Κήπος

Ο μικρόκοσμος μας. Του καθενός ξεχωριστά που πολλές φορές όλοι μαζί φτιάχνουν έναν κοινό. Στην ουσία αυτοί εξακολουθούν να υπάρχουν καθώς φροντίζουμε να τους τροφοδοτούμε με σκέψεις, ενέργειες, δράσεις, ο καθένας μας  μέσα του και ταυτόχρονα έξω απ' το είναι μας, ως δράση και αντίδραση. 

Σε όλους  τυχαίνει αυτοί οι μικρόκοσμοι (κύκλοι) να σχηματοποιούν την αλυσίδα της εν γένει ζωής μας. 

Επαφές, συγγενείς, φίλοι συγκροτούν εκείνο τον κόσμο που θεωρούμε δικό μας. 

Είναι και δεν είναι. Είναι μέσα μας κυρίως και στις πράξεις μας που εξωτερικεύουμε. Οι προσφορές μας είναι αντανακλάσεις αυτού του προσωπικού μας δημιουργήματος. Η προσφορά της αγάπης, του μίσους, του φιλικού ή εχθρικού συναισθήματος, τα πάντα. 

Ενέργειες καλά δουλεμένες μέσα στο εργαστήρι του προσωπικού μας κόσμου. Εργαζόμαστε ο καθένας μόνος του και παράλληλα στους κοινούς κύκλους θεωρώντας πως οι μικρόκοσμοι συμπίπτουν σε αρχές κοινά παραδεκτές. Όπως μια κουταλιά μέλι προκαλεί την ευχαρίστηση και την απόλαυση του. Σε όλους κοινό έστω και αν σε κάποιους δεν αρέσει η γλύκα. Κάπως έτσι ταυτίζουμε τους μικρόκοσμους μας. Αγαπάμε και μας ανταποδίδεται η αγάπη καθώς ποτίσαμε με αξίες τη γνώση και τη λογική μας πάνω στη βάση του τι είναι αγάπη και γιατί. Μισούμε για τους ίδιους λόγους ίσως. Εκείνα τα κύτταρα στις διακλαδώσεις των δισεκατομμυρίων νευρώνων μας κάνουν τη δουλειά. Εικόνες, μνήμη και ο χρόνος των εμπειριών πότισε τον κήπο των συναισθημάτων μας και ξεπετάγονται από παντού φυτά, δέντρα, λουλούδια, χρώματα και αρώματα σε αναλογίες που εμείς και μόνο εμείς φροντίσαμε, ο καθένας απ τη δικιά του οπτική γωνία. Τροφοδοτούμε με τέχνη, του λόγου, της μουσικής, της αναπαράστασης το μεγαλείο αυτού που ονομάζουμε ψυχή. Τη εσωτερικότητά μας δηλαδή. Μετά όταν οι καρποί των δέντρων είναι ώριμοι τους προσφέρουμε, με ένα χάδι, με ένα λόγο, με ένα βλέμμα ίσως. Οι δέκτες των άλλων κύκλων αναγνωρίζουν πρώτα το μικρόκοσμό μας και μετά δέχονται τα δώρα - προσφορές μας. Η ευτυχία είναι ακριβώς αυτό. Να γίνει η προσφορά δεκτή. Να καταχωρηθεί στα κύτταρα της μνήμης αυτό και να βγαίνει σαν αναπόληση κάποιες στιγμές. Ο παράδεισος δηλαδή. Έτσι είναι δομημένος χωρίς ύλη. Με σκέψη μόνο. Εκεί και τα φυτά που μεγαλώνουμε, και τα δέντρα με τους καρπούς και οι γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, έρωτες, άγνωστοι, εχθροί, αδιάφοροι, όλοι μαζί μέσα εκεί.  Είναι στο χέρι μας ποιους θα τροφοδοτήσουμε και σε ποιους θα προσφέρουμε. Στο χέρι μας πάντα και να μείνουμε παθητικοί, μη σκεπτόμενοι, άυλοι στην απραξία. Δίχως μνήμη, δίχως γνώση, χωρίς τις ηδονές τις κάθε ξεχωριστής στιγμής που θα επιτρέψουμε να διαφύγει απ το κήπο μας. 

Οριοθετούμε το κήπο μας; Πόσο λάθος θα ήταν. Οριοθετούμε τι δηλαδή; Τη σκέψη; τη μνήμη; το επίπεδο γνώσης και έρευνας;

Χορτάσαμε; Πως είναι δυνατόν αυτό; Πως μπορεί να συμβαίνει όταν η καθημερινή μας ζωή είναι γεμάτη από πληροφορίες των αισθήσεων; Μια λέξη στη σωστή στιγμή, μια μουσική νότα αντίστοιχα, μια πινελιά του κόκκινου μέσα στο όνειρο (που είναι πάντα έγχρωμα) και να νέος χώρος στο χώμα του κήπου για να φυτέψουμε το νέο δέντρο μας.

Είναι φορές, σίγουρα, που παραμελούμε κάτι για να φροντίσουμε κάτι άλλο. Μα στον άυλο μικρόκοσμό μας ο χρόνος παύει αν έχει ισχύ. Τουλάχιστον βάση περιστροφής της γης γύρω απ τον ήλιο και τον εαυτό της. Είναι τότε που σκαλίζουμε, έτσι λέμε, τη μνήμη μας. Ξεχορταριάζουμε όσα ενοχλούν την ανάπτυξη και ο κήπος μας πάλι ποτισμένος, καθαρός, τακτοποιημένος έτοιμος για να ξαναδώσει τα καλούδια του. Έχουν όλα αυτά την δική τους αξία που ευτυχώς απέχουν από οικονομικές απάτες, δάνεια, τόκους, λογαριασμούς τραπέζης ... Αντίτιμο στην διάθεση του καθενός. Προσφέρει με τη σειρά του ότι θέλει. ότι μπορεί. ότι είναι ικανός.

Έτσι το φωτεινό  ποτάμι μας ποτίζει κι άλλους κύκλους. Όσο περισσότερα αυλάκια ανοίγουμε, τόσο η ροή βοηθάει άλλους κήπους. 

Κάπως έτσι ο κοινός κόσμος μας αποκτά  την ομορφιά του.

Δεν βλέπω άλλο τρόπο.