Αγάπη Καλοσύνη Μαγκιά

Yπάρχουν κι άλλα που μπορείς να επισυνάψεις στη προσπάθεια να εξηγήσεις

τη κατάσταση του ατόμου κάποιες τέτοιες στιγμές.

Πάντα δεν μένει όμως ένα κενό σε αυτή τη προσπάθεια αν δεν το ζεις;

Αλλά και να το ζεις πάλι δεν νιώθεις ένα κενό μέσα σου που με τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει;

Συνθέτουμε εικόνες εξιαδνικεύουμε καταστάσεις και σαν άλλοι δημιουργοί

φτιάχνουμε το μικρόκοσμό μας και τον περιφρουρούμε με μαγκιά, καλοσύνη, αγάπη, κατανόηση θα έλεγα, σεβασμό επιθυμιών, εξάρτηση, μοίρασμα... σειρά μεγάλη για να γραφτεί και να προσπαθήσει μόνο να χαρακτηρίσει.

Μα πάντα θα υπάρχει ένα κενό.

Σαν εκείνο το κενό της μαύρης ύλης στο άπειρο.

Και προσπαθούμε τότε να το γεμίσουμε κάνοντας τέχνη.

Λόγος, εικόνα, μουσική, κίνηση, εκφραστικά μέσα που στο καθένα ταιριάζουν γάντι. Ίσως και όχι. 

Αδυναμία  έκφρασης μέσα απ τη τέχνη θα έλεγα με τη σειρά μου. 

Αδυναμία μπροστά στην άγνωστη αντιμετώπιση των συναισθημάτων.

Ε και;....σωστά. Πολύ σωστά... ε και;

Όταν κάνεις τέχνη δεν σε ενδιαφέρουν οι νόμοι, τα πρέπει, οι κανόνες.

Αντιμετωπίζεις τη στιγμή με τα δικά σου εκφραστικά μέσα.

Πινέλο,  χορδή, μολύβι (άντε πληκτρολόγιο) φως και σκιά.

Και συνθέτεις πάντα το ακατόρθωτο  σε ακόμα μια προσπάθεια να γίνουν τα βήματα πιο σταθερά, πιο ρυθμικά, πιο χρωματιστά. Σε μια προσπάθεια να εκφράσεις την αγάπη, την καλοσύνη με τη μαγκιά του συναισθήματος.

Τη τόλμη της άτακτης πινελιάς, της παράτολμης γραφής, της έντασης μέσα από ένα ουρλιαχτό.

Μικρές μαγκιές ή μάλλον μαγικές θα έλεγα κάνοντας ένα μικρό αναγραμματισμό.

Ελπίζουμε πάντα πως πέρα απ το μικρόκοσμό μας υπάρχει η μαγία που κάποιος, κάποια, την ασκεί.

Ενεργούμε ή περιμένουμε να τη δεχτούμε όταν εκείνη απλώσει εκείνα τα μαγικά βοτάνια της.