Αλίκη Τήνος

Άγια Θάλασσα. Τι ωραίο όνομα ! Αλίκη ποθητό επίσης να προσφωνείς.

Οι εντυπώσεις μου για το νησί ήταν ελάχιστες. Κάτι όλο αυτό το κλίμα της θρησκευτικότητας, κάτι οι στάσεις των καραβιών τόσα χρόνια με προορισμό άλλα νησιά δεν μου έδωσαν την ευκαιρία για να μείνω παραπάνω. Μέχρι που το πήρα απόφαση κυρίως για τον Πύργο και τον Πάνορμο. Δεν είχα άδικο τελικά. Ο Πύργος ήταν μια επιβεβαίωση των προσδοκιών μου. Ένα χωριό μουσείο κανονικό. Παντού η αίσθηση της πλαστικότητας του μαρμάρου, κληρονομιά του Χαλεπά στο τόπο. 

Εκείνος ο μεγάλος πλάτανος στο κέντρο της πλατείας και το καφενείο ακριβώς μπροστά του μια απ τις απλές χαρές της ζωής που δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ. Απολαυστικές στιγμές που γράφουν έντονα στη μνήμη με χρώματα ανεξίτηλα στο πέρασμα του χρόνου. Σκιές του πλάτανου πάνω στο τραπέζι που που και που κάποια ηλιακτίνα περνάει για να τονίσει τη καθαρότητα του τσίπουρου και να αλμυρίσει περισσότερο τη λιαστή ντομάτα. Ο καπνός του τσιγάρου παίρνει άλλη διάσταση, τα αρώματα είναι πιο έντονα και όλα σου λένε, ναι είσαι σε ένα παράδεισο. 

Είχα ανοίξει ένα βιβλίο και διάβαζα, όχι γιατί μου άρεσε σαν βιβλίο όσο γιατί μπορούσα μέσα σε αυτό το κλίμα να αφοσιωθώ στις σελίδες του κουτσοπίνοντας και χωρίς καμία απολύτως διάθεση να γυρίσω στο δωμάτιό μου. Αν ήταν δυνατόν θα έβγαζα όλη την ημέρα εκεί με καφέ απ το πρωί, κανένα τσιπουράκι με μεζέ το μεσημέρι και το βραδάκι με ότι οινόπνευμα διαθέτει το μαγαζί  χωρίς να έχω ανάγκη τεκίλες, μπέρμπον και άλλα σχετικά. Έτσι είχαν περάσει κάποιες ώρες στρίβοντας αρκετά τσιγάρα και απολαμβάνοντας πλέον τσιπουράκι με μεζεδάκι λιαστή τομάτα, μερικά γαυράκια και λίγο τυρί υποθέτω τοπικό. Κοιτούσα το παιχνίδι του αέρα στα φύλλα του πλάτανου και προσπαθούσα να καταλάβω αν έχουν κάποια λογική κίνηση που ένας μαθηματικός σίγουρα θα ήξερε να μου πει. Καλά δεν θα σκάσω για να μάθω αλλά όταν είσαι μόνος σου οι περίεργες σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς καμία προειδοποίηση και χωρίς κανένα αίτιο.

Έτσι ξαφνικά μπήκε στη πλατεία και μια παρέα μερικών 30αρηδων πιθανολόγησα. Μια παρουσία μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και κάρφωσα για λίγο το βλέμμα μου καθώς στο λευκό φόντο του τοίχου με λίγη σκιά χαμηλά έμοιαζε σαν να ήταν κάποιο ζωγραφικό έργο. Οι πινελιές του καλοκαιρινού φορέματος σε ένα ντεγραντέ του γαλάζιου προς το λευκό ήταν απίθανο. Τα μαλλιά της καστανά και σίγουρα ανοιγμένα απ τον ήλιο και τις ώρες που είχε διαθέσει στη παραλία την έκαναν καλοκαιρινή φιγούρα που έγραφε θαυμάσια.

Τα τραπεζάκια  του καφενείου ήταν λίγα και αρκετά κοντά το ένα στο άλλο. Έτσι και να ήθελες να απομονωθείς στο μικρόκοσμό σου δεν ήταν δυνατόν αφού έμοιαζε να συμμετέχεις στη κάθε παρέα.  Απ την ώρα που είχα πάει μέχρι τώρα είχα αλλάξει λοιπόν δυο - τρεις "παρέες" με αντίστοιχες συνομιλίες περί ανέμων και υδάτων. Κεράστηκα και κέρασα και παρέμεινα εκεί σαν να ήθελα να κολλήσω τον χρόνο στη μοναδικότητα εκείνων των ωρών.

Εκείνη η παρουσία χάθηκε σε ένα μαγαζάκι της πλατείας και μετά από λίγο ξανασυνάντησε τη παρέα της οπου όρθιοι περίμεναν ακόμα κάτω απ το πλάτανο, μόλις δυο μέτρα απ' τα τραπεζάκια. Έδειχνε το νέο της απόκτημα σαν κάτι μοναδικό και έβλεπες στα μάτια της την αξία που θα έπαιρνε για πάντα μέσα της κάθε φορά που θα ήταν αναγκασμένη να διώχνει από επάνω του τη σκόνη του χρόνου. Σίγουρα σε κάποιο σημείο του σπιτιού της θα της έφερνε στο μυαλό το καλοκαίρι αυτό και τη παραμονή της στον Πύργο της Τήνου δίπλα στη μεγάλη παχιά σκιά του πλάτανου. 

Όλη η παρέα τους κάθισε και πάλι δίπλα μου χωρίς να μου ενοχλούν τη πρόσβαση στη είσοδο του μαγαζιού, κάτι που σαν βίτσιο μου αρέσει να κάνω κάθε φορά που κάθομαι σε τέτοια νησιώτικα μαγαζάκια. Ίσως γιατί πάντα μου άρεσε να είχα δικό μου ένα τέτοιο και να έρχονται φιλαράκια να πίνουμε, να ακούμε μουσικές, να καπνίζουμε, να γελάμε, αυτό που με λίγα λόγια λέμε να ζούμε.

Πολλές φορές σκεφτόμουν τις δικές μου αντιδράσεις σε μια παραγγελία, σε ένα σχόλιο, το πως θα άλλαζα ότι δεν μου άρεσε, πως θα είχα φτιάξει το λιτό μενού και γενικά τη προσωπικότητα του μαγαζιού των ονείρων μου. Με αυτό τον τρόπο πρέπει να είχα "ανοίξει" δυο τρία καφενεία σε κάθε κυκλαδονήσι. Α, ναι εκεί θα ήθελα πάντα. Στην Άνδρο, στη Σέριφο, στη Κέα, στη Φολέγανδρο και τώρα να εδώ στον Πύργο της Τήνου. Ίσως κάποτε κάπου, ποιος μπορεί να πει σίγουρα ναι ή όχι; Δικαίωμα στο όνειρο έχουν όλοι.

Αυτός ήταν και ένας τρόπος να απολαμβάνω τις σκέψεις μου χωρίς να προσπαθώ να κλείσω και τα αυτιά μου στις κουβέντες της παρέας καθώς ο τόνος τους ήταν αρκετά δυνατός και ευχάριστος. Μερικές φορές συμμετείχα και στα γέλια τους καθώς ένα περιστατικό περιγραφόταν απίθανα από ένα τυπάκο μάλλον κοντούλη αλλά με πανέξυπνα μάτια. Θεώρησα πως ήταν η καρδία του γέλιου της παρέας καθώς δεν άφηνε κανένα απείραχτο με τα βέλη του χιούμορ του. Φυσικά σαν καλός περφόρμερ που ήταν πρώτα απ όλα γελούσε με τον αυτοσαρκασμό του. Ωραία παρέα σκέφτηκα θεωρώντας πως στο "δικό μου" καφενείο θα ήταν πάντα ευπρόσδεκτη.

Είχε έρθει η σειρά της Αλίκης να κριτικαριστεί απ' τον τυπάκο. 

- Δε μου λες μικρό μου, θα  μας ποζάρεις πολλή ώρα ακόμα με αυτό το υφάκι;

Εκείνη είχε αφήσει ένα μικρό γλυπτό (το νησί είναι γεμάτο) στο τραπεζάκι και το κοιτούσε εδώ και ώρα χωρίς να δίνει σημασία σχεδόν στα καλαμπούρια του τυπάκου. Που και που έσκαγε κάποιο χαμόγελο και ξαναγυρνούσε στην ονειροπόληση της κοιτώντας πάντα την μικρή μαρμαρένια επιφάνεια του γλυπτού. Έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να πάρει τη πόζα του μικρού αγάλματος με τις αυστηρές γραμμές μα τόσο αρμονικές. Ήταν ένα από εκείνα τα μικρά κυκλαδίτικα ειδώλια που πουλάνε πολύ σε όλες τις Κυκλάδες και όχι μόνο στους τουρίστες.

Μπορώ να πω πως και οι δικές της γραμμές είχαν κάτι απ τα γλυπτά του Μποτιλίανι. Σκεφτόμουν πως κι εκείνπς το ίδιο θα πρέπει να σκεφτόταν όταν δεν είχε χρήματα να αγοράσει μάρμαρο. όταν τις ελάχιστες φορές που το έκανε απλά δυνοπαθούσε στη σκόνη που άπλωνε το καλέμι του και ο βήχας του τον σταματούσε απ τη δημιουργία. ίσως για αυτό τελικά και οι γυναικείες μορφές του είχαν αυτό το γλυπτικό ύφος. Έτσι είναι το καλοκαίρι σε κάνει να σκέφτεσαι πολλά και να μπερδεύεις με μια αρμονική συμφωνία τα πάντα. Απ το καφέ του πλάτανου, το τσιπουράκι με τον μεζέ, τον καπνό, τις λέξεις, τα ακούσματα. Όλα μαζί με μουσικό χαλί τα τζιτζίκια. 

Δεν απάντησε αλλά συνέχιζε με το ίδιο χαμόγελο να τον κοιτά για λίγο και ξαναγύρισε στη αυτοσυγκέντρωση της στο γλυπτό.

Μου έκανε εντύπωση που μάλλον δεν τον άκουσε καθόλου ενώ εγώ ήταν σαν να συμμετείχα στη κουβέντα τους. Άφησα για λίγο τα μάτια μου πάνω στις γραμμές του προσώπου της και προσπάθησα να τις συνδέσω με τις γραμμές του γλυπτού. Μπα όχι δεν τα κατάφερνα αν και κάτι είχε από αυτό αδιευκρίνιστα όμως. 

Θαύμαζα τη προσοχή της στο νέο της απόκτημα. "Άραγε έχει κάποια σχέση με την τέχνη; 

Κράτησε λίγο ακόμα η παρατήρησή μου όταν το χέρι του τύπου που είχε το καφέ ακούμπησε στον ώμο μου και μου είπε. - Παίζεις κάνα ταβλάκι;

Φτου ρε γαμώτο σκέφτηκα. Σίγουρα θα χάσω πάλι. 

- Αν κερδίσεις κερασμένα ότι έχεις πάρει. Αν χάσεις θα τα πληρώσεις, 

Η προσφορά του ήταν εγκάρδια και με χαροποίησε όχι γιατί θα με κερνούσε αλλά γιατί σίγουρα θα πλήρωνα όπως είχα βάλει σε τάξη μέσα μου.

Μου πήρε τις πόρτες και το πλακωτό και του πήρα διπλό το φεύγα. (ναι μπορεί να γίνει). Παίξαμε άλλη μια πόρτες λοιπόν όπου όπως ήταν φυσικό έχασα. 

Το τάβλι όταν παίζεται έτσι για τη πλάκα μας, τραβάει το ενδιαφέρον των γύρω αρκεί φυσικά να ξέρουν κι αυτοί. Ε η Αλίκη ήξερε και παρατήρησα ένα μορφασμό αδιάκριτης χαράς όταν πήρα το φεύγα. Δεν είχε κάποιο λόγο να χαρεί εκτός αν δεν είχα καταλάβει κάτι επίσης αδιευκρίνιστο. Κατσούφιασε όταν έχασα τελικά και δεν άντεξα να μη ρωτήσω.

- Νομίζεις πως αν κέρδιζα δεν θα έβρισκα τρόπο να πληρώσω; 

- Ναι περίμενα αυτό ακριβώς να δω με ποιο τρόπο θα πλήρωνες.

- ίσως να έλεγα στον κυρ Αντώνη πως κερνάω τα δικά σας.

- large?

-Καθόλου αλλά θα είχε πλάκα. Όμως μπορώ να κεράσω εσένα ένα ποτό το βραδάκι.

Κατεβήκαμε το βράδυ στη χώρα σε ένα μπαράκι κοντά στο λιμάνι στα αριστερά όπως μπαίνει το καράβι. Ούτε θυμάμαι το όνομα μα το μόνο που φέρνω στο μυαλό μου ήταν κάτι μεγάλα ψηλά μπουκάλια με χρωματιστό υγρό που ήταν τριγύρω στο χώρο και έπαιζε συμπαθέστατη μουσική.

Μέσα στα όσα λέγαμε ήταν και οι σκέψεις μου για τις γραμμές της. Πως μου έφερνε στο μυαλό και τα έργα του Μποτιλίανι, πως τα χρώματα που φορούσε τα είχε επιλέξει σωστά και σύμφωνα με τα χρώματα της, πως γενικά θα ήταν ωραίο να τη ζωγράφιζα. Όχι βέβαια όπως ο Μποτιλιάνι  αλλά πιστεύω πως θα της άρεσε.

Δέχτηκε να ποζάρει. Το έκανα όταν ξαναβρεθήκαμε στην Αθήνα στα μέσα του επόμενου Σεπτέμβρη. Της χάρισα το έργο και συνεχίσαμε να βρισκόμαστε και να μιλάμε για τέχνη. Δεν είχε καμία σχέση με αυτή όμως είπε κάτι που μου άρεσε. 

- Νομίζω πως την τέχνη την έχει ο καθένας μέσα του και τη βγάζει με διαφορετικούς τρόπους.

Συμφώνησα με την άποψη αυτή και στους επόμενους μήνες ακούσαμε jazz στο Half Note, ήπιαμε τσιπουράκια στη παραλία καταχείμωνο με ήλιο, κάναμε βόλτες στο κέντρο, είδαμε και κάποιες χειμωνιάτικες ανατολές μετά από πολύωρα ποτάκια σε μπαράκια.

Είχαμε πει να πάμε μαζί διακοπές το επόμενο καλοκαίρι, κάτι που δεν έγινε ποτέ.