Στην Άννα

Την εποχή που το ινδικό όνειρο ήταν ζωντανό ζωγράφισες ένα παραμύθι.

Σαν αυτά που λέγαμε εκείνα τα βράδια στο Βρωμοπούσι. 

Όπως εκείνη τη φορά που είχαμε ξενυχτίσει στη παραλία.

Σαν τον πρωινό καφέ που φτιάχναμε κάτω απ΄τη κληματαριά.

Πολλά χρόνια ρε Αννούλα. Πολλά χρόνια πίσω.

Μα ήθελες να τρέχεις γαμώτο σου πολύ.

Έτρεχες όπως εκείνο το βράδυ πάλι στο Ibiza Bar που πρωτακούγαμε Talking Heads και ξαναζωγραφίζαμε, λες και μας έλειπε η μυρωδιά του λαδιού και της τέμπερας, κι ας είχαν περάσει μόνο καμιά δεκαπενταριά μέρες πού δεν πιάσαμε πινέλο.

Οι υπόλοιποι είχαν κοιμηθεί και τριγυρνούσαμε στα σοκάκια σίγουροι πως έχουμε χαθεί, αλλά επίσης σίγουροι πως το απολαμβάναμε.

Ελάχιστες δραχμές στη στέπη μου και ακόμα πιο λίγες σε εκείνο το πορτοφολάκι με τα μικρά καθρεφτάκια που είχες.

Από τσιγάρα μια χαρά. Μας έφταναν και για δυο ακόμα ποτά. Η τελευταία μας βραδιά στο νησί και δεν χωρταίναμε να ρουφάμε την ένταση εκείνων των στιγμών μας. Μιλήσαμε για τα όνειρά μας όπως ποτέ άλλοτε. Υποσχεθήκαμε να ζήσουμε όσο πιο καλά μπορούσαμε τη ζωή μας ο καθένας. Με το τρόπο που γεννούσαν τα πενάκια και τα πινέλα μας. Χαρίζαμε ζωγραφιές μας ο ένας στον άλλο σαν κάτι μονάκριβο. Ένα απλό χαρτί με γρήγορες πινελιές και τα πορτοκαλί που σου άρεσαν με τα μοβ περιγράμματα.

Ο Σίβα σε ένα δικό σου παραμύθι.

Ο Κούρος σε μια σκήνη δική μου.

Ήταν τα δύο πρώτα. Μετά όλα εκείνα τα υπόλοιπα που έντυναν όσα λέγαμε. Θέλαμε εικόνα στα λόγια μας. Θέλαμε τα όνειρα να πάρουν πιο ρεαλιστικές διαστάσεις.

Ο δικός μου τρόπος είχε σύμμαχο το καπνό σαν τα λεγόμενα του Castaneda.

Ο δικός σου 'εψαχνε συμμάχους συνεχώς και δεν απολάμβανε τελικά κανένα. 

Εκείνο το ξαφνικό σταμάτημα στην Ακαδημίας.

Η έκπληξη όταν κατάλαβες ποιός ήμουν, αγνώριστος με κοντά μαλλιά. Οι πρώτοι μου μήνες στο στρατό και μου είχες πει πως θα ήθελες να ερχόσουν εκεί που θα πήγαινα. Η Αλεξανδρούπολη. Μερικά γράμματα. Άλλες δυο τρεις φορές. Δώδεκα μήνες εκεί πάνω τελικά ήταν πολλοί για να βρεις νέους "συμμάχους".

Μερικές φορές ακόμα στο Λούκι στη Χάριτος.

Χαθήκαμε μετά.

Δεν έπρεπε να χαθείς έτσι γαμώτο σου. 

Άφησες κάποια απ' τα όνειρα αχρωμάτιστα, μόνο με μια σκιά πάνω στο "άσπρο" χαρτί.

Ένα ελαφρύ περίγραμμα της μνήμης. Καλοκαίρι και τότε.