Μεταξύ των μελών μιας οικογένειας ας πούμε υπάρχει κάποιος ή και κάποιοι που παράγουν έργο και με τα χρήματα αυτού του έργου περνούν τη ζωή τους. Άλλοι με λίγα άλλοι με περισσότερα, πάντως περνούν όπως μπορούν. Συνήθως παίρνουν ένα μολύβι κι ένα χαρτί και κάνουν πολύ απλούς υπολογισμούς με μαθηματικές γνώσεις δημοτικού. Μια πρόσθεση, μια αφαίρεση, μια διαίρεση και ένα πολλαπλασιασμό.
Προσθέτουν τα έξοδα πρώτα απ όλα για να ξέρουν πόσο πρέπει να σκιστούν στη δουλειά για να τα "βγάλουν πέρα"
Αφαιρούν απ τα έσοδα τα έξοδα για να δουν πόσα περισσεύουν αν αυτό φυσικά είναι εφικτό.
Διαιρούν τα υπόλοιπα ανάλογα τα μέλη της οικογένειας για να δουν πως μπορούν να καλύψουν ανάγκες του καθενός.
Πολλαπλασιάζουν τους μισθούς ανά βδομάδα, μήνα, έτος για να δουν πως θα καταφέρουν να μαζέψουν για κάποιο σκοπό κοινής τους αποδοχής. π.χ. διακοπές.
Έτσι λοιπόν ξέρουν καλά πως χρωστάμε 10 στο ηλεκτρικό, 10 στο νερό, 10 στο τηλέφωνο και 10 στο ενοίκιο (αν δεν έχουν δικό τους σπίτι) και 10 για τροφή
Κουκιά μετρημένα 50 χρειαζόμαστε για να πούμε πως απλά ζούμε όπως τα φυτά στις γλάστρες.
Όλα τα μέλη της υποτιθέμενης οικογένειας γνωρίζουν, ή τουλάχιστον πρέπει να γνωρίζουν, για πιο λόγο τα έσοδα της οικογένειας πρέπει να είναι το λιγότερο 50.
Έτσι όλοι τους αναγνωρίζουν πως εάν τα έσοδα είναι για παράδειγμα 100 θα έχουν ένα μερίδιο επί του υπολοίπου.
Μιλάμε πάντα για υγιή οικογένεια ε; Αυτά τα υπόλοιπα μπορούν να διατεθούν αναλόγως της συμφωνίας που έχει γίνει μεταξύ των μελών.
Το σύνηθες είναι να διατίθενται τα περισσότερα στα παιδιά καθώς εύλογα έχουν μεγαλύτερες ανάγκες.
Η συνεισφορά των παιδιών τώρα είναι ποικιλόμορφη. Πολλές φορές δε και οικονομική.
Σε μια τέτοια οικογένεια τα θέματα μπαίνουν στο τραπέζι και η ανάλυση εσόδων εξόδων είναι δεδομένη προσφέροντας σε όλους ένα υγιή τρόπο σκέψης επί των καλύψεων των αναγκών.
Το ενδεχόμενο να μην ανήκουμε σε καμία οικογένεια επίσης παίζει με τη διαφορά πως τότε μιλάμε για άλλη στάση ζωής και επιλογών.
Με την ηλίθια κρατική μηχανή γιατί δεν μπορούν τα πράγματα να είναι ξεκάθαρα;
Γιατί δεν πρέπει να ξέρουμε που σκατά χρωστάμε (αν χρωστάμε βέβαια) όλα αυτά τα γαμημένα λεφτά που στη τελική είναι μόνο pixels σε μια οθόνη;
Αν πράγματι χρωστάμε, ποιος δημιούργησε αυτό το χρέος και για ποιο λόγο;
Τι αγοράσαμε;
Τι πληρώνουμε;
Λογικά θα έπρεπε πρώτο το κράτος, να δίνει αναφορά σε κάθε φορολογούμενο για το πού πήγαν τα χρήματα που του παίρνει.
Για παράδειγμα. Φόρος 50 στον κύριο Τάδε. Τα χρήματα σας κύριε Τάδε διετέθησαν για τη κατασκευή της οδού Συντάγματος ή ξέρω γω τι άλλο.
Να ξέρει ο κάθε πολίτης που στο διάολο πηγαίνουν όλα όσα κατά καιρούς προσφέρει σε τούτο εδώ το μαγαζάκι (καλά θα ήταν αν ήταν και μαγαζάκι αλλά...) Το γενικό κι αόριστο πάνε στη παιδεία στο στρατό κλπ δεν μου λέει απολύτως τίποτα καθώς το Σύνταγμα ορίζει σαφώς πως ο καθένας συνεισφέρει βάσει των δυνατοτήτων του. Άρα απ τον κύριο Τάδε που του πήρε τα 50 δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως τα χρήματα του πήγαν για την αγορά ενός tank. Ίσως να του πει πως με αυτά τα χρήματα αγοράστηκαν μολύβια και γόμες για το Α' δημοτικό σχολείο Αναγέννησης.
Ο κύριος Τάδε θα νιώσει πραγματικά υπέροχα που μπόρεσε και βοήθησε το σχολείο και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να ξαναβοηθήσει και την άλλη χρονιά. Ταυτόχρονα με την ενημέρωση του κυρίου Τάδε θα πρέπει να ενημερώνετε και η πολιτεία. Υπάρχουν πολλά μέσα ευτυχώς για να μπορέσει να γίνει και να μαθαίνει ο κάθε ενδιαφερόμενος που πηγαίνουν οι συνεισφορές του κάθε χρόνο μαζί με τις εισφορές του κυρίου Τάδε.
Το γενικό χρωστάς - πλήρωνε δεν λέει τίποτα σε κανένα πολίτη.
Αντίθετα η ενημέρωση τον κάνει να νιώθει μέλος ενός συνόλου που πραγματικά προσπαθεί για τη βελτίωση της ζωής όλων.
Εξ' αλλου είναι και το άλλο. Εμείς δεν πρέπει να παίρνουμε κάποια απόδειξη των εισφορών μας; Το κράτος γιατί ζητάει αντίστοιχα από εμάς συνεχώς να αποδεικνύουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες; Η ίδια τυπικότητα λοιπόν στη συναλλαγή με το κράτος πρέπει να ισχύει και προς τον πολίτη.
Τα ασφαλιστικά ταμεία με το ζόρι σε βάζουν να πληρώνεις μια εισφορά παρέχοντας σου αμφιβόλου αξίας υπηρεσίες και φυσικά δεν σου παρέχουν καμία απολύτως έγγραφη διαβεβαίωση πως κάποια στιγμή θα πάρεις σύνταξη. Αυτό πάλι πως είναι δυνατόν να ευσταθεί;
Για ποιόν επίσης λόγο ο κάθε πολίτης δεν πρέπει να είναι απολύτως σίγουρος για τα χρήματα που ακόμα και με διώξεις του επιβάλουν να πληρώνει τη στιγμή που θα μπορούσε να δίνει αυτά τα χρήματα σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες ή ακόμα να παραμένει ανασφάλιστος γιατί απλά έτσι θέλει.
Όταν τον υποχρεώνεις να πληρώνει πρέπει αντίστοιχα να υπάρχει απόλυτη διαβεβαίωση πως και καλή περίθαλψη θα έχει, και θα είναι απόλυτα εξασφαλισμένη η περίοδος της ζωής του όταν δεν θα μπορεί πλέον να εργάζεται. Αντίθετα με αυτό τα πάντα είναι ρευστά και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο εκμετάλλευσης των κεφαλαίων του κάθε ασφαλισμένου.
Τα λάθη των κυβερνήσεων, των ασφαλιστικών ταμείων, των οργανισμών και γενικά όλης της κρατικής μηχανής καλείται κάθε φορά να πληρώνει μέσω φόρων, εισφορών, εκτάκτων μέτρων, το εύκολο θύμα ο εργαζόμενος.
Σε μια τελική ανάλυση όλα αυτά τα χρόνια τι έχει προσφέρει τούτο το κράτος στους πολίτες του εκτός από δυστυχία και μιζέρια;
Τους Ολυμπιακούς Αγώνες ίσως; Την παιδεία; Το υγεία; την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη στους νόμους και στη δικαιοσύνη;
Τι τελικά είναι αυτό που συγκροτεί ένα κράτος σύμμαχο των πολιτών του;
Αντίθετα όλοι μας βλέπουμε απέναντι μας ένα εχθρικό προς τους πολίτες του κράτος που τους εκμεταλλεύεται συνεχώς τόσα χρόνια τώρα με φυσικό επακόλουθο όποιος μπορεί να ξεφεύγει απ τις δαγκάνες του να το πράττει με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους. Γιατί ως γνωστόν το Νόμιμο είναι και Ηθικό όπως λέει ένας "τ ε ρ ά σ τ ι ο ς" πολιτικός μας με offshore και μερικά σπιτάκια για τα παιδάκια του. Ακόμα και Υπουργό περιβάλλοντος είχαμε που αντί να είναι παράδειγμα νομιμότητας, έκανε τις δικές του λαμογίες για ένα σπίτι.
Όμως μέχρι πριν τη πλατεία το λάθος ήταν δικό μας που είχαμε ανεχθεί τέτοιου είδους συμπεριφορές. Θεωρώ πως η σελίδα έχει γυρίσει πλέον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου