Είναι το σύνταγμα. η πλατεία δηλαδή.
Τα πάντα ελεγχόμενα απ' τους ¨άλλους¨ Απ'την εξουσία, απ΄τα όργανα νόμιμα ή μη, απ΄τους προβοκάτορες, απ τους μπάχαλους, απ' τους μικροπωλητές (αυτό το χάλι με τα λουκάνικα και τα σουβλάκια δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου).
Ναι εντάξει εκεί είναι η Βουλή και εκεί πρέπει να ακουστεί η όποια φωνή. Γιατί δηλαδή αν οι φωνές ακουστούν από διαφορετικά μέρη δεν θα φτάσει το μήνυμα; Φυσικά και θα φτάσει και μάλιστα θα είναι πιο τρομακτικό για τους ¨αυτούς", καθώς πλέον το σημείο το ελέγχουν απόλυτα. Ελέγχουν και ξέρουν καλά το παιχνίδι τους και σαφώς σαν πιο οργανωμένοι από πολλές απόψεις εύκολα το κάνουν δικό τους. Δηλαδή είναι σαν να έχουν βάλει γκολ απ' τα αποδυτήρια που λένε.
Έστω πως εμείς είμαστε άντε και 100.000 μόνο. Οι 2.000 γνωστοί άγνωστοι που θα πρωτοπάνε δηλαδή; Όσο και καλά να τους έχουν οργανώσει δεν θα μπορούν να πάνε στις τριγύρω περιοχές και να δημιουργήσουν το γνωστό χαμό με τις φωτιές τον πετροπόλεμο και τις άλλες φιλότιμες προσπάθειές τους.
Αδέρφια, η πλατεία Συντάγματος λειτουργεί πλέον σαν παγίδα και αρχίζω και πιστεύω πως απ' την αρχή το παιχνίδι ήταν στημένο. Ίσως να έχω πολύ βρώμικο μυαλό μα η πορεία αυτό δείχνει και δυστυχώς τσιμπάμε σε κάθε κάλεσμα αγανάκτησης στο Σύνταγμα.
Μήπως θα έπρεπε, λέω εγώ τώρα, να είμαστε πλέον "Αποφασισμένοι Παντού" με δράσεις σε συγκεκριμένες ημέρες και ώρες πού πολύ πιο συντεταγμένα και οργανωμένα θα ελέγχαμε, παρά αυτό το μπάχαλο που ο καθένας με πολύ καλή διάθεση, ακολουθεί νομίζοντας πως είναι εύκολος αυτός ο πόλεμος;
Ο εχθρός έχει οργάνωση, έχει τα μέσα (και τα έξω), έχει παράλληλα και τα ΜΜΕ οπότε το παιχνίδι (μάχη) είναι χαμένο καθώς ο έλεγχος της μάζας σε ένα σημείο είναι πολύ πιο εύκολη για αυτούς ιστορία.
Στην ουσία παίζουμε το παιχνίδι τους σαν τα άτακτα προβατάκια που τελικά μαζεύτηκαν στη στάνη και είναι ώρα, κάθε φορά, να σκάνε μύτη τα τσομπανόσκυλα (από διαφορετικές ράτσες) και να μας κάνουν ντα ντα.
Το κάψιμο στο στήθος, τα δάκρυα στα μάτια, ο πόνος στη πλάτη, στα χέρια, πόδια και αλλού είναι πολύ κακός σύμβουλος για τον παραπέρα αγώνα. Πρέπει να σκεφτούμε και να πράξουμε σαν οργανωμένος λαός και όχι σαν μπουλούκι που σκορπάει έτσι εύκολα.
Μετά αυτό το μάζεμα, σώνει και καλά, στο Σύνταγμα μου κάνει λίγο πως να το πω... άντε παρατάμε όλοι το χωριό μας και πάμε για τη μεγάλη ζωή στην πρωτεύουσα. Στα σημεία που ζούμε πρέπει να οργανώσουμε την αντίδραση και όχι στο χύμα στο κύμα και κουτσοί, στραβοί στον Αγ. Παντελεήμονα (με συμπαθάτε φυσικά για τη γλώσσα μου ε;)
Μετά, στους χώρους μας είναι αδύνατον να βάλουν φωτιές να σπάσουν τζαμαρίες και να χαλάσουν μαγαζιά των ανθρώπων που μαζί τους ζούμε καθημερινά. Άλλο ένα υπέρ μας σε αυτό θα είναι η πιο σφιχτή επαφή πλέον με τους γύρω μας, τους παραδίπλα και πάει λέγοντας. Μια αλυσίδα δηλαδή που θα μας ενώνει με κοινό στόχο και σίγουρα πιο μελετημένη δράση.
Ελπίζω να μην θεωρήσει κανείς πως αυτή η ιδέα είναι προβοκατόρικη για να σπάσει το κίνημα του Συντάγματος ε;
Άντε να δούμε.
Τα πάντα ελεγχόμενα απ' τους ¨άλλους¨ Απ'την εξουσία, απ΄τα όργανα νόμιμα ή μη, απ΄τους προβοκάτορες, απ τους μπάχαλους, απ' τους μικροπωλητές (αυτό το χάλι με τα λουκάνικα και τα σουβλάκια δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου).
Ναι εντάξει εκεί είναι η Βουλή και εκεί πρέπει να ακουστεί η όποια φωνή. Γιατί δηλαδή αν οι φωνές ακουστούν από διαφορετικά μέρη δεν θα φτάσει το μήνυμα; Φυσικά και θα φτάσει και μάλιστα θα είναι πιο τρομακτικό για τους ¨αυτούς", καθώς πλέον το σημείο το ελέγχουν απόλυτα. Ελέγχουν και ξέρουν καλά το παιχνίδι τους και σαφώς σαν πιο οργανωμένοι από πολλές απόψεις εύκολα το κάνουν δικό τους. Δηλαδή είναι σαν να έχουν βάλει γκολ απ' τα αποδυτήρια που λένε.
Έστω πως εμείς είμαστε άντε και 100.000 μόνο. Οι 2.000 γνωστοί άγνωστοι που θα πρωτοπάνε δηλαδή; Όσο και καλά να τους έχουν οργανώσει δεν θα μπορούν να πάνε στις τριγύρω περιοχές και να δημιουργήσουν το γνωστό χαμό με τις φωτιές τον πετροπόλεμο και τις άλλες φιλότιμες προσπάθειές τους.
Αδέρφια, η πλατεία Συντάγματος λειτουργεί πλέον σαν παγίδα και αρχίζω και πιστεύω πως απ' την αρχή το παιχνίδι ήταν στημένο. Ίσως να έχω πολύ βρώμικο μυαλό μα η πορεία αυτό δείχνει και δυστυχώς τσιμπάμε σε κάθε κάλεσμα αγανάκτησης στο Σύνταγμα.
Μήπως θα έπρεπε, λέω εγώ τώρα, να είμαστε πλέον "Αποφασισμένοι Παντού" με δράσεις σε συγκεκριμένες ημέρες και ώρες πού πολύ πιο συντεταγμένα και οργανωμένα θα ελέγχαμε, παρά αυτό το μπάχαλο που ο καθένας με πολύ καλή διάθεση, ακολουθεί νομίζοντας πως είναι εύκολος αυτός ο πόλεμος;
Ο εχθρός έχει οργάνωση, έχει τα μέσα (και τα έξω), έχει παράλληλα και τα ΜΜΕ οπότε το παιχνίδι (μάχη) είναι χαμένο καθώς ο έλεγχος της μάζας σε ένα σημείο είναι πολύ πιο εύκολη για αυτούς ιστορία.
Στην ουσία παίζουμε το παιχνίδι τους σαν τα άτακτα προβατάκια που τελικά μαζεύτηκαν στη στάνη και είναι ώρα, κάθε φορά, να σκάνε μύτη τα τσομπανόσκυλα (από διαφορετικές ράτσες) και να μας κάνουν ντα ντα.
Το κάψιμο στο στήθος, τα δάκρυα στα μάτια, ο πόνος στη πλάτη, στα χέρια, πόδια και αλλού είναι πολύ κακός σύμβουλος για τον παραπέρα αγώνα. Πρέπει να σκεφτούμε και να πράξουμε σαν οργανωμένος λαός και όχι σαν μπουλούκι που σκορπάει έτσι εύκολα.
Μετά αυτό το μάζεμα, σώνει και καλά, στο Σύνταγμα μου κάνει λίγο πως να το πω... άντε παρατάμε όλοι το χωριό μας και πάμε για τη μεγάλη ζωή στην πρωτεύουσα. Στα σημεία που ζούμε πρέπει να οργανώσουμε την αντίδραση και όχι στο χύμα στο κύμα και κουτσοί, στραβοί στον Αγ. Παντελεήμονα (με συμπαθάτε φυσικά για τη γλώσσα μου ε;)
Μετά, στους χώρους μας είναι αδύνατον να βάλουν φωτιές να σπάσουν τζαμαρίες και να χαλάσουν μαγαζιά των ανθρώπων που μαζί τους ζούμε καθημερινά. Άλλο ένα υπέρ μας σε αυτό θα είναι η πιο σφιχτή επαφή πλέον με τους γύρω μας, τους παραδίπλα και πάει λέγοντας. Μια αλυσίδα δηλαδή που θα μας ενώνει με κοινό στόχο και σίγουρα πιο μελετημένη δράση.
Ελπίζω να μην θεωρήσει κανείς πως αυτή η ιδέα είναι προβοκατόρικη για να σπάσει το κίνημα του Συντάγματος ε;
Άντε να δούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου