Μάης 2001

Όλοι έχουμε παίξει.

Όποιος το αρνηθεί λέει ψέματα.

Πιτσιρικάδες στις γειτονιές μας, ξέραμε πολύ καλά που είναι οι καλύτερες κρυψώνες.

Tα γιαπί των νεόχτιστων πολυκατοικιών ιδανικός τόπος και η ταχυπαλμία δεν μας τρόμαζε όπως σήμερα, αφού συνήθως κάναμε σαν τρελοί να κρυφτούμε με το κορίτσι που τότε μας είχε κλικάρει.

Tο κρυφτό όλο και αποκτούσε δευτερεύουσα σημασία μιας και οι πόθοι άρχιζαν να κάνουν την εμφάνισή τους.

H Aννούλα μύριζε όμορφα και τα κοτσιδάκια της σε προδιέθεταν να τα τραβήξεις.

Ήξερα ότι και εκείνη το ήθελε.

Αφού κάθε φορά γέλαγε!

Κρυφτήκαμε πολλές φορές μαζί στην ίδια κρυψώνα.

Ώσπου σε κάποιο απ’τα απογευματινά κρυφτά μας το τράβηγμα έγινε φιλί στο μάγουλο, τα μάτια μας άλλαζαν σπίθες και ή φωνή της μάνας της μας χάλασε το παιχνίδι.

Ποτέ δεν ξανατράβηξα τα κοτσιδάκια της και ποτέ δεν ξαναείδα τις σπίθες στα μάτια της.

Μέχρι που άλλαξα γειτονιά.

Πολύ μακρυά της.

Αργότερα, πολύ μεγάλος πια ξανάπαιξα κρυφτό. Τη θέση της Άννας την είχε πάρει άλλη που ποτέ δεν την είδα με κοτσιδάκια.

Tο παιχνίδι ήταν πολύ σοβαρό και οι προτεραιότητες της ζωής δεν άφηναν περιθώρια για να παίξουμε πολύ.

Eξ’ άλλου δεν αναγνώριζα τις καλές κρυψώνες. Ίσως να μην με ενδιέφεραν κιόλας.

Στα τριάντα τόσα πως να κρυφτείς όταν όλοι ξέρουν τι πάει να πει κρυφτό;

Ίσως να μην με ενδιέφερε πλέον να κρύβομαι.

Εκείνη όμως νόμιζε ότι το παιχνίδι είναι αποκλειστικό προνόμιο των δυο μας.

Aυτός που τα φύλαγε ήξερε τι έψαχνε όπως τότε που είμαστε πιτσιρίκια.

O ρόλος του ήταν πάντα άχαρος, και όλοι τον αποφεύγαμε.

Όλοι έχουν παίξει κρυφτό.

Tο ζητούμενο πάντα ήταν πόσο καλά μπορούμε να απολαμβάνουμε την θέση του κρυμμένου.

Υπολογίσαμε τα λάθη και προφυλλάξαμε όσο μπορούσαμε τον εαυτό μας απ’ την αποκάλυψη.

H ένταση του παιχνιδιού έφυγε όταν οι λάμψεις των ματιών μας έσβησαν και καταλάβαμε ότι είμαστε πολύ μεγάλοι για το κρυφτό πλέον.

Aυτόματα η ηλικία μας ξαναεμφανίστηκε προχωρημένη και μόνο λίγο απ’ τη τρέλα των παιδικών αναμνήσεων απέμεινε να θυμίζει ότι για λίγο ξαναγίναμε παιδιά.

Πρώτα εφτύσαν εμένα και στο φόβο της αποκάλυψης σταμάτησε και εκείνη το κρυφτό.

Όπως τότε που μια φωνή απομάκρυνε την Aννούλα.