Η επαφή που είχα με υπολογιστές μέχρι το 1986-1987 ήταν εκείνο το calculator που έκανε τις πράξεις που βαριόμουνα να κάνω για να υπολογίσω το πόσο μας κάνει ας πούμε 125.000X18%.
Παλαιότερα, για ένα καλοκαίρι μόνο είχα έρθει σε επαφή με κάτι τεράστια μηχανήματα μεγέθους δωματίου που τα έλεγαν computer και τα τροφοδοτούσες με κάτι διάτρητες κάρτες. Αυτές οι κάρτες (νομίζω) έπαιζαν το ρόλο της πληροφορίας (data). Αυτά μέχρι εκεί και μόνο.
Κάποια στιγμή μπήκε στη ζωή μου ένα spectrum καθαρά για παιχνίδια και τίποτα άλλο. Σε αυτή τη φάση μου είχα την εντύπωση πως το μηχάνημα αυτό παίζει το ρόλο του προσωπικού διασκεδαστή και μόνο.Τον όρο personal computer τον έμαθα λίγο καιρό μετά ξεφυλλίζοντας τελείως στο ξεκάρφωτο, ένα περιοδικό. Το έλεγαν Mac World.
Ο τίτλος του περίεργος για μένα εκείνη την εποχή που η μουσική ήταν το μοναδικό είδος που με έκανε να διαβάζω περιοδικά ενδιαφέροντός μου πέρα απ τα comix. Όλα τα υπόλοιπα περιοδικά που αγόραζα τα αγόραζα καθαρά και μόνο για επαγγελματική ενημέρωση. Τα άρθρα τους δεν είχαν απολύτως τίποτα να μου πουν ακόμα και το περίφημο ΚΛΙΚ που λίγα χρόνια μετά κατάλαβα τι σόι παπάρα ήταν.
Στο θέμα μας όμως. Το Mac World λοιπόν μου άνοιγε πραγματικά ένα κόσμο άγνωστο, ελκυστικό, γοητευτικό αν σε τρώει εκείνο το συναίσθημα για να κάνεις ότι περνά και ότι μπορεί να περάσει απ το χέρι σου. Φλερτάριζα με την ιδέα να έχω ένα από εκείνα τα "κουτάκια" με μια οθόνη, ένα πληκτρολόγιο και ένα πράγμα κολλημένο δίπλα τους που για κάποιο περίεργο λόγο το ονόμαζαν "ποντίκι". Μα ρε γαμώτο ποντίκι; Σκεφτόμουν τη λέξη και κατέληγα στο ότι είναι πράγματι η μοναδική που θα μπορούσε να κολλήσει σε αυτό λόγω ουράς που το συνέδεε. Φυσικά και δεν είχα καταλάβει ποιος ο λόγος ύπαρξής του εκεί δίπλα στο πληκτρολόγιο.
Όσο και να διαβάζεις, όσο και να προσπαθείς να μπεις στο κλίμα δεν είναι δυνατόν να τα καταφέρεις αν δεν το έχεις δικό σου, δίπλα σου και να το δουλέψεις. Αλλά και πάλι διάολε...πως θα τραβήξω ίσιες γραμμές, θα κάνω κύκλους, θα φέρω κάθετες, θα οριοθετήσω, θα ζωγραφίσω, θα συνθέσω εικόνες, θα, θα, θα...
Το άγνωστο έχει τη μαγεία του μα παράλληλα και ένα κομματάκι τρόμου όταν αποφασίζεις να δώσεις 1.500.000 δρχ τότε για να δουλέψεις ή να παίξεις; Δεν ήξερα απολύτως τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει στη περίπτωσή μου. Παρ όλα αυτά την απόφαση τη πήρα και η ημέρα παραλαβής ήταν κάτι σαν γιορτή μέσα μου. Μια προσωπική καθαρά γιορτή που κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει όταν τελικά διαπίστωσα πως μπορείς να σχεδιάσεις ένα απλό τετράγωνο που οι πλευρές του να είναι απόλυτα ίσες και οι γωνίες του απόλυτα 90 μοίρες. Μια πρώτη αρχή που για τις επόμενες μέρες της ζωής μου θα ήταν το πέρασμα σε ένα άλλο κόσμο.
Στο κόσμο του Mac.
Ονόματα όπως Illustrator, Photoshop, Pixel paint, Page Maker, Quark Express, Morph... αλλά και save, undo, copy, paste, format, insert,...
άρχισαν να λειτουργούν μέσα μου σαν μαγικές. Κάποια στιγμή ενώ εικονογραφούσα με τη κλασική μέθοδο (πενάκια, πινέλα, μολύβια) έκανα μια στραβοπινελιά. Και λέω μέσα μου undo. Στα επόμενα δευτερόλεπτα είχα παγώσει. Τι undo; Δεν μπορείς πάνω στο canson να κάνεις undo. Ξανά λοιπόν απ την αρχή. (@#??%%%3333_)(*&)###@!@!@!@!@!!????.... φυσικά βρισιές τι άλλο;) Κάτι που πάντα μου την έδινε είναι να κάνω λάθη πάνω σε σχεδόν έτοιμη δουλειά. Με τον μαγικό μου όμως μικρόκοσμο τα λάθη ήταν αμελητέα ποσότητα καθώς με ένα απλό, απλούστατο undo ξαναγυρνούσες στη προηγούμενη ενέργεια και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Τι ευτυχία λοιπόν!!!
Αυτά και άλλα πολλά ήταν που με κράτησαν κολλημένο σε οθόνες υπολογιστών όλα αυτά τα χρόνια και με κρατούν ακόμα φυσικά.
Το τίμημα πολύ βαρύ τουλάχιστον για το δεξί μου μάτι. Το αντιπαρέρχομαι και θα ήθελα να εκφράσω τον σεβασμό μου για τον κυριότερο εκπρόσωπο της Apple.
Σήμερα η home page μου έχει τη φωτογραφία ενός προσώπου και δύο χρονιές 1955-2011. Ένα πολύ δυνατό όνομα Steve Jobs.
Απουσιάζει κάθε άλλο νέο της εταιρίας. Καμία αναφορά σε νέο προϊόν, σε αναβαθμίσεις, σε ειδήσεις που αφορούν τα μηχανήματα μας πάρα μόνο αναφορά στον άνθρωπο που τα έκανε τόσο οικεία. Όχι δεν ήταν μόνος του καθώς τίποτα πάνω σε αυτό το κόσμο δεν μπορεί αν έχει επιτυχία χωρίς συλλογική προσπάθεια. Όμως αυτόν ξέραμε ή τουλάχιστον μάθαμε τα χρόνια που ακολούθησαν μετά το 1988. Έπρεπε το διαδίκτυο να αποκτήσει παγκόσμια εφαρμογή και να απλουστευθούν οι χειρισμοί των υπολοίπων computer (βλέπε windows) για να καταλάβει το μεγάλο κοινό ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος. Έπρεπε να απλουστευθούν οι πολύπλοκες διαδικασίες των pc της τότε εποχής για να ανοίγετε πλέον το pc σας και να μπορείτε σαν απλοί χρήστες να μπείτε στο internet, να ενημερωθείτε, να κατεβάσετε ταινίες, να παίξετε ακόμα.
Ξέρω άτομα που φανατικά κατηγορούσαν τα mac και ήταν οπαδοί των pc έτσι μόνο από αντίδραση χωρίς να έχουν να αντιπαραθέσουν κάτι σαν άποψη παρά μόνο την τιμή τους. Ναι πραγματικά πιο ακριβά από όποιο άλλο μηχάνημα του είδους μα και πόσο πιο λειτουργικά, πιο φιλικά στο χρήστη, πόσο πιο γρήγορα. Σε τελική ανάλυση πόσο πιο επαγγελματικά για επαγγελματίες του είδους.
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ Steve τώρα που σίγουρα ετοιμάζεις μια άλλου είδους πατέντα εκεί που πιθανώς να πηγαίνεις.
Το RIP δεν νομίζω πως ταιριάζει στο ακούραστο προοδευτικό πνεύμα σου.
Θα έλεγα μη σταματάς να μας εκπλήσσεις ακόμα και σε αυτή σου τη κατάσταση, Είμαι σίγουρος πως ακόμα και για αυτό θα είχες (έχεις) να προτείνεις κάτι.
Ας το μάθουμε λοιπόν από εσένα καθώς τα χρόνια του υποτιθέμενου πολιτισμού μας δεν είναι ικανά να μας ενημερώσουν.
Όταν βρεις την ευκαιρία και τον χρόνο μέσα στην αιωνιότητα που τώρα πέρασες, αφησέ μας ένα σημείωμα σε ένα iphone, σε ενα Ipad
σε κάτι που πιθανά να ανακαλύψεις πέρα απ τις γνωστές διαστάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου