πολιτικό WC

Από κάποια στιγμή της ζωής μου (γύρω στα 16-17) όταν άρχισε η απομυθοποίηση των πάντων δηλαδή, σκεφτόμουν τις φυσικές ανάγκες που έχουμε όλοι μας. Λίγες είναι οι κοινές. Μαμ, κακά και νάνι. Σαν τα μωράκια δηλαδή. Μόνο σε αυτά τα τρία ήταν κοινές οι ενέργειες όλων μας. Άλλος λίγο άλλος πολύ τρώμε. Φαντάσου τι μασαμπουκώνουν Βενιζέλος και Πάγκαλος. Το ίδιο και με τον ύπνο. Άλλοι το ξεφτιλίζουν κι άλλοι ίσα και μόνο για να πουν πως κοιμήθηκαν. Στο δε κακά, καλά εκεί είναι η απόλυτη απομυθοποίηση. Φανταζόμουν λοιπόν πως άραγε (εκείνη την εποχή) θα αφοδεύει (sic) ο Καραμανλής (θείος) ο Αντρέας (Παπανδρέου, ντε) ο Φλωράκης και πάει λέγοντας. Ε, αυτή τη σκέψη την έχω πάντα. Κάπως έτσι πέφτουν στα μάτια μου και στην εκτίμησή μου όλοι τους. Φαντάσου λέει τη Ντόρα να χέζει. Μα πείτε μου δεν έχει φοβερή πλάκα η σκηνή; Μετά φέρε στο μυαλό σου τον Πάγκαλο. Σε μια αλφαβητική σειρά φέρε τους όλους στο μυαλό σου με την προϋπόθεση να είσαι σε απόσταση οσφρητικής ασφάλειας. Μόνο φαντάσου τις κωλόφατσές τους την ώρα της προσπάθειας. Σταθερά μου έρχεται στο μυαλό ο Αντωνάκης, ο Μπουλούκος, προσφάτως ο Μιχαλολιάκος, ο Βορίδης και όλα τα καλά παιδιά του δεξιού σιναφιού. (βάλε και το πασοκάκι μέσα. Κι αυτό δεξιά είναι)
Έτσι λοιπόν στα μάτια μου καταρρέουν τα όποια λένε την κάθε στιγμή.
Θα μου πεις είναι πολιτική αντιμετώπιση αυτή;
¨Οχι βέβαια. Γιατί όλοι αυτοί κάνουν πολιτική;
Σκατά κάνουν και απλά τους φέρνω στο μυαλό μου την ώρα της δημιουργίας τους. Σαν τις γάτες μετά ρίχνουν και λίγο χώμα για να τα σκεπάσουν να μη τα βλέπουμε εμείς οι αδαείς.
Λες και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις "βρωμοδουλειές τους"