Ήταν χειμώνας και ήταν συνδεδεμένο το mac μου με κάποιο chat room, που ούτε το όνομά του δεν θυμάμαι πλέον.
Ήταν πάλι μια λέξη - όνομα, γραμμένη δύο φορές.
Μου έκανε εντύπωση.
Πέρασαν σκέψεις απ το μυαλό μου.
Ήταν φανερό πως ήταν nickname.
Οι πρώτες βασικές συστάσεις και ανακαλύπτω ένα όνομα μακρινό αλλά και οικείο. Αλίκη.
• Στη χώρα των θαυμάτων;
• Κοίτα τώρα σύμπτωση μετά τόσα χρόνια! (Καλά εντάξει δεν είναι και τόσο σπάνιο όνομα)
Η εικόνα μιας άλλης Αλίκης ήρθε στο μυαλό μου.
Μερικές γρήγορες σκέψεις καθώς τα δάχτυλα πληκτρολογούν της ερωτοαπαντήσεις που πέφτουν σε ρυθμό υπαγόρευσης. Ποια ανάγκη άραγε σε κάνει να θέλεις να μιλήσεις έτσι απ το πουθενά σε κάποια που μέχρι πριν από λίγο δεν γνώριζες καν την ύπαρξή της; (φαντάζομαι και απ την άλλη πλευρά το ίδιο ερώτημα)
Πλήθυναν τα πρωινά αυτής της μακρινής επικοινωνίας.
Έγιναν ζεστά και ας υπήρχε ο χειμώνας που αντιπαθώ.
Απ' τον τόπο της ερχόταν μια απολαυστική καλημέρα. Απ' την έκφραση της σκέψης της μια ακόμα πιο γλυκιά αίσθηση οικειότητας και ας μην υπήρχε η εικόνα που από συνήθεια φτιάχνω στο μυαλό μου σαν καθαρά οπτικός τύπος που είμαι.
Είναι λογικό να πλάθεις εικόνες, καθώς διαβάζεις προτάσεις από μακρυά, να φαντάζεσαι το ρυθμό πληκτρολόγησης, το περιβάλλον πού ζει, τις πιθανές κινήσεις, το τρόπο που θα περιμένει να πέσει άλλη μια αράδα , να πιθανολογείς αλήθειες και ψέμματα που μπορεί να ειπωθούν, και και και ...
Άρχισα να γνωρίζω το τρόπο ζωής, το εργασιακό περιβάλλον της, απ τις περιγραφές που ρουφούσα καθώς η οθόνη μου απέκτησε πιο ζεστό χρώμα.
Μέχρι που ανταλλάξαμε τα τηλεφωνά μας.
Με έτρωγε η περιέργεια και πιθανολογώ κι εκείνη να γίνει αυτή η επικοινωνία πιο άμεση και οι ηχητικές πλέον προτάσεις να ακουστούν προσθέτοντας στη μεταξύ μας επικοινωνία ακόμα πιο άμεση επαφή καθώς ο ρυθμός συνομιλίας έπαψε να είναι αρεστός διαβάζοντας αράδες και οι αναμονές της απάντησης ήταν βασανιστικά αργές όταν καίγεσαι απ την επιθυμία να ακούσεις τουλάχιστον τη χροιά της φωνής αφού ήδη γνωρίζεις την όψη της.
Έγινε και αυτό. Αναγνώρισα ακόμα πιο ζεστή απ ότι περίμενα, φωνή.
Πτήσεις σε ουρανούς καινούργιους, απόμακρους για τους πολλούς.
Μόνο για
τους δυο μας.
Ουράνια τόξα, βαθυγάλανα νερά και ήλιος ζεστός όσο οι εκφράσεις και οι εκδηλώσεις επιθυμιών έπερναν πιο ρεαλιστική έκφραση.
Ένα φεγγάρι γεμάτο με γαλήνη του νου και μόνο λίγες μέρες στην υπόλοιπη ζωή μας.
Μέσα στη ροή του χωριστού χρόνου ανάπαυλα και για τους δυό μας.
Φευγιό απ τη συνήθεια, ξεκούραση απ το κατεστημένο και ανταλλαγή προσωπικών αξιών.
Μοίρασμα "ζωής-ζωής" για λίγο μέσα στη σχισμή των ημερών.
Και απόσταση. Χιλιομετρική, χρονολογική, υποχρεώσεων, αναγκών...
Έκανε ένα τεράστιο βήμα και είναι απερίγραπτη η εκτίμησή μου για αυτό.
Ένοιωσα ένοχος. Καταπατητής ενός ονείρου που είχα βάλει το χεράκι μου για να πραγματοποιηθεί.
Μα η επιθυμία για ουσιαστική γνώση ήταν υπέρ άνω των δυνάμεων μου.
Δέχτηκα τα δώρα της και προσδοκώ την απόλυτη ευτυχία της.
Μου πρόσφερε και ξέρω πως προσφέρει ακόμα ένα απ τα πιο δυνατά συναισθήματα που έχω αισθανθεί.
Μέσα σε λίγες μόνο μέρες πρόσφερε τόσα πολλά.
Οι συνθήκες παίζουν πολλά παιχνίδια πίσω από εμάς και είναι πάντα δύσκολο να καταλάβεις που μπορεί να σε οδηγήσουν.
Πόσο μάλλον αν η παρότρυνση είναι βασικό στοιχείο του χαρακτήρα.
Μερικά κλεμμένα πρωινά, στιγμές μια άλλης ζωής παράλληλης, ανταλλαγή και πιο ουσιαστικό πλησίασμα καθώς τα φτερά του Ίκαρου είχαν πάρει μια θέση στους ώμους και των δυό μας.
Σκηνές άτακτες ριγμένες στο φιλμ της ζωής μας που φαντάζουν σαν να παίχτηκαν σε γρήγορη διαδοχή εικόνων.
Μα οι σκηνές αυτές ήταν ουσιαστικές. Σαν να ήταν έγχρωμες μέσα στην ασπρόμαυρη ταινια της συνήθειας.
Σαν το ξαφνικά εμβόλιμο σποτ κατευθείαν σε όλα τα αισθητήρια μου. Αφή, γεύση, ακοή, όραση, οσμή, όλα σε υπερένταση.
Άπλωμα των χρωμάτων μας πάνω στον καμβά που κατασκευάσαμε απ την αρχή.
Ανταλλαγές και εναλλαγές συναισθημάτων και χρόνος αδυσώπητος.
Σιωπές που κρατούν μια αιωνιότητα.
Διαδοχή της κλίμακας των θερμών χρωμάτων πάνω σε μια τεράστια συναισθηματική επιφάνεια βαμμένη με το γαλάζιο του άπειρου ουρανού καθώς προσδοκάς την ανατολή του νέου φωτός. Ξέρεις καλά όμως πως οι προσωπικές σου αντολές έχουν παλιώσει.
Δεν μπορούν να περιέχουν αυτό το φώς που η προσδοκία των είκοσι κάτι ετών υπερεκτιμά.
Απ τη μια αισθάνεσαι την ανάγκη να δώσεις χωρίς ανταλλάγματα και απ την άλλη ξέρεις πως η προσφορά αυτή θα κουράσει όταν θα πέσει ο ρυθμός της.
Μπροστά της απλώνεται ένα υπέροχο μέλλον και ο ρόλος που έπαιζες τη δεδομένη στιγμή μπορεί να ήταν κάπως καθοδηγητικός και ας μην έχεις την ικανότητα της διδαχής.
Έτσι είναι πιο καλά. Η απόσταση άφησε χώρο στην ορθή σκέψη. Στο λαμπερό μέλλον με τις νέες ζωές να γεμίζουν ευχάριστα (ελπίζω) την φωτεινή της θεώρηση για τη ζωή που επέλεξε να διδάξει.
Να είσαι πάντα πολύ καλά, να αγαπάς κυρίως αυτό που επιλέγεις να είσαι.
Είσαι φως, χρώμα, ζέστη, απλότητα στην έκφραση, πηγή γάργαρου λόγου και έχεις την απόλυτη εκτίμησή μου.
Κάποια έργα μου έγιναν ενώ ήσουν μέσα στη σκέψη μου.
Ξέρεις ποια είναι αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου