ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ

ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ

Εμείς και οι άλλοι.

Εμείς μεταξύ μας μιλάμε την ίδια γλώσσα και όχι ελληνικά απαραίτητα.

Εμείς μεταξύ μας αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας, λατρεύουμε τα λάθη μας, ζούμε με τις ανάσες των φίλων μας.

Αγαπάμε τις κόντρες μας, νιώθουμε τα θέλω μας, ανταλλάσσουμε τις αξίες μας χαρίζοντας από ένα χαμόγελο μέχρι το σπίτι μας αν μπορούμε.

Μα ποτέ δεν μετατρέπουμε το ψυχικό μας πλούτο σε κάτι υπέρμετρο.

Αναγνωρίζουμε τα όρια μας και ελπίζουμε να τα ξεπερνάμε κάθε φορά που μια σκέψη, μια ιδέα μας κλείνει το μάτι.

Είναι δηλαδή τότε που οι στιγμές μας έχουν εκείνο το άρωμα της ανθρωπιάς που κανένας νόμος, καμία διαταγή, καμιά θρησκεία και καμιά παραβολή δεν μπορεί να πλησιάσει τη μαγεία της. Όλα τα ρευστά γραμμένα, σε βιβλία με νόμους, πολιτικούς ή θεϊκούς, είναι ένα τεράστιο τίποτα, μπροστά σε δυο μάτια που λένε αλήθειες. Αλήθειες πολλές φορές κρυμμένες πίσω απ' τη διστακτικότητα της πηγαίας έκφρασης, καθώς κανόνες συμπεριφοράς έχουν αντικαταστήσει το συναίσθημα. Καθώς έχουμε χάσει το δέσιμο με τη μάνα γη, τον πατέρα ουρανό, που λένε οι αυτόχθονες της αμερικής.

Η γη που μας κρατάει σε λογικές μελετημένες ενέργειες και ο ουρανός που μας βγάζει έξω στο κόσμο της φαντασίας του ονείρου.

Μονοσάνδαλοι όλοι μας, μα χάσαμε αυτή τη σχέση με το πραγματικά θείο, και προσαρμόσαμε τις χυδαίες ανάγκες μας σε πολιτειακές και θρησκευτικές σχέσεις. Κλείσαμε τα μάτια στη ομορφιά της ζωής και προσπαθούμε να απολαύσουμε ψεύτικες και σαθρές commercial needs .

Εδώ είναι που ξεπετάγονται οι εχθροί μας. 

Αυτοί που θα μας πουλήσουν το πλαστό όνειρο που έφτιαξαν για μας.

Αυτοί που θα μας δανείσουν το προϊόν της ανθρώπινης λήθης.

Αυτοί που θα θελήσουν να μπουν στο χώρο επιρροής μας και να καταστρέψουν τις αλήθειες μας, με μια διαφήμιση, με ένα παραπλανητικό χαμόγελο, με μια αξία ανύπαρκτη. Όπως εκείνο το μπαμπακιένιο ψωμί κομμένο και ραμμένο στα όρια ενός κομματιού ζαμπόν και μιας φέτας τυρί. Και μάθαμε να μας αρέσει αυτό το σάντουιτς συναισθημάτων  με την απόλυτη τάξη απ΄ το πλαστικό σακουλάκι.

Κάπως αντίστοιχα είναι όταν απολαμβάνουμε ένα ηλίθιο κείμενο που αποφασίζει για το τρόπο που πρέπει να ζούμε, να αναπνέουμε, να ερωτευόμαστε, να μεταφέρουμε τα γονίδια μας, να  διαιωνίζουμε το είναι μας.

Με ένα τρόπο που έχουν διαλέξει για μας  αυτοί που το μόνο που αναζητούν είναι η δύναμη της εξουσίας επάνω μας.

Με τη δύναμη του χρήματος, με τη δύναμη των θρησκευτικών κανόνων, με τη δύναμη του νομοθετικού έργου τους.

Τη στιγμή που θα έπρεπε να διδάσκουν τα παιδιά από μικρά πως θα μπορούσαν να συνυπάρχουν χωρίς την ανάγκη νόμων και  κανόνων.

Ονοματίζουν νόμο, την ιδιότητα της βαρύτητας για να δώσουν αξία στους νόμους και όχι το αντίστροφο.

Ονοματίζουν νόμο την ανάγκη για ζωή επιβάλλοντας ποινή στο δολοφόνο (και καλά κάνουν βέβαια) αντι να εξαφανίσουν (και μπορούν) την ανάγκη του δολοφόνου για τη πράξη του.

Οι δυνατότητες των εχθρών μας είναι πολλές αλλά πάντα προσαρμοσμένες στο πως θα αποκτούν περισσότεροι δύναμη μέσα από εμάς τους φίλους. Φτιάχνουν ψυχιάτρους και ψυχολόγους για να ανιχνεύουν το μέσα μας και να μας θεραπεύσουν λέει απ τα πάθη μας.

Μα αυτά τα πάθη μας είναι η ανθρώπινη αξία μας. 

Όπως είχαν αναθέσει το ίδιο έργο κάποτε στους ιερείς τους μέσα απ την εξομολόγηση.

Τι ταπεινωτικό πού είναι να μιλάς σε ένα ξένο αντί να εκμυστηρευτείς σε ένα φίλο το πρόβλημα και να κλάψετε μαζί να γελάσετε μαζί, να ξεφύγετε τελικά και πάλι μαζί απ το μέχρι τότε όριο των συναισθημάτων.  

Παραβλέπαμε τους φίλους και αφοσιοθήκαμε στους εχθρούς μας τόσο πολύ πού πλέον πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν. 

Και φίλοι και εχθροί. Μόνο ο εαυτός μας;  Πόσο λάθος αντί να μάθουμε τους πραγματικούς εχθρούς μας