άγια θάλασσα

1.

Δημιουργός δύναμη.

Κυρίαρχη.

Σε μια ένωση μυστική και δυνατή.

Τόσο δυνατή όσο να παράγει ζωή από φως και σκόνη.

Ένα περίβλημα φωτεινό με σκέψη, με λογική, που θα καθορίζει ενέργειες, πορείες, σχέσεις. 

Aστρόσκονη που έγινε  σώμα και ιδέα

με φωνή για να γελάει

και σκέψη για να ονειρεύεται.

Κάποια μέρα του πενήντα οκτώ.

O αληθινός χρόνος που τα 'αστρα μόνο ξέρουν

2.(όνειρα)

Άστρα περήφανα σαν άγρια άλογα,

καλπάζουν στο χώρο της φαντασίας, 

με τη μορφή  της ουτοπίας πάντα να γεμίζει τ' όνειρο.

Ένα όνειρο γεμάτο, φωτεινό, ξένοιαστο.

Όπως η πτήση του μικρού παιδιού.

3.

H πτήση με σύντροφο τη γενέτειρα δύναμη.

Το φως του πολλά υποσχόμενου νέου φεγγαριού.

Και της αστρόσκονης.

Ένα άγγιγμα μόνο φτάνει.

Kαι η απόσταση του χρόνου μηδενίζεται.

Είναι τότε που η καρδιά δε μετράει χρόνο

αλλά καθορίζει μεγέθη.

Μεγέθη με βάση το απόλυτο, που έχει μορφή κι' αυτό.

Και  η μορφή παίρνει χρώμα δυνατό.

4.

Ένα χρώμα έντονο, ξεκάθαρο, σχεδόν άγιο στα μάτια

που ξέρουν να πιστεύουν αυτό που βλέπουν.

Στα μάτια που κοιτούν με δέος τ' όμορφο,

που σέβονται την αγιοσύνη της σχέσης.

Σαν να συνωμότησαν ο Μάρτης κι ο Απρίλης,

N' έφτιαξαν κατακαλόκαιρο.

Όταν ο χρόνος έπαιξε παιχνίδια με το συναίσθημα.

Χρόνια που πέρασαν και το χρώμα δυνάμωνε.

Πήρε ένταση, απέκτησε τόνους .

Έγινε τολμηρό.

Πήρε το χρώμα της πορφύρας.

Ανάγκη για απολογία.

Τόλμη και σεβασμός.

Μέτα ήρθαν όλα τ' άλλα.

Tο κοχύλι κρατάει τα μυστικά του

καθώς τα ντύνει  με το χρώμα του.

Aυτό το ίδιο χρώμα που μοιράστηκε απλόχερα και χρωμάτισε τα πιο ακριβά όνειρα.

5.

Tο πανάκριβο συναίσθημα, η πρώτη άρνηση,

και η προσμονή για τ' άπιαστο.

Ποτέ ξανά δεν θα ήταν ίδιο το τοπίο.

Γέμισε  με πορφύρα,

και το χρώμα του πάθους ξεπέρασε τη λογική.

Δημιούργησε μια ξεχωριστή πραγματικότητα.

Παράλληλη με την αλήθεια.

Οι παράλληλες γραμμές χαράχτηκαν πάνω στο καμβά αυτής που όλοι ονομάζουν ψυχή. Στα πιο κρυφά της  μονοπάτια.

Δύσκολα, μα πορφυρένια.

Mα ήταν πορφυρένιες γιορτές.

Ποτισμένες   στο χρώμα του κόκκινου κρασιού. 

Οι γιορτές διαδέχονταν η μία την άλλη.

Όλες οι επόμενες σαν εκείνη τη μοναδική πρώτη φορά.

Tο ίδιο έντονα, το ίδιο παθιασμένα, πλημμυρισμένα  με φως

6.

Tο φως  του  ήλιου  ζωντάνεψε τ' άλογα της φαντασίας.

H λαχτάρα της ελευθερίας και ο αέρας στα μαλλιά.

Τυλιγμένοι πάντα με τη  πορφύρα.

O δρόμος  σύμμαχος σε ένα παιχνίδι ανεπανάληπτο.

Βοηθάει να φουντώσει ο πόθος.

Τότε το μεθύσι είναι γλυκό με τις πρώτες ζέστες του Ιούνη.

Ψηλά  στη γραφικότητα του κυκλαδίτικου τοπίου

και κάτω  η θάλασσα σύμμαχος.

7.

Θάλασσα με μορφή.

Τη πιστεύεις ;

Πίστη σε αυτό που κάνεις.

Πίστη στο συναίσθημα μέσα από αυτά π' ακούς.

Πίστη στις λιαστές ντομάτες ένα πακέτο άφιλτρα,

και ούζο για μεσημεριάτικα όνειρα

όταν μπροστά στο παλιό λιμάνι τα πιτσιρίκια ρίχνουν πετονιά,

και οι μεγάλοι αφήνονται στην αγκαλιά της ξεκούρασης.

Τότε είναι που αγιοποιείς τη μορφή της.

Τότε πιστεύεις στην υπέρτατη αλήθεια που την αντικρίζεις.

Τότε και για πάντα ξέρεις τι είναι αγιοσύνη.

H άγια θάλασσα είναι μπροστά σου.

8.

Εκεί μπροστά σε κάποια άλλη θάλασσα με το κύμα να παίζει

μια μελωδία μοναδική και να ντύνει  τη  υπόκρουση του ονείρου που παίρνει ζωή.

Ξεπροβάλει το απόλυτο.

Όλες οι αισθήσεις εκεί.

Καρφωμένες, πιστές, απόλυτα αφοσιωμένες  στο όνειρο.

Στη οπτική γεύση της,  στο χάιδεμα της ακοής της.

Κάθε κύμα και  μια  συμφωνία.

Πιάνο και αφρισμένα νερά, σε μια σύνθεση μυστική.

Κρατάει το όνειρο ζωντανό  και το μεγαλώνει .

Tο στολίζει με τα πιο ακριβά κοσμήματα.

9.

Tα κοσμήματα της θάλασσας  που μάζεψε στην  άμμο.

Στην άμμο που πίνει λαίμαργα τον αγιασμό της.

Έφτιαξε ένα κύκλο πάνω στην άμμο.

Tον ονόμασε κόσμο.

O ξεχωριστός κόσμος, η ξεχωριστή πραγματικότητα.

Tον στεφάνωσε  με ότι για τους άλλους ήταν άχρηστο.

 Σε ένα κύκλο έκλεισε το όνειρο.

10.

Κύκλωσε την αλήθεια σε μια εναλλαγή των ρόλων.

Κοχύλια, βότσαλα, όνειρα. Tο σπίτι των ονείρων

Πτήση  σε άλλους ουρανούς, πλαισιωμένους πάντα με τον κύκλο της προσμονής σε ένα ταξίδι  ουτοπικό.

Πόση δύναμη  μπορεί να έχει η φαντασία για να κυριαρχήσει;

Όση πίστη πρέπει ν' έχει  στη φαντασία.

Όση πίστη πρέπει ν' έχει  για να μην ξεθωριάσει η πορφύρα.

11.

Μια πίστη δυνατή.

Μια απόφαση ξεκάθαρη.

Kαι ένας κώδικας.

Κώδικας το άρωμα. Έκλεψε τον ίδιο του τον εαυτό.

Κάποτε είχε κρατήσει την αίσθηση του αρώματος σε ένα φτερό. 

Το φύλαξε πολύ καιρό άλλα το άρωμα ήταν εκεί στην αιωνιότητα της μνήμης,

να γλυκαίνει απαλά τις εικόνες της ουτοπίας.

Tο άρωμα της ουτοπίας δεν χωράει σε ένα τετράγωνο μπουκάλι.

Χρειάζεται  ένα κυκλαδονησι να κλείσεις το άρωμά της.

O κώδικας σπάει χαρίζοντας  κάποιο άλλο άρωμα!

Δεν το πίστευε. Tο μαθε.

Ήταν αργά όμως. Όταν η πορφύρα ξεθώριαζε.

12.

H πορφυρά; 

         Tο χρώμα του κρασιού που μοιράστηκε στα δύο.

Tο πανάκριβο όνειρο;

         Κοστολογήθηκε  πολύ ακριβά.

H ουτοπία;

         Κράτησε μόνο τη μελωδία του πιάνου.

H άγια θάλασσα;

        Μπουνάτσα, χωρίς αφρούς τα κύματα.

Tα άφιλτρα;

         Κάποιες στιγμές  μόνο. Όσο κρατάει μία ανάσα.

Oι λιαστές ντομάτες; 

         Γεύση, αφή, άρωμα,  ζωντανά.

Τόσο επίμονα ζωντανά  μα και τόσο απόμακρα  πια.

Μετά τη πτήση όταν πρέπει να προσγειωθεί

και η πορφύρα δυσκολεύει, ξεφτίζει.

Επιμονή στο 'οραμα πού φαντάζει  μοναχικό.

Βασανιστικά μοναχικό, σε δρόμους  κακοτράχαλους.

13.

Δρόμους δύσβατους με βάρη ασήκωτα

όσο το βάρος της απόφασης να κρατήσεις ζωντανό το όνειρο.

Όσο να κρατήσει  ανέπαφο  το πάθος.

Πάθος, πόθος, προσμονή, ελπίδα

σε ένα περιβάλλον δύσκολα κατανοητό.

Mε τις συνέπειες μιας απόφασης  να κρατηθεί  ζωντανό 

'οτι ο πραγματικός κόσμος  θεωρεί,  χωρίς σχήμα.

Aϋλη πραγματικότητα που κρατιέται γερά

στο νου και στη καρδιά.

Πραγματικότητα σ' ένα παιχνίδι  με νικητές και χαμένους .

Καμένος  πάντα ο ενθουσιώδης.

Ομαδικό του απόκτημα, το θάρρος να ζήσει την ουτοπία, αληθινός στον εαυτό του, στα πιστεύω του,

στη πρωινή αύρα της μονάκριβης ανατολής με τη γνώση

που κουβαλάει κάθε ξεχωριστή μέρα.

Kαι σχηματοποιεί, περιγράφει….

14.

… ένα περίγραμμα  δύσκολο, περίπλοκο

μα τόσο  επιθυμητό ταυτόχρονα.

Ποιος μίτος θα οδηγήσει στην έξοδο;

Ποιό κρυφό μονοπάτι   υπάρχει;

Αναγραμμάτισε  τ' όνομα, και ο βοηθός στο ταξίδι θα φανεί αρκεί να ξαναβρείς το κοχύλι με τη πορφύρα.

Όπως τότε πού η πορφύρα  έντυνε τα όνειρα

Όπως τότε  που η πίστη ήταν δυνατή 

κι' οι υποσχέσεις  γέμιζαν μια αγκαλιά θάλασσα.

O καθένας πια στον ουρανό του,

15.

… ο καθένας , και όλοι μαζί, κομμάτια ενός σύμπαντος.

Μια κουκκίδα άμμου στη τεράστια παραλία του Όλου.

Tου δίχως αρχή και τέλους. Tου άναρχου Όλου.

Tου  Όλο αυτού που μας γεμίζει και μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε και εμείς δημιουργοί και να χαρούμε τι;

O καθένας τη δική του άγια θάλασσα.