Αυτόχειρες

Το τελευταίο διάστημα είναι αρκετοί αυτοί που επέλεξαν να αυτοκτονήσουν λόγο οικονομικών δυσχερειών.

Κρίνω πως εάν δεν έχεις πάνω απ το κεφάλι σου κάποιον από εκείνα τα "καλά παιδιά" που σε "βοήθησαν" στη δύσκολη, μάλλον μαλακία κάνεις και αφαιρείς απ' τον εαυτό σου τη χαρά της αποτυχίας.

Και να το πω απλά. Άνθρωποι είμαστε και όχι μηχανές για να δουλεύουν όλα με την επιθυμητή σταθερότητα. 

Μέσα σε περιβάλλοντα δομημένα ακριβώς με την ασταθή συμπεριφορά του χρήματος, είναι απόλυτα σίγουρο πως ότι ανεβαίνει κατεβαίνει και τούμπαλιν.

Ίσως, σκέφτομαι, η τόση υπερεκτίμηση του χρήματος και ο αγώνας απόκτησης του μπερδεύει την ορθή σκέψη και φτάνει στο σημείο ο αυτόχειρας να θεωρεί πως η ζωή του δεν έχει καμιά αξία. 

Ρε φίλε για έλα στα καλά σου. 

Μας θέλουν όλους νεκρούς και υποταγμένους. Και εσύ τους κάνεις τη χάρη; 

Άντε και να δεχτώ πως θέλεις να αφήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο κλπ, γιατί δεν παίρνεις και μαζί σου μερικούς που θα έπρεπε να εκλείπουν;

Κάνε μια ηρωική πράξη αφού ούτως η άλλως έχεις πάρει τις αποφάσεις σου. 

Σίγουρα δεν είναι και το πιο εύκολο πoυ θα μπορούσες να πράξεις.

Όμως θα έχεις καταφέρει ένα πλήγμα σε όλους όσους σε ανάγκασαν να το κάνεις.

Θα είναι η τελική μάχη με εσένα  νικητή και όχι θύμα. Τότε θα έχει αξία η θυσία σου.

Και έστω ότι έχεις ή δεν έχεις τα φράγκα. Για να ζήσεις ή να πεθάνεις. Για να ζήσεις λοιπόν τα ξοδεύεις και δεν σου μένει τίποτα. Αν δε τα έχεις απλά και πάλι τίποτα σου μένει. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η χαμένη ζωή με τις χαρές, τις λύπες, τις ευτυχισμένες ή δυστυχισμένες στιγμές, με τους ξεχωριστούς προβληματισμούς την κάθε φορά που συμβαίνει το οτιδήποτε. Προτιμάς τι δηλαδή; Να παρατήσεις τη μάχη ή να πολεμήσεις; Σίγουρα δεν είναι όλοι μαχητές. Αξίζει και πάλι τη τελευταία στιγμή να γίνεις.

Για ότι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα. Ακόμα και η αποτυχία είναι έργο σου και δεν πρέπει κανείς να το καπηλευθεί. Γεύσου όλες τις στιγμές σου. Και τις γλυκιές και τις πικρές.

Έτσι μόνο η κάθε μια έχει τη δική της ξεχωριστή αξία. Λίγο απ' τη πίκρα ή πρώτη και λίγο απ΄τη γλύκα η δεύτερη. Αρμονία δηλαδή στο μονοπάτι της ζωής σου.

Αναλογίσου πως οι καταστάσεις αλλάζουν τόσο γρήγορα όσο σε αιφνιδιάζουν. Σε αυτό το "κράτος" που ζούμε, οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη πιο γρήγορα απ τη σκέψη μας. Πιο καλά δεν είναι λοιπόν να περιμένεις απλά;

Θα σου λεγα γράψε τους στα @@ σου (ίσως η μοναδική φορά που αξίζει να το κάνεις) και ζήσε την κάθε ανατολή κοιτώντας κάθε μέρα με μια άλλη οπτική γωνία κι ας είναι  πρισματική. Ζήσε τα βράδια με πανσέληνο ή με βροχές, ζήσε τους γύρω σου και τον εαυτό σου παρέα τους, ζήσε τα δύσκολα γιατί αυτά σου χαρίζουν τελικά τη χαρά όταν τα ξεπερνάς. Πιστεύω πως για να φτάσεις σε όποια τέτοια δυσάρεστη απόφαση, έχεις μετρήσει καλά τα πάντα γύρω σου. Αν δεν το έχεις κάνει, κάνεις μαλακία.

Αν πάλι οι μετρήσεις σου σου βγάζουν ο ίδιο αποτέλεσμα (αυτοκτονώ) τότε θα έλεγα αναθεώρησε τις μαθηματικές εκείνες λογικές και φτιάξε μια νέα δική σου συλλογιστική αριθμητική που να καταλήγει πάντα σε αποτέλεσμα υπέρ σου.

Παράτα τους κανόνες τους, τους νόμους τους, τα πρέπει και τα δήθεν τους που σε οδηγούν εκεί.

Άνοιξε δικούς σου δρόμους μέσα στο χάος των καταιγιστικών σκέψεων και δες μόνο μία πιο φωτεινή απ όλες.

Είσαι εσύ ένας και μοναδικός με όσα απαρτίζουν τη προσωπικότητα σου και είναι ντροπή να τους κάνεις τη χάρη.

Εκτός κι αν είσαι μέρος του συνόλου τους.