Κατ΄αρχάς ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για τα χρόνια που μου έκανες τόσο καλή παρέα.
Ευχαριστώ και πάλι για της προσφορές των συνθέσεών σου.
Έχουν περάσει 18 χρόνια απ' το καιρό που αποφάσισες πως έπρεπε να αποχωρήσεις και κάθε ένα απ΄αυτα ήταν ακόμα πιο φτωχό για τη μουσική. Ξέρω ή μάλλον μπορώ να καταλάβω το πόσο πολύ δέθηκες μαζί της.
Αναγνώριζα κάθε φορά όταν ένα νέο βινύλιο έπεφτε στα χέρια μου, πως κρατούσα ένα έργο τέχνης που με όποιο τρόπο και να βγήκε, εύκολο ή δύσκολο, έφερνε μαζί του κομμάτια της ιδιοφυΐας σου.
Γνωρίζω επίσης πως ότι έκανες είχε γνώμονα την σύνθεση και μόνο αυτή. Ο τρόπος που θα γεμίσουν τα νεκρά διαστήματα μεταξύ δύο μουσικών τόνων. Η μεταξύ τους σχέσεις όταν τα κρουστά έπρεπε να αντιμετωπίσουν τα πνευστά. Τα γλυκανάλατα έγχορδα, όπως τα χαρακτήριζες, να παρουσιάσουν τα χρώματα της σύνθεσης.
Οι φωνές και οι παρλάτες να δώσουν ένταση στο νόημα, δύσκολο ομολογώ, ακόμα κι αν είσαι αμερικανός για να καταλάβεις.Μα να καταλάβω τι;
Αυτό που πάντα είχε ενδιαφέρον ήταν να γεμίσω με μουσική.
Να απολαύσω αυτή τη δόση του μη συμβατικού, σε ένα μαθηματικά οριοθετημένο τρόπο άναρχης δόμησης, ακούσματος.
Εκεί πού η μελωδία πάει να με ρίξει σε μονοπάτια ευκολοδιάβατα, ξαφνικά μια σπρωξιά απ το πουθενά.
Παραπάτημα, αποπροσανατολισμός, τυχαία (φαινομενικά) ακόρντα, νότες περίπλοκες απ' τα πνευστά και ξαφνικά μέσα σε αυτό το χαοτικό σύμπλεγμα ήχων, η λύση του δράματος στην Αριστοφανική σου έκφραση.
Μουσικές αναζητήσεις σε ρεύματα, είδη, ηλεκτρονικά τερτίπια, μαγνητοταινίες, ήχους αλλοπρόσαλλους, ολίγη jazz, κάμποση ποσότητα rock, ψυχεδέλεια μερικές φορές, δωδεκάμετρα blues (τι άλλο;) και κλασική του Igor.
Πινελιές σε abstract συνθέσεις που ξεχείλιζαν ηχοχρώματα, δύσκολα αποθηκευμένα στο μυαλό μου.
Ίσως να ήταν αυτό τελικά.
Δεν μπορούσα να ψελλίσω ποτέ έστω και το Peaches en regalia για να το φέρω στη μνήμη μου.
Ανάγκη επιτακτική όμως να το έχω κοντά μου τη κάθε στιγμή. Είναι ο ήχος των εισερχομένων κλήσεων στο κινητό μου.
Ανάγκη πάλι να κάνω βόλτες στα ακούσματα σου αρκετές φορές κατά τη διάρκεια των ημερών που περνούν χωρίς πλέον να περιμένω νέο έργο σου. Ξέρω πως δεν θα ξαναψάξω να βρω κάτι που μου έχει ξεφύγει. Κι αυτό όχι από κούραση φυσικά μα ακόμα και bootleg που υπάρχουν τα έχω βρει. Εκείνο το "Brake the boots" να ήξερες μόνο τι μου έχει στοιχίσει!
Φυσικά θεωρώ ότι έχεις αφήσει πολιτιστική κληρονομία στο κόσμο γενικότερα, πως πρέπει αν υπάρχει στη δισκοθήκη μου και το έκανα εδώ και περίπου 40 χρόνια.
Τη πρώτη φορά δεν είχα ιδέα τι άκουγα καθώς εδώ στη χώρα μου έγινες γνωστός (;) με μία απ τη συνηθισμένες σου διακωμωδήσεις. Happy together .... ναι από αυτό... Πιτσιρίκος ακόμα δεν ήξερα πως ήταν κάποιο σουξεδάκι της εποχής. Μετά έμαθα πως είχες στο σχήμα σου μουσικούς απ τους Turtles.
Το Live at Fillmore East ήταν το πρώτο που αγόρασα τότε. Δεν καταλάβαινα τίποτα απολύτως. Περιορισμένα πολύ και τα αγγλικά μου έκαναν τη κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη. Πέρασε καιρός και πολύ συχνές επαναλήψεις για να μπω έστω και λίγο στο κλίμα. Τι ανακάλυψη όμως όταν επιτέλους ξεκλείδωσα αυτές τις πόρτες! Μα φυσικά Humor belong in music! Ακολούθησε η πορεία της συλλογής όλων όσων μπορούσα να συλλέξω.
Το Freak out ήταν η αιτία να αγοράσω cd player καθώς μόνο σε cd κυκλοφόρησε στην Ελλάδα και το αυθεντικό βινύλιο έκανε στη μαύρη αγορά πάνω από 20.000 δραχμές το 1983-1984. Αδύνατον για μένα να έδινα τόσα χρήματα εκείνη την εποχή. (το ότι ακόμα το έχω κατάλοιπο να το βρω είναι άλλη πλέον ιστορία πού έχει να κάνει και με άλλες συλλογές βινυλίου)
Μέσα σε όλα αυτά τα περασμένα χρόνια γέμισες κάποιες γωνιές της προσωπικής μου επιλογής για τη μουσική. Ίσως να παραγέμισες θα έλεγα καθώς είσαι πάντα το μέτρο σύγκρισης σε ότι κι αν πέρασε απ τα αυτιά μου.
Δεν θα μπορούσα μετά απ το Grand Wazoo να κάνω έστω και τον παραμικρό παραλληλισμό με οτιδήποτε άλλο εκτός αν ήταν δικό σου.
Εκείνη η ημέρα του 1993, Δεκέμβρης αρχές του, κάτι ξεκόλλησε από μέσα μου και ένα τεράστιο κενό στο αισθητήριο της ακοής μου. Άλλαξε το τοπίο γύρω μου. Ήξερα πως περνούσες δύσκολες ημέρες. Γαμημένη αρρώστια.
Ένα όνειρο μου ήταν μάλλον προφητικό. Καθόμαστε λέει απέναντι και μιλάγαμε.
- Ρε Frankie, έλα ρε μαλάκα στην Ελλάδα.
- Κολλητέ μου, μακάρι να μπορούσα αλλά πονάω πολύ.
Το συναίσθημα του ονείρου ήταν καταθλιπτικό όπως το πρωινό εκείνο, που ένας άλλος φίλος μου πραγματικός αυτή τη φορά, γεννημένος Ιρλανδός αλλά μάλλον Έλληνας μετά τόσα χρόνια στην χώρα μας μου είχε μεταφέρει την είδηση. Η επαγγελματική του δραστηριότητα του έδινε το δικαίωμα να ξέρει ειδήσεις απ όλο το κόσμο. Ναι το internet ακόμα δεν ήταν στις δόξες του όπως τώρα. Έτσι είχα ένα θλιβερό προνόμιο να μάθω από πρώτο χέρι πως ο θείος FRANK άρχισε το ταξίδι πριν την ώρα του. Έκλεισα το τηλέφωνο, κλείδωσα τη πόρτα του γραφείου μου και δεν άνοιξα σε κανένα εκείνη την ημέρα. Δεν ξανασήκωσα ούτε το τηλέφωνο.
Έβαλα συνεχόμενα το Little house i used to live in, μετά το Inca Roads, και μετά δεν θυμάμαι τι άλλα.
Καμιά άλλη μουσική για ένα διάστημα μερικών ημερών.
Ένας άλλος κολλητός, ονόματι Jack Daniels, μου κράτησε παρέα μέχρι αργά το βράδυ. Μέσα σε ένα χώρο που είχα ζήσει πολλά, μέσα σε κάποιους τοίχους που γνώριζαν τα πάντα κατέθεσα τον καπνό από 2 πακέτα camel σκέτο.
Έκανα τα 13 χιλιόμετρα για να γυρίσω σπίτι μου στα παιδιά μου, πολύ πιο αργά απ ότι συνήθως.
Κανένας δεν ήξερε τίποτα (μόνο ο Steve ο Ιρλανδός γνώριζε και καταλάβαινε) έως σήμερα πού θέλησα να εκμυστηρευτώ αυτό το μνημόσυνο στο θείο FRANK ZAPPA.
Στρίβω άλλο ένα Frankie, σαν χαιρετισμό σε σένα και να ξέρεις πως έχω πολλά ακόμα να πω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου