Τελικά, η τέχνη τι είναι;

Τα πάντα  ή τίποτα; Ανάγκη σίγουρα.

Αν το δω μόνο απ' τη δικιά μου οπτική γωνία ίσως να είναι και η ίδια μου η ζωή τελικά.

Όχι με τον στενό όρο ζω για τη τέχνη που είναι καθαρά μαλακία αν κάποιος το ισχυριστεί, αλλά με την έννοια πως δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο που να με κάνει να αισθάνομαι καλά. 

Κάποτε (πιτσιρίκος στα 13 - 14) άρχισα να δουλεύω περιστασιακά σε διάφορες δουλειές για να μπορώ να αγοράζω τα βινύλια μου κυρίως που μετά μανίας ήθελα να έχω. Έτσι τα καλοκαίρια μου είχαν εργασιακό ωράριο σε ότι μπορούσα να κάνω. Να κουβαλάω τσάντες με ψώνια ας πούμε (αρκετά καλά tips). Μετά λίγο πιο μεγάλος να γράφω ονόματα σε χοντρά λογιστικά βιβλία (κόβεις φλέβες). Κατά τη διάρκεια των σπουδών να έρχομαι πιο κοντά με το αντικείμενο μου σελιδοποιόντας εγκυκλοπαίδειες (βαρετό πολύ). Γενικά όλα αυτά τα κάνεις για να πεις πως εκπληρώνεις κάποιες καθαρά οικονομικές ανάγκες σου αλλά σίγουρα δεν βγάζεις την όποια δημιουργικότητα έχεις μέσα σου. 

Αυτό σε κατατρώει. Σου δημιουργεί πληγές που δεν μπορείς να εμφανίσεις για να βρεθεί και το κατάλληλο φάρμακο.

Έτσι λοιπόν ανακαλύπτεις τα δικά σου γιατροσόφια και ψάχνεις τη θεραπεία. Hope i die before get old, ένας στίχος που σημαδεύει τη νεότητα σου και σκέφτεσαι. Αν δεν κάνω αυτό που γουστάρω τώρα, πότε θα το κάνω; Φτιάχνεις λοιπόν το πρώτο γιατροσόφι σου. Μπορεί να είναι ένα κομμάτι μουσικό, ένα κομμάτι μουσακά, μπορεί να είναι μια μάσκα που θα φοράς στην υπόλοιπη ζωή σου. Στη δική μου περίπτωση, θεραπευτικό μέσο ήταν το σχέδιο, το χρώμα, το φώς, η σκιά, η εικόνα γενικότερα σε πολλές μορφές της. Σαν να προσπαθείς μέσα απ τα μάτια σου να αναπλάσεις όλα τα δεδομένα που βλέπεις ή νιώθεις τριγύρω σου και να οικειοποιηθείς ένα νέο κόσμο που βλέπεις πως είναι μέσα σου αλλά με πολύ μεγάλη δυσκολία βγαίνει πάρα έξω. Μόνο κάποιοι ελάχιστοι μπορούν να σε καταλάβουν τότε. Ανακαλύπτεις πως ενώ το φάρμακο γιατροσόφι είναι μια χαρά για τη περίπτωσή σου, είναι λίγοι αυτοί που θα δεχτούν την αυτοίασή σου. Θα σου πουν... - πήγαινε σε κανένα σοβαρό γιατρό να σε δει κι άσε τις μαλακίες.

see me, feel me, touch me, heal me  θα φωνάξεις σαν άλλος Tommy μα τότε είναι που θα δημιουργήσεις ένα ακόμα τοίχος γύρω σου.

Ποιος θα μπορούσε να μπει τόσο βαθιά σε αυτά τα νερά; Και γιατί να το κάνει; Δεν υπάρχει λόγος. 

Το μαγικό ραβδάκι υπάρχει σε πείσμα όλως των ορθολογιστών όμως.

Δεν το βλέπουν πολλοί αλλά μπορούν να το νιώσουν οι πάντες. Μόνο που δεν ξέρουν τι είναι. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν προσπαθείς να εξηγήσεις αντί να δεχτείς και να απολαύσεις. Είναι δυνατόν να σου εξηγούσε έστω κι αν ζούσε ακόμα η Ευτυχία πως έγραψε το "Είμαι αετός χωρίς φτερά"; Είναι ποτέ δυνατόν να σου εξηγούσε ο Monk πως συνέθεσε το Around Midnight; Άντε να μιλήσεις και να βρεις εξηγήσεις στις Δεσποινίδες της Αβινιόν (το Μπουρδέλο κατά τον ίδιο το Δημιουργό τους). Μέσα σε τόσο ευαίσθητους χώρους που υπάρχει για όλους χώρος, ο καθένας μπορεί να πεί τη μαλακία του. Ναι τη ΜΑΛΑΚΙΑ του το τονίζω. Το γιατί είναι απλό. Όλοι έχουν άποψη και καλά κάνουν βέβαια. 

'Αντε μετά να "κονομίσουμε κάνα φραγκάκι" πουλώντας και αγοράζοντας τέχνη. Το σύστημα είναι πολύ καλά δομημένο αλλά κομματάκι ασταθές.

Αρκεί μόνο να ανοίξεις καλά ματάκια και αφτάκια. Αρκεί μόνο να εμπιστευτείς το συναίσθημα σου ανάλογα με το πως έχεις ζήσει, με το τι ακούσματα έχεις, με το ποιες γεύσεις σε συγκινούν. Είναι ομολογουμένως δύσκολο να αποφασίσεις πως αλλάζεις διατροφή κι από πιτόγυρο το γυρνάς στο σούσι. Ε εδώ έρχεται ο "ειδικός" . Να σου πει πως θα απολαύσεις το ωμό ψάρι έστω κι αν εσύ λέγοντας ψάρι εννοείς κουτσομούρα απ το αιγαίο. Δυο αντικρουόμενες απόψεις με το ίδιο αντικείμενο αντιπαράθεσης. Πως μπορείς να αρνηθείς το ένα ή το άλλο; Ελα στη θέση ενός ιάπωνα και θα καταλάβεις. Έλα απ την άλλη στη θέση ενός ψαρά απ τη Φολέγανδρο και επίσης θα καταλάβεις. Το πιο όμως είναι το προσωπικό σου γούστο  είναι καθαρά δική σου υπόθεση. Μπορεί να ακούς Frank Zappa και να βγάζεις σπυράκια. Ποιος είμαι εγώ λοιπόν που θα αρνηθώ το συναίσθημα σου; Ποιος είμαι εγώ που θα προσπαθήσω να σε πείσω για το έργο του Picasso; Αυτά λοιπόν πρέπει να τα αφήνεις να τα αποφασίσει το δικό σου σώμα, μυαλό, καρδιά με λίγα λόγια συναίσθημα.  Τότε αποφασίζεις και το τι είναι τέχνη τελικά.

Απ τη πλευρά του πιστού της τέχνης τώρα. Του απλού ιερέα της, του παπά της γειτονιάς ας πούμε.

Ασκεί το λειτούργημα του καθαρά γιατί πιστεύει κάπου. Δεν μας απασχολεί το που. Η σημασία της πίστης μετράει και μόνο.

Αν το αντικείμενο λατρείας είναι ένα βιβλίο ή μια παλέτα μικρή σημασία έχει.

Απόλυτη αξία όμως έχει το πως ο καθένας αφοσιώνει τον εαυτό του εκεί που βρίσκει το γιατροσόφι που λέγαμε παραπάνω.

Τελικά μήπως τέχνη και θεότητα είναι το ίδιο πράγμα; Αναπτύχθηκαν παράλληλα το ένα και το άλλο. Απ της σπηλιές εκείνες που πρωτοεμφάνισαν ταφικές συνήθειες και μέσα στις ίδιες, σχέδια, χρώματα, αποτυπώματα σαν ανάγκη διαιώνισης μέσα στο χρόνο. Κάποια στιγμή η θεότητα και η τέχνη άρχισαν να συνυπάρχουν μέσα απ την αρχιτεκτονική και παράλληλα μέσα απ τις αναπαραστάσεις αυτού του θείου ακατανόητου.

Είναι πιθανές αποδείξεις που θέλουμε να επιβάλουμε και τα δύο. Απ τη μια μεριά ο κόσμος του πνεύματος, του αχαλίνωτου πνεύματος κι απ την άλλη η χειροπιαστή απόδειξη του τώρα. Τώρα είμαι εδώ το 2011 και ζωγράφισα τούτο δω. 

Αυτό είναι η τέχνη;