Προτάσεις

Φίλοι Αγανακτισμένοι

Υπάρχει η κατηγορία από πολλούς πως δεν υπάρχει κάποιος στόχος μέσα απ αυτό το μαζικό κίνημα.

Εν μέρη έχουν δίκιο καθώς δεν ακούγεται κάτι σαν πρόταση. Το να φύγουν απ δω και οι 300 είναι ικανοποιητικό σαν αίτημα μα δεν υπάρχει και η εναλλακτική πρόταση.

Σκεφτόμουν λοιπόν να έχουμε και προτάσεις για όλο αυτό.

Θα ήταν σκόπιμο, να υπήρχαν κάποια κουτιά όπου ο καθένας να έριχνε τη πρότασή του.

Δική μου πρόταση είναι αλλαγή όλου του Συντάγματος της χώρας από άτομα αχρωμάτιστα και δοκιμασμένα όχι στη πολιτική μα στη πραγματική ζωή μας. Καθηγητές, νομικοί, επιστήμονες γενικότερα, αλλά και όσοι νομίζουν πως θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε κάτι νέο για το τόπο μας.

Να μη δώσουμε κανένα δικαίωμα σε όλους αυτούς που ξέρουμε ποιοι είναι εδώ και τόσα χρόνια πλέον, να μπουν στη δημόσια διαβούλευση, κι απ την άλλη να μην θεωρούν πως χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Ας στραφούν οι ειδήμονες (κυρίως επιστήμονες) σε εκείνα που πρέπει να γίνουν ξεκινώντας απ τη παιδεία.

Απ το νηπιαγωγείο θα έλεγα και  μετά όλες της βαθμίδες εκπαίδευσης.

Τα 190 χρόνια ύπαρξης μας (δεν μιλάμε για παλαιότερα) δεν μας έχουν διδάξει απολύτως τίποτα.

Θεωρούνται ακόμα και τώρα πως πραγματικά σοβαρή εκπαίδευση έχουν μόνο όσοι έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό.

Πιστεύω πως  αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο κακό για τούτη εδώ τη χώρα.

Η Ιστορία των χιλιάδων χρόνων κοινής γλώσσας, κοινής παιδείας, κοινής άμυνας έχει αφεθεί στο έλεος των καιροσκόπων και των καπηλευτών.

Λίγες δεκαετίες πριν τα επιστημονικά μυαλά, τα προοδευτικά που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σε αυτό τον τόπο τα εξόριζαν στα ξερονήσια.

Σήμερα έχουν βρει άλλα κόλπα για να τα απομακρύνουν απ τη δημιουργική έκφραση.

Το αποχαύνωμα του lifestyle έχει παραχωρήσει τη θέση της ορθής σκέψης σε άτομα που καθημερινά το καθένα απ αυτά ροκανίζει τις προσωπικότητες μας.

Ίσως να είναι τώρα η εποχή των αλλαγών.

Ίσως τώρα να είναι η ευκαιρία του χαμόγελου.

Ναι απ τις πλατείες και τους δρόμους θα έρθει το νέο και ωραίο και όχι απ τα χλιδάτα κανάλια και περιοδικά τους.

(αν και χλωμιάζουν επικίνδυνα ε;)

Μέσα απ τα επιτόπια συνθήματα θα αλλάξει κάτι και η γκριζάδα του μόνιμα απελπισμένου, θα δώσει μια διαφορετική νότα έστω και παράφωνη για να βγει επιτέλους κάτι καλό.

Κάτι πού αξίζει ακόμα και να πεθάνουμε για αυτό.

Κάτι φωτεινό, χωρίς τα λαμπάκια τους και τα λουστρίνια τους.

Αυτό πού θα έχει απλά καθαρή όψη. 

Σαν εκείνης της όψης του σπαθιού τη τρομερή.

Αναλογιστείτε το τέλμα μας μόνο και τίποτα άλλο.

Εχθές εκείνοι οι κεραυνοί έδιναν μια άλλη όψη στο κίνημα.

Έμοιαζε σαν να συμφωνούσε η ΦΥΣΗ με το αίτημα του λαού.

Ήταν κι αυτή οργισμένη όπως οργισμένες, αγανακτισμένες ήταν οι φωνές του κόσμου.

Και η βροχή ήταν καθαρτήρια λες.

Οι άλλοι, οι από μέσα έτριβαν τα  χέρια τους κατά το ... "μια βροχή μας σώζει ".

Υπολογίσατε λάθος ανθρωπάρια.

Η βροχή είναι μαζί μας, σύμμαχος κι αυτή και καλοδεχούμενη όταν το μένος περισσεύει.

Όπως και οι κεραυνοί που έδιναν τον τόνο και τη μουσική κλίμακα της αντίδρασης.

Αρχίστε να τρέμετε κοπρίτες της Βουλής μας γιατί κι αυτό το κτήριο δικό μας είναι όπως ο δρόμος και η πλατεία.

Υπάλληλοι είστε που δεν  έκαναν καλά τη δουλεία τους τόσα χρόνια και  τώρα το αφεντικό (εμείς) πρέπει να σας απολύσουμε.

Άντε να σας δούμε στη πραγματική ζωή πως θα τα καταφέρεται λαμόγια.

Και να τρέμετε συνεχώς ραγιάδες γιατί οι μανάδες του Κολοκοτρώνη, του Καραΐσκάκη, του Ανδρούτσου, του Λεωνίδα, του Αλέξανδρου,  είναι και πάλι ετοιμόγεννες.

Εμείς δεν χρωστάμε τίποτα και σε κανένα. Αντίθετα σεις μας χρωστάτε τα πάντα.