Από Δευτέρα έως βράδυ Κυριακής, που συνήθως είναι αφασιακές στιγμές, περνάμε ωραία, άσχημα, συνηθισμένα, κουραστικά, μονότονα, διασκεδαστικά, όπως μπορεί ο καθένας μας. Άλλος λίγο άλλος πολύ ζούμε με τον τρόπο που έχουμε επιλέξει. Μοντάρουμε τη ζωή μας βάση αναγκών, προτεραιοτήτων, ευθυνών και ζούμε σε ρυθμούς αυτών των επιλογών μας. Μπορεί και όχι.
Στην ουσία χωρίς να μετράμε τον χρόνο αλλάζουν οι μέρες μας με μικροδιαφορές από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα. Κάπου μέσα σε αυτή τη ρουτίνα ζωής ανοίγουμε παρενθέσεις. Ευχάριστες ή δυσάρεστες δεν έχει και τόσο σημασία. Αυτή η παρένθεση είναι το σημαντικό. Το άνοιγμά της. Και το κλείσιμό της όμως. Το κενό χρόνου μέσα στη καθημερινότητα μας. Εκεί που ξαφνικά παρεμβάλλονται κάποια γεγονότα. Μπορεί να τα έχουμε σχεδιαστεί και τα βγάζουμε σε επιλεγμένες παρενθετικές στιγμές.
Ανοίγουμε παρένθεση.
Σάββατο πρωί με τις πρώτες ζέστες του Ιουνίου.
Δίπλα σε κάποιο σταθμό του μετρό.
Σε κάποιο καφέ.
Αναμονή, για άπλωμα των λέξεων, για να πάρουν αέρα καθώς ήταν σκέψεις και γράμματα αφημένα σε κάποιες σημειώσεις.
Η ώρα του ήλιου και της ζέστης είναι που κάνει να ανοίγουν τα παραθυρόφυλλα και τις πόρτες.
Οι μακρόσυρτοι χειμώνες απομονωμένης σκέψης, ανομολόγητης τις περισσότερες φορές, δίνουν τη θέση τους στο καλοκαίρι του διαλόγου.
Όταν το ηχόχρωμα της φωνής έχει αρχίζει να χάνεται και μετά, να η ευκαιρία και πάλι να ξαναζωντανέψει τις μνήμες. Τότε το μέγεθος της παρένθεσης είναι μικρό χρονικά μα πλούσιο σε συναίσθημα. Ρυθμός με μεγάλες παύσεις. Μοιάζει με μπαλάντα βγαλμένη από τα τραγούδια της ZAZ. Απλή στη σύνθεση και περιεκτική στο όνειρο. Γουλιές ενός καφέ που μπορεί να μετονομασθεί σε ερωτική ιεροτελεστία. Το υπονοούμενο υποβόσκει σταθερά στα μονοπάτια του μυαλού και παραμένει εκεί σαν θησαυρός. Ένα δίωρο μερικά τσιγάρα ενώ τα παγάκια του καφέ έχουν ήδη λιώσει. Το άγχος, ή έλλειψη χρόνου, η υποχρέωση κάνουν τη παρένθεση να κλείσει γρήγορα. Κάπου εδώ. Που αμέσως μετά ο χείμαρρος παίρνει τη θέση της αμφιβολίας. Ξεχύνεται.
Ανάγκη; Προσμονή; Δισταγμός; Στο τέλος μια βρισιά σαν αυτές που ομολογούμε στον εαυτό μας. Όταν τα μάτια μας συναντούν το είδωλο στο καθρέφτη.
Παρένθεση μέσα στη παρένθεση όμως δεν μπορεί να υπάρξει. Κανόνες που πρέπει να τηρούνται για να μένει ζωντανό το παραμύθι.
Το καλοκαίρι αυτό θα παραμένει έτσι και τον κάθε Δεκέμβρη, Γενάρη, Φλεβάρη που θα περνά.
Πάντα καλοκαίρι θα είναι ακόμα και τα μεσάνυχτα του καταχείμωνου. Να το θυμάσαι.
Στην ουσία χωρίς να μετράμε τον χρόνο αλλάζουν οι μέρες μας με μικροδιαφορές από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα. Κάπου μέσα σε αυτή τη ρουτίνα ζωής ανοίγουμε παρενθέσεις. Ευχάριστες ή δυσάρεστες δεν έχει και τόσο σημασία. Αυτή η παρένθεση είναι το σημαντικό. Το άνοιγμά της. Και το κλείσιμό της όμως. Το κενό χρόνου μέσα στη καθημερινότητα μας. Εκεί που ξαφνικά παρεμβάλλονται κάποια γεγονότα. Μπορεί να τα έχουμε σχεδιαστεί και τα βγάζουμε σε επιλεγμένες παρενθετικές στιγμές.
Ανοίγουμε παρένθεση.
Σάββατο πρωί με τις πρώτες ζέστες του Ιουνίου.
Δίπλα σε κάποιο σταθμό του μετρό.
Σε κάποιο καφέ.
Αναμονή, για άπλωμα των λέξεων, για να πάρουν αέρα καθώς ήταν σκέψεις και γράμματα αφημένα σε κάποιες σημειώσεις.
Η ώρα του ήλιου και της ζέστης είναι που κάνει να ανοίγουν τα παραθυρόφυλλα και τις πόρτες.
Οι μακρόσυρτοι χειμώνες απομονωμένης σκέψης, ανομολόγητης τις περισσότερες φορές, δίνουν τη θέση τους στο καλοκαίρι του διαλόγου.
Όταν το ηχόχρωμα της φωνής έχει αρχίζει να χάνεται και μετά, να η ευκαιρία και πάλι να ξαναζωντανέψει τις μνήμες. Τότε το μέγεθος της παρένθεσης είναι μικρό χρονικά μα πλούσιο σε συναίσθημα. Ρυθμός με μεγάλες παύσεις. Μοιάζει με μπαλάντα βγαλμένη από τα τραγούδια της ZAZ. Απλή στη σύνθεση και περιεκτική στο όνειρο. Γουλιές ενός καφέ που μπορεί να μετονομασθεί σε ερωτική ιεροτελεστία. Το υπονοούμενο υποβόσκει σταθερά στα μονοπάτια του μυαλού και παραμένει εκεί σαν θησαυρός. Ένα δίωρο μερικά τσιγάρα ενώ τα παγάκια του καφέ έχουν ήδη λιώσει. Το άγχος, ή έλλειψη χρόνου, η υποχρέωση κάνουν τη παρένθεση να κλείσει γρήγορα. Κάπου εδώ. Που αμέσως μετά ο χείμαρρος παίρνει τη θέση της αμφιβολίας. Ξεχύνεται.
Ανάγκη; Προσμονή; Δισταγμός; Στο τέλος μια βρισιά σαν αυτές που ομολογούμε στον εαυτό μας. Όταν τα μάτια μας συναντούν το είδωλο στο καθρέφτη.
Παρένθεση μέσα στη παρένθεση όμως δεν μπορεί να υπάρξει. Κανόνες που πρέπει να τηρούνται για να μένει ζωντανό το παραμύθι.
Το καλοκαίρι αυτό θα παραμένει έτσι και τον κάθε Δεκέμβρη, Γενάρη, Φλεβάρη που θα περνά.
Πάντα καλοκαίρι θα είναι ακόμα και τα μεσάνυχτα του καταχείμωνου. Να το θυμάσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου