ΑΝΔΡΟΣ Όλγα

Η παραλία του Αγ.Πέτρου είναι η μεγαλύτερη της Άνδρου κι έχει όλο το βοριά πάνω της ή σχεδόν. Τέλος πάντων δεν έχει και πολλή σημασία αυτό όσο το να απολαμβάνεις της στιγμές του Ιουλίου εκεί κοιτώντας απλά τη  πέρα γραμμή του ορίζοντα και να αφήνεις τον ήλιο να παίζει επάνω σου με εκείνα τα ξεσπάσματα του, όταν το αεράκι δεν θέλει να βοηθήσει. Έχεις στεγνώσει εδώ και ώρα απ το νερό της θάλασσας και απ' τη μια θέλεις να δροσιστείς κι απ την άλλη απλά βαριέσαι να σηκωθείς απ' τη ψάθα σου. Ίσως και η ροή του βιβλίου να σε κρατάει κολλημένο πάνω στη ζεστή άμμο σαν να θέλεις να υπερφορτώσεις της εσωτερικές μπαταρίες σου με τη θέρμη της.

Κυρίαρχος πάντα στις σκέψεις τούτος ο πρώτος θεός, ο λαμπερός ήλιος. Ο φιλικός για το σώμα και τη ψυχή που όσο και να θέλεις, τίποτα δεν μπορείς να του κρύψεις. Σκέψεις καλοκαιρινές, αεράτες, πεντακάθαρες, πλυμένες με αλμύρα και φως. Καλοκαιρινές σκέψεις στο χρώμα της άμμου ντάλα μεσημέρι. Τι όμορφη έκφραση! Ντάλα μεσημέρι. Αυτό είναι το καλοκαίρι. ένας φιλικός ήλιος, όσο και ανελέητος για τους μη πιστούς στη καρδιά της μέρας στα μέσα του Ιούλη.

Οι εικόνες που φτιάχνω διαβάζοντας ένα βιβλίο πολλές φορές με αποσπούν απ΄τη ροή της ανάγνωσης και η μια εικόνα φέρνει την άλλη σε κινηματογραφικό ρυθμό. Οι ώρες αυτές είναι ιερές για μένα καθώς νιώθω να λειτουργεί και πάλι αυτό που λέμε δημιουργικότητα. Πιάνεσαι από μια λεπτομέρεια συνήθως απαρατήρητη για τον κόσμο και συνθέτεις κάτι νέο που έχει ρίζες  σε μια εικόνα, σε μια αράδα, σε μια συγχορδία, σε ένα βλέμμα ίσως, σαν αυτό με το οποίο διασταυρώθηκε πριν λίγο η ματιά μου κοιτώντας τον ορίζοντα.

Είναι εκείνα τα υγρά μάτια που βγαίνουν απ΄τη θάλασσα και ψάχνουν να βρουν που άφησαν μια απλή υφασμάτινη τσάντα της παραλίας, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου και ένα μπουκαλάκι αντηλιακό με άρωμα κίτρου που γεμίζουν για δευτερόλεπτα τον περίγυρο.

Μετά αφήνουν ελαφρά το κεφάλι που τα φιλοξενεί να αναπαυθεί σε ένα πρόχειρο προσκέφαλο και να ξεκουράσουν το σώμα απ' τις βαθιές ανάσες του στέρνου που στηρίζουν αυτό τον υπέροχο λαιμό. Όλο το σώμα λαμπυρίζει απ' τις σταγόνες της θάλασσας που σε λίγο θα δώσουν τη θέση τους σε εκείνα τα σημαδάκια από αλάτι κάνοντας ακόμα πιο ποθητή την όλη ξαπλωμένη παρουσία πάνω στην άμμο.

Συνθέτεις ένα έργο που το θέλεις πιθανά με ανασηκωμένο το ένα πόδι  και προχωράς στο να ανασηκώσεις και τον κορμό στους αγκώνες της κάνοντας εκείνα τα λακκάκια δίπλα στη κατάληξη του λαιμού να λάμπουν ακόμα πιο πολύ με το θαλασσινό νερό ακόμα μέσα τους.

Μια φωτογραφία θα βοηθούσε πολύ στην μελλοντική σύνθεση μέσα στο καταχείμωνο όταν η δυνατότητα να την δεις απομακρύνεται δραματικά.

Όσο και φωτογραφική μνήμη να έχεις δεν μπορείς να κρατήσεις τούτες τις λεπτομέρειες στο σκληρό δίσκο σου. Θα έρθουν άλλες και άλλες και η χωρητικότητα δεν θα είναι αρκετή. 

Σήκωσα το τηλέφωνο μου και έκανα το κλικ. Μια σχετική ντροπή την ένιωσα μα η επιθυμία για άλλο ένα έργο ήταν παραπάνω από επιτακτική. Ένιωσα σαν ηδονοβλεψίας που προσπαθεί να κρατήσει για μελλοντική χρήση την εικόνα αυτή. Άντε τώρα να εξηγείς το πώς και το γιατί. Τσέκαρα πως την έχω στη κάρτα μνήμης και επιτέλους γύρισα τη σελίδα συνεχίζοντας την ανάγνωση του "Δώρου του Αετού". Είχε προχωρήσει η μέρα όταν άρχισαν αν νιώθω εκείνο το γλυκό κενό στο στομάχι  που σου ζητάει να του βάλεις κάτι προσδιορίζοντας πως η τελευταία φορά που το τάισα ήταν αρκετές ώρες πριν για να μη πω ολόκληρη ημέρα. Ναι ολόκληρη  ημέρα έχει μεσολαβήσει και η καλοκαιρινή ταβέρνα πίσω απ΄το δρόμο της παραλίας μοιάζει με όαση. Η εικόνα μιας κρύας μπύρας με έκανε  να ξεροκαταπίνω καθώς παράλληλα η γεύση από τηγανητά κοκοκυθολούλουδα γεμιστά με τυράκι τόνισαν ακόμα πιο πολύ τη πείνα μου.

Μάζεψα τα λιγοστά μου πράγματα έριξα εκείνη τη πουκαμίσα πάνω μου και προχώρησα προς τα εκεί όπως κάθε μεσημέρι εδώ και μια βδομάδα τώρα. Η απόσταση των τριακοσίων μέτρων με την άμμο στα πόδια είναι απ τις πιο ευχάριστες διαδικασίες όταν ή ώρα είναι περίπου τέσσερις.

Τον Ιούλιο όπως και τους άλλους μήνες του καλοκαιριού δεν υπάρχει κόσμος στο νησί αν εξαιρέσεις τον Αύγουστο κάπου εκεί στις αρχές του μέχρι λίγο μετά τις 20. Οπότε τα τραπεζάκια είναι σχεδόν άδεια και ένα απ' τα προνομιακά που βλέπουν στη παραλία θα είναι άδειο σίγουρα.

Πράγματι ήταν και μάλιστα αυτό που μου αρέσει να κάθομαι.

- Να φέρω μπυρίτσα, ή φωνή απ το παιδί (μάλλον φοιτητής) που πλέον με έμαθε.

- Φυσικά,... και να σου πω, έχει κολοκυθολούλουδα;

- Να δω και σας λέω. Ο πληθυντικός μου τη δίνει μα αυτό το παιδί το λέει με πεντακάθαρη ευγένεια και δεν με τσαντίζει τόσο.

Σε ελάχιστο χρόνο ήρθε και η μπύρα μου και η μερίδα μου που δεν βαριέμαι να απολαμβάνω για όλο το καλοκαίρι αν είναι δυνατόν.

Έπινα τη δεύτερη γουλιά  και έκοψα το πρώτο κομμάτι του εδέσματος. Έκλεισα για άλλη μια φορά τα μάτια και ευχαρίστησα τον ήλιο για τα δώρα του. Είχε συντελέσει κατά πολύ στο να αποκτήσουν αυτό το θεσπέσιο άρωμα τούτα τα κηπευτικά και το τυράκι που έχουν μέσα τους.

Όταν τα άνοιξα η παρουσία που είχα αποθηκεύσει στη κάρτα του τηλεφώνου μου ανέβαινε τα δυο σκαλάκια της ταβέρνας.

Ήταν περίπου στο 1.70 με μερικά κιλάκια παραπάνω ένα παρεό ένα ψάθινο καπέλο και ένα ζευγάρι σανδάλια στα χέρια της,

Κοίταξε το χώρο για να καθίσει προφανώς και κατευθύνθηκε σε ένα σημείο που από εκεί δεν μπορούσε να έχει θέα τη θάλασσα.

Η απόσταση μας μικρή μόλις ένα ενδιάμεσο τραπέζι. 

Ακούμπησε τα πράγματα της  πάνω σε μια απ τις καρέκλες και έκανε λίγο αέρα με το καπέλο της καθώς έψαχνε με τα μάτια για ενημερωθεί για το τι προσφέρει το μαγαζί. Το παιδί που με είχε σερβίρει  εμφανίστηκε πάλι και έγραφε τη παραγγελία της.

Οι χωριάτικες σαλάτες είναι πάντα έτοιμες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και καταφθάνουν πριν ακόμα τις παραγγείλεις. Το ίδιο και τα εμφιαλωμένα νερά.

Γύρισα το βλέμμα μου προς τα αριστερά που ήταν η θάλασσα,  γύρισα άλλη μία σελίδα απ το βιβλίο μου και άφησα το καπνό να βγεί απ τους πνεύμονές μου.

Ιερές στιγμές. Μια γουλιά κρύας μπύρας, μια τούφα καπνού και η γεύση απ ότι σου αρέσει στα μέσα του Ιουλίου.

Κατάλαβα πως προσπαθούσε να έχει θέα στη θάλασσα και σηκώθηκα πηγαίνοντας προς το μέρος της.

- Να βοηθήσω με τα πράγματά σου για να έρθεις στο τραπέζι μου; Από εκεί θα είναι πιο απολαυστική και η σαλάτα σου και η θέα.

- Α ναι; μπορώ είσαι μόνος σου;

Συστήθηκα έδωσα τις απαραίτητες εξηγήσεις στην ερώτηση της και έμαθα πως έχει ένα απ' τα πιο όμορφα καθαρά γυναικεία ονόματα 

- Είμαι η Όλγα. Χάρηκα.

-Έχεις μέρες στο νησί;

-Όχι εχθές ήρθα και μου αρέσει τελικά αυτή η ησυχία του. Είναι η πρώτη μου φορά στην Άνδρο. Εσύ;

- Εγώ λοιπόν έχω έρθει αρκετές φορές στο παρελθόν και σε διαφορετικές καταστάσεις.

Πέρασαν απ το μυαλό μου οι φορές που είχα ξανάρθει στο νησί. Οι αναμνήσεις με γυρνούσαν πολλά χρόνια πίσω. Ακόμα ανέμελος χωρίς να έχουν προστεθεί όλα όσα γκρίζαραν τα μαλλιά μου.

Της έλεγα για τα διάφορα αξιοθέατα του νησιού καθώς και το αξίζει να δοκιμάσει αφού κατάλαβα πως της αρέσει αρκετά να δοκιμάζει  γεύσεις χωρίς αυτό το σπαστικό "α... δεν πρέπει να φάω" που έχουν πολλές γυναίκες νομίζοντας εσφαλμένα πως μας αρέσει να χαϊδεύουμε κόκαλα.

Εκτίμησα ακόμα περισσότερο όταν δεκτική στη προσφορά μου έφαγε και ευχαριστήθηκε μάλιστα, ένα κολοκυθολούλουδο λέγοντας μου πως πρώτη φορά δοκίμαζε. Είδα στα μάτια της την ικανοποίηση καθώς απολάμβανε τη μπουκιά της. Σε αντάλλαγμα πήρα ένα κομμάτι ντομάτα και ένα κομμα΄τι πιπεριά απ τη σαλάτα της. 

Μια αδιόρατη ακόμα επαφή άρχισε να κάνει την εμφάνισή της όταν της είπα πως ευχαρίστως θα την έπαιρνα μαζί μου στη Χώρα την επόμενη αν ήθελε να πάμε στη Μουσείο Γουλανδρή για να θαυμάσουμε τα έργα του Μιρό που είχαν φέρει για σχεδόν όλο τον Ιούλιο. Αξίζει να διαθέσουμε μια μέρα απ τη αγκαλιά της  θάλασσας για να δεις  αυτό που δεν θα έχεις και πολλές ευκαιρίες στη ζωή σου να απολαύσεις.

Και οι δύο μας είχαμε εγκατασταθεί για τις ημέρες αυτές στα "Δωμάτια της Ελένης" χωρίς να έχουν φυσικά συναντηθεί καθώς μεσολαβούσαν  μερικά ενδιάμεσα μας αλλά και ο χρόνος της από τη χθεσινή ημέρα ήταν ακόμα λίγος για να γνωριστούμε. Παράλογη σύμπτωση δεν ήταν και τόσο αφού στο σημείο που μέναμε και οι δύο δεν είχε και πολλά ενοικιαζόμενα για τη διαμονή του καλοκαιριού.

Αφού πέρασαν δυο αναγνωριστικές ώρες μεταξύ μας αποφασίσαμε να γυρίσουμε καθώς ο ποδαρόδρομος των 500 μέτρων δεν είναι κουραστικός μα μετά από μερικές μπύρες και μεσημέρι όπως και να το κάνεις βαραίνει τα πόδια. 

Περπατούσαμε στο παραλιακό δρόμο και στρίψαμε δεξιά στο χωματόδρομο που οδηγούσε στο  κατάλυμα μας. Σταματήσαμε για λίγο κάτω από μια συκιά για να  κοιτάξουμε πόση απόσταση είχαμε ακόμα. Τίναξε το δεξί της πόδι βγάζοντας ένα χαλίκι που είχε κολλήσει στο πόδι της και συνεχίσαμε.

Το δωμάτιο της ήταν πιο κοντά στη είσοδο και το δικό μου στο βάθος της όλης εγκατάστασης. Δώσαμε ραντεβού για το απόγευμα να πίναμε ένα καφέ μαζί.

Άφησα το νερό να τρέχει επάνω μου και ένιωθα να δροσίζει κάθε εκατοστό του κορμιού μου μετά τις ώρες "τηγανίσματος" στον ήλιο.

Τα δροσερά σεντόνια με κοίμισαν για πόση ώρα δεν ξέρω. Ένα χτύπημα στη πόρτα μου με έκανε να σηκωθώ απ' το μεσημεριανό λήθαργό μου και ανοίγοντας είδα την Όλγα με ένα πιατάκι που είχε μερικά αμυγδαλωτά. 

- Καφές χωρίς ένα γλυκάκι δεν λέει ε;

- ούτε καφές χωρίς τσιγάρο, συμπλήρωσα.

Βγήκαμε στη πίσω μεριά του δωματίου που είχε κάτι σαν αυλή περιποιημένη όμως με μια απίθανη κληματαριά. Ακόμα άγουρα τσαμπιά κρεμόντουσαν μα ήξερες πως και μεστά μάλλον δεν είναι νόστιμα. Παρ όλα αυτά φτιάχνουν μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα για απογευματινό καφεδάκι καθώς κόβουν τον ήλιο και παράλληλα προσφέρουν μια μαζεμένη γωνιά με θέα το βουνό και ελάχιστα την παραλία που πριν από μερικές ώρες απολαμβάναμε.

Πίναμε τον καφέ μας συζητούσαμε και γελούσαμε. Πέρασαν δυο τρεις ακόμα ένοικοι είπαμε από ένα γεια κάπως αμήχανα και συνεχίζαμε να μιλάμε για τις ζωές μας.  Μιλήσαμε για αρκετή ώρα καθώς καταλάβαμε πως ο ήλιος είχε αρχίσει να μας αφήνει παίρνοντας μαζί του το φως της ημέρας.

Πρότεινα μια βόλτα μέχρι το Γαύριο αλλά όχι με τα πόδια. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο αφήνοντας τα φλιτζανάκια του καφέ στο τραπεζάκι από καθαρή βαριεστημάρα. Μόλις σε πέντε λεπτά βλέπαμε να δένει το πλοίο που θα είχε επόμενο λιμάνι την Ραφήνα. Περπατήσαμε μέχρι την πέρα άκρη του λιμανιού και ο ήλιος είχε παραχωρήσει τη θέση του πλέον για τα καλά στα αστέρια της νύχτας. Εκεί το τέρμα του λιμανιού υπάρχει ένα ταβερνάκι και αποφασίσαμε να καθίσουμε μετά από μια ώρα αγναντέματος της θάλασσας. 

Κάθισε απέναντι μου και κοιτούσε εκείνο τον κατάλογο με τα ψαρικά που μας άφησαν. Παραγγείλαμε και ήπιαμε τη πρώτη γουλιά  ενός χύμα κρασιού που έφερνε πολύ σε ρετσίνα μα δεν ήταν. Άρχισα να κοιτάζω τα μάτια της σαν να ήθελα μέσα από αυτά να δω πως βλέπει απ τη δική της οπτική γωνία.

Σαν να κατάλαβε τη σκέψη μου είπε:

- Η θάλασσα, πόσο μυστήρια είναι το βράδυ ε;  Με αυτές τις αντανακλάσεις απ τα γύρω φώτα.

- Πόσα θα κρύβει άραγε στο βυθό της που ποτέ μάλλον δεν θα βρεθούν από κανένα.

- Μαύρος καθρέπτης της νύχτας.

- Μου αρέσει αυτή η έκφραση σου όπως μου αρέσουν τα μάτια σου. Καθρεφτίζουν τις ώρες της ημέρας και τώρα μικροσκοπικά φωτάκια μέσα τους έχουν στήσει ένα χορό σαν να θέλουν να γιορτάσουν τον ερχομό στης νύχτας.

Άπλωσε το χέρι της ανάποδα επάνω στο χάρτινο τραπεζομάντιλο σαν να ζητούσε να της δώσω κάτι  Το χέρι μου ας πούμε. Της έπιασα το χέρι και ήταν δροσερό. Σχεδόν είχε τη θερμοκρασία της νύχτας.

Μου άρεσαν το πρωί εκείνα τα υγρά μάτια που είδα για πρώτη φορά και σαν να ήξερα πως θα τα έβλεπα από τέτοια απόσταση. Ελαφριά και μυρωδάτη σαν τα βράδια του Ιουλίου. Φορούσε δυο υπέροχους κρίκους σκουλαρίκια και τόνιζαν τα μαγουλά της σαν να έδιναν στόχο ας πούμε για ένα φιλί. Της το είπα και το έκανα. Ένα φιλί στο μάγουλο. Όχι στα χείλη της. Ένοιωσα την ίδια δροσιά όπως και στα χέρια της. Ίσως λίγο πιο δροσερό καθώς τα χέρια της πλέον έπαιρναν απ' τα δικά μου  τη ζέστη του πρωινού. Σηκώθηκα και έφερα τη καρέκλα μου δίπλα της. 

Αυτό το αντικριστό μάλλον μου τη σπάει λίγο και είναι σαν να υπάρχει ένα διαχωριστικό μεταξύ μας που κάθε φορά πρέπει να παραμερείς αν θέλεις να δώσεις έμφαση σε μια κουβέντα που πρέπει να  ειπωθεί με στόχο τα μάτια. Μα δική μου πεποίθηση είναι ο στόχος να είναι τα αυτιά και ο τόνος να είναι σιγανός όχι από διακριτικότητα αλλά για να αποσπάσεις τη προσοχή της με αυτό το τρόπο καθώς  γνωρίζεις πως θα επικεντρώσει τη προσοχή της για να ακούσει ότι πιο επιθυμητό  μπορείς να σκεφτείς τέτοιες στιγμές. Αρκεί πάντα να μπορεί να στο εμπνεύσει. Η Όλγα τούτες τις στιγμές το κατορθώνει .

Πέρασα το χέρι μου στον ώμο της και κατάλαβα πως ήθελε ένα ζεστό χέρι ακριβώς εκεί καθώς έκλεισε τα μάτια της και έγειρε ελαφρά το κεφάλι της επάνω μου. Μύρισα το άρωμα των μαλλιών της. Ήταν γλυκό άρωμα σαν του μελιού. 

Έδωσα άλλο ένα φιλί στο μάγουλό της και μου είπε.

- Τα χείλια μου όμως είναι παραπονεμένα. 

Έκανε εκείνη τη παραπονιάρικη έκφραση που κάνουν τα μωρά και με έκανε να γελάσω. Τη φίλησα τρυφερά χωρίς ίχνος βιασύνης. Άλλο ένα ακόμα πιο τρυφερό αλλά με πιο μεγάλη ένταση απ' την πρώτη φορά που ενώθηκαν αυτές οι πολύ ευαίσθητες επιφάνειες των προσώπων μας. 

Η ανταπόδοση της είχε μια υπέροχη γλύκα. 

Μετά από δυο ώρες περίπου περπατούσαμε προς ένα παραλιακό μπαράκι για το κλείσιμο της βραδιάς με δυο ποτά. Ήχοι απ΄τους James άρεσαν και στους δυό μας. Είχαμε έρθει πολύ κοντά πλέον αναγνωρίζοντας ο ένας κομμάτια του πάνω στον άλλο. 

Ήταν περίπου 3 όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή μας. 

Σε ένα μοναδικό σημείο της διαδρομής σταμάτησα  και πρότεινα να κατέβει για να απολαύσει ένα μοναδικό θέαμα καθώς είναι ίσως το πιο σκοτεινό σημείο και ο ουρανός πεντακάθαρα σε αφήνει να  μαγευτείς απ' τη δαντέλα του γαλαξία μας. Υπάρχει ένα παγκάκι εκεί. Καθίσαμε στη πλάτη του με τα κεφάλια ψηλά θαυμάζοντας τη θέα που μας στερεί η πόλη. Ξανάνιωσα το άρωμα μελιού απ τα μαλλιά της και παράλληλα το "γάλα" του στερεώματος.

- Αυτό είναι που λένε όλα μέλι γάλα λοιπόν;

-Τι;  με ρώτησε με εύλογη απορία.

Εξήγησα τους συνειρμούς μου και γέλασε εγκάρδια. Μετά από μισή ώρα περίπου ήμαστε στο δικό μου δωμάτιο. άφηνε να πέσει το φουστανάκι της μπροστά απ το φως του μικρού φωτιστικού που ήταν χαμηλά και ήρθε να με αγκαλιάσει στο δροσερό κρεβάτι.

Η μπαλκονόπορτα  ήταν ορθάνοιχτη, στο θαυμαστό μαυρομπλέ της νύχτας. Ένιωσα πάνω μου το κορμάκι αυτό που το πρωί το είχα δει τόσο θελκτικά υγρό καθώς αναδυόταν απ' τη θάλασσα με τις σταγόνες να το στολίζουν σαν μοναδικό κόσμημα και έφερα στο μυαλό μου τον Μποτιτσέλι.

Μέσα στο χαμηλό φωτισμό οι γραμμές του κορμιού της σχημάτιζαν υπέροχα περιγράμματα λες και παράλληλες πινελιές του μαύρου και του κόκκινου τόνιζαν κάθε της σημείο που κοντράριζε στο φως. Υπέροχες εικόνες φωτογραφικης μνήμης για την γκαλερί των φαντασιώσεων. Απολαύσαμε τη μεταξύ μας ανταλλαγή τρυφεράδα, έντασης, πάθους καθώς ανακαλύπταμε τα προσφερόμενα δώρα μας σε ένα χορό συναισθημάτων. Θαύμαζα τις πνιχτές κραυγές της σαν να μου ανταπέδιδε με αυτό τον τρόπο ότι της έλεγα σχεδόν ψιθυριστά πριν μερικές ώρες όταν πρωτοακούμπησα το πρόσωπό της.

Ο ήλιος είχε ανέβει για τα καλά στα μέσα της ημερήσιας διαδρομής του όταν ξαναμπαίναμε στο αυτοκίνητο για τη χώρα όπως είχαμε ξαναπεί λίγο πριν κοιμηθούμε. Οδηγούσα έξω απ το Μπατσι πλέον σε ένα σημείο που το Αιγαίο απλώνει τη μεγαλοσύνη του. Εκεί νιώθεις να είσαι ένα με τον ουρανό και τη θάλασσα. Η παντοκρατορία του μπλε σε άπειρους τόνους και διαβαθμίσεις. Απ' τα πιο ψυχρά έως τα πιο θερμά μπλε και γαλάζια όλα μπροστά σου να τα απολαύσεις σαν μεθυστικό κρασί που μόνο τούτος ο τόπος ξέρει να παράγει. Κάναμε μια μικρή στάση ενός τσιγάρου στη μεγάλη διασταύρωση για τη χώρα και για το Βαθύ. Πήγαμε μέχρι την άκρη των βράχων για να ζήσουμε εκείνα τα λίγα λεπτά δεν ξέρω από πια παρότρυνση. Είναι κάτι που θέλω να κάνω κάθε φορά που περνάω από αυτό το σημείο και αρέσει σε όλους πάντα. Άλλος ένας τόπος δύναμης που έλεγε και ο Καστανέντα; Μπορεί, μα δεν με ενδιαφέρει να εξηγήσω παρά μονό κάθε φορά να απολαύσω την αίσθηση ελευθέριας που σου προσφέρει.

Συνεχίσαμε αριστερά προς τη χώρα και σε λίγη ώρα ήμαστε στη μεγάλη πλατεία κάτω απ΄το μεγάλο πλάτανο πίνοντας δύο διπλούς ελληνικούς.

Ανταλλάσσαμε εκείνα τα γλυκόλογα που είναι πάντα όμορφα να ακούς και να προσφέρεις αλλά πιθανόν να καταστρέφουν μια αφηγηματική ροή όταν δεν μπορείς να είσαι ο δέκτης και παράλληλα πομπός τους. Απλά πρέπει να τα ζεις για να έχουν αξία.

Σημασία όμως έχει πως είναι σαν ένα soundtrack της όποιας σχέσης δημιουργείς και από καιρό σε καιρό. Σου αρέσει να ξέρεις πως τα άκουσες ή τα είπες και είχαν δημιουργήσει εκείνο το άπιαστο συναίσθημα που σου βάζει φτερά στους ώμους. Ξεφεύγεις απ' τους νόμους της βαρύτητας και απλώνεις τη πραμάτεια σου σαν να είσαι πλέον τόσο μεγαλόψυχος που δεν σου φτάνει ένας ολόκληρος κόσμος να γεμίσεις με χρώματα, μουσικές, ποιήματα. χορούς, γεύσεις σε μή ικανές αισθήσεις αχόρταγες πάντα και σε κάθε στιγμή.

Περιπλανηθήκαμε στο μικρό αλλά τόσο συμπαθητικό χώρο του μουσείου και προσπάθησα όσο είναι δυνατόν να μιλήσω για τα συναισθήματα που μου δημιουργεί κάθε έργο που βλέπαμε. Δεν θα μπορούσα ποτέ να μπω στο ρόλο του κριτή, παρά μόνο στη θέση του θεατή. Σαν όλους τους άλλους αποστασιοποιημένος απ' τους τάχα μου σχετικούς. Αλήθεια πως μπορείς να είσαι σχετικός αν δεν καταπιαστείς με τη δημιουργία; Αν δεν καταστρέψεις τα λάθη σου, δεν προσπαθήσεις ξανά και ξανά για να αντιμετωπίσεις το άγχος της λευκής επιφάνειας, αν δεν αδειάσεις τα χρώματα της ψυχής σου πάνω στους καμβάδες της φαντασίας σου; Μετέφερα τα πιστεύω μου για τη τέχνη μου απλά και μόνο για να υπερασπιστώ το λόγο που διάλεξα να κάνω ότι με εκφράζει σε ένα κόσμο με τρομερές ελλείψεις ονειρικής διάθεσης. 

Περπατήσαμε στη πόλη προσπαθώντας να ζήσουμε λίγο τους ρυθμούς της  μα δεν μπορείς να χαθείς μέσα της. Έβγαλα μερίκες φωτογραφίες την Όλγα σε κάποιες όμορφες γωνιές μέχρι το άγαλμα του άγνωστου ναύτη και εκεί αφήσαμε τον αέρα να καθαρίσει το μυαλό μας. Αγκαλιαστήκαμε και δώσαμε ένα φιλί από καθαρή παρόρμηση σαν να θέλαμε να διαπιστώσουμε πως δεν είναι όνειρο μα μια απολαυστική διάσταση της πραγματικότητας που με τους ρυθμούς της πόλης την ξεχνάμε.  Αποφασίσαμε να καθίσουμε μέχρι  αργά εκεί στη χώρα και να γυρίσουμε πιο αργά απ΄οσο είχαμε υπολογίσει.

Στα αριστερά της υπάρχει μια παραλία που από ψηλά καθώς κοιτάς σε έλκει να την απολαύσεις. Ο κόσμος λιγοστός και αποπνέει μια ηρεμία. Το κάναμε. Κατεβήκαμε και κολυμπήσαμε λίγο μαζί. Απλά μια δροσερή πινελιά για να κρατήσουμε λίγη αλμύρα πάνω μας για το υπόλοιπο της ημέρας. Δεν μπορώ να νιώσω τις Κυκλάδες αν δεν νιώθω το τράβηγμα του αλατιού στο κορμί μου. Είχε την ίδια αίσθηση και με καταλάβαινε απόλυτα. 

Πρέπει να ήταν περίπου 4 όταν καθίσαμε στην ταβέρνα της πλατείας στο κέντρο της χώρας για να φάμε κάτι και μετά βλέπουμε.

Στιγμές και πάλι που περνούν γρήγορα όταν θέλεις να τις κρατήσεις μα σαν τη άμμο, όσο πιο πολύ σφιχτά τις κρατάς στη παλάμη σου τόσο πιο γρήγορα φεύγουν.

Η διάρκεια των ημερών του Ιουλίου σου προσφέρει την ψευδαίσθηση της μεγαλύτερης διάρκειας του 24ωρού και είναι δεδομένη η απόλαυση του φωτός αν φυσικά είσαι οπαδός του. Είχε πάει ήδη 6 μα ο ήλιος σταθερά αφεντικό του καλοκαιριού έδινε επαναστατικούς ρυθμούς βάζοντας φωτιές σε κάθε κύτταρο μας. Απ τη μια η απόλυτη χαλάρωση και απ την άλλη πόθος για περισσότερα αναλογιζόμενοι την χθεσινή βραδιά μας. Αναφέραμε τι μας άρεσε σε όσα κάναμε και πάνω εκεί πήραμε την απόφαση να μείνουμε πλέον στο ίδιο δωμάτιο. Δεν πήρε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα στο να συμφωνήσει στη πρότασή μου καθώς είχαμε αποφασίσει πως το υπόλοιπο των ημερών μας εδώ στο νησί τουλάχιστον θα το περνούσαμε μαζί. Σαν υπογραφή της συμφωνίας ήταν ένα ακόμα φιλί καθώς διαλέγαμε πάντα τα πιο απόμακρα σημεία να καθόμαστε για να απολαμβάνουμε ο ένας τη παρουσία του άλλου όσο πιο πολύ μπορούσαμε.