Ένα κομμάτι της ζωής είναι συνυφασμένο με τον κύκλο των εκδόσεων. Γενικά και πιο ειδικά ο εκδοτικός χώρος είναι (ήταν;) γεμάτος με κάθε λογής ιδέα πάνω στο κύκλο της ζωής. Μπορούσες να διαβάσεις (;) για τα πάντα. Μπορούσες να έχεις άποψη βάση της άποψης του κάθε εκδιδόμενου κειμένου.
Από τα κείμενα του Καστοριάδη ως τις μαλακίες του Κωστόπουλου, μπορούσες να ανακαλύψεις τις πτυχές της ανθρώπινης σκέψης, ατόφιας ή τροποποιημένης ανάλογα με τις εποχές. Άλλες φορές προσπαθώντας μέσα στο "πιλάφι" των προτάσεων ενός βιβλίου (καλού ή κακού) άλλες πάλι μέσα από "μουράτες" εικονογραφικές παρεμβάσεις ενός περιοδικού.
Σε ένα χώρο που η μυρωδιά του φρέσκου μελανιού επικρατούσε, μπορούσες να δεις τα πιο απίθανα είδη ανθρώπων.
Από πραγματικούς γνώστες του είδους, από άσχετους επαγγελματίες που θεώρησαν πως μπορούν να γίνουν εκδότες, από κομματόσκυλα που εκτελούσαν συγκεκριμένη εντολή, από τυχάρπαστους δημοσιογραφίσκους...
Μια σειρά ατελείωτη από δαύτους που είναι απόλυτα φυσικό να μη μπορεί να τους ζήσει μια αγορά άντε δέκα εκατομμυρίων να σου πω.
Λόγω επαγγελματικής διαστροφής μου αγόραζα πολλά περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία, όχι τόσο για το περιεχόμενο τους αλλά για να έχω γνώση του πελατειακού μου κατεστημένου.
Περιοδικά εκατοντάδες, εφημερίδες άλλες τόσες, αθλητικές ή πολιτικές σε μια χώρα με τόσο χαμηλό αναγνωστικό κοινό ήταν οφθαλμοφανές πως οι "εκδότες" όχι μόνο δεν ενδιαφέρονταν για το τι εκδίδουν αλλά ούτε και αν το αγοράζουν οι αναγνώστες. Ήταν πολλές οι φορές που "μαγείρευαν" τις πωλήσεις με τα πρακτορεία διανομής για να παίρνουν διαφήμιση και μόνο απ' τις εταιρείες.
Είχα ακούσει να με ρωτούν τι κυκλοφορία έχει το τάδε περιοδικό λες και μπορούσαν να καταλάβουν το παιχνίδι του εκδοτικού σιναφιού. Είχα μιλήσει με εκδότες που αποφάσισαν να "επενδύσουν" το χωραφάκι τους απ΄τη Κωλοπετινίτσα σε life style περιοδικό. Άσχετοι με τη μουσική ακόμα μιλούσαν για τους REM λες και ήταν κολλητάρια τους απ΄το σχολείο. Οικονομικά περιοδικά που οι εκδότες τους έτυχε να έχουν κάποιους "φίλους" στα μέσα και στα έξω (έτσι νόμιζαν) και να μιλάνε με τέτοια άνεση για τις μετοχές σαν να τις είχαν στη τσέπη τους και να έλεγχαν αυτοί την διαπραγματευτική τους αξία.
Πραγματικοί εκδότες ήταν ελάχιστοι. Ευτυχώς γνώρισα και κάποιους από αυτούς που πραγματικά αγαπούσαν την έκδοσή τους, σεβόντουσαν τους αναγνώστες τους και δεν τους καλόπιαναν με "καθρεφτάκια", "χάντρες", ακόμα και με μακαρόνια στη συσκευασία του περιοδικού. (στο λόγο μου έχει συμβεί και αυτό).
Είχαμε φτάσει στην εποχή του γυμνού που πάντα πουλάει. Εκεί η μαλακία "πήγε σύννεφο" μεταφορικά και κυριολεκτικά. Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα ακόμα και με το πορνό, όμως ρε φίλε (λέμε τώρα) δεν μπορείς προφασιζόμενος ένα κάρο παπαριές να μου κοτσάρεις την όποια γκόμενα για να πουλήσεις τα σκατά σου. Κατανοώ πως δεν έχεις ύλη. η δεν μπορείς να δημιουργήσεις, αλλά μη μου το παίζεις κοσμοπολίτης, ειδικός επί παντός επιστητού για να δείξεις στα "φιλαράκια σου" πως κυκλοφορείς και δέρνεις. Τα φιλαράκια του με ένα μαγικό τρόπο είχαν πάντα προσβάσεις σε κάποιο πολιτικό κόμμα, σε κάποιο βουλευτικό γραφείο, σε κάποια κυβερνητική θέση κλπ. Sex, politics, και χωριάτικη σαλάτα.
Μετά το γυμνό που πούλησε μέχρι και την Δήμητρα Γαλάνη (βλέπε Play Boy Ελληνική έκδοση) ήρθε η σειρά των cd.
Εκεί να δεις "ομορφιές". Λίγο πιο μετά οι κινημογραφικές ταινίες σε dvd.
Έτσι είναι όταν δηλώνεις εκδότης κάνεις τα πάντα και συμφέρει. Εδώ ανεβοκατεβάζεις κυβερνήσεις, στις ταινίες θα κωλώσεις; Όχι βέβαια. Απ όλα έχει το μποστανάκι μας. Μόνο που στο μποστανάκι αυτό είχαν φυτέψει, ποτίσει, μεγαλώσει και καρπίσει όλα τα παράσιτα του γνωστού "φυτικού βασιλείου". Μαϊντανοί φυσικά παντού ακόμα με μέσα στα παράσιτα τα οποία δεν αρκέστηκαν στη θέση τους μέσα στα "χάρτινα παλάτια", μα έσκασαν μύτη και στην ελεύθερη τηλεόραση. Τρομάρα μας.
Δεν ήταν και πάλι καθόλου τυχαίο που εκδότες γέμισαν τις τηλεοπτικές συχνότητες με τη βοήθεια κυρίως του βλαχομπαρόκ πασόκ. Εκεί να δείτε μαλακία που έπεφτε (και πάλι κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Ζήσαμε σκηνές απείρου κάλους με τους κάλλους. Θυμάμαι μια εκπομπή που ήταν παρουσιαστής ο σημερινός Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Ναι αυτός ο Παναγιωτόπουλος. Απίστευτο ήταν το γεγονός τις γλίτσας που έτρεχε κάτω απ το δέκτη μου.
Ήταν οι στιγμές που μου τόνισαν τη πεποίθηση πως πρέπει να σταματήσω να βλέπω εκτός από κανένα αγώνα μπάσκετ.
Η συσκευή την είχε γλυτώσει απ΄την ανάγκη για εκτόνωση του θυμού μου και απλά την έκλεισα.
Τα χρόνια της ευτυχισμένης χολέρας πέρασαν όμως και οι όποιοι φελλοί είχαν απομείνει στην επιφάνεια σκόρπισαν τις χαρτοπολτοποιημένες αυτοκρατορίες τους. Οι "φίλοι" ξεσκεπάζονται ο ένας μετά τον άλλο και παράλληλα αποκαλύπτουν τις σαθρές υποδομές της ζωούλας τους. Ελληναράδες απ΄τη μια, προοδευτικοί του κώλου απ΄την άλλη κατάφεραν να κάνουν τρόπο ζωής των συμπολιτών τους την ωχαδερφοσύνη, τον σταρχιδισμό, τον ουμπλεξισμό, τον χρωστάω της Μιχαλούς. Το να δηλητηριάσεις μια κοινωνία είναι τελικά πολύ πιο εύκολο να το κάνεις με τα μέσα παρά με το νερό.
Αφορμή για τούτη την ανάρτηση ήταν η είδηση της πώλησης των Εκδόσεων του Λυμπέρη. Είχε προηγηθεί ο Κωστόπουλος. Το πότε θα κλείσει το MEGAκωλοκάναλο δεν ξέρω μα δεν νομίζω να μας το παίζει Μητσοτάκης στη θέση του Μητσοτάκη.
Σε ένα χώρο που αγάπησα, καθώς απ΄τα 17μου μύρισα την τυπογραφική μελάνη, ένοιωσα τις λιθογραφίες, τις γραμματοσειρές, τη σελιδοποίηση, την δημιουργική έκφραση, τα κείμενα που ζούσαν μέσα απ΄τις σελίδες, τις φωτογραφίες που έπρεπε να πουν πιο πολλά απ' το κείμενο, τη ποιότητα του χαρτιού, το δέσιμο σε βιβλίο ή περιοδικό, τη ντροπή του λάθους, τις βρισιές των παλιών "μαστόρων" ακόμα, ακούμπησα πολλά χρόνια εργασίας, ξενυχτιού για να είμαι τυπικός στην υπόσχεση μου. Χρόνος παράδοσης...εχθές. Το άγχος της λευκής σελίδας έκανε την εμφάνισή του.
Σήμερα: άνοιξε το google και τα έχεις όλα έτοιμα μπροστά σου για να κρίνεις τι θα αφήσεις και τι θα κρατήσεις.
Κυρίως χωρίς την παραπάνω γλίτσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου