ΖΩΗ ΣΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ

Απ το πρώτο κλάμα μέχρι τον επιθανάτιο ρόγχο, μουσικές νότες πάλλονται στο αισθητήριο της ακοής μας.

Όσοι βέβαια μπορούν να απολαύσουν τη μαγεία μιας ταλαντευόμενης χορδής, ενός ξύλου που σπάει, μιας φωνής πόνου, αλλά και ενός πλήθους που ζητωκραυγάζει καταλαβαίνουν.

Μουσικές όλα αυτά παρέα με εκείνο το αηδόνι αξημέρωτα ακόμα σε μια πλατεία της Αθήνας (ναι μπορεί να συμβεί κι αυτό αν έχεις ανοίξει τις αισθήσεις σου όταν οι πολλοί ακόμα βρίσκονται σε κατάσταση μακάριου ύπνου).

Και μέσα σε δισεκατομμύρια ηχητικούς παλμούς ξεχωρίζεις τι κολλάει στο αυτί σου.

Ένα μακρόσυρτο σόλο του Jimi Hendrix, μια κραυγή του Robert Plant, οι καταιγίδες και οι κεραυνοί του Keith Moon,

οι μελωδίες του Coltraine, ή οι συνθέσεις του θεϊκού Frank Zappa.

Πόσους να αναφέρεις για να μη φανεί πως αφήνεις έξω συλλήψεις που αγαπάς και εκτιμάς;

Δύσκολη επιλογή.

Ακόμα πιο δύσκολη να πεις με ποια μοναδική μουσική θα περνούσες όλη σου τη ζωή σε ένα ερημονήσι.

Απ τη μια η ευχή της αποξένωσης κι απ την άλλη η στέρηση. Ειδικά αν έχεις μάθει να μετράς τον χρόνο με το πότε απέκτησες το τάδε βινύλιο, πότε αγόρασες εκείνο το cd και πότε κατέβασες μια δισκογραφία απ το kickass.

Η καταμέτρηση του χρόνου με αυτό το σύστημα είχε αρχίσει πολλά χρόνια πριν όταν πολύ μικρός ακόμα άκουσα από ένα τραντζιστοράκι τότε κάποιες περίεργες μουσικές.

Περιείχαν το συναίσθημα κάποιων ρεμπέτικων, σαν κι αυτά που χόρευε ο παππούς μου.

Διεισδυτική η χορδή σαν να έψαχνε τρόπο να χωθεί στο μυαλό σου και να αγκιστρωθεί εκεί χωρίς να θέλει να αποχωριστεί με τίποτα το καταφύγιο αυτό.

Τότε ήταν που κατάλαβα ίσως πως θα είμαι ο αιώνιος δεσμοφύλακας αυτών των ήχων.

Άρχισα να τακτοποιώ σε "κελιά-φυλακές" για να μη μου φύγουν, τους δικούς μου θησαυρούς.

Ελάχιστοι καταλαβαίνουν. Τα παιδία μου σίγουρα, ο Αντώνης ναι και μερικοί άλλοι μετρημένοι ίσως στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Θέλησα να μιμηθώ αυτά τα μονοπάτια που χάραξαν στο μυαλό μου οι μουσικές αυτές μα το αποτέλεσμα που έβγαζα ήταν αν μη τι άλλο απαίσιο. 

Όχι δεν μπορώ. 

Τελεσίδικη απόφαση. 

Φυσικά το κατάλοιπο παρέμεινε μέσα και μια ζήλια (ίσως η μοναδική)  με οδήγησε αλλού. 

Σε άλλη μορφή τέχνης που πιστεύω πως κατέχω πιο καλά.

Η ανάγκη της έκφρασης πέρα απ τη συνδιαλλαγή με τον κόσμο, με τους γύρω, θα έπρεπε να γίνει με μέσα όπως ένα μολύβι, ένα πινέλο, ένα mouse (digitizer) και όχι με μια πένα (για κιθάρα φυσικά).

Οι δικές μου πένες είναι διαφορετικές.

Όμως δεν θα μπορούσα να κάνω ότι κάνω, καλό ή κακό, αν δεν υπήρχαν οι φυλακισμένοι μου θησαυροί.

Αυτούς που κάθε τόσο καλούσα σε μια τελετουργική αναφορά για να παρουσιάσουν  τα κοσμήματα που περιείχαν μέσα στη "στολή" τους. 

31x31cm ένα μέγεθος που καθόρισε την αισθητική των στιγμών μιας ζωής γεμάτη με μουσική.

Είναι το μέγεθος που περιέκλειαν τη μαγεία του βινύλιου. Μαύρο γυαλιστερό όταν έβγαινε για πρώτη φορά απ το εσώρουχό του (βρακί το λένε στη δισκογραφία ή μάλλον το έλεγαν) με εκείνη τη μυρωδιά που ήθελες να ρουφάς σαν πρεζόνι νομίζοντας πως θα καταλάβεις ακόμα πιο καλά τους ήχους, θα μπεις ακόμα πιο πολύ στο πετσί των στίχων. Και θαυμασμός για τα έργα που διακοσμούσαν αυτή τη μικρή χάρτινη επιφάνεια.

Κάποιοι πολύ πιο τυχεροί από εμένα είχαν αναλάβει να δώσουν χρώμα, σχήμα, φόρμα, ζωή δηλαδή, στις ιδέες πού μόνο αν αγόρασες μπορούσες να απολαύσεις. 

Και οι μεταξύ μας κώδικες, για να μη πέφτουν σε χέρια και αυτιά που δεν θα έπρεπε, ήταν ολοφάνεροι.

 Καταλαβαίναμε ακόμα και με τη πρώτη ματιά  πως εκείνο το πρίσμα που διαθλά τη λευκή ακτίνα σε ανάλυση των χρωμάτων κρύβει μέσα του ένα απ τα πιο εντυπωσιακά μουσικά έργα όλων των εποχών κι ας μου αρέσει πιο πολύ εμένα προσωπικά, τo UMΜAGUΜMA.

Μια ολόκληρη στρατιά καλλιτεχνών έχει αυτό το προνόμιο.

Να ντύνει τις μουσικές αυτές με έργα πού πολλά χρόνια μετά είναι τόσο φρέσκα λές και δημιουργήθηκαν σήμερα. 

Εκφράζουν απ τη μια εκείνη τη περίοδο και απ την άλλη σου παρέχουν τη δυνατότητα ακόμα και σήμερα, με την υπερπληροφόρηση που καταστρέφει τα πάντα, να ξεχωρίσεις το σκουπίδι απ' το θησαυρό.

Η ζωή σαν μουσική δεν μπορεί να σταματήσει εδώ... για αυτό αφήνω ανοικτό το θέμα