Εισβολές

Κατά τις 10.00 με 10.30 είναι η ώρα του δεύτερου ενισχυμένου καφέ και η ποσότητα της απαραίτητης νικοτίνης έχει ξυπνήσει για τα καλά τον οργανισμό μου. Είναι στιγμές που η ροή της εργασιακής ημέρας αρχίζει να δείχνει την εξέλιξη της συνέχειας, καθώς η οθόνη μου γεμίζει από σχήματα, χρώματα, συνθέσεις με σταθερό σύμμαχο τις μουσικές που επιλέγω κατά περιόδους. Ο Keith Jarrett για άλλη μια φορά βοηθάει στην αυτοσυγκέντρωση για να μεστώσουν οι συνθέσεις, να πάρουν μορφή οι σκέψεις, τα χρώματα να μπουν σε σωστές αναλογίες για να εκφραστεί τελικά το νόημα πιθανόν και χωρίς λόγια.

Επιλέγω σταθερά κλειδωμένες πόρτες εκείνες τις στιγμές απ΄το φόβο της εισόδου του γελοίου, του σαχλού, του ανόητου που θα διασπάσει, είναι σίγουρο, τη διαδοχή των σκέψεών μου με τελικό αποτέλεσμα μια καθόλου σεβαστή, για τα κριτήρια μου, παρουσίαση. Δεν με τρομάζει το δύσκολο καθώς χρόνια τώρα δίνοντας σταθερές μάχες, νικάω και χάνω σε ανισόποσες δόσεις με τις ήττες. Η αποδοχή της κατάστασης σε γενικές γραμμές είναι και αυτή που οριοθετεί τη σταθερή γραμμή μεταξύ τρέλας και λογικής, κάτι που είχα σαν μοναδική υπέρτατη αξία. Τη λογική όπως τη διαμορφώνει το συναίσθημα που με τη σειρά του πηγάζει και πάλι απ τις ενέργειες εκείνων των νευρώνων  αναβοσβήνοντας  σαν μικρά φωτάκια καθώς ολοκληρώνεται μια σφαιρική άποψη.

Μέσα σε αυτή τη κατάσταση ο ήχος του κουδουνιού ή του χτυπήματος της πόρτας για την εισβολή έχει με τη σειρά του κάποια χαρακτηριστικά. Υπάρχουν οι ήχοι της ευγένειας και οι ήχοι της αγένειας, Το χαρακτηριστικό αυταρχικό χτύπημα, πολλές φορές χωρίς ιδιαίτερο λόγο, διασπά αμέσως την ροή των σκέψεων προσβάλλοντας την ατομική ελευθερία και το δικαίωμα στο όνειρο της κάθε στιγμής. Ναι πιστεύω πως ακόμα και την εργάσιμη ώρα πρέπει να κάνουμε όνειρα. Είναι αυτά που οδηγούν σαν μπροστάρηδες τη δημιουργική έκφραση σε όποιο τομέα εργασίας και αν βρισκόμαστε. Είναι εκείνα τα όνειρα που έχουν τη δύναμη να μας κάνουν καλύτερους σε ότι έχουμε επιλέξει σαν μέσο διαβίωσης. Στη τελική είναι αυτά τα όνειρα που φέρνουν τη πρόοδο πάνω σε κάθε ενέργεια, σε κάθε αρμοδιότητα, σε κάθε παραγόμενο έργο. Φυσικά δεν θα μπορούσα να έχω την απαίτηση να το ενστερνιστούν όλοι.

Όπως δεν μπορούν να το καταλάβουν οι βάναυσοι ήχοι του χτυπήματος της πόρτας που διασπάσανε τη μελωδία του "the air". Αποσυντόνισαν με μιας κάθε νότα του πιάνου, και στο μυαλό μου οι οκτάβες της σύνθεσης  χάθηκαν.

Αυτοί οι ήχοι που με τρομάζουν χτύπησαν τη πόρτα μου για άλλη μια φορά.

Ανοίγω πάντα όσο δυσάρεστο και να μου είναι καθώς ήδη η προσωπική μου ροή σκέψεων πάει κατά διαόλου.

Η άμυνά μου είναι πως μπορώ σχετικά εύκολα να ξαναμπώ σε αυτή τη κατάσταση "nirvana"  αφού φυσικά περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα.  Προσβλέπω πάντα εκεί στο προσωπικό μου γκουρού,

Ανοίγοντας την είσοδο του "κήπου μου" μια φιγούρα γνωστή αλλά καθόλου ευχάριστη έκανε την εισβολή της.

Αυταρχικός τρόπος σύστασης και παρουσίασης του ¨εγω¨ του, 

- Φυσικά ξέρεις ποιος είμαι έτσι;

- Ξέρω και με αφήνεις παγερά αδιάφορο, κι εσύ και η λογιστική λογική σου.

- Χρωστάς και ήρθα αυτοπροσώπως να στο υπενθυμίσω καθώς τα χρέη σου πρέπει να πληρωθούν. Διαφορετικά θα μαζέψω όλα τα έργα σου, ότι έχεις κάνει μέχρι τώρα αλλά και πάλι θα χρωστάς γιατί δεν είναι ικανές οι μουντζούρες σου να αποπληρώσουν το χρέος,

- Μα...

- Δεν είναι δυνατόν να ζεις, να αναπνέεις και παράλληλα να χρωστάς. Εσύ και οι όμοιοί σου έφτασαν σε αυτό το χάλι την πατρίδα. Είσαι ένοχος καθώς δεν έχεις να πληρώσεις αυτά που σου κλέψαμε. Αυτό είναι νομοτέλεια και να ξέρεις πως αν επιλέγεις να λέγεσαι Έλληνας έχει σοβαρό κόστος,

- Μα...

Είναι η δεύτερη φορά που λες αυτό το αναθεματισμένο ...μα... τι έχεις να ομολογήσεις;

Ριπές σκέψεων πέρασαν απ το μυαλό μου καθώς έβλεπα στο πρόσωπό του να εναλλάσσονται όψεις όλων όσων κατακρεούργησαν, καταλήστευσαν, ποδοπάτησαν, κορόιδεψαν, σοδόμισαν τούτο το τόπο και ταυτόχρονα τους πολίτες του, Είναι εκείνες οι στιγμές που θεωρείς πως δεν υπάρχει γυρισμός απ το κόσμο της τρέλας παρα μόνο η μάχη μέσα σε αυτή, Τα χέρια του έγιναν με μιας πάνω από εκατό και ταυτόχρονα τσιράκια της εξουσίας του άρχισαν να εισβάλουν στο χώρο μου. Άλλαζαν χρώματα όλοι τους καθώς οι μορφές τους αποκτούσαν γνωστές πολιτικές παρουσίες. Ταυτόχρονα λόγια σε καταιγιστικούς ρυθμούς ασύντακτα και ακαταλαβίστικα μα με μοναδική κατάληξη κάθε πρότασης το "χρωστάς" .

Με τη πλάτη μου κολλημένη στο καβαλέτο μου και επάνω στο ακόμα φρέσκο έργο μου ένιωθα το λάδι της πορφύρας να με γεμίζει με γεωμετρική πρόοδο ξεκινώντας απ τη πλάτη μου. Έγινα κατακόκκινος καθώς πασάλειβα με τα δάχτυλά μου το πρόσωπο μου.

Εκείνοι όλοι τους στραμμένοι μια σε μένα και μια στους τοίχους με τα έργα μου άρχισαν να τα ξεκρεμάνε με άναρθρες κραυγές. Σκηνές φρίκης μπροστά στα μάτια μου καθώς ποδοπατούσαν όσα έργα μου έπεφταν στο πάτωμα απ τις αδέξιες κινήσεις των τεράτων, Εκείνος ο πρώτος εισβολές ίδιος με τον Βενιζέλο αυτή τη στιγμή ίδρωνε και ξεφυσούσε καθώς ταυτόχρονα με τις λέξεις που έβγαιναν απ το στόμα του  σάλια στο χρώμα μιας πράσινης γλίτσας.

Τέτοιες γλίτσες έβγαιναν απ όλους τους μα με διαφορετικά χρώματα η κάθε μια. Ο χώρος μου άρχισε να πλημμυρίζει με την αποκρουστική μυρωδιά των υγρών τους και τα χρώματα που ξερνούσαν από επάνω τους ανακατεύτηκαν με τα χρώματα των έργων μου. Ένα ανακάτεμα  που σαν τελικό αποτέλεσμα έχει μια λασπώδη κατάσταση. Κάτι στο χρώμα της μούχλας και της φρέσκιας λάσπης απ τα βρομόνερα του υπονόμου. Τα έργα μου άρχισαν να λιώνουν και οι συνθέσεις μου να παρασύρονται αφήνοντας τις επιφάνειες των καμβάδων και πάλι λευκές.

Πέρασαν απ το μυαλό μου σαν αστραπή οι ώρες που για το κάθε έργο είχα διαθέσει. Πέρασαν πολλά ακόμα απ το φτωχό μυαλό μου. Όλα όσα μας πληγώνουν και εσάς και εμένα. Ήταν εκείνη η στιγμή που κόκκινος απ τη πορφύρα και το θυμό παράλληλα τράβηξα το κειμήλιο του προγόνου μου. Το γιαταγάνι που τόσα χρόνια φρόντιζα σαν παιδί μου. Σκουριασμένο με τη κόψη του στομομένη μα πάντα χωρίς ίχνος σκόνης επάνω του, Συνήθως έβγαινε δύσκολα απ το θηκάρι του, μα τώρα βγήκε εύκολα με μιας και το είδα να αστράφτει το ατσάλι του λες και ήταν η πρώτη φορά που βγήκε για να πολεμήσει,

Δεν δίστασα καθόλου,  Πήρα τα δύο πρώτα κεφάλια. κι ένα τρίτο, πρόλαβα κι ένα τέταρτο τη στιγμή που τα χέρια τους έγιναν κάτι πελώριες δαγκάνες τα στόματα τους άνοιξαν για να φανούν τα κοφτερά μυτερά του δόντια και απ τα γόνατα τους κάτι σαν κοντάρια με αιχμές άρχισαν να με χτυπούν. Ένιωσα τις πληγές μου να ματώνουν άσχημα και το αίμα μου να μπερδεύεται με τη φρέσκια πορφύρα. Ένιωσα να βγαίνει το δεξί μου μάτι και το αριστερό μου χέρι να κόβεται, Βαθιές χαρακιές να ανοίγουν τη σάρκα μου και μαζί με εμένα να χάνονται τα τελευταία έργα  που είχαν απομένει σε μια στοίβα δίπλα στο πάγκο με τα χρώματα.

Ευτυχώς δεν είναι αίμα, ιδρώτας είναι και το ρολόι στο κινητό μου δείχνει 4.30 το πρωί μέσα στο κατασκόταδο.

Σήμερα θα αλλάξω ρεπερτόριο, Λέω να ακούσω όλη μέρα τους  Thievery Corporation