Πανηγύρι ή αντίδραση;
Το πως μια αντίδραση τη μετατρέπεις σε πανηγυράκι είναι σχετικά εύκολο και απλό.
Γεμίζεις τη πλατεία από νωρίς με υπαίθριες ψησταριές, με μαυρούληδες που πουλάνε τη πραμάτεια τους, όταν κάποια κωλόπαιδα έχουν αποτύχει να μετατρέψουν σε κόλαση σπάζοντας μάρμαρα και βιτρίνες.
Τα δακρυγόνα κάνουν φυσικά κι αυτά τη δουλειά τους με τη διαφορά πως εκεί είναι εμφανής ο ρόλος που παίζεται.
Έτσι λοιπόν, αφήνεις τον κάθε πικραμένο να στήσει εκείνα τα βρωμερά και ταυτόχρονα παράνομα σουβλατζίδικα και η τσίκνα αντικαθιστά τα δακρυγόνα προσφέροντας μάλιστα και κάτι για τη πείνα.
Σαν να προσπαθούν να σε σκοτώσουν ανεβάζοντας τη χοληστερίνη σου στα ύψη. Ο Έλληνας όπου και να στηθεί ένα σουβλάκι το θέλει ας κάνει και 4.30 ευρώ. Ακόμα και σε διαμαρτυρία είναι ανοιχτοχέρης ρε παιδί μου.
Η όλη κατάσταση έχει πάρει πλέον τη μορφή πανηγυριού και φυσικά οι μοναδικοί υπεύθυνοι είμαστε όλοι μας.
Αντιδρούμε στα μπαχαλάκια, στις ομάδες καταστολής, αλλά σε ένα σουβλάκι ή ένα λουκάνικο οι αντιστάσεις πάνε περίπατο.
Με μια πρόχειρη ματιά βλέπεις όλους αυτούς τους πάγκους με ίδια προϊόντα (λέμε τώρα προϊόντα) λες και είναι κομμένα απ τον ίδιο σεφ. Κάνεις τότε τους συνειρμούς με τα όσα πριν μερικούς μήνες είχαν παιχτεί στη τηλεόραση. Εκεί στα χαζοκούτια είχαν βαλθεί να μας μάθουν να τρώμε σαν Ευρωπαίοι και να αφήσουμε τις συνήθειες χρόνων που επέβαλαν άλλη διατροφή.
Εναρμονισμένοι στο ευρώ και στις πιο gourmet καταστάσεις είχαν ένα τρόπο εξουδετέρωσης των αντιδράσεων με το φαΐ.
Το κόλπο προφανώς δεν έπιασε και η μεταφορά στα ¨βρώμικα¨ είναι άλλο ένα χαρτί κρυμμένο στο μανίκι της καταστολής.
Μέσα στο κόσμο της πλατείας εύλογα υπάρχουν και άτομα που αντιδρούν στο παραεμπόριο. Τι πιο καλό τώρα να αφήσεις ανεξέλεγκτους όλους αυτούς να γεμίσουν τα πεζοδρόμια με τσάντες, πορτοφόλια, γυαλιά ηλίου, ρολόγια, βιβλία, μαλλί της γριάς, λουκάνικα, σημαιάκια, σφυρίχτρες και ότι άλλο μπορεί αν βάλει ο νους σου.
Με αυτό το τρόπο ξεφτιλίζεις ότι πάει να πάρει μορφή αγώνα και ενώ έχεις περικυκλώσει με τσίκνα τη πλατεία μάλλον είναι αδύνατον το μυαλό σου να κρατήσει τα όσα ενδιαφέροντα εξελίσσονται και κάποια στιγμή απλά δεν αντέχεις άλλο.
Εάν είσαι αποφασισμένος να πας σε μια ψησταριά, σε ένα σουβλατζίδικο και να τσικνιστείς σαν άλλη Τσικνοπέμτη να το καταλάβω.
Μα τα ενδιαφέροντα σου είναι άλλα εκείνες τις ώρες καθώς δεν παίρνεις αποφάσεις για το στομάχι σου αλλά για το μέλλον του τόπου σου.
Εχθές Κυριακή πάλι (η τρίτη Κυριακή) όλοι οι δρόμοι ήταν περικυκλωμένοι από τσίκνα και ο κόσμος αντιδρούσε άσχημα απέναντι σε αυτούς τους τύπους που δεν ξέρω για ποιον μαγικό λόγο μοιάζουν.
Εκείνα τα άθλια καρότσια με τα κάρβουνα, όταν αρχίζει και αραιώνει ο κόσμος, παρατημένα σε διάφορα σημεία, κυρίως προς τη Μητροπόλεως γεμάτα ακόμα με λουκάνικα, σουβλάκια πίτες και διάφορα λαχανικά, σαν να περιμένουν κάποιος κάποιοι να τα μαζέψουν.
Λες; Μμμ... δεν θα το θεωρούσα καθόλου παράξενο αν μέσα στα σχέδια της καταστολής ήταν και αυτό της τροφικής δηλητηρίασης. Οι προτροπές να φύγουν απ τη πλατεία όλοι αυτοί οι τύποι φυσικά και δεν φέρνουν αποτέλεσμα.
Μου φέρνουν στο μυαλό εκείνα τα αμερικάνικα κολπάκια όταν χειραφέτησαν το χίπικο κίνημα πετώντας μέσα σε αυτό το LSD και μέσω του Timothy Leary κατάφεραν τελικά να διασπάσουν και να κάψουν κυριολεκτικά κάθε ορθή σκέψη.
Οι αυτόνομες ομάδες εύκολα διασπώνται καθώς η ελευθερία είναι το απόλυτο δεδομένο και το να παρεισφρήσει κάποιος, κάποιοι μέσα σε αυτές είναι το μόνο εύκολο. Το θέμα είναι πως χειριζόμαστε τη κατάσταση προσπαθώντας να κρατηθεί συμπαγές το κίνημα της πλατείας, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούμε να ενεργοποιήσουμε προς τις σωστές κατευθύνσεις τα βέλη της αντίδρασης.
Προσοχή στους στόχους. Οι κινούμενοι σε ροδάκια με κάρβουνα και τσίκνα είναι από πολλές απόψεις επικίνδυνοι.
Ο πόλεμος της ΤΣΙΚΝΑΣ μόλις άρχισε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου