Επανάσταση και Διαφήμιση

Αναμετάδοση των γεγονότων με πομπώδεις εκφράσεις, βαρυσήμαντες μπουρδολογίες, στομφώδη λόγια, λόγια, λόγια...

Αλλά διακόπτουμε για διαφημίσεις και μετά ... "και πάλι ΧΑΖΟΙ" που έλεγε ο Τζιμάκος.

Να ξέρεις πως όλα όσα τραβάς τα τραβάς για ακριβώς αυτή την αισθητική της  κατανάλωσης, να περιμένεις να μάθεις κάτι για καλυτέρευση της ζωής σου, μπας και πάει το πράγμα κάπου προς το φως, αλλά ταυτόχρονα να πρέπει να ακούς πως το τάδε κωλάμαξο θα "αλλάξει" τη ζωή σου. Πως τα λίγα που βγάζεις πρέπει να τα διαθέσεις για μπαρούφες και μάλιστα να τα ακουμπήσεις σε γερμανικό προϊόν πού μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν άκουγες το πόσο οι ίδιοι γερμανοί σε γαμάνε κάνοντας σε παγκοσμίως ρεζίλι.

Λογικά αν μπορούσε η πλατεία να αλλάξει τα δεδομένα θα έπρεπε να είχε δημιουργήσει μια καθαρά ελληνική καταναλωτική συνείδηση. Μπορούμε για μία φορά να γίνουμε πραγματικά ΕΝΑ; Να καταλάβουμε πως μπορούμε να ζούμε με ότι παράγουμε; Να καταλάβουμε πως αν δεν έχουμε δεν είναι ντροπή αλλά καμάρι μας; Αφού λοιπόν δεν έχουμε γιατί δεν στρώνουμε το κωλαράκι μας για να παράξουμε;

Γιατί οι αγρότες μας έχουν μάθει να ζουν με επιδοτήσεις, οι έμποροι να κάνουν εισαγωγές σε ότι ψευτομπιχλιμπίδι τους γυαλίσει, και γενικότερα όποια παραγωγική δύναμη να κοιμάται.

Κατά τα άλλα μερικοί κόπτονται για ανάπτυξη. 

Τι να αναπτύξεις όμως όταν ο ορίζοντας σου είναι τόσο στενός;

Αφήνεσαι να ακούς τις μπούρδες που σε κάνουν να νιώθεις ανίσχυρος καθώς τα δίς εναλλάσσονται με ρυθμό υπαγόρευσης, ή πληροφόρηση φτάνει να σου σπάει τα νεύρα, και κάθε τόσο να πρέπει να ακούς και να βλέπεις κάποιο χαζοχαρούμενο να λάμπει από χαρά γιατί άνοιξε ένα νέο πακέτο βούτυρο ή ένα κεσεδάκι γιαούρτι.

Τι να βγει στη γραμμή παραγωγής πέρα απ την απύθμενη μαλακία μας;

Τι θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να μας τραβήξει απ τη μιζέρια μας;

Τα μεγάλα κεφάλια (μάλλον υδροκέφαλοι) το ψάχνουν σε έντεχνες οικονομικές κομπίνες. Ακριβώς με την ίδια συνταγή που μας έχει φέρει εδώ σε αυτή την κατάσταση χωρίς να προδιαγράφει ένα μέλλον, ένα γαμημένο διέξοδο πέρα απ το στενό ορίζοντας της κάθε τσέπης. Αν αυτή η τσέπη είναι εθνική, κρατική ή ιδιωτική καμία διαφορά δεν υπάρχει για το λόγο ότι επεκτείνεται στα τετραγωνικά χιλιοστά ενός χαρτονομίσματος ή στην ακτίνα ενός 2ευρου.

Για να πείς πως φροντίζεις για το μέλλον θα πρέπει να έχεις όραμα και αυτό να μπορείς να το "πλασάρεις" στην αγορά.

Να μπορέσεις να κάνεις το "προϊόν" ελκυστικό στην κατανάλωση απομονωμένο από φοβίες του παρελθόντος και αποξενωμένο από ανασταλτικούς παράγοντες. Να γίνει τόσο οικείο όπως μια σοκολάτα που ευχαρίστως θα τσάκιζες και η γλύκα της να διατηρούσε στενή επαφή με το αισθητήριο της γεύσης.

Έτσι πρέπει να είναι η επανάσταση. Με όραμα κυρίως, με γνώριμη ζεστή γεύση, με γλύκα που θα απλώνεται σε όλο το κορμί, με αποφασιστικότητα στην απόκτησή της και όχι δυσανασχέτηση κατά τη πληρωμή του αντιτίμου.

Επανάσταση τω ν αισθήσεων. Αυτό έχουμε ανάγκη. Μέχρι τώρα είμαστε σε μια κατάσταση  χειμέριας νάρκης όλων των αισθήσεων μας. Για ποια επαναστατικότητα να μιλήσουμε όταν η δική μας γενιά των 50+, ανέχθηκε για τόσα χρόνια όλα όσα ξέραμε αλλά τα αφήναμε να εξελίσσονται;

Διαφημίζαμε ο καθένας απ τη μεριά του και τον τρόπο του, την απάθεια των συναισθημάτων μας κυρίως.

Η ώρα των αποφάσεων όμως είναι τώρα. Εκεί στη πλατεία ΝΕΟΥ Συντάγματος καλλιεργείται ευτυχώς, το ξύπνημα απ τη νάρκη.

Μετά απ τα τόσα χρόνια ύπνου οι κινήσεις μπορεί να είναι λίγο αδέξιες, μα βρείτε μου έναν που μόλις ξύπνησε και μπορεί να δράσει σωστά πριν να πιει λίγο καφέ και πριν να ανάψει το πρώτο τσιγάρο.