Τα διαμάντια μου

Υπάρχει ένα σημείο πάνω μου που κρύβω τα δυο μου διαμάντια.

Μονάκριβο σημείο χωρίς τσέπες και καβάτζες.

Εύκολα μπορεί κανείς να τα δεί, να τα ακουμπήσει, να τα ακούσει.

Δύσκολα όμως μπορεί να καταλάβει κάποιος την αξία που έχουν για μένα.

Όχι πως δεν τα επιδεικνύω με τη κάθε ευκαιρία, μα θα τα μοιραστώ όταν αξίζει ο κόπος για να το κάνω στα κατάλληλα πρόσωπα.

Έχουν απίθανη κοπή, διαύγεια  και τα καράτια τους αυξάνονται χρόνο με το χρόνο.

Είναι εφικτό κι αυτό κι ας λένε όσοι δεν ξέρουν.

Αυτοί που πρέπει να ξέρουν θα καταλάβουν.

Αν θελήσουν να ακούσουν, να δουν, να αγγίξουν.

Μέσα στο πέρασμα των χρόνων βλέπω να λάμπουν ακόμα πιο πολύ.

Βλέπω την αξία τους να ανεβαίνει στο χρηματιστήριο της ζωής.

Όταν μπορέσεις να δεις τη κοψιά τους και τις ανταύγειες του φωτός που περνάει από μέσα τους θα νιώσεις πλούσιος.

Μιλάω για αυτά τα πλούτη που μπορούν να μοιραστούν πάνω σε μια κουβέντα, την ώρα που τρώμε, την ώρα των ανταλλαγών.

Εκεί διαπιστώνεις τις αξίες.

Σε ένα βλέμμα μόνο, σε μια φράση, σε μια κίνηση.

Έτσι είναι που έφτιαξαν τη περιουσία τους με τους θησαυρούς τους.

Με τον ίδιο τρόπο έχουν ένα μονάκριβο σημείο κι αυτά.

Κάποτε έψαχναν μαζί μου άλλους θησαυρούς.

Αυτούς όμως που δεν έχουν το χρώμα του χρήματος, ούτε του "θέλω".

Εκείνους τους θησαυρούς που καλλιεργούσαν μέσα τους.

Λόγια, πράξεις, αποδείξεις χωρίς πολλαπλάσια, υπόλοιπα, και σύνολα.

Ίσως η δική μου αδυναμία να έγινε γρήγορα κατανοητή.

Ίσως να κατάλαβαν τις πραγματικές ανάγκες νωρίς.

Ίσως γιατί δεν πρόλαβαν να μείνουν σε χαμηλά καράτια.

Σαν να απέκτησαν την αξία τους απ τη πρώτη στιγμή.

Απ' το πρώτο γέλιο.

Απ τη πρώτη μελωδία του κλάματος τους.

Δυο διαμάντια πού αλληλοσυμπληρώνονται.