Σκεφτόμουν ομάδες ανθρώπων όπως όταν μαζευόμαστε παρέες παρέες και διασκεδάζουμε, πίνουμε, ακούμε, μουσική, τρώμε, με λίγα λόγια ζούμε σαν άνθρωποι. Αυτό θέλουμε να το μοιραζόμαστε μόνο με όσους πραγματικά θέλουμε μαζί μας πέρα από τις συμβατικές υποχρεώσεις.
Τα διάφορα συστήματα, οικονομικά, πολιτικά, θρησκευτικά στην ουσία προσπαθούν να σπάσουν αυτούς τους μεταξύ μας δεσμούς και να μας χωρίσουν έτσι σε πράσινους και μπλε, πιστούς και άπιστους, πλούσιους και φτωχούς.
Φυσικά και μέσα στη πορεία των αιώνων το έχουν καταφέρει απόλυτα και το βλέπουμε καθημερινά ακόμα και σε στενές παρέες που είναι πολλές οι φορές που χαλάνε, χάνονται μέσα στο πέρασμα απ τις διαφορετικές όχθες του καθενός στην αντιπέρα.
Το μυαλό είναι αυτό που παίζει τότε ένα περίεργο παιχνίδι και μας εντάσσει σε διαφορετικές κατηγορίες. Αυτοί πού απέκτησαν παιδιά ας πούμε εύκολα απομακρύνονται από εκείνους που δεν έχουν καθώς διαφορετικές πλέον προτεραιότητες αλλάζουν τους γονείς. Παρόμοια με όποιος πιάσουν τη καλή και είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να δείξουν το πλουτισμό τους σε άτομα της ίδιας κατηγορίας. Αποχή και απ' όσους έμειναν στην απ έξω λοιπόν. Η πίστη μπορεί να σώζει αλλά επίσης χωρίζει. Είναι καθολικός, είναι μουσουλμάνος, είναι βουδιστής και το χειρότερο όλων είναι άθεος.
Εκείνα τα ταμπελάκια που έχουμε σταθερά σε ένα μέρος του μυαλού μας για να αντεπεξέλθουμε τη κάθε στιγμή που πρέπει να κατατάξουμε κάποιον. Το βγάζουμε τότε και πολύ εύκολα το κολλάμε σαν τη ρετσινιά που λέγαμε, για να είναι στοιχείο αποφυγής από εμάς και τους γύρω. Από εμάς που επιλέγουμε πάντα με κριτήρια συμπεριφοράς και κοινωνικής καταξίωσης.
Είναι ένα σίγουρο κόλπων των συστημάτων να διαχωρίζουν κατά πως συμφέρει την κάθε εποχή, μεταξύ τους ακόμα και στενούς φίλους. Πως αλλιώς θα μπορούσαν να πουλάνε τα εμπορεύματα τους οι στυλοβάτες των συστημάτων; Δεν βρίσκω άλλο τρόπο.
Πάρτε για παράδειγμα τις διαφημίσεις. Αυτά τα απίστευτα προγεύματα τα έχετε δει ποτέ στην Ελλάδα;. Μη μου πείτε σε διακοπές όλοι μαζί κι έτσι. Το πιο απλό, ένα πακέτο βούτυρο το αναγάγουν σε πολυτελέστατο είδος για να σου παρουσιάσουν μια άλλη ζωή που ποτέ δεν θα ζήσεις όσο και καλοπροαίρετος να είσαι. Ούτε φυσικά θα ξεσκίζεσαι στις μπύρες χωρίς την απαραίτητη παρουσία κοιλιάς.
Το ερώτημα όμως δεν είναι τι σκοπό παίζουν οι διαφημίσεις αλλά πως τσιμπάτε στο διαφημιζόμενο προϊόν που σας πουλάνε οι πολιτικοί κάθε είδους, Πως τσιμπάτε στη διαφημιστική καμπάνια των θρησκειών με τα πανέμορφα μηνύματα που αφορούν πάντα τους πιστούς τους και αφήνουν πάντα στη απ έξω τους υπόλοιπους. Πως είναι δυνατόν μέσα σε όλο αυτό τον ψεύτικο οικονομικό χαμό ακόμα να πιστεύετε πως μια τράπεζα θα σας φροντίσει σαν στοργικός μπαμπάς; Μέσα στην απαξίωση των πολιτικών πώς είναι ακόμα δυνατόν να πιστεύετε πως ο τάδε πολιτικός μπορεί να καταφέρει ότι δεν κατάφεραν τόσοι άλλοι μέσα στη πορεία τους; Μιλώ για καλοπροαίρετους και όχι για τα γνωστά λαμόγια φυσικά.
Και οι παρέες τι ρόλο παίζουν θα μου πείτε εύλογα. Εδώ είναι το ζουμί της σημερινής ανάρτησης. Σκεφτόμουν, λέει, οι ομάδες των φίλων, αφού για κάποιους λόγους κόλλησαν να μείνουν έτσι κολλημένοι ίσως για όλη τη ζωή τους. Συμφέρει; Αν όχι ποιον δεν συμφέρει; Προφανώς όσους θέλουν να μας κρατούν χώρια. Είναι δεδομένο και καλά δομημένο εκτός κι αν εμείς παραμείνουμε πιστοί στις επιλογές ζωής που κάνουμε. Έτσι δημιουργώντας φιλικούς κύκλους, μικρές ομάδες, αφήνουμε το περιθώριο ανάπτυξης και άλλων κύκλων που σαν αλυσίδα αρχίζουν και σχηματίζουν μια διαφορετική μορφή κοινωνίας στηριγμένη σε πεποιθήσεις που στην ουσία ξεκινούν από μέσα μας και όχι από κάποιο κατηχητή - διαφημιστή. Αναγνωρίζουμε τις μεταξύ μας αξίες και μοιραζόμαστε όπως μαζευόμαστε να απολαύσουμε ένα πιάτο φαγητό, ένα μπουκάλι κρασί. Τώρα τα τελευταία χρόνια της χολέρας όλο και πιο πολύ μαζευόμαστε και πάλι σε παρέες ουσιαστικές. Γιατί άραγε; τι έχει σπάσει; τι μας ξανά ένωσε; Μα φυσικά όλοι χάνουμε. Αυτός είναι ο λόγος. Μετράμε μεταξύ μας απώλειες σαν τους αλογομούρηδες. Αυτό δυστυχώς μας ενώνει και τίποτα άλλο, Μήπως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε το τρόπο που ζούμε; Μήπως θα έπρεπε να συγκροτούμε αυτές τις φιλικές ομάδες σε πιο σφιχτοδεμένος κύκλους; Το ότι δεν γνωρίζουμε με ποιους συγκατοικούμε μήπως θα έπρεπε να αλλάξει;
Φανταζόμουν οδούς των Αθηνών σε ένα είδος συνύπαρξης. Κοινή αγορά αγαθών ας πούμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Φαντάσου λέει κάθε μέρα να αναλαμβάνουν τη προμήθεια των απαραιτήτων ομάδες της γειτονιάς και ταυτόχρονα μικρές γιορτές σε κάθε ευκαιρία που επιλέγουμε. Ας πούμε καθιερώνει η Τάδε Οδός απ το 10-11 έως το 40-41, στις 10 Οκτ μια γιορτή στη μέση του δρόμου. Ναι κατά μεσής του δρόμου ένα τσιμπούσι με τους κατοίκους για να ανταλλάξουν απόψεις, να γελάσουν, να προβληματιστούν, να ονειρευτούν, να χαράξουν τη γραμμή τους για τον χρόνο που θα ακολουθήσει και το πώς θα κρατούν καθαρό, όμορφο φιλόξενο το δρόμο τους και τις προσόψεις του. Πως θα εντάξουν κι άλλους σε αυτή τη συνύπαρξη τους νέους κατοίκους αν υπάρξουν, το πως θα συνεργαστούν με τον παραδίπλα δρόμο και αυτός με τον διπλανό του και πάει λέγοντας.
Φανταστείτε λέει, όλο αυτό να δέσει σε στενούς δεσμούς συνύπαρξης σε κοινό χώρο διασκέδασης-συνάντησης που θα ορίσουν όλοι μαζί με ψηφοφορία. Φανταστείτε μόνο να μπορέσει αυτό το σύστημα να αντισταθεί στη λαίλαπα και όχι να νιώθουμε πως μεταξύ μας υπάρχουν οι γνωστοί χαφιέδες που ευκαιρία ζητάνε να ποτίσουν με το δηλητήριο της ψυχής τους κάθε τι δημιουργικά όμορφο. Υποστήριξη των επαγγελματιών που είναι δίπλα μας έστω κι αν είναι κάπως πιο ακριβά τα προϊόντα τους απ το μακρινό απρόσωπο super market. Περίθαλψη όσων έχουν ανάγκη έστω και για μια καλή κουβέντα και τίποτα παραπάνω.Ένα ταμείο που ο καθένας αφήνει όσα θέλει και όσα μπορεί για τις ανάγκες του δρόμου όπου σαφώς και θα ενημερώνεται για το που πήγε το ένα ευρώ που χάρισε στο δρόμο του (παρέα του) Μια επιτροπή διαχείρισης η οποία θα αλλάζει υποχρεωτικά κάθε χρόνο και θα αναλαμβάνει τη προώθηση των παραγομένων αγαθών- υπηρεσιών των κατοίκων της Οδού, τη μεταφορά όσων έχουν ανάγκη και δεν μπορούν να μετακινηθούν, την τακτοποίηση όλων των εκκρεμοτήτων των κατοίκων, τακτοποίηση λογαριασμών και υποχρεώσεων και φυσικά έλεγχο των συμφωνημένων παραγώγων του κοινού λογαριασμού της οδού, Μια υποχρέωση που θα πρέπει να έχει ο κάθε ένας κάτοικος να προσφέρει για μία ημέρα τις υπηρεσίες του (βάση ικανοτήτων του) στην Οδό. Σκέψεις και όχι απλά σκέψη. Ομάδες, Παρέες, Οδοί, 'οπως και να το πεις έχει σημασία οι μικρές κοινωνικές ομάδες να θέτουν μικρούς στόχους την κάθε φορά και όχι μεγαλεπήβολα σχέδια. Μικρά μικρά βήματα για μια καλυτέρευση της ζωής. Της ανθρώπινης ζωής.
Και μετά ξύπνησα, κοίταξα γύρω μου και είδα πάλι εκείνες τις φάτσες που μόνο καλημέρα δεν εννοούν έστω κι αν τη ξεστομίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου