Προσθέτουμε, αφαιρούμε, πολλαπλασιάζουμε, διαιρούμε τα χρηματικά ποσά που έχουμε για τις όποιες ανάγκες μας. Αυτές είναι κυρίως μια ρουτίνα τρόπου ζωής την οποία ακολουθούμε καθημερινά μοντάροντας ένα τρόπο διαβίωσης που λίγο έως πολύ σε όλους είναι κοινός. Ξυπνάμε, πλενόμαστε, πίνουμε καφέ, καπνίζουμε, τρώμε, εργαζόμαστε, διασκεδάζουμε, ξανακοιμόμαστε. Το πως εκτελούμε αυτές τις ενέργειες είναι καθαρά προσωπικό θέμα του καθενός μας και φυσικά εξαρτάται απ τις οικονομικές απολαβές μας. Οι ρυθμοί, τα ωράρια, οι συνθήκες είναι ίσως τα ρευστά και ποικιλόμορφα στοιχεία του διαχωρισμού μας σε κοινωνικές τάξεις, σε φιλικές συναναστροφές, σε προσωπικές σχέσεις κλπ.
Μέσα στη καθημερινότητα της "πρακτικής" ζωής υπάρχουν οι στιγμές που διανθίζονται με μια μουσική, με μια κινηματογραφική ταινία, με μια βόλτα και ποτό σε ένα μπαράκι, σε μια τηλεφωνική συνομιλία, σε μια απόδραση στην εξοχή σε κάτι διαφορετικό που στη τελική σπάει τη παραπάνω ρουτίνα.
Το ζητούμενο είναι μέσα και στις δύο καταστάσεις να προτάσσεται η λογική και η διαλεκτική.
Είναι απόλυτα σίγουρο πως κάθε νοήμων νους προτάσσει επιχειρήματα για τη διαβίωση του και για το πως ζει μεταξύ των κύκλων που έχει επιλέξει, ή έχει αναγκαστεί να ζει βάσει των συνθηκών. Με απλά λόγια έχω χρήματα για ένα πακέτο τσιγάρα μόνο και επιλέγω να τα κάνω καπνό γιατί ο οργανισμός μου έχει ανάγκη τη νικοτίνη περισσότερο από μια φραντζόλα ψωμί.
Μπορεί η συγκεκριμένη λογική να αφήνει παγερά αδιάφορο έναν μη καπνιστή μα σίγουρα με καταλαβαίνει ένας καπνιστής.
Τηρουμένων των αναλογιών σε κάθε έκφανση της ζωής οι συνθήκες είναι παρόμοιες. Επιλέγουμε πάντα βάση προσωπικών πεποιθήσεων και αναγκών.
Το γιατί, είναι απόλυτα λογικό. Αν έχω έλλειψη νικοτίνης δεν θα μπορώ να είμαι προσηλωμένος στο έργο μου και γενικότερα η συμπεριφορά μου θα εξαρτάται πάντα απ τη πρωταρχική ανάγκη.
Καθώς λοιπόν οι προτεραιότητες των ατόμων διαφέρουν είναι απόλυτα σίγουρο πως δεν θα μπορέσει να υπάρξει ταύτιση απόψεων.
Πως να αντιπαραθέσεις την ανάγκη για ψωμί με την ανάγκη για νικοτίνη;
Ο μοναδικός παράγοντας που θα μπορούσε να φέρει μια ισορροπία μεταξύ αυτών θα ήταν αποκλειστικά και μόνο ο σεβασμός.
Ο πηγαίος σεβασμός και όχι ο εξαναγκαστικός.
Ο σεβασμός που απορρέει απ την λογική της έξω απ το εγώ μας προοπτικής. Η λογική της άλλης οπτικής γωνίας των καταστάσεων.
Να μπορεί ο καθένας μας να μπει για λίγο στη θέση του άλλου και να αναγνωρίσει - σεβαστεί, τις προσωπικές επιλογές του.
Ο παράγοντας χρήμα είναι συνήθως αυτός που καταστρέφει τη λογική αποδοχή των επιλογών των άλλων, πέρα απ τη δική μας οπτική γωνία.
Τι αξία έχει για τον πλούσιο κύριο Τάδε ένα πακέτο καπνός ή μια φραντζόλα ψωμί; Καμία φυσικά καθώς και τις δύο ανάγκες έχει τη δυνατότητα να τις καλύπτει με ένα μηδαμινό για αυτόν κόστος.
Είναι κάπου λογικό λοιπόν να μην έχει τη δυνατότητα να καταλάβει το άγχος του άλλου που μετράει τα ψιλά και του λείπουν μόλις 10 λεπτά για να αποκτήσει ένα πακέτο καπνό ή μια φραντζόλα ψωμί.
Θα μπορούσε να υπάρξει αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ του πλουσίου κυρίου Τάδε και του φτωχού κυρίου Δείνα;
Μάλλον δεν πολυσυμφέρει αυτός ο σεβασμός. Τότε η αξία του χρήματος θα είχε το ίδιο χρώμα για όλους και θα ήταν πιθανόν ισομοιρασμένο πάντα με την αναλογία της προσφοράς έργου σε μια κοινωνία που έχει ανάγκη και τον κύριο Τάδε αλλά και τον κύριο Δείνα.
Έτσι λοιπόν φαινόμενα του τύπου, προσκυνώ γιατί ΄'εχει "φράγκα" ενώ, δεν υπολογίζω γιατί δεν έχει "μία", είναι τόσο καθημερινά και τόσο εδραιωμένα στη συνείδηση μας που θεωρούμε απόλυτα λογικά. Είναι;
Θεωρίες επί θεωριών φυσικά, από πολιτικές - θρησκευτικές υπάρχουν σε κάθε μεριά της γης σε αφθονία. Ωραία, καλογυαλισμένα, τρυφερά, χρωματιστά, τα οποία με τον ένα τρόπο χαϊδεύουν συνειδήσεις ενώ με τον άλλο, αυτόν που δεν είναι ορατός, καταστρέφουν το συναίσθημα του σεβασμού μεταξύ των ατόμων.
Μελετημένες κινήσεις είναι αυτές που καθοδηγούν υποσυνείδητα τις λογικές και αναγάγουν τον πλουτισμό με κάθε τρόπο στην υπέρτατη προσπάθεια ευτυχίας.
Δηλαδή τη χαρά της απόκτησης του μέσου και όχι του ταξιδιού για το οποίο είναι απαραίτητο το μέσο.
Θέλω να πάω στη θάλασσα αλλά πάω γιατί θέλω να δείξω το αυτοκίνητο μου και όχι για να χαρώ την απόλαυση της αλμύρας και του ήλιου.
Ακούω μουσική όχι για να χαρώ ένα σόλο του Monk αλλά γι να κάνω επίδειξη στην ουσία του στερεοφωνικού μου και πάει λέγοντας.
Χάνουμε την ουσία επικεντρώνοντας τη προσοχή μας στο μέσο και οι πραγματικές απολαύσεις πάνε κατά διαόλου,
Έχω αισθανθεί το συγκεκριμένο όταν μιλώντας για φωτογραφία, αντί να μιλάμε για σύνθεση, φωτισμό, γωνία, χρώμα καταλήξαμε να μιλάμε για τα μοντέλα της Canon, της Nikon και για το πόσο ακριβές είναι λες και αν ήταν φθηνότερες όλοι θα γινόντουσαν πραγματικοί φωτογράφοι.
Μονομιάς θα δημιουργούσαν την απίθανη σύνθεση γιατί τα διαφράγματα και οι φακοί της Nikon έχουν τι παραπάνω;
Είναι σαφές πως μια καλή μηχανή έχει τα προτερήματα της όπως σε κάθε αντικείμενο συμβαίνει αλλά αυτό είναι όλο και τίποτα παραπάνω.
Το να γράψεις με το φώς είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας. Είναι και σεβαστό.
Αντίστοιχα όμως πρέπει να είναι σεβαστό και πως κάποιος έχει τη δυνατότητα να ζωγραφίσει με το φως μέσα από μια φωτογραφική μηχανή.
Δεν είναι λοιπόν το πόσο ακριβή είναι η μηχανή αλλά το πως χρησιμοποιείται.
Ο καθοριστικός παράγοντας απόκτησης, χρήμα, δεν θα κάνει το σωστό φωτογράφο μα θα βοηθήσει ίσως λίγο περισσότερο και τίποτα παραπάνω. Η θέληση τώρα να δημιουργηθεί μια πολύ καλή φωτογραφική λήψη θα μπορούσε να γίνει ακόμα και με ένα σκοτεινό κουτί.
Σαν να λέμε δηλαδή πως τα πινέλα έκαναν τον Rembrandt ή η μάρκα των χρωμάτων έκαναν τον Picasso και η μηχανή του τον Newton.
Θα πρέπει να αφήσουμε τη λογική να αναπνεύσει μέσα σε ένα κόσμο ασφυκτικά καλυμμένο με το χρώμα του χρήματος, τη μεταλλική γεύση των κερμάτων, το άκουσμα των καταιγιστικών οικονομικών αναλύσεων και την απατηλή αφή της απόκτησης του. Όλα αυτά είναι που μας κρατάνε απομακρυσμένους απ την τόσο απλή λογική. Σέβομαι τον άλλον. Δεν είναι απαραίτητο να τον αγαπάω. Απλά σέβομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου