Μουσική ξανά.

Πέρα απ την ζωή.

Well. you needn't

Κι' όμως χωρίς αυτό μπορεί να μην ζωγράφιζα τα σχηματοποιημένα ή τα ασχημάτιστα. Ίσως να μη μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου με τη βοήθεια του και παράλληλα  με τον θείο Jack.

Thelonius και Jack. 

Δύο φίλοι (σύμμαχοι) που βοήθησαν πολύ κατά καιρούς κάποιες ώρες που ήταν έντονη η ανάγκη της βοήθειας τους.

Κυρίως μπροστά στο φόβο τού λευκού καμβά.

Ύψος και πλάτος κάτασπρα.

Just you, just me

'Όσο πιο μεγάλη είναι η επιφάνεια τόσο πιο όμορφα νοιώθω. 

Οι κινήσεις είναι πιο αποτελεσματικές. 

Πάνω εκεί έχεις την ανάγκη μιας βοήθειας, ενός σπροξίματος, συνήθως φιλικού χεριού.

Μερικές γουλιές Jack και οι πρώτες νότες ενός άναρχου πιάνου ή πιο πολύ πειθαρχημένου απ ότι μπορώ να φανταστώ; Θέλω να το θεωρώ απελευθερωμένο ίσως γιατί με αφήνει να σκεφτώ ότι θέλω. Ν' αρχίσω το πλάσιμο ενός νέου κόσμου. Να πετάξω χρώματα άτακτα και μέσα απ' το φαινομενικό χάος να σχηματοποιείται μια αρχή, και στη πορεία να βλέπεις όλους τους δρόμους του καμβά να συγκλίνουν προς το στόχο της σύνθεσης.

Μένει μετέωρο πολλές φορές εκείνο το σαξόφωνο ενώ το πιατίνι το έχω δέσει ήδη εδώ και ώρα παρέα με τη μπότα και το βαθύ.   

Το μπάσο και το πιάνο έχουν πάρει τη θέση τους σαν να είναι οι κατευθυντήριες γραμμώσεις. κάθετες του μπάσου οριζόντιες του πιάνου.

Τα κρουστά τοποθετημένα τριγύρω μια χαρά είναι. αλλά αυτό το σαξόφωνο πετάγεται απ τη μια μεριά στην άλλη και δεν μπορώ να το πιάσω.

Σχηματοποιείται ο κύκλος.

ίσως αυτό είναι το σχήμα μιας σφιχτοδεμένης σύνθεσης.

ίσως να είναι και ένας ήλιος μέσα στη νύχτα και το κρύο.

Ίσως να είναι η επιθυμία του καλοκαιριού που το κάνει να μοιάζει έτσι.

Πώς να εξηγήσεις τις κινήσεις στην ουσία και όχι τα βαθιά τάχα μου, νοήματα πού θέλουν να δώσουν στην έκφραση της όποιας τέχνης. Ζήλευα τις βραχογραφίες του Λασκό και αναρωτιόμουν ποια παρότρυνση ήταν τόσο δυνατή για να αφοσιωθεί εκείνος ο άνθρωπος ξεχνώντας τη πιθανή πείνα; Και μαζί με τη πείνα του μια διαφορετική δική μου.

Αυτή που σε κάνει να θέλεις να αφιερώνεις χρόνο πάνω σε άδειες κατάλευκες επιφάνειες και να τις γεμίζεις με όποιο τρόπο μπορείς. Τι μορφή να έχει άραγε αυτό πού έχεις  μέσα σου και είναι δύσκολο να βγεί; Αν βγεί ποτέ.

Τι χρώμα έχει το επίμονο αυτό ακόρντο πού δένει μια σύνθεση και της δίνει το χαρακτήρα της;

Μπορεί η ώχρα να είναι το ίδιο δυνατή μέ το κρεσέντο ενός μουσικού κομματιού;

Η δύναμη του μαύρου μπορεί να σφίξει όπως ένα κοντραμπάσο το σόλο του πιάνου.

Σκάει φώς το πρώτο φώς της ημέρας και κλείνεις τα μάτια.

Όχι για να αναπαυθείς μα για να κρατήσεις ζωντανές τις τελευταίες κινήσεις του πινέλου.

Ευχαριστείς τους συμμάχους και ανανεώνεις το ραντεβού για μελλόντικα ταξίδια πάνω στη λευκή επιφάνεια.