Πίσω πολύ.
Πολλά χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 70.
Ξερολιθιά μεταξύ Πλατύ Γιαλού και Παράγκας.
Με τα πόδια φυσικά.
Στα δεξιά τα βράχια και η θάλασσα.
Στα αριστερά η ξερολιθιά και το μονοπάτι.
Το μελτέμι όπως αυτές τις μέρες, προχθές, εχθές, σήμερα...
Το γαλάζιο σε πλήρη κυριαρχία πάνω και κάτω
Αριστερά ξανθό στάχυ σε σημείο που τα μαλλιά της να μη ξεχωρίζουν απ αυτό.
Σαν να είχε ανθήσει ξαφνικά η ώχρα.
Μοβ ύφασμα φαρδύ και αεράτο να πηγαίνει με τις προσταγές του νοτιά.
Διστακτικά βήματα μέσα στα στάχυα και το κλικ της μηχανής μου δεν έλεγε να σταματήσει.
Κλικ, κλικ, κλικ, κλικ, κλικ...
Ρυθμός απ τον κυματισμό του ώριμου καρπού που περιμένει το θέρισμα.
Συγχορδίες του αέρα.
Η κίνηση της χορογραφημένη με τις παλάμες της να χαϊδεύουν τα στάχυα.
Εκείνα τα πολλά βραχιόλια από κορδόνια και χάντρες να μπερδεύονται με τις άκρες του φυτού.
Γύρισε προς το μέρος μου.
κλικ, κλικ, κλικ, κλικ, κλικ...
Κάθε κίνηση και καρέ.
Τα Άνθη της Έλενας κόντρα στον ήλιο.
Άναρχες μακριές μπούκλες, μπροστά στο πρόσωπο της στους ρυθμούς του ανέμου κι αυτές.
Βγαλμένη μέσα απ' τα παραμύθια με τους "δράκους" να καραδοκούν. Οι δράκοι του χειμώνα σε νάρκη.
Λαμπερή όπως πάντα με το υπέροχο χαμόγελο.
Και εκείνο το σημάδι κάτω απ το χείλος της, υπέροχο επίσης.
Στιγμές μοναδικές ενός κόσμου που υπάρχει μόνο στη μνήμη πλέον.
Αλλά και στα slides εκείνης της εποχής.
Ψηφιοποίηση πλέον με διαφορετικές αξίες.
Οι συνθέσεις όμως πάντα σταθερή αξία.
Το λαμπερό ξανθό της μπούκλας που έπεφτε αυθάδικα, η ήλιος πίσω απ το μοβ σχεδόν διάφανο ύφασμα, το γαλάζιο παντού, οι ώχρες σε όλους τους τόνους, η μουσική του αέρα, ακόμα και τα αρώματα του χώματος, της θάλασσας, του κορμιού της, σε εκείνα τα λίγα τετραγωνικά χιλιοστά του slide. Κάπου υπάρχουν ακόμα χωρίς ποτέ να έχουν ψηφιοποιηθεί. Ίσως να είναι πιο καλά έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου