Ζωή σαν μουσική 2 ή ζωή... όπως λέμε μουσική.

Βάζω τους Porcupine Tree.

Σίγουρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν στα αυτιά μου τις συνθέσεις των Pink Floyd,

μπορούν όμως να δημιουργήσουν ένα κοντινό ηχόχρωμα και πιο κοντά στη σημερινή πραγματικότητα.

Θεωρώ πιο ρηχή από παλιότερα, λίγο πιο ανούσια θα έλεγα.

Και γιατί δεν ακούς Floyd θα μου πεις εύλογα.

Γιατί θέλω να ανακαλύψω κι άλλα, μα δεν μπορώ να ξεφύγω απ τη παγίδα των ήχων της νιότης.

Χάραξαν βλέπεις εκείνα τα σκοτεινά αυλάκια στα πιο βαθιά δωμάτια του είναι μας.

Όπως εκείνος ο τοίχος πού αρνείται  πεισματικά να σκεπάσει τα γδαρσίματα με όσα χέρια μπογιά και να τον περάσεις.

Τελικά είναι πανέμορφος με τα σημάδια του. Σαν αυτά που βλέπω στο πρόσωπό της μετά τα χρόνια πού έχουμε ζήσει.

Όπως εκείνο το σημάδι της, που ασκεί τόσο μεγάλη γοητεία επάνω μου.

Όπως εκείνο το σκράτς στο αγαπημένο βινύλιο που χαρακώθηκε σε μια θεϊκά απρόσεκτη στιγμή για να διαιωνίσει την απόλυτη προσοχή.

Όπως μερικές λευκές τούφες στα μαλλιά.

Και απ τη παρουσία αυτή όλες οι μουσικές παίρνουν σάρκα.

Οντότητες λες που έχουν βαλθεί να ζουν για πάντα, με τη μεστότητα του καλού κρασιού να αποκτούν το χρώμα της πορφύρας.

Το Pleasant Street του Tim Bucley παίζει μέσα μου κάθε φορά το ίδιο δυνατά γιατί μοιράστηκε όπως του έπρεπε τη κατάλληλη στιγμή.

Σκεφτόμουν, ίσως κάτι τέτοιο να είχε στο μυαλό του την ώρα που το έγραφε.

Μπορώ να πλησιάσω έστω και λίγο το συναίσθημα του. Μπορώ αφού το πλησιάσω να το μοιραστώ; Οι προσπάθειες πάντως έγιναν.

Πιστεύω πως ο δέκτης πήρε το μήνυμα. Το είδα καθαρά στα μάτια της ένα κυκλαδίτικο πρωινό δίπλα σε μια ξερολιθιά καθώς ένα φλιτζάνι με καφέ ακουμπούσε τα χείλη της.

Η γουλιά δεν είχε κατέβει, ο ήχος ήταν μοναδικός και πήρε άλλο ένα τσιγάρο απ το πακέτο της.

Μόλις το έβαλε στο στόμα κατάλαβα τη πορεία του καφέ.

Τα μάτια της έκλεισαν για λίγο παραπάνω απ το κανονικό και όταν άνοιξαν πάλι ήταν πιο λαμπερά.

Πίστευα πως αυτή η στιγμή κινηματογραφείται από κάπου και περνάει στο σκληρό μου δίσκο για να μείνει εκεί για πάντα.

Έτσι είναι κάθε φορά που καλώ να ανοίξει πάλι εκείνο το αρχείο.

Αποφάσισα να το ανοίξω στο κόσμο χωρίς υπότιτλους όμως καθώς οι κώδικες μας είναι απαράβατοι.

Μόνο οι μουσικές ντύνουν την εικόνα.