Μνήμη = Ταρατζούμ;

Μέσα στις 365 ημέρες ενός έτους υπάρχουν εκείνες οι ξεχωριστές ημέρες υποτιθέμενης γιορτής. Όπως ας πούμε εκείνη η τραγελαφική ημέρα των ερωτευμένων του Αγίου Βαλεντίνου. Υπάρχουν και κάποιες επίσημες εθνικές εορτές οι οποίες θεσπίζονται για κάποιο συγκεκριμένο λόγο.

Το νόημα αυτών των ημερών ποιο είναι; Ταρατατζούμ,  λογύδρια, ψευτοπατριωτικές φανφάρες; τιμή στους επισήμους που έχουν καταντήσει οι πλέον ανεπίσημοι;  κανονιές στο Λυκαβηττό; σημαίες στα μπαλκόνια; 

Πρέπει δε μόνο εκείνη την ημέρα να μας πιάνει το πατριωτικό μένος και να βλέπουμε τον Πρέκα σε εκείνο το χουντικό ΟΧΙ με το οποίο τόσα χρόνια τώρα μας έχουν σπάσει τα ούμπαλα σε σημείο που ο καημένος πρωταγωνιστής να νομίζει πως πήρε στα αλήθεια μέρος στο έπος του '40. Κάπως αντίστοιχα με αυτόν δρουν και κάποιοι, Έλληνες κατά τ' άλλα, που ενώ όλη τη χρονιά με τη γελοία συμπεριφορά τους ξεφτιλίζουν ότι πιο φωτεινό και πραγματικό Ελληνικό υπάρχει.

-  Ρίγη συγκίνησης κυρίες και κύριοι τη στιγμή που τα ένδοξα κωλόπαιδα περνούν μπροστά απ' το χώρο των επισήμων αποτίοντας φόρο τιμής στην ηγεσία με απλωμένη τη παλάμη. Είναι απόλυτα λογικό κυρίες και κύριοι αυτά τα παιδιά να μουτζώνουν παραδειγματικά, να αποστρέφουν τη κεφαλή στα αριστερά, να φορούν μαύρα περιβραχιόνια, να κάνουν τη δική τους αντίσταση με το μοναδικό μέσον που μπορούν και τη λένε ΑΠΑΞΙΩΣΗ.

Όταν η επίσημη πολιτεία απαξιώνει ένα ολόκληρο λαό θεωρώντας τον ηλίθιο όλο το χρόνο, μερικοί κόπτονται για την απαξίωση (ουσιαστική) της μιας μοναδικής ημέρας. Ίσως γιατί αυτή η απαξίωση χαλάει τη σούπα της συντεχνίας όλων τους, πάνω στις πλάτες μας. Ίσως γιατί βλέπουν πως είναι μετρημένες οι γαμωμέρες τους στην εναλλαγή της ανοχής μας είναι μετρημένες.

Τυχαία τάχθηκαν όλοι τους μαζί με τα ξεφτιλισμένα ΜΜΕ κατά των εκδηλώσεων οργής; Όχι βέβαια καθόλου τυχαία μα διατεταγμένα. Διαταγή της τσέπης μπροστά στο ορατό ενδεχόμενο να χάσουν όσα κατάκλεψαν με κάθε τρόπο τόσα χρόνια τώρα. Βλέπουν την αποστροφή του κόσμου ολοένα και πιο έντονη, ολοένα και πιο κοντά τους. Είναι απόλυτα φυσικό να τρομάζουν και σαν τα δαρμένα σκυλιά να ουρλιάζουν την θλίψη τους όχι για τους χαμένους θεσμούς μα για την ορατή πλέον χαμένη εξουσία τους. Αυτή που τους εξασφάλιζε τόσα χρόνια τώρα την ματαιοδοξία τους ταυτόχρονα με αυξανόμενους τραπεζικούς λογαριασμούς. Χαλάει η πίτα των ποσοστών βλέπεις και είναι επώδυνο, Μα δεν αναλογίστηκαν ποτέ πως ο απλός κόσμος που δεν "έφαγε μαζί τους¨ απ αυτή τη πίτα δεν μπορεί να ανεχθεί παραπάνω αυτό το όργιο σε βάρος του. Κάποια στιγμή, είναι δεδομένο, το σπυρί σπάει και το πύον είναι απλά άσχημη ανάμνηση. Στη περίπτωσή μας είναι κακοφορμισμένη πληγή που θα πρέπει να καυτηριαστεί  με αντίσταση, τόλμη, ενεργητικότητα κάτι που δεν θα ήθελαν οι συντεχνίες τους να υποστούν. 

Προσπάθησαν με δηλώσεις επί δηλώσεων να διχάσουν την αποδοκιμασία του κόσμου και να την μετατρέψουν για άλλη μια φορά σε αντιδικία μεταξύ μας. Πιστεύουν ακόμα πως ο λαός είναι διχασμένος. Θα τους κάνουμε τη χάρη για άλλη μια φορά;