαιρου μα και η αποδοχή πως η θάλασσα της ζωής έχει να προσφέρει μόνο καλά ακόμα και μέσα από φουρτούνες.
Σαν την απόλαυση μετά το δέσιμο του σκάφους και το αγνάντεμα απ τη στεριά πλέον όταν κοιτάς το σκαρί σου και πίνεις κρασί με τη παρέα ακούγοντας...

http://www.youtube.com/watch?v=O69L2mO9y-4