Τα ποντίκια κι εμείς

Δύο είναι τα κόμματα στην Ελλάδα πλέον

Εμείς (ο απλός κόσμος) και τα κόμματα (όλα ανεξαιρέτως)

Εμείς λοιπόν είμαστε οι πλειοψηφία.

Αυτοί πλέον είναι οι λίγοι, οι μικροί, οι τίποτα. Αξίζει να τους υπολογίζουμε; Αξίζουν να τους έχουμε ανάγκη; Αξίζει να τους ψηφίζουμε μετά τα όσα έχουν κάνει;

Μια δεξιά φασίζουσα σε κάθε απόχρωση της από τη τάχα μου φιλελεύθερη  Νέα Δημοκρατία, το ανεκδιήγητο κόμμα της Μπακογιάννη - Μητσοτάκη (μη χέσω για κόμμα), συγκάτοικοι βέβαια με εκείνους τους τραγελαφικούς ΛΑΟυτζίκους με τον Καρατζαφίρερ, και ας μην αναφέρω όλους τους άλλους φασίστες των ακόμα πιο δεξιών.

Ένα σοσιαλιστικό κέντρο,βλέπε Πασοκ, ναι με πεζά γράμματα φυσικά για να φανεί το μέγεθος του, που καμία σχέση δεν έχει με τη περίφημη διακήρυξη του Σεπτέμβρη και τα ζιβάγκο. Πράσινα άλογα σε γαλάζιο φόντο με αποχρώσεις γκλαμουράτου styling. Άσε μας ρε Κωστόπουλε με τις παπαριές σου και τη προχωρημένη αντίληψη για ζωή. Κάνε παρέα με το Λαλιώτη και χέσε μας πια. Αν δεις τη πορεία του Κλικ μέσα στα χρόνια και τη μετάλλαξή του σε Νίτρο θα δεις πως είναι ακριβώς ίδια με τη πορεία του Πασοκ. 

Μια Αριστερά χωρισμένη σε 5000 κομμάτια (γιατί άραγε!!!) και μερικές λαμπερές φωνές, μόνο που μέσα στις δεκαετίες χάνουν τη δυναμική του επαναστατικού λόγου τους.

Όσοι από δαύτους έχουν χώσει το κεφαλάκι τους στο κοινοβούλιο και το κωλαράκι τους (καλά εντάξει τη κωλάρα τους) στις ξαπλώστρες του κτηρίου, απολαμβάνουν την ασυλία τους γιατί έτσι τους αρέσει ρε παιδί μου. Λογαριασμό θα σου δώσουν τώρα; Ας πρόσεχες. 

Απολαμβάνουν τους μισθούς που εσύ πληρώνεις ανανεώνοντας κάθε 4 χρονάκια τη σύμβαση πού σε΄έχουν αναγκάσει να υπογράψεις, αυτή τη φορά όχι σαν υπάλληλος μα σας εργοδότης και μάλιστα πολύ ανοιχτοχέρης. Τους δίνεις αύξηση όποτε αυτοί γουστάρουν και σε υποχρεώνουν να "βάζεις πλάτη" (τι έκφραση κι αυτή) όποτε στο απαιτήσουν. Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ε; Έτσι σε έχουν ψήσει, πως τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. 

Σαν τον ελέφαντα που τον είχαν δεμένο σε ένα μικρό κλαράκι από μωρό και είχε την εντύπωση πως δεν μπορούσε να κουνηθεί απ τη ακτίνα της αλυσιδίτσας που του είχαν δέσει  στο ένα του πόδι. Ακόμα και όταν ήταν πλέον μεγάλος και τρανός πίστευε πως τίποτα δεν μπορεί να πετύχει. Το ίδιο κι εσύ κι εγώ και όλοι μας. Να το ξέρεις. 

Να ξέρεις το δικό μας κόμμα είναι πανίσχυρο καθώς δεν μας έχουν όλους στο χέρι. 

Δεν έχουν καταφέρει με τους δημοσιογραφίσκους τους να μας απομακρύνουν απ την αντίδραση. 

Ευτυχώς υπάρχει η πλατεία Συντάγματος. Υπάρχει ο παλμός.

Σε αντίθεση με αυτά υπάρχει πάντα η τηλεόραση με τον κάθε Τράγκα, Χατζηνικολάου, Τρέμη, Πρετεντέρη, Αυτιά και κάθε άλλον απ αυτούς να μας φοβερίζουν με τα όποια μέτρα της κυβέρνησης. 

Και έχω μια πρόταση για όλα αυτά. 

Σταματάμε να πληρώνουμε φόρους. Πληρώνουμε ήδη αρκετούς μέσω των αγαθών που καταναλώνουμε. Προσωπικά πληρώνω κάθε μέρα μέσω του καπνού μου αρκετά χρήματα. Μέσω των εισιτηρίων επίσης. Σε κάθε περίπτωση πληρώνουμε. 

Σταματάμε να πληρώνουμε με τον ετσιθελικό τους τρόπο όλα τα ταμεία που τάχα μου φροντίζουν για τη περίοδος της ζωής μας που δεν θα μπορούμε να εργαζόμαστε. Το λένε συντάξιμα χρόνια. 

Γιατί άραγε;  όταν οι γαμημένοι πολιτικοί στα συντάξιμα λογικά χρόνια τους κάνουν καριέρα στις πλάτες μας;  

Ας σταματήσουμε λοιπόν να πληρώνουμε και να δούμε πόσους θα κλείσουν φυλακή; Πόσους; όλους μας; Ας μας κλείσουν και πάλι παρέα μεταξύ μας θα είμαστε. Το αντέχετε;  Θα είμαστε αγανακτισμένοι στα σίδερα. Ε και; μήπως έχετε την εντύπωση πως ζείτε ελεύθεροι τώρα; Όχι βέβαια. Μόνο αν το δικό μας κόμμα γίνει κυβέρνηση θα είμαστε ελεύθεροι πολίτες. Ένα είναι πλέον το κόμμα. Το δικό μας. ΕΜΕΙΣ.

 Εμείς δεν θέλουμε να μας ψηφίσουν οι ξύλινες γλώσσες τους. Δεν θέλουμε τα οράματα τα τους για τη πράσινη ανάπτυξη τους. Δεν θέλουμε τα χρέη τους. Τα δικά τους και των δικών τους. 

Ποιός από εσάς χρωστάει ρε παιδιά; Ελπίζω κανείς τουλάχιστον απ' αυτά τα ψεύτικα χρέη τους. 

Τα δικά τους λάθη να πληρώσουμε; Τις δικές τους τράπεζες; Τις δικές τους off shore; Τα δικά τους βατοπέδια; Τα δικά τους οπλικά συστήματα; Τα δικά τους μαραζομένα έργα απ του Ολυμπιακούς του 2004; Τις δικές τους συμβάσεις με τους μεγαλοκαρχαρίες που τώρα δεν βγαίνουν οικονομικά; Τα δικά τους νοσοκομεία με τις ρεμούλες και τις υπερτιμολογήσεις; Τα δικά τους χάλια με λίγα λόγια;

Εμάς μας καταδικάζουν σε φυλάκιση για τα χρέη που μας έχουν επιβάλλει.

Πρέπει να πληρώσουμε χρήματα που δεν έχουμε, αφού αυτοί μας στέρησαν.  

Η παραφροσύνη του παρακράτους των πολιτικών μας.  Nαι αυτοί είναι το παρακράτος

Το πραγματικό κράτος είμαστε εμείς.

Εμείς σεβόμαστε τους θεσμούς.

Εμείς εργαζόμαστε

Εμείς προσπαθούμε για τα παιδιά μας.

Εμείς αγωνιζόμαστε καθημερινά.

Εμείς θα πολεμήσουμε και εμείς θα πεθάνουμε στη τελική.

Εμείς πληρώνουμε. 

Εμείς είμαστε αδέρφια.

Εμείς δεν αλλάζουμε τα πιστεύω μας κατά πως φυσάει ο αέρας και το συμφέρον μας.

Αυτοί κλέβουν το χαμόγελό μας

Αυτοί κλέβουν τη ζωή μας

Αυτοί κλέβουν το μέλλον των παιδιών μας

Αυτοί κλέβουν τα οράματα μας

Αυτοί κλέβουν την εργασία μας

Αυτοί κλέβουν τα πιστεύω μας

Αυτοί κλέβουν τον αέρα που αναπνέουμε. 

Είμαι σίγουρος πως εάν υπήρχε κάποια πατέντα θα φορολογούσαν και το οξυγόνο.

Μόνο πού ακόμα δεν έχουν βρει μετρητές για να τους φυτέψουν επάνω μας.

ΟΜΩΣ ΝΑ ΠΟΥ TA ΠΟΝΤΙΚΙΑ ΕΦΕΥΓΑΝ ΑΠ ΤΗ ΠΙΣΩ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ  ΚΗΠΟΥ.

Φοβούνται τα καμάρια μου μη τυχόν ανοίξουν καμιά μυτούλα.

Δεν σας πειράζουμε ρε χυδαίοι. Δεν θα μολύνουμε τα χέρια μας επάνω σας. Ο αντίπαλός, είναι σεβαστός για εμάς και μόνο με καθαρά μέσα τον αντιμετωπίζουμε και κατά πρόσωπο. Ποτέ κρυμμένοι πίσω απ' τα λόγια με τις κούφιες έννοιες. Ποτέ πίσω απ' τις ασπίδες των ανθρώπων που και πάλι εκμεταλλεύεστε.

Να είσαστε σίγουροι πως και αυτοί αν μπορούσαν και δε είχαν το φόβο της ανεργίας στην ουσία με το μέρος μας θα ήταν. Μα εσείς δεν είσαστε άξιοι ούτε για αντίπαλοί μας παρά μόνο για την απαξίωση μας.

Πως να δώσεις σημασία στη κόπρο του Αυγεία;